Μιχάλης Φανουράκης: Πέθανε ο Κρητικός που στα 89 του είχε κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και σπούδασε

Έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Φανουράκης, ο Κρητικός που σε ηλικία 89 ετών κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να σπουδάσει.

Ο ίδιος, αν και αγαπούσε τα γράμματα από μικρός, δεν κατάφερε να συνεχίσει λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο, ακόμη και τότε κατά τη διάρκεια της θητείας του παρακολούθησε σεμινάρια στη Θεσσαλονίκη ώστε να μάθει να διαβάζει.

Από τότε δεν σταμάτησε να μελετά και να διαβάζει από εφημερίδες μέχρι βιβλία. Η γυναίκα του μάλιστα τον στήριξε σε κάθε του επιλογή, προτρέποντας τον να μην σταματήσει να σπουδάζει.

«Ξέρετε πόσο καλό μού κάνει εμένα αυτό το πράγμα;»

Ο Μιχάλης Φανουράκης είχε ξεκινήσει να σπουδάζει στο Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο και όταν διαπίστωσε πως είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να παρακολουθήσει και κάτι ακόμη, είχε εγγραφεί στο Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Χερσονήσου, όπου επέλεξε την κατεύθυνση που τον ενδιέφερε.

Ο ίδιος έλεγε πως η παιδεία ανοίγει ορίζοντες πνευματικούς στον άνθρωπο, σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι. «Ξέρετε πόσο καλό μού κάνει εμένα αυτό το πράγμα, έναν άνθρωπο 91 ετών, να έρχομαι και να κάθομαι δίπλα σε έναν νεαρό άνθρωπο και να κουβεντιάζουμε;».

Όπως είχε δηλώσει παλαιότερα στο neakriti.gr, «Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο. Από μικρό παιδί μου άρεσε η γνώση. Πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα βιβλίο και να διαβάζω. Ο πόλεμος όμως κατέστρεψε πάρα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντα. Αν δε γινόταν, θα ήταν διαφορετική η ανθρωπότητα».

«Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο. Από μικρό παιδί μου άρεσε η γνώση. Πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα βιβλίο και να διαβάζω. Ο πόλεμος όμως κατέστρεψε πάρα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντα. Αν δε γινόταν, θα ήταν διαφορετική η ανθρωπότητα», έχει δηλώσει για την ευκαιρία που έχασε τότε.

Ο κ. Φανουράκης, όταν είχε ερωτηθεί αν μπορούσε να αλλάξει κάτι στη ζωή του σήμερα τι θα ήταν αυτό, με όλη την ειλικρίνεια είχε απαντήσει: «Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους στους κάδους ή ανθρώπους χωρίς κατοικία. Θέλω να βλέπω τον συνάνθρωπό μου να γελά... Ο καθένας μας ήρθε στον κόσμο για να ζήσει και αυτό πρέπει να γίνει».