Ο «Τζεπέτο» που ανασταίνει τα «ουφάδικα»

Για έναν µεσήλικα του σήµερα, η επίσκεψη στο εργαστήριο του Χαράλαµπου Αµπρικίδη στη Δράµα είναι ένα νοσταλγικό ταξίδι στα «ουφάδικα» της δεκαετίας του 1980, εκεί όπου η γενιά του ξόδευε το χαρτζιλίκι της πολεµώντας ασπρόµαυρους πιξελαρισµένους εξωγήινους. Οι θρυλικές παιχνιδοµηχανές Arcade, πρόγονοι των σηµερινών εξελιγµένων βιντεοπαιχνιδιών, που κατάπιναν αχόρταγα τα κέρµατα των 10 και 20 δραχµών, «ανασταίνονται» στα χέρια του 48χρονου.

Μυηµένος και ο ίδιος στα «ουφάδικα» της ∆ράµας του ’80, δηµιουργεί χειροποίητα και πλήρως λειτουργικά µηχανήµατα σε µέγεθος µινιατούρας, ξαναδίνοντας ζωή στα ηλεκτρονικά παιχνίδια της εποχής της ντίσκο, γνωστά και ως «µπλιµπλίκια» λόγω του χαρακτηριστικού ηλεκτρονικού τους ήχου. Ο Χαράλαµπος Αµπρικίδης άρχισε ως χόµπι τη συγκεκριµένη ενασχόληση και τη συνεχίζει ως τέτοια, αλλά δεν αποκλείει να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω στο µέλλον, καθώς η αναβίωση των Arcades βρίσκει απήχηση στους σηµερινούς σαραντάρηδες νοσταλγούς των εφηβικών τους χρόνων.

Ο ίδιος περνούσε πολλές ώρες στην έκθεση επίπλων της οικογενειακής επιχείρησης στη ∆ράµα και αποφάσισε να τις αξιοποιήσει δηµιουργικά, όταν βρήκε στο Ιντερνετ τον κώδικα µε το πρόγραµµα του ηλεκτρονικού παιχνιδιού Space Invaders. Πρόκειται για το θρυλικό παιχνίδι της ιαπωνικής Taito, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1978 και άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών. Εκατοµµύρια σηµερινοί σαραντάρηδες έχουν περάσει ατελείωτες ώρες µπροστά στις ασπρόµαυρες οθόνες των ξύλινων κουτιών, κατευθύνοντας µε τον µοχλό το διαστηµόπλοιο στο κάτω µέρος της οθόνης και πατώντας µανιωδώς τα χρωµατιστά µπουτόν προκειµένου να εξολοθρεύσουν µε βόµβες τους διαστηµικούς εισβολείς.

Οι παίκτες

Κατέχοντας βασικές γνώσεις ηλεκτρονικών αλλά και επιπλοποιίας από την οικογενειακή επιχείρηση, πήρε το πρόγραµµα, το πέρασε σε µια πλακέτα για αυτοµατισµούς και το σύνδεσε µε µια οθόνη. Βίωσε ξανά την εµπειρία του παιχνιδιού ύστερα από 30 χρόνια και αποφάσισε να ολοκληρώσει την «αναγέννηση» δίνοντάς του τη µορφή που είχε σε µικρογραφία.

Το «έντυσε» µε µια ξύλινη κατασκευή και ενσωµάτωσε τα χρωµατιστά µπουτόν, αλλά και τη σχισµή για το κέρµα, που δεν έχει διακοσµητικό ρόλο, αλλά είναι και αυτή λειτουργική. Με ένα κέρµα των 2 λεπτών του ευρώ, το µηχάνηµα δίνει την εντολή έναρξης του παιχνιδιού, και όταν ο παίκτης χάσει τις εικονικές «ζωές» του, ζητά να… ταϊστεί εκ νέου, µε την κλασική ένδειξη «insert coin» να αναβοσβήνει στην οθόνη. «Ταξίδεψα πρώτος εγώ νοερά στα γυµνασιακά µου χρόνια, τότε που µας έδιναν χαρτζιλίκι για να πάρουµε κάτι να φάµε, αλλά εµείς το τρώγαµε όλο στα Arcades και πεινούσαµε όλη την υπόλοιπη µέρα» λέει στο «Εθνος», γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, στην εποχή του δικού του εθισµού στα «ουφάδικα».

Εκεί που η φωτεινή ταµπέλα «Video Games» λειτουργούσε ως µαγνήτης για την πλειονότητα των εφήβων της εποχής, ενώ η άλλη, συνήθως σχηµατισµένη µε αυτοκόλλητα γράµµατα, που απαγόρευε την είσοδο σε άτοµα κάτω των 17 ετών, είχε µόνο διακοσµητικό χαρακτήρα. Μετά το Space Invaders, σειρά είχαν άλλα θρυλικά ηλεκτρονικά παιχνίδια που σηµάδεψαν µια γενιά: Το Asteroids του 1979, µε το διαστηµόπλοιο να κινείται σε όλη την οθόνη και να πυροβολεί τους αστεροειδείς που το απειλούν, αλλά και το κλασικό σοβιετικής προέλευσης Tetris του 1984 µε τα τουβλάκια, ήταν οι επόµενες δηµιουργίες του Χαράλαµπου. Θα ακολουθήσει στη σειρά ίσως το πιο επιτυχηµένο παιχνίδι στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, το Pac Man, µε έναν ήρωα σε µορφή… πίτσας που της λείπει ένα κοµµάτι και τρώει αχόρταγα τελείες, αποφεύγοντας τα φαντάσµατα που τον καταδιώκουν.

Η κατασκευή κάθε Arcade απαιτεί δουλειά 10 ωρών, αλλά χρειάζονται τρειςτέσσερις ηµέρες προκειµένου να στεγνώσουν στο ενδιάµεσο οι κόλλες, τα βερνίκια και τα χρώµατα. Ο Χαράλαµπος Αµπρικίδης έχει διαµορφώσει ένα µικρό εργαστήριο σε βοηθητικό χώρο του καταστήµατος πίσω από την έκθεση επίπλων και περνά πολλές ώρες της ηµέρας του εκεί, δηµιουργώντας ρετρό κοµψοτεχνήµατα. Σε µια γωνιά έχει δηµιουργήσει ένα τριώροφο playcorner του 1980 σε µικρογραφία, που περιλαµβάνει «ουφάδικο» µε Arcades στο ισόγειο, αίθουσα πινγκ πονγκ στον 1ο όροφο και µπαρ αµερικανικού τύπου µε µπιλιάρδο στον 2ο όροφο.

Χόµπι

Προς το παρόν, η δραστηριότητα παραµένει στο επίπεδο του χόµπι. «Το κάνω για µένα, για να περνώ τις ώρες µου δηµιουργικά. Φτιάχνω κάποια κοµµάτια κατά παραγγελία σε φίλους που µου το ζητούν. Στο µέλλον δεν ξέρει κανείς τι µπορεί να γίνει» σηµειώνει. Το κόστος µιας τέτοιας χειροποίητης δηµιουργίας είναι φυσικά πολλαπλάσιο από τα πλαστικά οµοιώµατα Arcade games που πωλούνται στο διαδίκτυο. Πέρυσι έθεσε ένα Arcade σε διαδικτυακή δηµοπρασία µέσω ενός βίντεο που ανέβασε στο YouTube, µε στόχο την ενίσχυση του «Χαµόγελου του Παιδιού», και «έπιασε» 100 ευρώ. Το ίδιο επαναλαµβάνει αυτές τις µέρες, µε καταληκτική ηµεροµηνία την 31η Μαΐου