Μια ρυθμική διαμαρτυρία: Η απαγορευμένη γιόγκα κατακτά και την Αθήνα (pics)

Είναι Κυριακή πρωί, οι δείκτες των ρολογιών δείχνουν 9.30 και το πάρκο Ελευθερίας, δίπλα από το Μέγαρο Μουσικής, έχει πληµµυρίσει από κόσµο. «Το Φάλουν Ντάφα είναι καλό» αναγράφεται σε ένα κίτρινο πανό µε κόκκινα γράµµατα στα αγγλικά και τα κινέζικα. Είναι δεµένο σε ένα δέντρο µε φόντο το άγαλµα του Ελευθερίου Βενιζέλου, κάτω από τη σκιά του οποίου δέκα άτοµα έχουν σχηµατίσει κύκλο.

∆ίχως να αποσπώνται από τα βλέµµατα των περαστικών, ακολουθούν πιστά τους τόνους µιας κινέζικης µουσικής που παίζει από ένα µικρό φορητό κασετόφωνο. Χωρίς να µιλούν και µε τα µάτια κλειστά, εκτελούν όλες τις κινήσεις συντονισµένα και ρυθµικά. Οπως εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο επικεφαλής της οµάδας, Γιώργος Τζόκας, «αυτό που κάνουµε είναι βασισµένο σε µια αρχαία κινέζικη εξάσκηση διαλογισµού, που βασίζεται στις αρχές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας. Είναι γνωστή ως Φάλουν Γκονγκ ή Φάλουν Ντάφα».

«Ολοι µας εξασκούµαστε καθηµερινά και ο συγκεκριµένος τύπος διαλογισµού, που διδάσκεται ανά τον κόσµο εντελώς δωρεάν, αποτελείται από δύο µέρη. Το πρώτο µέρος είναι εύκολες ασκήσεις, εκ των οποίων οι τέσσερις γίνονται σε όρθια στάση και η πέµπτη σε καθιστή. Oλες οι κινήσεις είναι ήπιες ή ακόµη και στατικές. Το δεύτερο µέρος επιτυγχάνεται µε τον καιρό, όπου µέσα από τις ασκήσεις -τις οποίες µπορούν να τις κάνουν όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας- ο ασκούµενος καλλιεργεί τον εσωτερικό του κόσµο βάσει της συνεχούς εφαρµογής των τριών αρχών του Φάλουν Γκονγκ, δηλαδή της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας. Νους και σώµα γίνονται ένα και έτσι ο ασκούµενος πετυχαίνει να έχει πλήρη υγεία νοητικά, ψυχικά και σωµατικά» εξηγεί ο Γ. Τζόκας.

Σκληρά βασανιστήρια

«Στο ευρύ κοινό διαδόθηκε το 1992 από τον Λι Χόνγκτζι  και γρήγορα απέκτησε εκατοµµύρια οπαδούς ανά τον κόσµο. Επτά χρόνια αργότερα απαγορεύτηκε στην Κίνα και έκτοτε οι ασκούµενοί του διώκονται βάναυσα» συµπληρώνει η Ιωάννα Τάγαρη, η οποία συντονίζει τις εργασίες του Φάλουν Ντάφα στην Ελλάδα και εργάζεται στο υπουργείο Εργασίας σε ζητήµατα σχετικά µε το human trafficking και την καταναγκαστική εργασία. Οπως επισηµαίνει, χιλιάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί χωρίς δίκη και έχουν καταλήξει µέσα σε άθλιες συνθήκες έπειτα από σκληρά βασανιστήρια. Στα είκοσι χρόνια που διαρκεί αυτή η απαγόρευση, χιλιάδες «κρατούµενοι συνείδησης» έχουν εργαστεί σκληρά σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πολλοί έχουν πεθάνει γιατί, σύµφωνα µε καταγγελίες παγκόσµιων φορέων, τους πήραν µε τη βία ζωτικά τους όργανα για να πωληθούν στη µαύρη αγορά εντός και εκτός Κίνας.

Γιατί, όµως, αυτή η εξάσκηση διαλογισµού διώκεται; Την απάντηση δίνει µέσα από την ταινία του µε τίτλο «Γράµµα από τη Φυλακή» (Letter from Masanjia) ο βραβευµένος Καναδός σκηνοθέτης, Λέον Λι. Η ταινία, που είναι βασισµένη σε αληθινή ιστορία, παρουσιάστηκε στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο ολοκληρώθηκε στις 10 Μαρτίου. Πρωταγωνιστής της είναι ο Σουν Γι, µηχανικός από το Πεκίνο, ο οποίος ξεκίνησε να εξασκείται στο Φάλουν Γκονγκ το 1997. Οταν η εξάσκηση απαγορεύτηκε το 1999, εκείνος άρχισε να εργάζεται για την αποκατάσταση της ελευθερίας των συµπατριωτών του και γι’ αυτό φυλακίστηκε περισσότερες από δώδεκα φορές.

Εστειλε κρυφά στην Αµερική ένα γράµµα, το οποίο έγραψε όταν βρισκόταν στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας του Masanjia, και κορυφαία ΜΜΕ, όπως το CNN και οι «New York Times», το αναπαρήγαγαν. Μέσα από εκτενή ρεπορτάζ τους συνέβαλαν στο να δοθεί ένα τέλος στο σύστηµα στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας της Κίνας. Περισσότερα από 300 κέντρα καταναγκαστικής εργασίας έκλεισαν και περισσότεροι από 160.000 κρατούµενοι απελευθερώθηκαν. Αντί αυτών, πλέον λειτουργούν τα λεγόµενα «νόµιµα κέντρα αποκατάστασης». Ολο το υλικό για τη δηµιουργία της ταινίας καταγράφηκε κρυφά από τον πρωταγωνιστή της, ο οποίος πέθανε το 2017.

«Ο Σουν Γι, ο άνθρωπος που έστειλε το γράµµα SOS, έπρεπε να τραβάει τα πλάνα, να συµπιέζει το υλικό, να το κρυπτογραφεί και µετά να µου το στέλνει για να το ελέγχω. Σπανίως µου έστελνε και σκληρούς δίσκους µε υλικό, αλλά το πιο σύνηθες ήταν µέσω κρυπτογράφησης. Ηταν επικίνδυνο να σταλεί το υλικό ταχυδροµικά. ∆εν ήταν κινηµατογραφιστής και δεν ήξερε πώς να χρησιµοποιεί κάµερα, οπότε έπρεπε να του κάνω µαθήµατα διαδικτυακά και κάθε φορά οργανώναµε µαζί τις επόµενες κινήσεις του» δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο σκηνοθέτης Λέον Λι, που βρέθηκε για λίγες ηµέρες στη χώρα µας και µέσα από το έργο του αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώµατα στην Κίνα. Αυτή, µάλιστα, είναι η δεύτερη ταινία του για το Φάλουν Ντάφα.

Προπαγάνδα και βία

Και προσθέτει: «Με ρωτούν συχνά για ποιον λόγο οι ασκητές του Φάλουν Γκονγκ διώκονται µε αυτόν τον τρόπο. Η κυβέρνηση υπολόγισε ότι µέχρι το 1999 οι ασκητές κυµαίνονταν από 70 έως 100 εκατ., δηλαδή περισσότεροι από τα µέλη του Κοµµουνιστικού Κόµµατος – ένα άθεο καθεστώς. Οταν ανέλαβε την εξουσία το 1949 συστηµατικά κατέστρεψε όλες τις θρησκείες στην Κίνα. Εάν πάτε στην Κίνα τώρα θα δείτε πολλούς ναούς και εκκλησίες. Επιφανειακά φαίνεται να υπάρχει ελευθερία της πίστης, αλλά όλες αυτές οι οµάδες ελέγχονται ολοκληρωτικά. Πυρήνας του Φάλουν Γκονγκ είναι η πίστη στην αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα. Το κοµµουνιστικό καθεστώς, ωστόσο, λειτουργεί µε την προπαγάνδα και τη βία. Συνεπώς, εφόσον ένα µεγάλο µέρος πολιτών πιστεύει στην αλήθεια και επιµένει να λέει την αλήθεια, τότε γι’ αυτούς είναι κάτι που δεν είναι ανεκτό και πρέπει να τιµωρηθεί».

Στους συµµετέχοντες στη µικρή παρέα στο πάρκο Ελευθερίας όλα αυτά είναι γνωστά. Μπορεί κανείς εξ αυτών να µην έχει ταξιδέψει στην Κίνα, εντούτοις δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συναντηθεί και έχουν ακούσει ιστορίες φρίκης από διωκόµενους. «Πρόσφατα γνωρίσαµε τον Μ.. Είναι διωκόµενος στην Κίνα και χρησιµοποιούσε αυτό το ψευδώνυµο. Μας έλεγε ότι θέλει πολύ να έρθει και να ζήσει στην Ελλάδα. Μιλούσε για την περίοδο που φυλακίστηκε και βασανίστηκε και όσα ακούγαµε ήταν πραγµατικά συγκλονιστικά. Βρήκε πολύ ενθαρρυντικό το ότι στη χώρα µας υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται µε το Φάλουν Ντάφα και που µέσω αυτού µπόρεσε να συνδεθεί µε έναν διαφορετικό πολιτισµό. Και καταφέραµε να τον συναντήσουµε γιατί ένας φίλος του, που είναι υψηλόβαθµο στέλεχος στην Αστυνοµία του Πεκίνου, τον βοήθησε και τον φυγάδευσε» σχολιάζει ο Μάριος Καπερώνης, ο οποίος εξασκείται σε αυτήν τη µορφή διαλογισµού τα τελευταία πέντε χρόνια. Στην ίδια παρέα συναντήσαµε και τη Σοφία Ρόµα, που εδώ και επτά χρόνια.

«Άλλαξα θεαματικά»

«Μια φίλη µου από τη Νέα Ζηλανδία µε µύησε στα µυστικά του Φάλουν Ντάφα. Τότε ήµουν ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Είχα µέσα µου πολύ θυµό και δύσκολα έδινα δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους. Η πρακτική άσκηση του συγκεκριµένου διαλογισµού µε βοήθησε πραγµατικά να αλλάξω σε τέτοιο βαθµό, που ήδη από τις πρώτες ηµέρες οι δικοί µου άνθρωποι διέγνωσαν µια θεαµατική βελτίωση.

Πλέον νιώθω ότι έχω αναγεννηθεί. Είµαι πάντα ήρεµη, αισθάνοµαι χαρά και απελευθερώνω όλη τη θετική µου ενέργεια στους γύρω µου. Στην Αυστραλία βλέπω καθηµερινά ανθρώπους να διαλογίζονται όπως εµείς, και πραγµατικά ένιωσα µεγάλη χαρά όταν ανακάλυψα ότι αυτήν την αγαπηµένη µου συνήθεια µπορώ να την ασκήσω οµαδικά και στην Ελλάδα» καταλήγει.