Ο κόσμος του Ζάχου Χατζηφωτίου: Από τα Ψαρά στο φιλέτο ελαφιού με σως Βουργουνδίας, και στον «πρώτο ρατσιστή Αθηναιολάτρη»

Σήμερα ο Ζάχος Χατζηφωτίου πέθανε, μπορεί και χθες, δεν ξέρουμε… Μπορεί και χρόνια πριν να ‘χε πεθάνει…
Οι ρίζες του στα Ψαρά. Ψήλωσε όμως στον αγρό του «καλού κόσμου» που... λιπαίνεται με φιλέτο ελαφιού με σως Βουργουνδίας, που απεχθάνεται τους μετανάστες και που δηλώνει: «Αθηναιολάτρης».

Ποιος ήταν τελικά ο Ζάχος Χατζηφωτίου, που εγκατέλειψε κουρασμένος και απαυδισμένος πια, τον πληκτικό κόσμο μας, μη έχοντας την υπομονή να περιμένει έναν χρόνο ακόμα για να κλείσει τα 100 του;
Και ποιος θυμάται πια τον βίο και την πολιτεία του ανδρός, που αν για κάτι θα μείνει άφθαρτος στη μνήμη των πιο παλιών - δεν λέμε της γενιάς του γιατί μάλλον υπάρχουν ελάχιστοι εν ζωή – είναι για τις κατακτήσεις του στο γυναικείο φύλο και για το βιτριολικό χιούμορ του;

Ο Χατζηφωτίου ήταν Ψαριανός και είχε γεννηθεί σχεδόν 100 χρόνια μετά την ανατίναξη τους τουρκικής ναυαρχίδας από τον συντοπίτη του Κωνσταντίνο Κανάρη. Δεν γεννήθηκε στα Ψαρά, όχι, αλλά στην Πλάκα, όμως ήταν «πυρπολητής» εντός εισαγωγικών…
Διαβάστε μια γλαφυρή περιγραφή της ΣΙΒΥΛΛΑΣ (λέγε με Σταύρο Ψυχάρη…) από το ΒΗΜΑ του 2012, όταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου είχε γιορτάσει τότε τα 89 χρόνια του:
«Η σύζυγος του Γεωργίου Ράλλη, Λένα, έφθασε νωρίς και κάθισε σε ένα από τα κεντρικά τραπέζια. Λίγο μετά κατέφθασε ο Κωστής Δρακόπουλος, ξάδερφος του μεγιστάνα Σταύρου Νιάρχου. Η Νινέτα Φιξ πέρασε την είσοδο του κήπου μόνη. Ο σύζυγός της Κάρολος είχε ένα μικρό ατύχημα. Ο Νίκος Χρυσικόπουλος συνοδευόταν από τη σύντροφό του Ρίκα Διαλυνά. Ο Δημήτρης Παπασταύρου, η κομψότατη Σοφία Γοργία, σύζυγος του γνωστού δικηγόρου Νίκου Γοργία, η Γιούλα Πεζούλα ήταν επίσης εκεί. Οικοδεσπότης ο bon viveur Ζάχος Χατζηφωτίου. Ο συγγραφέας, πρώην δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων και αθεράπευτος λάτρης της καλής ζωής και των ωραίων γυναικών γιόρτασε τα γενέθλιά του κοντά σε στενούς φίλους. Δίπλα του στέκονταν οι πιο αγαπημένες γυναίκες της ζωής τους. Η κόρη του Μανίτα Πασχαλίδη και η εγγονή του Χριστίνα Τριάρχου.

Η βραδιά κυλούσε ευχάριστα με εδέσματα της γαλλικής κουζίνας. Η Θέκλα έκοβε σε μικρά κομμάτια το φιλέτο ελαφιού με σάλτσα Βουργουνδίας. Προσπαθούσε να ακούσει τι ακριβώς συζητούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στην κοινωνική και επιχειρηματική ζωή του τόπου. Τελικά το αφτί της «έπιασε» τον κ. Δρακόπουλο και τον οικοδεσπότη να συζητούν για τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν πολλά χρόνια πριν οδηγώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους… κακοτράχαλους ελληνικούς δρόμους εκείνης της εποχής. Ο Ζάχος και ο Κωστής, φανατικοί λάτρεις του ράλι, είχαν λάβει μέρος σε αρκετούς εγχώριους και διεθνείς αγώνες ταχύτητας. Διέθεταν μάλιστα από τα ωραιότερα, γρηγορότερα και πλέον εξελιγμένα αυτοκίνητα».
Αυτός ήταν ο κόσμος του Ζάχου Χατζηφωτίου και τίποτα περισσότερο από απατηλή λάμψη ματαιοδοξίας.

Να γαμπρός, να μάλαμα...

Α, και γαμπριάτικα κοστούμια. Πολλά! Ο Χατζηφωτίου παντρεύτηκε, ούτε μία ούτε δύο, αλλά πέντε φορές.
Με Γαλλίδα, κόρη στρατηγού με την οποία χώρισε όταν ο πατέρας της είπε στον Χατζηφωτίου να τον εντάξει στον στρατό της Λεγεώνας των Ξένων... Τουλάχιστον έτσι έλεγε στους δικούς του ο Ζάχος.
Δεύτερη σύζυγός του Χατζηφωτίου ήταν η Δανάη Σωσσίδη, γόνος της οικογένειας Κύρου, εκδότη της εφημερίδας «Εστίας»· Η Μανίτα Πασχαλίδη ήταν η κόρη που απέκτησε το ζεύγος.
Το τρίτο στεφάνι «μπήκε» στο Παρίσι με μια Γαλλίδα, την Ιρέν, η οποία δούλευε ως μοντέλο στον οίκο Ντιόρ.

Τέταρτος γάμος του Χατζηφωτίου και τυχερή αυτή τη φορά, η Τζένη Καρέζη.
Και το φινάλε: μετά την Καρέζη, ο Ζάχος παντρεύτηκε στην Μύκονο την καλλονή – μανεκέν Κατερίνα Παπαδημητρίου, που είχε στεφθεί Μις Ελλάς, κάποτε.

«Ο Ζάχος δεν υπήρξε ποτέ ο κλασικός παππούς» 

Θα πει σε συνέντευξή της η εγγονή του Χατζηφωτίου Χριστίνα Τριάρχου: «Ο Ζάχος δεν υπήρξε ποτέ ο κλασικός παππούς που με χόρευε στα γόνατά του, με γέμιζε κούκλες με τάιζε ζαχαρωτά και μου έκανε όλα τα χατίρια. Ο Ζάχος δεν υπήρξε ο κλασικός πατέρας για τη μητέρα μου τη Μανίτα, ούτε ο κλασικός σύζυγος. Την ημέρα που γεννούσε η γιαγιά μου η Δανάη εκείνος έτρεχε σε ράλι. Ο παππούς είναι δύσκολος άνθρωπος».

Άρα προς τι τα αφιερώματα και οι αναδρομές στον πολυτάραχο βίο του Χατζηφωτίου; Δεν ήταν ένας από «εμάς» ήταν ένας από τους «άλλους».

Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε… έγραψε εύστοχα η Λίνα Νικολακοπούλου και πολλοί θα ήθελαν να ήταν ένας από τους «άλλους» σαν τον Ζάχο.

Τελευταία αναλαμπή...

Τον Ζάχο που έλαμψε σαν αστραπή πριν από λίγα χρόνια όταν του ζητήθηκε η γνώμη του για το ριάλιτι της μόδας (για τι άλλο;) Greece’s Next Top Model, ο Χατζηφωτίου είπε: «Τη βλέπω την Έλενα Χριστοπούλου στο GNTM. Έρχεται εδώ καμιά φορά, τρώμε μαζί. Πάρα πολύ ωραίο κορίτσι, αλλά έχει σκληρό χαρακτήρα. Με την Έλενα ήμασταν 7 χρόνια μαζί. Η ομορφιά της και το σώμα της με κράτησαν τόσα χρόνια μαζί της. Είναι καλοβαλμένη».
Γιατί αυτός ήταν ο κόσμος του Ζάχου Χατζηφωτίου: ωραίες γυναίκες, γρήγορα αυτοκίνητα, επίπλαστη ευμάρεια, σηκωμένο φρύδι, φλεγματικό χιούμορ και τρυφηλότητα.

«Ο πρώτος ρατσιστής Αθηναιολάτρης»

Όμως υπήρχαν και οι αντίθετες απόψεις: Έγραφε στη Lifo ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Στάθης Τσαγκαρουσιάνος για τον Ζάχο Χατζηφωτίου το 2014: «Ο Χατζηφωτίου, ή Ίακχος, ή δε ξέρω 'γω τι άλλο ψευδώνυμο έχει (διότι έχει πολλές ζωές, όλες μέτριες, αν κρίνω από το ίχνος που άφησαν) είναι ο πρώτος ρατσιστής Αθηναιολάτρης που βγήκε στην ελληνική τηλεόραση. Και ο μεγαλύτερος. Aφού είχε διαγράψει μια εμετική τροχιά ως κοσμικογράφος του Ταχυδρόμου, φωτογραφίζοντας κάθε βδομάδα τις γκρανγκάσες του Κολωνακίου να τρώνε αθηναϊκή μαγιονέζα, να παίζουν μπιρίμπα και να φοράνε Μπίλλυ Μπο, το έριξε στη τηλεόραση, σαν μουλάς σε έκσταση: βασικά, να βρίσει με απεριόριστη περιφρόνηση και αηδία τους εσωτερικούς μετανάστες. Το ρατσιστικό του υβρεολόγιο μεταδιδόταν φυσικά από το χουντικό κανάλι του Στρατού - άναβε και τσιγάρο live, σμίγοντας τα φρύδια, για να πει τις βαρυσήμαντες κατινιές του. Το είδος του Αθηναιολάτρη (σχεδόν πάντα δεξιό, χουντικό ή βασιλόφρον) εσαεί θα γειτνιάζει με αυτόν τον γηραλέο τραμπούκο. Είναι το αηδέστερο είδος ρατσιστή: η καλαίσθητη λουλού που εξανίσταται με τα κακώς κείμενα και αδημονεί να τελειώσει το λογύδριό του, για να πάει να χαϊδολογήσει καμμια βίζιτα ή να πει "πνευματώδεις" κοινοτυπίες στο βαρετό, βουλιαγμένο δείπνο των Δεληκώστα»...

Ήταν κι αυτός ο κόσμος του Χαζτηφωτίου, που θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς αυτόν… Του Ζάχου που σίγουρα δεν φοβόταν τον θάνατο γιατί είχε Ζήσει... Να ζήσουμε κι εμείς να θυμόμαστε όσα θυμόμαστε...