Αριστείδης Καμπανός: «Δεν αισθάνομαι οργή για τους δολοφόνους του παιδιού μου»

Πώς βιώνει μια οικογένεια την απώλεια του παιδιού της μόνο και μόνο επειδή υποστήριζε τη λάθος για τους δολοφόνους του ομάδα; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που απαντά ο πατέρας αδικοχαμένου Άλκη, Αριστείδης Καμπανός σε επιστολή που δημοσιεύει.

«Δυστυχώς για την οικογένειά μας ο χρόνος σταμάτησε την 1η του Φλεβάρη του 2022. Βλέπω flashback με τα τελευταία λεπτά του Άλκη μέσα από αυτά που ακούσαμε και είδαμε στο δικαστήριο. Ακόμη και τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο έφτασαν σε αυτό το σημείο απλά και μόνο επειδή το παιδί μου υποστήριζε μία άλλη ομάδα. Ο πόνος και ο θρήνος συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές μας. Προσπαθούμε στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Κάθε μέρα πηγαίνω στο μνήμα του γιου μου. Το λέμε σπιτάκι του Άλκη», επισημαίνει ο Αριστείδης Καμπανός σε συνέντευξή του στο thesstoday.

«Τους λυπάμαι»

O ίδιος ξεκαθαρίζει ότι δεν αισθάνεται οργή για τους δολοφόνους του γιου του. «Τους λυπάμαι που κάνανε μια τέτοια πράξη για ένα τόσο ανόητο λόγο».

Σχολιάζοντας τα μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας στον απόηχο της δολοφονίας, παρατηρεί ότι ήταν μονομερή και δεν εφαρμόστηκαν σε βάθος χρόνου. «Τα μέτρα που πάρθηκαν από την πολιτεία δεν ήταν αυστηρά. Ήταν περιστασιακά και δεν εφαρμόστηκαν σε βάθος χρόνου. Κάποια από αυτά εφαρμόστηκαν για λίγο καιρό αλλά στη συνέχεια ακολουθήσαμε ως κοινωνία τον παλιό δρόμο. Για αυτό θρηνήσαμε τον Μιχάλη, τον Γιώργο. Τα μέτρα ήταν μονόπλευρα και μόνο ως προς την αποτροπή της οπαδικής βίας, όχι υπέρ της πρόληψης που φέρνει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα. Μέσα από την ψυχική διαπαιδαγώγηση των παιδιών θα πρέπει να παλέψουμε έτσι ώστε να μπορέσουμε να μεταπείσουμε τους οπαδούς», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Οι οπαδοί πρέπει να καταλάβουν επιτέλους πως δεν είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές του αθλήματος όπως ο ποδοσφαιριστής ή ο εκάστοτε αθλητής. Προσπαθούν να λάβουν την ιδιότητα αυτή με έναν τόσο άσχημο τρόπο. Δεν κάνουν καλό ούτε στο ποδόσφαιρο αλλά ούτε και στην ομάδα τους. Όσο για τις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων οπαδικής βίας καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο τους. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να μαλακώσουν τον πόνο ενός γονιού που χάνει το σπλάχνο του. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι κουράγιο, δύναμη και αλληλοστήριξη μέσα στην οικογένεια ώστε να αντιμετωπιστεί η απώλεια», συμπληρώνει.

Ο Αριστείδης Καμπανός μέσα από τη θέση του τομεάρχη Ευαισθητοποίησης Κατά της Αθλητικής Βίας στο τμήμα της αντιπεριφέρειας Αθλητισμού θα αναλάβει από κοινού με άλλους μια σειρά από πρωτοβουλίες για την ευαισθητοποίηση γύρω από την οπαδικής βία.

Ολόκληρη η επιστολή του Αριστείδη Καμπανού

«Δυστυχώς για την οικογένειά μας ο χρόνος σταμάτησε την 1η του Φλεβάρη του 2022. Βλέπω flashback με τα τελευταία λεπτά του Άλκη μέσα από αυτά που ακούσαμε και είδαμε στο δικαστήριο. Ακόμη και τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο έφτασαν σε αυτό το σημείο απλά και μόνο επειδή το παιδί μου υποστήριζε μία άλλη ομάδα. Ο πόνος και ο θρήνος συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές μας. Προσπαθούμε στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Κάθε μέρα πηγαίνω στο μνήμα του γιου μου. Το λέμε σπιτάκι του Άλκη”.

Λένε πως όσοι αναμετρήθηκαν με το κακό του κόσμου γίνανε λίγο ψηλότεροι. Απελευθέρωσαν τον εαυτό τους από την ψυχική φυλακή του θυμού, της οργής και της αντεκδίκησης. Βγήκαν μπροστά με δράση και έλυσαν τα δεσμά ακόμη και αυτών που στον βωμό μιας κοινής ταυτότητας ήταν φυλακισμένοι μέσα στο μυαλό τους. Ο Άλκης δεν ήταν δυστυχώς το τελευταίο αίμα που πότισε το αχόρταγο δέντρο της οπαδικής βίας.

«Δεν αισθάνομαι οργή για τους δολοφόνους του παιδιού μου»

Οργή; Ούτε καν για τους δολοφόνους του παιδιού μου. Τους λυπάμαι που κάνανε μια τέτοια πράξη για ένα τόσο ανόητο λόγο. Θα θέλαμε πολύ ο Άλκης να είναι το τελευταίο θύμα οπαδικής βίας. Μα δεν ήταν. Δυστυχώς θρηνήσαμε και άλλα παιδιά. Τα μέτρα που πάρθηκαν από την πολιτεία δεν ήταν αυστηρά. Ήταν περιστασιακά και δεν εφαρμόστηκαν σε βάθος χρόνου. Κάποια από αυτά εφαρμόστηκαν για λίγο καιρό αλλά στη συνέχεια ακολουθήσαμε ως κοινωνία τον παλιό δρόμο. Για αυτό θρηνήσαμε τον Μιχάλη, τον Γιώργο. Τα μέτρα ήταν μονόπλευρα και μόνο ως προς την αποτροπή της οπαδικής βίας, όχι υπέρ της πρόληψης που φέρνει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα. Μέσα από τη ψυχική διαπαιδαγώγηση των παιδιών θα πρέπει να παλέψουμε έτσι ώστε να μπορέσουμε να μεταπείσουμε τους οπαδούς. Οι καταδικασθέντες πλέον και οι οικογένειές τους δεν ήρθαν σε επαφή με εμάς. Ίσως αυτό να δείχνει και την ποιότητα αυτών των ανθρώπων. Αντιθέτως, εμείς ήρθαμε σε επαφή με τους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων οπαδικής βίας προσπαθώντας να ενώσουμε τη φωνή μας με τη δική τους για στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα φωνάζοντας: “Φτάνει! Ως εδώ! Ο αθλητισμός ενώνει, δεν σκοτώνει!”.

Λένε ότι η απόλυτη ελευθερία με την οποία επιλέγουμε την συμπεριφορά μας σε όλες τις καταστάσεις, είναι ο καλύτερος τρόπος που έχει προσωπικότητα και άποψη. Καθορίζει τον βαθμό με τον οποίο θα βρούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής και της αρμονικής συνύπαρξης με τους ανθρώπους γύρω μας.

Οι οπαδοί πρέπει να καταλάβουν επιτέλους πως δεν είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές του αθλήματος όπως ο ποδοσφαιριστής ή ο εκάστοτε αθλητής. Προσπαθούν να λάβουν την ιδιότητα αυτή με έναν τόσο άσχημο τρόπο. Δεν κάνουν καλό ούτε στο ποδόσφαιρο αλλά ούτε και στην ομάδα τους. Όσο για τις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων οπαδικής βίας καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο τους. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να μαλακώσουν τον πόνο ενός γονιού που χάνει το σπλάχνο του. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι κουράγιο, δύναμη και αλληλοστήριξη μέσα στην οικογένεια ώστε να αντιμετωπιστεί η απώλεια.

Λένε πως η ουσιαστική επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τους συνανθρώπους μας αποτελεί μια από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου. Όταν καταφέρνουμε και καλλιεργούμε το ενδιαφέρον για να κατανοήσουμε τα συναισθήματα των άλλων τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα μέσα και από τη δική τους σκοπιά. Να νιώσουμε αυτό που νιώθουν. Να ταυτιστούμε με την ψυχική τους κατάσταση. Το όφελος αυτής της ενσυναίσθησης είναι αμοιβαίο.

Οι πρωτοβουλίες 

Δεν είμαι μόνος σε αυτό τον αγώνα. Στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας έχουμε φτιάξει μια ομάδα με επικεφαλής τον αντιπεριφερειάρχη αθλητισμού και τη βοήθεια όπως των Μπάνε Πρέλεβιτς και Άγγελου Χαριστέα. Προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με συλλόγους, σωματεία ακόμη και με αθλητικούς συνδέσμους ώστε να βρούμε ένα κοινό πεδίο δράσης. Να εντοπίσουμε τα προβλήματα που απασχολούν τους οπαδούς και γενικότερα τους νέους όχι μόνον της Θεσσαλονίκης. Να βαδίσουμε όλοι μαζί τη διαδρομή προς τη βελτίωση της κοινωνίας μας. Έχω πολλές σκέψεις για δράσεις που μπορούν να υλοποιηθούν. Επισκέψεις σε σχολεία και σχολές με στόχο την ευαισθητοποίηση των νέων για το ζήτημα της αθλητικής βίας. Να καταλάβουμε επιτέλους πως ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και σε μία κοινωνία ενώνει αλλά δε διχάζει. Να βραβέψουμε φιλάθλους για το ήθος και τα ιδανικά τους. Αυτούς που χειροκροτούν και την αντίπαλη ομάδα. Έτσι θα δημιουργήσουμε θετικά πρότυπα. Μέσα στο προσεχές διάστημα όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ΠΚΜ θα συνεδριάσουμε για να προγραμματίσουμε μια σειρά δράσεων. Ευελπιστούμε στην θετική ανταπόκριση του κόσμου. Μέσα στις επόμενες μέρες θα αποφασιστεί και το πρόγραμμα πρωτοβουλιών στη δομή που δημιουργήθηκε στη μνήμη του Άλκη. Μέσα στο Φλεβάρη θα δούμε δράσεις με τη μορφή συναυλιών, διαδραστικών θεαμάτων και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα.

 «Ο αθλητισμός ενώνει, δεν σκοτώνει»

Λένε πως ο αθλητισμός ενώνει. Δεν σκοτώνει. Και αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Το να καταπολεμήσουμε την οπαδική βία δεν είναι ενέργεια ενός ατόμου ή μιας ομάδας. Δεν είναι μέριμνα μόνο της πολιτείας, μόνο της Περιφέρειας, των συλλόγων ή των συνδέσμων. Όλοι πρέπει να παλέψουμε. Εδώ που γεννήθηκε ο πολιτισμός, εδώ πρέπει και να αναβιώσει. Ο αθλητισμός ενώνει. Δεν σκοτώνει».