Νέα Ζηλανδία: Ο Έλληνας ήρωας στην τραγωδία του Κράιστσερτς (pics)

«Μπουλα», που στη γλώσσα τους σηµαίνει «ζω» και σε ελεύθερη µετάφραση είναι ο πιο ζωηρός χαιρετισµός τους, φωνάζουν κάθε φορά που βλέπουν τον Κυριάκο Γεωργίου τα 30 ορφανά παιδιά τα οποία µένουν στο ορφανοτροφείο των νησιών Φίτζι, στην άκρη του Ειρηνικού. Το ορφανοτροφείο λειτουργεί η Ιερά Μητρόπολη Νέας Ζηλανδίας, και ο 53χρονος Κύπριος είναι από τους βασικούς χορηγούς του.

Τα τελευταία χρόνια έχει ταξιδέψει δεκάδες φορές στα Φίτζι, µεταφέροντας τρόφιµα, είδη πρώτης ανάγκης, ρούχα και οικοδοµικά υλικά, από τους φίλους του στο Κράιστσερτς, στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας όπου µένει. Αλλά και στην πόλη του, ο Κυριάκος Γεωργίου είναι πολύ γνωστό µέλος της ελληνοκυπριακής κοινότητας και όχι µόνο. Τον περασµένο µήνα τον αποθέωσαν τα µέσα ενηµέρωσής της γιατί ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν για βοήθεια στα θύµατα της τροµοκρατικής επίθεσης του Μπράντον Τάραντ, ο οποίος σκόρπισε τον θάνατο «γαζώνοντας» µε όπλα τους πιστούς σε δύο τζαµιά.

Η επίθεση σηµειώθηκε σε απόσταση µόλις 300 µέτρων από το εστιατόριο του Κυριάκου Γεωργίου, και ο ίδιος έµεινε ξάγρυπνος για µέρες οργανώνοντας ένα µεγάλο σώµα εθελοντών. «Ηταν απίστευτα συγκινητική η ανταπόκριση του κόσµου. Εδώ µε γνωρίζουν πολλοί και έστειλαν τρόφιµα, φάρµακα, είδη πρώτης ανάγκης. Εξι δροµολόγια έκαναν τα φορτηγά της εταιρείας µου για να µοιράσουν στις οικογένειες των θυµάτων τα υλικά που συγκεντρώσαµε» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» από τη βαριά πληγωµένη πόλη του Κράιστσερτς.

Μαζί στην άκρη του κόσμου

Ο 53χρονος Κύπριος έχει µια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Γεννήθηκε και µεγάλωσε στο Παλαιοχώρι της Λευκωσίας και στα 25 του χρόνια γνώρισε µια όµορφη Κύπρια που έµενε στη Νέα Ζηλανδία και επισκέφτηκε την πατρίδα της για διακοπές. Αγάπησε τη Βικτώρια, συνδέθηκε µαζί της και την ακολούθησε «στην άλλη άκρη του κόσµου», όπως έλεγαν τότε οι δικοί του. Με πολλή δουλειά και αγώνα για να καθιερωθεί σε µια ξένη χώρα, χιλιάδες χιλιόµετρα µακριά από την πατρίδα του, σήµερα είναι ένας γνωστός επιχειρηµατίας στο Κράιστσερτς των 400.000 κατοίκων, µε τη δραστήρια κοινότητα των 350 Ελληνοκυπρίων, στην οποία είναι αντιπρόεδρος.

Ασχολείται µε το χονδρεµπόριο ψαριών, έχει ένα ιταλικό µπαρ-εστιατόριο, το «Trevinos», και ένα µοτέλ µε 25 δωµάτια. Στον µεγάλο σεισµό των 7,1 Ρίχτερ που έπληξε το Κράιστσερτς στις 4 Σεπτεµβρίου 2010, το σπίτι της οικογένειάς του υπέστη ανεπανόρθωτες ζηµιές, όπως και το κατάστηµά του. «Ο Θεός βοήθησε και βγήκαµε εµείς ζωντανοί. Τα σπίτια και τα µαγαζιά ξαναγίνονται. Οι άνθρωποι όµως; Τα φτιάξαµε από την αρχή και είµαστε καλά για να βοηθήσουµε και τους αδύναµους» αναφέρει και προσθέτει: «Εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς που σηκώνουν ένα όπλο και σκοτώνουν κάποιον γιατί είναι διαφορετικός. Πρέπει να έχουν άρρωστο µυαλό και τους αξίζει βαριά τιµωρία. Το Κράιστσερτς έχει κατοίκους από 109 διαφορετικές εθνότητες. Εδώ υπάρχουν σεβασµός και ανοχή στη διαφορετικότητα».

Το ίδιο ακριβώς είπε και ο µητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας Μύρων, που βρέθηκε στο σηµείο της τραγωδίας και τέλεσε τρισάγιο στις ορθόδοξες εκκλησίες για την ανάπαυση των ψυχών των θυµάτων. Ο Κυριάκος Γεωργίου είναι αρωγός σε όλες τις δράσεις της µητρόπολης και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Ονειρό του να ταξιδέψει κάποια στιγµή µε την ιεραποστολή στην Αφρική, όπου έχει στείλει πολλές φορές βοήθεια. «Είναι σηµαντικό να προσφέρεις ό,τι µπορείς. Ειδικά στα παιδιά. Πρέπει τα παιδιά να µεγαλώνουν όµορφα, σε ήρεµο περιβάλλον, να έχουν όσα χρειάζονται. ∆εν αντέχω να βλέπω µάτια κλαµένα, βλέµµατα φοβισµένα και ψυχές στερηµένες» λέει στο «Εθνος της Κυριακής».

Φιλόξενοι

Στα Φίτζι πήγε πρώτη φορά για διακοπές και αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν πως η εικόνα που έχει ο κόσµος για τα τροπικά νησιά µε τις απέραντες παραλίες και τα πολυτελή ξενοδοχεία απέχει πολύ από την καθηµερινότητα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Παρότι σχεδόν το 40% του πληθυσµού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, οι άνθρωποι είναι φιλικοί, ζεστοί, φιλόξενοι, χαµογελαστοί, και η λέξη που βγαίνει συνεχώς αβίαστα από τα χείλη τους προς τους ξένους είναι «µπούλα» – το πιο γλυκό καλωσόρισµα. Μάλιστα δεν το λένε απλώς, το φωνάζουν, γιατί αν πουν χαµηλόφωνα «µπούλα» είναι σαν να εύχονται µια µέτρια ζωή σε κάποιον, ενώ όταν τσιρίζουν µπροστά στο πρόσωπο του ξένου «µπούλα» δείχνουν την επιθυµία τους να έχει εκείνος καλή και χαρούµενη ζωή. Από τα πρώτα του ταξίδια στα Φίτζι, ο Κυριάκος Γεωργίου σκεφτόταν ότι έπρεπε να κάνει κάτι για τους ανθρώπους εκεί.

Συµπορεύτηκε µε την επιθυµία του µακαριστού µητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας Αµφιλόχιου και ξεκίνησε να συγκεντρώνει χρήµατα για να βοηθήσει. Ετρεξε σε όλο το νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας και κινητοποίησε κόσµο για να στήσει το ορφανοτροφείο και να το εξοπλίσει. Αν και δεν θέλει να µιλά για όσα έκανε ο ίδιος προσωπικά, οι πληροφορίες αναφέρουν πως τα κρεβάτια, τα τραπέζια, τα κλιµατιστικά και αρκετά άλλα πράγµατα τα αγόρασε και τα προσέφερε ο ίδιος. Και τον Φεβρουάριο του 2015 ο Αµφιλόχιος εγκαινίασε την ελληνορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδας και το ορφανοτροφείο, ενώ ο π. Μελέτιος, ένας δραστήριος µοναχός µε καταγωγή από την Τσεχία που όµως µόνασε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και µιλάει ελληνικά, ταξιδεύει συχνά και διδάσκει στα παιδιά τη γλώσσα και την ιστορία της Ελλάδας.

Αρκετά παιδιά -όχι µόνο του ορφανοτροφείου- έχουν βαφτιστεί και στα Φίτζι µπορεί κανείς να ακούσει τα ονόµατα Ιάκωβος, Μερόπη, Ιάσονας, Ανδρέας, Αχιλλέας. «Μπαίνω µπροστά για να συγκεντρωθούν χρήµατα, είδη που έχουν ανάγκη οι φτωχές οικογένειες, πράγµατα που χρειάζονται τα παιδιά. Σε ένα ταξίδι µου στα Φίτζι έδωσα τέσσερις µπάλες στα παιδιά και ξετρελάθηκαν. Η χαρά που είχαν γέµισε την ψυχή µου» µας λέει. Στο πλευρό του στέκεται η σύζυγός του Βικτώρια, µε την οποία θα βρεθούν τον επόµενο µήνα στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, την Κύπρο, αλλά και τα δυο του παιδιά. Ο 20χρονος Φίλιππος σπουδάζει µε αθλητική υποτροφία Οικονοµικά σε πανεπιστήµιο της Αϊόβα, όπου και παίζει ποδόσφαιρο, ενώ ο 16χρονος Αλέξανδρος είναι σε οµάδα ποδοσφαίρου στο Κράιστσερτς και θα βρίσκεται τον άλλο µήνα για προετοιµασία στη Βαλένθια της Ισπανίας.