Αντώνης Συκάρης: Τι έλεγε στο ethnos.gr το 2019 - «Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν»

Θλίψη σκόρπισε η είδηση του θανάτου ενός από τους καλύτερους Έλληνες ορειβάτες όλων των εποχών, Αντώνη Συκάρη. Σύμφωνα με ανακοίνωση που έγινε στην προσωπική του σελίδα στο facebook ο κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης έχασε τη ζωή του στην κατάβαση του από την κορυφή του του Νταουλαγκίρι (Dhaulagiri) που είναι το έβδομο ψηλότερο βουνό στον κόσμο με 8.167 μέτρα υψόμετρο αλλά θεωρείται ίσως η πιο δύσκολη κορυφή του πλανήτη λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν.  

Ο Αντώνης Συκάρης ήταν ο πρώτος Έλληνας που είχε καταφέρει να κατακτήσει τέσσερα βουνά του ορειβατικού «Γκραντ Σλαμ» (14 κορυφές που έχουν ύψος πάνω από τα 8.000 μέτρα) και από τους πρώτους Έλληνες που έφτασαν ποτέ στα Ιμαλάια. Τον Ιανουάριο του 2020 είχε συμπληρώσει 30 χρόνια γεμάτα αποστολές, αναβάσεις σε επικίνδυνες κορυφές, αδρεναλίνη και πολλές συγκινήσεις. Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να συνεχίζει στα 60 του χρόνια με τη ζωντάνια και την όρεξη ενός εφήβου; Ο Αντώνης Συκάρης είχε μιλήσει το 2019 το ethnos.gr, λίγες μόλις ημέρες μετά την επιστροφή του από τα Ιμαλάια, για όλα όσα είχε ζήσει αυτές τις 56 ημέρες, τις δυσκολίες, τα συναισθήματα χαράς και λύπης που ένιωσε αλλά και την υπόσχεση που έχει δώσει στον εαυτό του.

Ο Αντώνης Συκάρης -ύστερα από σχεδόν δύο μήνες στα Ιμαλάια- είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, έχοντας κατακτήσει την τέταρτη κορυφή 8.000 μ., αυτήν του Lhotse με τα 8.516 μ. που είναι και η τέταρτη ψηλότερη στον κόσμο. Ήταν εκείνη τη χρονική στιγμή ο μόνος Έλληνας που είχε σκαρφαλώσει σε τέσσερις κορυφές πάνω από τα 8.000 μέτρα από τις 14 κορυφές της γης: Το Everest 8.848 μ., ο Kangchenjunga 8.586 μ., το Lhotse 8.516 μ. και το Manaslu 8.163 μ. και όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο και 357 ημέρες.

«Τα Ιμαλάια είναι μια τεράστια οροσειρά 1.200 χιλιομέτρων, εγώ ήμουν στο Νεπάλ για 56 ημέρες, είχα σκοπό να σκαρφαλώσω δυο κορυφές 8.000 μέτρων. Κατάφερα μόνο την πρώτη: το Λότσε -που είναι και η τέταρτη ψηλότερη παγκοσμίως- αλλά δεν κατάφερα το Μακάλου, την πέμπτη ψηλότερη κορυφή της γης. Σταμάτησα στα 7.800 μ. λόγω έλλειψης ορειβατικών εφοδίων, αδυναμίας εξοπλισμού και σωστού δρομολογίου προς την κορυφή», έλεγε στο ethnos.gr.

Ήθελε να φτάσει για τον φίλο του

Στην κορυφή Μακάλου (8.485 μ.) είχε χάσει τη ζωή του ο Ελληνας ορειβάτης, Χάρης Κυριακάκης, το 2010. «Ο Χάρης Κυριακάκης πρόσθεσε το όνομά του στη λίστα των γενναίων που έπεσαν στην προσπάθειά τους να φέρουν την ανθρώπινη ψυχή στα όριά της. Η ψυχή του μπορεί να χάθηκε στις 26 Μαΐου 2010 αλλά για όσους αιώνες τα Ιμαλάια θα εξακολουθήσουν να καλύπτονται από χιόνια και πάγους, το σώμα του θα παραμένει άθικτο όπως ήταν στην πιο γενναία του στιγμή», είχε πει χαρακτηριστικά και δήλωνε πως τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους θα επιχειρούσε ξανά να ανέβει στην κορυφή του Μακάλου.

Σε αυτή του την προσπάθεια υπήρχαν και τα δύο συναισθήματα: και της χαράς της επιτυχίας και της νίκης, «που προσδίδει πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση», όπως λέει ο ίδιος, αλλά και της λύπης. «Μαθαίνουμε από όλα αυτά και γινόμαστε καλύτεροι», έλεγε ο Αντώνης Συκάρης.

Η μεγαλύτερη δυσκολία

Στην ορειβασία υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, όπως περιέγραφε ο Αντώνης Συκάρης, οι οποίες είναι το ίδιο το βουνό και οι χιονοστιβάδες. Ο κίνδυνος της χιονοστιβάδας είναι από τους μεγαλύτερους, διότι όσο και να προσέχεις και να τα έχεις προβλέψει όλα, υπάρχουν περιπτώσεις που είναι απρόβλεπτες. «Πολλές φορές ακόμη και εμείς οι ίδιοι οι ορειβάτες δημιουργούμε τις χιονοστιβάδες, περνώντας και κόβοντας τη χιονοστιβάδα, της οποίας το "πάνω" μέρος έρχεται να μας παρασύρει και να μας σκοτώσει. Γιατί μπορείς να σκοτωθείς είτε από τον τεράστιο όγκο χιονιού που θα σε πλακώσει είτε ακόμη κι αν δεν σκοτωθείς από τον όγκο του χιονιού, η ασφυξία που θα σου δημιουργήσει αυτό που θα σε σκεπάσει θα σε σκοτώσει», εξηγούσε.

Μετά τις χιονοστιβάδες, μεγάλο κίνδυνο αποτελούν και τα σχίσματα που δημιουργούνται στους παγετώνες. Ο Έλληνας ορειβάτης περιέγραφε τον κίνδυνο να υποχωρήσει το έδαφος κατά τη διάρκεια της ανάβασης: «Όταν προχωράς και δεν είσαι δεμένος κατάλληλα, είναι πιθανό να ανοίξει το έδαφος και να εξαφανιστείς κυριολεκτικά. Άλλοι κίνδυνοι είναι το κρύο, οι θυελλώδεις άνεμοι, αλλά και  οι λεγόμενες ασθένειες του υψομέτρου. Στα βουνά με μεγάλα υψόμετρα υπάρχει έλλειψη οξυγόνου και αν κάποιος δεν έχει κάνει επαρκή και σωστό εγκλιματισμό -ο οποίος διαρκεί 21 μέρες και πάνω- κινδυνεύει να πάθει πνευμονικό ή εγκεφαλικό οίδημα που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο. Είναι μια σταδιακή προσαρμογή στο υψόμετρο που επιτυγχάνουμε εμείς οι ορειβάτες, είναι μια διαδικασία που απαιτεί ειδική εκπαίδευση, εμπειρία, γνώση, μεγάλη προσοχή, αλλά και τύχη».

O Αντώνης Συκάρης πίστευε ακράδαντα ότι η τύχη είναι με τους τολμηρούς. «Αν δεν ρισκάρεις, δεν θα πετύχεις», έλεγε χαρακτηριστικά.  «Παίρνεις κάθε φορά κάποια ρίσκα, που όσο ελεγχόμενα και να είναι, κάποια είναι καθαρά θέμα τύχης. Η τύχη είναι με τους τολμηρούς, ακριβώς γιατί αυτοί τολμούν. Εκείνος που κάθεται στον καναπέ του δεν χρειάζεται τύχη, εκείνος που τολμά χρειάζεται».

Το μότο του και η φιλοσοφία ζωής

Το μότο του, το οποίο θα συνεχίσει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους ήταν «μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν» και αυτό αποδεικνύει η ιστορία της ζωής του Αντώνη Συκάρη. To 1989, ενώ ακόμα εργαζόταν στην πώληση ηλεκτρικών ειδών, γνώρισε κάποιον που του μίλησε για το βουνό και τον αλπινισμό. Ο κ. Συκάρης αποφάσισε να συνδυάσει την αγάπη του για τη φύση με την ορειβασία. Έτσι, ξεκίνησε, το 1990 ένα ταξίδι γεμάτο προκλήσεις το οποίο ολοκλήρωσε με τραγικό τρόπο τη Δευτέρα 11 Απριλίου, βάζοντας το όνομά του στη λίστα των «των γενναίων που έπεσαν στην προσπάθειά τους να φέρουν την ανθρώπινη ψυχή στα όριά της».

«Έχω δει το όνειρό μου να πραγματοποιείται στα βουνά του κόσμου. Η ζωή αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον όταν ικανοποιείς τα όνειρα σου. Στόχοι και όνειρα πολλών ετών έρχεται η στιγμή που γίνονται πραγματικότητα, έστω κι αν έχεις αποτύχει μια και δυο και τρεις φορές», λέει. «Πρέπει να προσπαθούμε και να ονειρευόμαστε», ήταν το μήνυμά του.

Τα συναισθήματα στην κορυφή

Τι μπορεί να αισθανόταν μετά από τόσες επιτυχημένες αποστολές; O ίδιος έλεγε πως κυρίαρχο συναίσθημα είναι «η ικανοποίηση και η αυτοπεποίθηση για αυτό που πέτυχες. Είναι μια προσλαμβάνουσα χαρά, η οποία όμοιά της εγώ στη ζωή μου δεν έχω συναντήσει, έστω κι αν υπήρξα πετυχημένος επιχειρηματίας» έλεγε το 2019 στο ethnos.gr. «Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα, δεν θα μπορέσει να το καταλάβει κάποιος αν ο ίδιος δεν το ζήσει. Και το κυριότερο είναι ότι αυτό το συναίσθημα διαρκεί, δεν είναι μια στιγμιαία χαρά και ικανοποίηση. Όταν αναπολείς εκείνη τη στιγμή, νιώθεις τα ίδια συναισθήματα και ταυτόχρονα δυνατός και ακμαίος για να προχωρήσεις παρακάτω. Πιστεύω πως η επιτυχία φέρνει αυτοπεποίθηση και η αυτοπεποίθηση με τη σειρά της φέρνει νέες επιτυχίες».

Μια μάχη με την ίδια σου την ύπαρξη

Στην ορειβασία, έχει πει ο Χίλαρι, ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο Έβερεστ, ότι δεν κατακτάμε την κορυφή αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Συκάρης έλεγε το 2019: «Κατά την ανάβαση, στιγμές αδυναμίας υπάρχουν συνέχεια, μιλάμε για μια μάχη με την ίδια σου την ύπαρξη. Όσο προσπαθείς να ανέβεις στην κορυφή συγκρούεται ο εσωτερικός σου κόσμος, ο μισός σου εαυτός σου λέει να γυρίσεις πίσω, στην ασφάλεια της κανονικής ζωής, εκεί που ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι και όχι εκεί που πετάνε τα αεροπλάνα. Όμως ο άλλος μισός εαυτός σου θέλει το όνειρο, θέλει την επιτυχία, θέλει να φτάσει εκεί που είναι πολύ δύσκολο, θέλει να συνεχίσει. Αυτή τη μάχη εφόσον την κερδίσεις προσλαμβάνεις όλα αυτά τα μοναδικά συναισθήματα και ανακαλύπτεις τι δύναμη είχες που ίσως δεν γνώριζες. Αυτή τη φορά ένας γιατρός μου συνέστησε να φύγω από αυτό το υψόμετρο γιατί είχα πνευμονικό οίδημα, αλλά εγώ ήξερα τον εαυτό μου και αγνόησα την οδηγία του πνευμονολόγου. Δεν είμαι ούτε ήρωας, ούτε τρελός, αλλά ανέβηκα στην κορυφή γιατί ήθελα πάρα πολύ να το καταφέρω. Ανακάλυψα ότι είχα κάτι περισσότερο».

Ο Αντώνης Συκάρης, έδωσε τον δικό του ορισμό στο νόημα της ζωής και σε όλα εκείνα που έχουν τελικά ουσία: «Οι νέοι να μην αποθαρρύνονται αν δεν ικανοποιούνται άμεσα τα σχέδιά τους. Να επιμένουν, να δουλεύουν σκληρά, γιατί όλα έρχονται έπειτα από κόπο και προσπάθεια. Να είναι σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν. Η ζωή τους θα είναι γεμάτη νόημα, ουσία και δράση όσο προσπαθούν. Αν παραιτηθούμε από τους στόχους μας και τα όνειρά μας, τότε δεν ζούμε».