Κωνσταντίνος Λαμψός: Το DNA ενός εθελοντή - Από την εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ στην Ουκρανία

Πριν ακόμη συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής στη Βαγδάτη όπου γεννήθηκε, ο Κωνσταντίνος Λαμψός γεύτηκε το 1980 την πρώτη εικόνα του πολέμου όταν ξέσπασε η σύγκρουση μεταξύ Ιράν και Ιράκ. Στα 11 έζησε από μέσα τον πόλεμο του Κόλπου μετά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ. Μικρό παιδί είδε τον χάρο με τα μάτια του, όταν πύραυλος χτύπησε τον πύργο τηλεπικοινωνιών της Βαγδάτης και εκείνος βρίσκονταν δύο τετράγωνα παρακάτω. Συμμαθητές και φίλοι του χάθηκαν στον πόλεμο. Ακόμη και όταν μετακόμισε μόνιμα το 1995 στην Αθήνα οι φριχτές εικόνες του πολέμου τον ακολουθούσαν, κρατώντας ζωντανό το πάθος του να προσφέρει, εθελοντικά, βοήθεια στους άμαχους, όπως μπορεί. Το 2013  συμμετείχε εθελοντικά για δύο μήνες στην αποστολή του Ερυθρού Σταυρού στη Συρία και το Ιράκ, βοηθώντας άμαχους στον καταστροφικό πόλεμο που είχε ξεσπάσει στη εκεί.

Στο ισοπεδωμένο από τους πυραύλους Ερμπίλ αλλά και στο διαλυμένο Χαλέπι της Συρίας εκτέλεσε χρέη διερμηνέα, τραυματιοφορέα, έκανε τον οδηγό, κατέγραφε πρόσφυγες, μοίραζε ρούχα, νερά, φαγητό και έβαζε πλάτη από όποιο πόστο του ζητούσε να βοηθήσει ο Ερυθρός Σταυρός. 

Έχω ζήσει δύο πολέμους- Δεν φοβήθηκα ποτέ- Μου αρέσει να βοηθάω και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου 

Εδώ και περίπου ένα μήνα ηγείται των ανθρωπιστικών αποστολών του Ερυθρού Σταυρού στην Ουκρανία, πραγματοποιώντας μέχρι στιγμής τρεις αποστολές. «Μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους και να προσφέρω. Το χω μέσα μου. Δεν φοβήθηκα ποτέ, παρόλο που κινδύνεψα αρκετές φορές και γλίτωσα από τύχη. Έχω ζήσει δύο πολέμους». Το κίνητρό του είναι ανθρώπινο. «Έχω βιώσει το αίσθημα των βομβαρδισμών. Έχω χάσει φίλους, συμμαθητές στο Ιράκ και στον πόλεμο με το Ιράν, αλλά και στον πόλεμο με το Κουβέιτ και τα προβλήματα που είχαμε την περίοδο του Σάνταμ. Είναι συναισθηματικό. Τώρα, δηλαδή, που πάω στην Ουκρανία και βλέπω τα γυναικόπαιδα… εχω ήδη βιώσει αυτές τις εικόνες... Ξέρω πως αισθάνονται. Και είναι χρέος μου να βοηθήσω και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου» θα πει στο ethnos.gr ο Κωνσταντίνος Λαμψός, διασχίζοντας τα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας με το κομβόι του Ερυθρού Σταυρού.

Βομβαρδίστηκε το στρατόπεδο που συνόρευε με το σημείο που είχε κατασκηνώσει η αποστολή του Ερυθρού Σταυρού

Πρωτοπήγε στην Ουκρανία τέλη Φεβρουαρίου όταν ακόμη οι θερμοκρασίες ήταν καρφωμένες κάτω από το μηδέν, φορώντας αλυσίδες στη νταλίκα που κουβαλούσε δεκάδες τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας για να διασχίσει τους χιονισμένους δρόμους. Το στρατόπεδο πυρομαχικών που συνόρευε με το σημείο που είχε κατασκηνώσει η αποστολή του Ερυθρού Σταυρού βομβαρδίστηκε όπως παρατήρησε την δεύτερη φορά που ανέβηκε με το κομβόι του Ερυθρού Σταυρού.

Περιμένουν και άλλα από μας-Ρωτούν πότε θα τελειώσει ο πόλεμος-Είμαστε έτοιμοι για όλα

Παίρνοντας την πόλη του Σιρέτ και πατώντας στα πρώτα ουκρανικά εδάφη το καθεστώς του στρατιωτικού νόμου είναι εμφανές. Αστυνομία δεν υπάρχει, συναντάς μόνο άρματα μάχης, στρατιώτες και άμαχους στις δύο πλευρές του δρόμου να περπατούν. Καπνοί και εκρήξεις συνοδεύουν το ταξίδι του. «Είμαστε έτοιμοι για όλα». Με το βλέπουν οι Ουκρανοί την σημαία του Ερυθρού Σταυρού μαζί με την ελληνική βγαίνουν έξω από τα σπίτια και χαιρετούν την ελληνική αποστολή. «Τα δάκρυα στα μάτια τους, η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός εναλλάσσονται στο βλέμμα τους. Περιμένουν και άλλα από μας.  Όσο οι εχθροπραξίες συνεχίζονται, τόσο περισσότερο μας χρειάζονται οι άμαχοι. Είναι δραματική η κατάσταση». Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος είναι η μόνιμη συζήτηση και απορία όλων των άμαχων που παραμένουν στην πατρίδα τους. «Τα πράγματα έχουν ξεφύγει παρόλο που Ρώσοι και Ουκρανοί είναι πολύ κοντά σαν λαοί, δεν έχουν μίσος μεταξύ τους».

Δεν περίμεναν ότι θα γίνει πόλεμος-Είναι τρομαγμένοι-Χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη

Εκτός από κουβέρτες, ο ελληνικός Ερυθρός Σταυρός σε συνεργασία με τις ουκρανικές Αρχές μοιράζει μεταξύ άλλων στους άμαχους της ευρύτερης περιοχής της Οδησσού νερά, γάλατα, φάρμακα, υγειονομικό υλικό, γεννήτριες, πάνες για παιδιά και ζάχαρη. Τα μεγαλύτερα προβλήματα επικεντρώνονται κυρίως στην έλλειψη νερού και φαγητού. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε στην πρώτη αποστολή, τέλη Φεβρουαρίου, όταν έξω είχε -5 βαθμούς κελσίου και ‘μεις μοιράζαμε κουβέρτες. Ήταν λες και μοιράζαμε χρυσό… Θέλουν ψυχολογική υποστήριξη πιο πολύ οι άνθρωποι. Είναι τρομαγμένοι από τον πόλεμο. Δεν το περίμεναν. Ούτε τους είχαν προειδοποιήσει. Αλλά και όταν αυτός ξεκίνησε, κανείς δεν υπολόγιζε ότι θα τραβήξει τόσο πολύ μεγάλο διάστημα…»

«Νομίζουν ότι τους απελευθερώνουμε»

«Η αγάπη του κόσμου, και το ΄ευχαριστώ΄ που σου λένε με το βλέμμα των ματιών τους είναι η ανταμοιβή μας. Είναι το καύσιμο. Αυτό που μας κάνει να θέλουμε να πάμε και να ξαναπάμε για να τους βοηθήσουμε. Δεν περιγράφεται αυτό το συναίσθημα.  Μας χαιρετούν με ενθουσιασμό και νομίζουν ότι τους απελευθερώνουμε. Αρκετοί είναι και αυτοί που μιλούν σπαστά ελληνικά» προσθέτει ο Κωνσταντίνος Λαμψός. Για τον ίδιο ο εθελοντισμός, όμως, δεν είναι μόνο οι εμπόλεμες ζώνες. Οδηγός σε ταξιδιωτικό λεωφορείο στην Αθήνα σήμερα, εκτελεί χρέη μεταφραστή και διερμηνέα Αραβικών στον ελεύθερο χρόνο του στα προσφυγικά καμπ της Ριτσώνας και της Μαλακάσας.

Υπάρχει πολύ μεγάλη αντίσταση στην Ουκρανία-Η Βαγδάτη έπεσε σε 2 μέρες

Συγκρίνοντας την εμπόλεμη ζώνη που βίωσε στη Βαγδάτη- όπου γεννήθηκε από γονείς αρχιτέκτονες που δούλευαν για λογαριασμό ελληνικής κατασκευαστικής εταιρίας εκεί- με την Ουκρανία τονίζει ότι αν και στην Βαγδάτη ήταν εμφύλιος πόλεμος, η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία δεν διαφέρει πολύ και οδηγείται προς τα κει όσο διαρκεί ο πόλεμος. «Να φανταστείτε στη Βαγδάτη για 7-8 μήνες δεν είχαμε φως και νερό. Και αυτά που βλέπω στην Ουκρανία με γυναίκες και παιδιά στα σύνορα τα είχα βιώσει και όταν ήμουν μικρός στην Βαγδάτη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει καθόλου ρεύμα σε κάποιες περιοχές, νερό και ψωμί. Έχουν χτυπηθεί τα πάντα. Σχολεία, νοσοκομεία. Αν δεν σταματήσει σύντομα ο πόλεμος πάει να γίνει ένα νέο Χαλέπι και η Ουκρανία».

Εντύπωση του κάνει και η πολύ μεγάλη αντίσταση των Ουκρανών. «Η Βαγδάτη έπεσε σε 48 ώρες. Το Κίεβο δεν έπεσε αν και πέρασε ένας μήνας. Υπάρχει πολύ μεγάλη αντίσταση. Πραγματικά εδώ πολεμούν και παλεύουν». Οι ανθρώπινες στιγμές που βιώνει εναλλάσσονται η μία την άλλη και τον γεμίζουν κουράγιο για να συνεχίσει να προσφέρει.  «Είδα ένα παιδί 8 χρονών ασυνόδευτο. Κατευθύνονταν με τα πόδια προς τα σύνορα. Ο πατέρας του πολεμούσε και η μητέρα του αγνοούνταν. Δεν ξέρω τι απέγινε τελικά… Στη δεύτερη αποστολή έδωσα μια σοκολάτα και ένα μπουκάλι νερό σε ένα κοριτσάκι που με κοιτούσε στα μάτια με λαχτάρα. Τα άρπαξε και με αγκάλιασε…».