Δημήτρης Αντωνίου: Τα ΑμεΑ έχουμε λάβει ξεκάθαρα το μήνυμα - Πολιτεία και δημόσιοι λειτουργοί δεν νοιάζονται για εμάς

«Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και το λαμβάνουμε συχνά όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Πολλοί από τους εργαζόμενους σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες δείχνουν με τον τρόπο τους ότι δεν τους απασχολεί η αναπηρία μας. Και το γεγονός ότι πολλά από τα κτίρια που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι προσβάσιμα για άτομα με ειδικές ανάγκες, υποδηλώνει ότι και η Πολιτεία δεν ασχολείται μαζί μας. Δε νοιάζεται για εμάς. Διαφορετικά θα έδινε λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και κυρίως σε αυτό της προσβασιμότητας».

Το παράπονό του και ταυτόχρονα τη διαπίστωση ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι ουσιαστικά η όποια «ευαισθησία» του κράτους και των λειτουργών του απέναντι σε αυτά υπάρχει μόνο κατ’ επίφαση, «ξετυλίγει» στο ethnos.gr ο συγγραφέας, ακτιβιστής και άτομο με ειδικές ανάγκες μετά από σοβαρό τροχαίο που είχε, Δημήτρης Αντωνίου, με αφορμή την τραγελαφική περιπέτεια που βίωσε σε αστυνομικό τμήμα, όταν επιχείρησε να εκδώσει διαβατήριο.

Ο αστυνομικός, παντελώς έρμαιο της γραφειοκρατίας, προκειμένου να του εκδώσει διαβατήριο, τον ρώτησε… ‘’πού είναι το δεξί σου χέρι;’’ και στη συνέχεια του είπε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει τη διαδικασία, αν πρώτα δεν πιστοποιήσει γιατρός ότι δεν έχει χέρι αλλά και πώς το έχασε (!).

Όπως λέει στο ethnos.gr ο κ. Αντωνίου, έχει, δυστυχώς, συνηθίσει να βρίσκεται αντιμέτωπος με παρόμοιες κωμικοτραγικές καταστάσεις στις συναλλαγές του με το Δημόσιο στην «απίστευτη», όπως τη χαρακτηρίζει, «ελληνική πραγματικότητα». Υπογραμμίζει, παράλληλα, ότι μία από τις σημαντικότερες αιτίες πολλών από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι η ανεξάντλητη γραφειοκρατία.

«Δυστυχώς, δεν αρκεί το γεγονός ότι είναι οφθαλμοφανές ότι δεν έχω χέρι. Θα πρέπει να το… αποδείξω κιόλας, με αποτέλεσμα να είμαι αναγκασμένος να περάσω από άπειρες επιτροπές. Όταν έβγαλα την ταυτότητά μου, ήμουν 15 χρόνων και σε αυτήν τη φωτογραφία έχω χέρι. Περίπου δώδεκα χρόνια αργότερα και μετά το σοβαρό τροχαίο που είχα, θα πρέπει να αποδείξω ότι… δεν έχω χέρι. Αν δεν είχα αυτοκίνητο, για να πάω στο αστυνομικό τμήμα, θα έπρεπε να πάρω λεωφορείο, στο οποίο, βέβαια, είναι πάρα πολύ δύσκολη η πρόσβαση για άτομα που βρίσκονται σε αμαξίδιο. Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε καθημερινά τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι πολλά και η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να τα αντιμετωπίσει. Μετά από πολλές προσπάθειες βελτιώνεται η κατάσταση για τα ΑμεΑ στη χώρα μας αλλά αυτό γίνεται με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς», τονίζει στο ethnos.gr ο κ. Αντωνίου.

«Πού είναι το δεξί σου χέρι»;

Πριν από λίγο καιρό ο Δημήτρης Αντωνίου ήθελε να εκδώσει διαβατήριο. Μένει στην Καλαμαριά, στη Θεσσαλονίκη και το τοπικό αστυνομικό τμήμα δεν είναι προσβάσιμο από άτομα σε καροτσάκι, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο αμέσως επόμενο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα, αυτό της Χαριλάου. Έτσι, αναγκάστηκε να πάει για την έκδοση του διαβατηρίου στο Αστυνομικό Τμήμα Νέων Επιβατών, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση άνω των είκοσι χιλιομέτρων από τον τόπο της κατοικίας του.

«Ήμουν προϊδεασμένος, για το τι συμβαίνει στις δημόσιες υπηρεσίες. Πήρα τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα της Καλαμαριάς και μου είπαν ότι προσβάσιμο είναι αυτό των Νέων Επιβατών, Πήγα, λοιπόν εκεί, βλέποντας τη διαδικασία ως μία εκδρομή και όταν έφτασα, είδα μία ράμπα κακοφτιαγμένη. Στενή, απότομη και σε κάποια σημεία σκουριασμένη. Το αμαξίδιό μου είναι βαρύ και ανέβηκα πολύ προσεκτικά. Είχα μαζί μου όλα τα δικαιολογητικά για την έκδοση του διαβατηρίου, διότι τηλεφώνησα, για να ξέρω, τι χρειάζεται,. Επίσης, είχα μπει και στο διαδίκτυο», λέει ο κ. Αντωνίου.

Όταν έφτασε στον αρμόδιο αστυνομικό υπάλληλο για τη έκδοση των διαβατηρίων, είδε να τον κοιτάζει καλά-καλά και αμέσως μετά τον ρώτησε ‘’πού είναι το δεξί σου χέρι;».

«Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να του πω ότι το άφησα στο σπίτι, για να… μαγειρέψει μαζί με τη μητέρα μου αλλά προτίμησα να του μιλήσω για το ατύχημα που είχα. ‘’Έχουμε πρόβλημα’’, μου είπε. ‘’Χρειάζεται χαρτί, στο οποίο να υποδεικνύει γιατρός ότι δεν έχεις δεξί χέρι και για ποιο λόγο δεν έχεις’’, μου είπε και έμεινα άφωνος. Μάλιστα, επειδή έχω και τραχειοστομία, μου είπε ότι και γι’ αυτήν χρειάζεται χαρτί από γιατρό. Άρχισα να νοιώθω ότι ζω μία κωμικοτραγωδία. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπα, αν θέλει να βγάλω την μπλούζα μου, για να δει ότι όντως δεν έχω χέρι αλλά ούτε αυτό αρκούσε. Δεν αρκούσε ούτε το γεγονός ότι με έβλεπε ο ίδιος με τα μάτια του», λέει ο κ. Αντωνίου.

Τη λύση τελικά έδωσε η μητέρα του συγγραφέα και ακτιβιστή, η οποία είχε στο σπίτι ένα τεράστιο αρχείο με διάφορα πιστοποιητικά και έγγραφα.

«Επειδή η μητέρα μου δούλευε στο Δημόσιο και ήξερε την… τρέλα που επικρατεί, έχει ένα τεράστιο αρχείο με χαρτιά και πιστοποιητικά για το κάθε τι. Έψαξα σε αυτό και βρήκα τα χαρτιά από γιατρό που ζητούσαν. Αν δεν τα έβρισκα, σίγουρα θα είχα πρόβλημα. Ευτυχώς, μου... επέτρεψαν να στείλω τα έγγραφα μέσω διαδικτύου, αφού τους το ξέκοψα ότι δεν μπορώ να κάνω πάλι το ίδιο ταξίδι», καταλήγει ο Δημήτρης Αντωνίου.