«Δεν θα χάσω την ελπίδα μου μέχρι να δω τη σορό του»: Δυο μήνες μετά το ναυάγιο της Πύλου οι συγγενείς των θυμάτων ακόμα ψάχνουν τους αγαπημένους τους

Σχεδόν δύο μήνες από το τραγικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου με εκατοντάδες μετανάστες να βρίσκουν φρικτό θάνατο στα νερά της Μεσογείου, οι συγγενείς των θυμάτων εξακολουθούν να αναζητούν εναγωνίως τα αγαπημένα τους πρόσωπα μεταξύ των αγνοουμένων και των νεκρών.

Τα αναπάντητα ερωτηματικά και το δύσκολο έργο της ταυτοποίησης

Την ίδια ώρα τα ερωτήματα παραμένουν σχετικά με την αντίδραση των ελληνικών αρχών και τον ακριβή τρόπο και λόγο για τον οποίο το σκάφος, στο οποίο εκτιμάται ότι επέβαιναν 500-750 άνθρωποι κυρίως από το Πακιστάν, τη Συρία και την Αίγυπτο, ανατράπηκε και βυθίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Ιουνίου, σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυάγια μεταναστών στη Μεσόγειο.

Μόνο 104 άνθρωποι ανασύρθηκαν ζωντανοί από τη θάλασσα - όλοι άνδρες και αγόρια. Ανασύρθηκαν ογδόντα δύο πτώματα, εκ των οποίων μόνο μία γυναίκα. Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, βυθίστηκαν σε ένα από τα βαθύτερα σημεία της Μεσογείου. 

Η ταυτοποίηση όσων επέβαιναν στο πλοίο αλλά δεν τα κατάφεραν είναι μια αργή, σχολαστική, σπαρακτική διαδικασία.

Στις 7 Αυγούστου, περίπου 40 από τα ανασυρθέντα πτώματα ταυτοποιήθηκαν μέσω μιας επίπονης διαδικασίας που συνδυάζει ανάλυση DNA, οδοντιατρικά αρχεία, δακτυλικά αποτυπώματα και συνεντεύξεις με επιζώντες και συγγενείς, είπε στο Associated Press ο Παντελής Θέμελης, διοικητής της Ελληνικής Ομάδας Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών.

Το έργο περιπλέκεται από την έλλειψη πληροφοριών σχετικά με το ποιοι επέβαιναν στο πλοίο και από το γεγονός ότι πολλοί ήταν από χώρες όπου, λόγω πολέμου και εμφύλιων αναταραχών, οι συγγενείς δυσκολεύονται να δώσουν δείγματα DNA.

Για ορισμένους, η έλλειψη σορού σημαίνει όσο απίθανο και αν φαίνεται ότι το αγαπημένο τους πρόσωπο ίσως είναι με κάποιο τρόπο ακόμα ζωντανό.

«Θα ελπίζω μέχρι να δω τη σορό του»

«Στην καρδιά μου νιώθω ότι ο γιος μου είναι ζωντανός, με τη χάρη του Θεού, και δεν πιστεύω ούτε 1% ότι ο γιος μου είναι νεκρός», δήλωσε ο Μοχάμαντ Ντιάμπ, του οποίου ο 21χρονος γιος Αμπντουλραχμάν αγνοείται από τότε που βυθίστηκε το σκάφος. 

Στην δίμηνη αναζήτησή του για τον γιο του, ο Ντιάμπ έχει εξαντλήσει όλα τα μέσα που είχε. Έδωσε δείγμα DNA μέσω της Διεθνούς Επιτροπής για τους Αγνοούμενους, έστειλε συγγενείς στην Ελλάδα και περνάει ώρες στο τηλέφωνό του, κάνοντας τηλεφωνήματα και βλέποντας και ξαναβλέποντας βίντεο επιζώντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο ελαιοχρωματιστής από έναν καταυλισμό Παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο, στα περίχωρα της Βηρυτού, στέκει τις ελπίδες του σε μια και μόνη, ισχνή ανακάλυψη: Μια σύντομη στιγμή σε ένα βίντεο ένας άνδρας που μοιάζει με τον γιο του μεταφέρεται σε ένα νοσοκομείο της πόλης Καλαμάτα στη νότια Ελλάδα.

Η σκέψη ότι έχασε τον μεγαλύτερο γιο του είναι αβάσταχτη. Έτσι, ο Ντιάμπ προσκολλάται απεγνωσμένα στην ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο, κάπου, ο Αμπντουλραχμάν είναι εκεί έξω, αναπνέει ακόμα, είναι ακόμα ζωντανός.

«Η πίστη μου στον Θεό είναι μεγάλη», είπε.

Στην Αθήνα, τα μέλη της Ομάδας Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών συνεχίζουν την αργή διαδικασία της ταυτοποίησης.

Η ομάδα εξακολουθεί να λαμβάνει αποτελέσματα εξετάσεων DNA από υποψήφιους συγγενείς στο εξωτερικό, δήλωσε ο Θέμελης. Και μια τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας σε έξι γλώσσες που δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή θα παραμείνει σε λειτουργία για τουλάχιστον δύο ακόμη μήνες, αν και οι κλήσεις τώρα είναι ελάχιστες.

Ένα τέτοιο ναυάγιο «απαιτεί καλή έρευνα που είναι χρονοβόρα, με επιμονή και υπομονή, για να μπορέσουμε να συλλέξουμε πληροφορίες για αγνοούμενους», δήλωσε ο Θέμελης. «Αυτό είναι θεμελιώδες. Ποιοι ήταν πραγματικά οι άνθρωποι που μπορεί να βρίσκονταν στο πλοίο;».

Το Πακιστάν έχει ήδη στείλει εκατοντάδες αποτελέσματα εξετάσεων DNA για να βοηθήσει στη διαδικασία ταυτοποίησης, δήλωσε ο Θέμελης. Σε χώρες όπου οι συνεντεύξεις με στενούς συγγενείς και η συλλογή DNA ήταν προβληματικές, ο ρόλος αυτός αναλαμβάνεται από τον Ερυθρό Σταυρό και την Ερυθρά Ημισέληνο.

Για τον Ντιάμπ, μια θετική ταύτιση DNA θα σήμαινε ότι κάθε ελπίδα έχει χαθεί για τον Αμπντουλραχμάν, ο οποίος μεγάλωσε με τα τρία μικρότερα αδέλφια του στον καταυλισμό προσφύγων.Ως έφηβος βοηθούσε τον πατέρα του να βάφει σπίτια, αλλά η δουλειά στέρεψε αφού ο Λίβανος βυθίστηκε σε μεγάλη οικονομική κρίση το 2019.

Συγγενείς και φίλοι, συμπεριλαμβανομένου του θείου του Αμπντουλραχμάν που διατηρεί σούπερ μάρκετ στη Γερμανία, πήραν το ρίσκο να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Τελικά, αποφάσισε να τους ακολουθήσει, κανονίζοντας πτήσεις προς την Αίγυπτο και στη συνέχεια προς τη Λιβύη και το επικίνδυνο ταξίδι στη Μεσόγειο, χρησιμοποιώντας ένα δίκτυο λαθρεμπόρων.

Ο Ντιάμπ πούλησε τα υπάρχοντά του και δανείστηκε χρήματα για να συγκεντρώσει τα 7.000 δολάρια για τα έξοδα του ταξιδιού ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για τον γιο του. Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι το ταξίδι θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.

Και για όσο διάστημα δεν έχει επιβεβαίωση ότι ήταν έτσι, μπορεί ακόμα να προσκολλάται στην πεποίθηση ότι ο Αμπντουλραχμάν θα επιστρέψει μια μέρα στην πατρίδα του. «Έχω ακόμα ελπίδα, δεν θα χάσω την ελπίδα μου μέχρι να δω τη σορό του».