Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Το ψυχογράφημα του δολοφόνου - «Ναρκισσιστική διαταραχή, πλήρης συνείδηση, έλλειψη ενσυναίσθησης»

Ναρκισσιστική και αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας εμφανίζει ο συζυγοκτόνος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, σύμφωνα με εκτενή ανάλυση 12 σελίδων από την ψυχίατρο Άλκηστις Ηγουμενάκη, η οποία κατέθεσε ως πραγματογνώμονας της οικογένειας της Καρολάιν.

Οι εκτιμήσεις της ειδικού χρησιμοποιήθηκαν από το δικαστήριο προκειμένου να βρεθεί το κίνητρο του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου στη στυγερή δολοφονία της συζύγου και μητέρας του παιδιού του, Καρολάιν Κράουτς. Η ειδικός αναλύει λεπτομερώς τις κινήσεις του δράστη κατά τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, αλλά και μετά.

«Ο θύτης έχει πλήρη συνείδηση του αποτελέσματος των πράξεών του»

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, όπως συμπεραίνει η ψυχίατρος και μεταδίδει η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», δεν πάσχει από διατάραξη συνείδησης, αλλά από διαταραχές προσωπικότητας. Και όπως αναφέρει -μεταξύ άλλων- σε αυτή την περίπτωση, «ο θύτης έχει πλήρη συνείδηση του αποτελέσματος των πράξεών του και των πιθανών συνεπειών τους».

Η ναρκισσιστική διαταραχή, από την οποία πάσχει ο 33χρονος, χαρακτηρίζεται -σύμφωνα με την Άλκηστις Ηγουμενάκη- από αίσθημα μεγαλείου, αναζήτηση θαυμασμού των άλλων και έλλειψη ενσυναίσθησης, δυσκολία αποδοχής της απόρριψης και της κριτικής, καθώς και την πεποίθηση ότι ο άλλος είναι «κτήμα» του. Αντίστοιχα, όπως εξηγεί η ίδια, η αντικοινωνική διαταραχή χαρακτηρίζεται από ένα διαρκές μοτίβο παραβίασης των δικαιωμάτων των άλλων, έλλειψη ενσυναίσθησης, χειριστική και παρορμητική συμπεριφορά, έλλειψη ενοχών και μετάνοιας.

«Το αίσθημα μεγαλείου προδίδεται από τον έλεγχο που ασκούσε στη σύζυγό του. Ακόμα και στη θεραπεία της προσπαθούσε να μπει και να μάθει τι συζητάει με τη θεραπεύτρια. Συναντάμε επαναληπτικά την παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων, συγκεκριμένα της Καρολάιν».

«Το αίσθημα μεγαλείου προδίδεται έντονα και στο ότι πιστεύεται πως μπορεί να ξεγελάσει όλο τον κόσμο με τη -για εκείνον- “έξυπνη” παράσταση μετά τη δολοφονία», προσθέτει η ψυχίατρος.

«Αναζητούσε θαυμασμό»

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος αναζητούσε θαυμασμό και αυτό φαίνεται από τις υπερβολικές κινήσεις του προς την Καρολάιν, σύμφωνα με την ψυχίατρο. Μία τέτοια κίνηση ήταν όταν πέταξε με το ελικόπτερο πάνω από το σχολείο της.

«Η Καρολάιν είναι ένα νεαρό κορίτσι και ξεκινάει μια σχέση με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο. Η σχέση τους είναι άνιση. Η διαφορά είναι μεγάλη και προβληματίζει το τι είδε εκείνος από ένα κορίτσι 15 ετών. Ένας άντρας σε αυτή την ηλικία δύσκολα έλκεται από ένα κοριτσάκι της συγκεκριμένης ηλικίας, αλλά εύκολα μπορεί να βρει σε αυτό τον εκθειασμό που χρειάζεται για το “εγώ” του και την κάλυψη της ανάγκης του για έλεγχο», σημειώνει η Άλκηστις Ηγουμενάκη.

Η μεγαλύτερη έλλειψη ενσυναίσθησης του δολοφόνου

Η έλλειψη ενσυναίσθησης, όπως αναφέρεται πάντα στο δημοσίευμα της εφημερίδας, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που εντοπίζεται στον 33χρονο πιλότο, το οποίο προδίδεται από πολλά στοιχεία του ιστορικού του.

«Αρχικά δολοφονεί τη σύζυγό του και μητέρα του παιδιού του, αγνοώντας παντελώς την ανάγκη του παιδιού του να έχει τη μητέρα του. Η έλλειψη ενσυναίσθησης προδίδεται και με το σκηνικό που δημιουργεί μετά τη δολοφονία τοποθετώντας το παιδί του δίπλα στη νεκρή μητέρα του, το ίδιο συμβαίνει όταν σκοτώνει το σκυλάκι, το οποίο έχει διαλέξει η Καρολάιν, σαν να θέλει να αφαιρέσει καθετί δικό της» αναφέρεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη έλλειψη ενσυναίσθησης επέδειξε -σύμφωνα με την ψυχίατρο- στο τέλος της ιστορίας αυτής. «Ενώ η μητέρα της Καρολάιν θρηνεί τον χαμό του παιδιού της, τη βάζει να διαλέξει το φέρετρο και της ζητάει τα χρήματα για την κηδεία. Αν διαισθανόταν πώς θα ένιωθε αν του σκότωνα την κόρη του, ίσως να συναισθανόταν τη μητέρα της Καρολάιν».

Τα στοιχεία που δείχνουν «χειριστική και κακοποιητική συμπεριφορά» προς το παιδί

Κατά την ψυχίατρο, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος προέβαλε χειριστική και κακοποιητική συμπεριφορά προς το παιδί του.

«Τοποθετεί το παιδί δίπλα στη νεκρή μητέρα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για ψυχολογικά κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι σε ένα παιδί να το τοποθετείς στο σκηνικό μιας δολοφονίας. Σκοτώνει το σκυλάκι, που το παιδί έχει σίγουρα αρχίσει να εκλαμβάνει σαν κάτι δικό του και που είχαν πάρει μαζί με την Καρολάιν για να μεγαλώσει μαζί του. Τέλος, είδαμε τον δράστη να καταφθάνει στην κηδεία της Καρολάιν κρατώντας το παιδί σχεδόν σαν… αλεξίσφαιρο. Κρατάει τη μικρή Λυδία όλη την ώρα στην κηδεία και κάτω από τον ήλιο. Ο γονέας δεν έπρεπε να το φορτίσει με όλο αυτό το συναισθηματικό βάρος και χωρίς το παιδί να έχει αναπτύξει μηχανισμούς επεξεργασίας συναισθημάτων που με βεβαιότητα λάμβανε».

Για την κίνηση του να τοποθετήσει το παιδί δίπλα στο σώμα της νεκρής Καρολάιν, η ψυχίατρος εκτιμά ότι «το παιδί θα κουβαλάει μέσα του το τραύμα αυτό και απευχόμαστε τη δημιουργία αγχωτική διαταραχής στο μέλλον».

Η ίδια επισημαίνει ότι πως η κακοποίηση ζώων συνδέεται άμεσα με την κακοποιητική συμπεριφορά σε ανθρώπους και καταλήγει: «Ο δράστης θα γίνεται και μελλοντικά με ευκολία κακοποιητικός με διάφορους τρόπους. Άτομα σαν αυτόν οργανώνουν ακόμα και μέσα στη φυλακή τα επόμενα βήματα τους, ώστε να φτάσουν στον σκοπό τους, ο οποίος στην περίπτωση του κατηγορουμένου θα είναι να ελευθερωθεί σύντομα και να πάρει την κόρη του, όπως ήθελε να γίνει με τη διάπραξη του εγκλήματος. Θα δείξει καλή συμπεριφορά στη φυλακή και πάντα θα δικαιολογεί την πράξη του ενοχοποιώντας το θύμα».

«Έχουμε έναν δράστη που σχεδιάζει το κάθε του βήμα με πλήρη συνείδηση»

Η ψυχίατρος ξεκαθαρίζει ότι από την περιγραφή των περιστατικών και τη δικογραφία δεν προέκυψε κάτι σημαντικό αιφνιδίως, ώστε να δικαιολογείται η άμεση υπερδιέγερση συναισθήματος.

«Στην ιατροδικαστική έκθεση βλέπουμε ότι περνάει αρκετός χρόνος έως τη θανάτωση του θύματος. Βλέπουμε πως η δολοφονική πράξη δεν γίνεται από απόσταση, αλλά με άμεση σωματική επαφή με το κοιμώμενο θύμα και άμεσα μετά την πράξη οργανώνεται το σκηνικό κάλυψης. Αν το έγκλημα είχε πραγματοποιηθεί εν βρασμώ, ο δράστης θα μετανοούσε αμέσως, θα ούρλιαζε, θα έκλαιγε, θα θρηνούσε, θα ζητούσε βοήθεια, θα καλούσε την αστυνομία και όλα αυτά ακόμη και αν δεν παραδεχόταν την πράξη».

«Δεν θα χρειαζόταν να τοποθετήσει ένα αθώο παιδί δίπλα στη νεκρή μητέρα του, ούτε να σκοτώσει ένα αθώο ζώο για να αποκτήσει άλλοθι. Έχει διαπράξει ήδη έναν φόνο και διαπράττει τον δεύτερο. Εδώ έχουμε έναν δράστη ο οποίος σχεδιάζει το κάθε του βήμα με πλήρη συνείδηση, χωρίς συναισθηματισμούς και διεκπεραιώνει» καταλήγει.