Ζούσε για 4 χρόνια σε νοσοκομείο ώσπου κατέληξε: Δεν υπήρχε κοινωνική δομή για να τον φιλοξενήσει

Στον ανθρωπισμό των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ φαίνεται ότι επαφίεται σε ορισμένες περιπτώσεις ο κρατικός μηχανισμός, με τις δομές φιλοξενίας και αποκατάστασης πασχόντων να είναι ελάχιστες και ανεπαρκώς στελεχωμένες, όπως αναδεικνύεται χαρακτηριστικά από την ιστορία ασθενή στην Πάτρα, ο οποίος έμεινε επί 4 χρόνια στο νοσοκομείο καθώς δεν είχε πού να πάει, μέχρι που κατέληξε. 

Το θέμα έφερε στο «φως» ο Νίκος Γιαπρακάς, στην εκπομπή του OPEN «Ώρα Ελλάδος», μετά από μία ευχαριστήρια επιστολή του διευθυντή της παθολογικής κλινικής πανεπιστημιακού νοσοκομείου Πάτρας, κ. Μαραγκού, προς τους γιατρούς και τις υπηρεσίες που προσπάθησαν να βρουν άκρη για να μπορέσουν να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Στην εκπομπή, μίλησε η κ. Ιουλία Συροκώστα, παθολόγος και διευθύντρια ΕΣΥ στο νοσοκομείο του Ρίου. 

«Όταν δεν έχεις ΑΜΚΑ δεν έχεις σχεδόν καμία επιλογή στη χώρα»

«Στη χώρα μας και η κοινωνική πολιτική δυστυχώς έχει θέματα και δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων. Ειδικά για μία περίπτωση όπως αυτή, που ήταν ένας άνθρωπος αλλοδαπός ο οποίος δεν είχε ΑΜΚΑ. Ειλικρινά, όταν δεν έχεις ΑΜΚΑ δεν έχεις σχεδόν καμία επιλογή στη χώρα. Αναγκαστήκαμε για αρκετό καιρό να φιλοξενήσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και να φύγει να πάει στο σπίτι του. Είχε υποστεί ένα εγκεφαλικό και ήταν σχεδόν παραπληγικός, μιλούσε, επικοινωνούσε αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί», εξήγησε η κ. Συροκώστα, η οποία εξήγησε ότι, όταν ένας ασθενής δεν έχει ΑΜΚΑ, και οι ελάχιστες δομές που υπάρχουν δεν μπορούν να τον αναλάβουν γιατί ο ΕΟΠΥΥ δεν μπορεί να αναλάβει τα έξοδά του. 

«Πώς να διώξεις έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει πού να πάει»;

Η ίδια πρόσθεσε πως, «η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου ασχολήθηκε πολύ σοβαρά και έκανε πολύ μεγάλες προσπάθειες. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό το περιστατικό καθώς φαίνεται ότι περίπου, ίσως και 500 τέτοια περιστατικά να υπάρχουν σε όλη τη χώρα, που διαμένουν μόνιμα στο νοσοκομείο.  Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ΑΜΚΑ αλλά δεν μπορούν να πάνε σε κάποια δομή καθώς οι δομές είναι περιορισμένες και ο αριθμός αυτών που μπορούν να εξυπηρετηθούν είναι συγκεκριμένος» ενώ εξήγησε ότι, το περιστατικό αυτό δεν είναι το μόνο καθώς συχνά, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αναγκάζεται να μη δίνει εξιτήριο στους ασθενείς μόνο και μόνο για να έχουν κάπου να μείνουν. «Το νοσοκομείο του Ρίου είναι τριτοβάθμιο οπότε δεν έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας τέτοιων περιστατικών. Οφείλει να τελειώσει η νοσηλεία και να πάρει εξιτήριο γιατί υπάρχει και πάρα πολύ μεγάλη πίεση στις κλίνες. Παρόλα αυτά είναι θέμα ανθρωπισμού, δηλαδή πώς να διώξεις έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει πού να πάει;», υπογράμμισε και εξήγησε ότι, και στο παρελθόν στο ίδιο νοσοκομείο, υπήρξε περιστατικό στην ορθοπεδική κλινική, το οποίο έμεινε εκεί για εξήμισι χρόνια. «Ήταν ένα παιδί τετραπληγικό», εξήγησε και πρόσθεσε πως, «μετά άνοιξε η κλινική αποκατάστασης και είναι ο πρώτος ασθενής που είχαμε νοσηλεύσει. Μάλιστα, μετά από την κλινική αποκατάστασης πήγε πολύ καλά. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων αλλά δεν υπάρχουν και ούτε και δομές αποκατάστασης, που είναι πολύ σημαντικό. Στην Πάτρα υπάρχει μόνο η πανεπιστημιακή κλινική αποκατάστασης, η οποία έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 22 ατόμων και μόνο 8 λειτουργικά κρεβάτια επειδή δεν έχει επαρκές προσωπικό».

Τέλος, η κ. Συροκώστα τόνισε τη σημασία ενίσχυσης των δομών. «Οι δομές χρονίως πασχόντων είναι πολύ σημαντικές, είναι πολλοί άνθρωποι που είναι αυτό που λέμε "τελικού σταδίου" και που αναγκάζονται να μένουν στα νοσοκομεία χωρίς να μπορείς, επί της ουσίας, να τους παρέχεις νοσηλευτική/ ιατρική φροντίδα. Δε χρειάζονται τόσο αυτό, όσο μία δομή η οποία με όμορφο τρόπο, φιλόξενο και διατηρώντας την αξιοπρέπεια του ανθρώπου να μπορούν αν φιλοξενήσουν ασθενείς οι οποίοι δυστυχώς δεν έχουν μεγάλο προσδόκιμο, ή δεν μπορείς να τους κάνεις κάτι παραπάνω. Αλλά λείπουν τελείως αυτές οι δομές», κατέληξε.