Η φύση δεν κατάργησε τη θανατική ποινή: Έγκλημα με άμεσο δόλο η καταστροφή των δασών - Η αδιαφορία κράτους και πολιτών δεν θεωρείται αμέλεια

Ποινή θανάτου μας έχει επιβληθεί από τη φύση! Το έγκλημά μας; Ο φόνος των δασών. Δεν υπάρχει αμέλεια, υπάρχει άμεσος δόλος. Από όλους. Πολιτεία και πολίτες!

Πυρακτωμένη κρισιμότητα πάντα για τον τόπο μας, είτε πύρινες φλόγες τον τυλίγουν, είτε ο θάνατος τον αγκαλιάζει, είτε οι καύσωνες τον στεγνώνουν…

Και οι μικρόψυχες κομματικές υστεροβουλίες, οι πολιτικοί δογματισμοί, οι δημαγωγίες θεριεύουν και, μετά τα πευκοδάση που γίνονται αποκαΐδια, ανάβουνε τα ήδη καμένα μυαλά των αφελών συμπολιτών μας.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο: στην Ελλάδα, όσο περισσότερα γράφονται για ένα θέμα, τόσο περισσότερο το θέμα υποβαθμίζεται! Όσο πιο δυνατές είναι οι καταγγελτικές φωνές, τόσο λιγότερο ακούγονται και το πρόβλημα που καταγγέλλεται αναπαράγεται, δίχως τιμωρία στα βάθη των χρόνων! Δεν είναι φετινό το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών.

Τα καλοκαίρια πάντα είχαν συνοδοιπόρο τους τη θέρμη, το μελτέμι και τις φωτιές στα δάση.
Κάποτε το 1/5 της ελληνικής επικράτειας ήταν καλυμμένο από δασώδεις εκτάσεις. Εδώ και χρόνια πολλά εκείνα τα χρυσοπράσινα ντύματα των βουνών έγιναν απογυμνωμένες μεζονέτες…

Σημειώστε: μόνο στην 15ετία 1974-1989 κάηκαν 6 εκατομμύρια 500 χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων! Το 1988 είχαμε 1250 πυρκαγιές και 1.105.000 στρέμματα αποκαΐδια!

Εκατομμύρια στρέμματα κάρβουνο!

Και επειδή οι αριθμοί και επιστροφή στο απώτατο παρελθόν καταπονούν τον νου και ο αναγνώστης «γυρίζει σελίδα», θα σταθούμε μονάχα σ’ αυτό: Από την 1η Ιανουαρίου έως και την 26η Αυγούστου του 2021 προκλήθηκαν στην ελληνική επικράτεια συνολικά 9.847 πυρκαγιές από τις οποίες κάηκαν περίπου 1.550.000 στρέμματα δασικών και αγροτικών - γεωργικών εκτάσεων.
Εκείνη τη χρονιά, πριν από δυο καλοκαίρια δηλαδή, η Ελλάδα ως προς την δριμύτητα (καταστροφικότητα/ μέση ένταση) των πυρκαγιών κατατάχτηκε στην 1η θέση μεταξύ των 37 μεσογειακών χωρών και όλων των κρατών της Ευρώπης! Θλιβερές πρωτιές μόνο!

Και αν πολλοί έχουν ξεχάσει, οι εκατοντάδες οικογένειες που θρηνούν και οδύρονται, δεν θα ξεχάσουν, μέχρι να αποδημήσουν εις Κύριον, τους νεκρούς τους στο Μάτι, στην Ηλεία, τους σκοτωμένους πιλότους (16 χειριστές έχουν χάσει τη ζωή τους σε δυστυχήματα με πυροσβεστικά αεροσκάφη), τους απανθρακωμένους ποιμένες που πάσχιζαν να διασώσουν τα κοπάδια τους· τους άτυχους αυτού του τόπου.
Το τι σημαίνει τούτος ο αφανισμός ψυχών και δασών είναι γνωστό (σχεδόν) σε όλους. Κι δεν καταπιανόμαστε με τις ανθρώπινες απώλειες, που είναι συντριπτικές για όλους και ιδιαιτέρως για κάθε οικογένεια που τις βιώνει και το τίμημα τους είναι δυσθεώρητο.

Κι επειδή (και) στην εποχή που ζούμε μόνο το χρήμα αποτελεί ικανό επιχείρημα, ας δούμε μια άλλη εικόνα της καταστροφής.
Σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε στη δεκαετία του 90, η αξία ενός δέντρου αγγίζει τα 31 εκατομμύρια (τότε) δραχμές μέσα σε 50 χρόνια: παράγει οξυγόνο αξίας 5 εκατομμυρίων δραχμών, ανακυκλώνει νερό αξίας 6 εκατομμυρίων, πλουτίζει το έδαφος με συστατικά αξίας 5 εκατομμυρίων, απορροφά από την ατμόσφαιρα ρύπους 10 εκατομμυρίων και επιπλέον προσφέρει καταφύγιο σε άγρια ζώα και έντομα. Αν τώρα υπολογίσουμε πόσα εκατομμύρια δέντρα έχουν καταστραφεί τις τελευταίες δεκαετίες, μπορούμε να εννοήσουμε την τεράστια ζημιά που προκαλεί αυτός ο αφανισμός στην ήδη καμένη οικονομία μας.
Και για να μην μεμψιμοιρούμε, δεν είμαστε η μοναδική χώρα που μαστίζεται από δασικές πυρκαγιές. Η καταστροφή του δασικού πλούτου είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Έχει φθάσει να εξαφανίζεται ένα εκτάριο (10.000τ.μ.) δάσους από τη Γη κάθε δευτερόλεπτο! Όμως τα «δικά μας» μας νοιάζουν.

Εγκληματικές παραλήψεις

Κι όταν, ο κατ’ έτος αναμενόμενος ολετήρας των δασών, η φωτιά, εμφανιστεί, εμφανίζονται και οι πύρινοι αντιπολιτευόμενοι καπνοί, και οι έωλες δικαιολογίες πυρόσβεσης των κρατικών φορέων…
Κι ανάμεσά τους η δεδομένη πια αδιαφορία των πολιτών και η αμέλεια και η εγκληματικές τους παραλήψεις και πράξεις. Κι εδώ βρίσκεται το ζητούμενο: αμέλεια ή δόλος; Αμέλεια υπάρχει όταν, χωρίς ιδιοτελή πρόθεση, παραλείπεις να πράξεις κάτι ή ακόμα το να φροντίσεις για κάτι που έπρεπε, όπως έπρεπε.
Στην περίπτωση του φόνου των δασών όλοι: η πολιτεία και οι πολίτες, δεν κάνουν το παραμικρό για να τον αποτρέψουν ενώ δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να θεωρούνται ηθικοί αυτουργοί. Δεν υπάρχει λοιπόν έγκλημα εξ αμελείας αλλά έγκλημα με ενδεχόμενο δόλο;

Γιατί πράγματι είναι δόλος όταν σε μια χώρα που εχθρός της ο πραγματικός είναι (και) οι ανεξέλεγκτες δασικές πυρκαγιές να μην είναι εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για την αντιμετώπιση τους.

Ακήρυχτος πόλεμος

«Είμαστε σε πόλεμο» είπε λίγες μέρες πριν ο κύριος Πρωθυπουργός· πολύ σωστές κουβέντες…
Τι να τις κάνεις όμως τις ευφυείς κουβέντες; Δεν σκεπάζουν ένα έγκλημα!  Όταν σε λίγα χρόνια θα πατάμε σε τόπο έρημο, άνυδρο, σπαρμένο από πέτρα και κάρβουνο και αναλγησία, οι εξυπνάδες δεν θα μας σώζουν· όταν τα μέτωπα των πολιτών θα στάζουν ιδρώτα και ερήμωση...
Για τον εχθρό, που ονομάζεται φωτιά, χρειάζονται ειδικά σύγχρονα όπλα για να τον πολεμήσεις: αεροπλάνα, ελικόπτερα, οχήματα και κυρίως άριστα εκπαιδευμένοι δασοπυροσβέστες. Τι έχεις από όλα αυτά; Σχεδόν τίποτα! Και η Πολιτεία ευθύνεται γι αυτό. Υπάρχει δόλος λοιπόν.

Δόλος από τους αρμόδιους που διυλίζουν τον κώνωπα για να προμηθευτούν μέσα πυρόσβεσης.
Δόλος από το κράτος που κηρύσσει αναδασωτέες τις καμένες εκτάσεις μόνο στα χαρτιά.

Δόλος από τους κρατούντες που δεν τιμωρεί με βαρύτατες ποινές όχι μόνο τους εμπρηστές που συλλαμβάνονται αλλά και τους καταπατητές, οικοπεδοκάπηλους, τσιμεντολάγνους.
Δόλος όταν χρόνια τώρα το Εθνικό Κτηματολόγιο της χώρας συντάσσεται δίχως να τελειώνει ποτέ, σαν το Λεξικό της Ακαδημίας...
Δόλος όλων των πολιτών που αδιαφορούν για την καταπάτηση, τη ρίψη μπαζών, το κάψιμο των δασών, όλων εκείνων που συμβάλλουν άθελά τους – δήθεν - στη δημιουργία εστιών πυρκαγιάς, απορρίπτοντας τα κλαδέματα τους, τα σκουπίδια τους σε χώρους πλάι σε πευκοδάση.

Δόλος στο Δίκαιο αποκαλείται η τέλεση άδικης πράξης με πρόθεση ή τουλάχιστον αποδοχή του κακού που μπορεί να προκληθεί. Δόλος, το δίχως άλλο. Έγκλημα τελικά, με άμεσο και όχι ενδεχόμενο δόλο οι δασικές πυρκαγιές! Ενσυνείδητη αμέλεια!

Και – τι ειρωνεία – ενώ η Δικαιοσύνη αδυνατεί να επιβάλλει την (καταργηθείσα από χρόνια) εσχάτη των ποινών για ειδεχθή εγκλήματα, η φύση δεν διστάζει να την καθορίσει δίχως έλεος. Είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε θάνατο αργό από την απώλεια των δασών!
Καταστρέφουμε - όλοι μας - τα ζείδωρα δάση; Μελλοθάνατοι, όλοι μας!
Και ας ερμηνεύσουμε τη λαϊκή παροιμία: Το δάσος από τα ίδια του τα ξύλα καίγεται… Το ίδιο και οι χώρες και τα κράτη και οι λαοί που ανάβουν  από ψεύτικα λόγια και πυρακτώψνονται από εμπρηστές πολικούς...