Ο συνθέτης που αποθεώθηκε από εκατομμύρια Νοτιοκορεάτες «ξεχάστηκε» από την Ελλάδα

Έπειτα από δέκα ημέρες παραμονής στη Νότιο Κορέα, όπου φιλοξενήθηκε με τιμές αρχηγού κράτους, ο μουσικοσυνθέτης, υπαξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας αλλά και πρωταθλητής Ελλάδας στο μπιτς βόλεϊ, Μιράν Τσαλικιάν, καθώς και ο αδελφός του Ατάμ, επέστρεψαν στην Ελλάδα και άνοιξαν την καρδιά τους στο ethnos.gr για την εμπειρία ζωής που βίωσαν στην πανέμορφη ασιατική χώρα με την οποία «δέθηκαν».

Ο όρκος των ηρώων

Η Νότιος Κορέα γιόρτασε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο τα αποκαλυπτήρια «του ύμνου της Δημοκρατίας» την ημέρα της εθνικής εορτής για την επέτειο της επανάστασης της Ντζαντζού το 1980 όπου περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο ύμνος αυτός γράφτηκε από τον νεαρό Ελληνα συνθέτη και επιλέχθηκε μεταξύ 920 σημαντικών έργων από όλο τον πλανήτη. Πρόκειται για το έργο «The Heroes' Oath» (ο όρκος των ηρώων) που από την πρώτη στιγμή άγγιξε τις ψυχές των Νοτιοκορεατών.

Ο Τσαλικιάν για δέκα ημέρες έζησε ένα… παραμύθι με στιγμές δόξας και τιμές αρχηγού κράτους. Μάλιστα, η φωτογραφία του και το όνομα του προβλήθηκαν σε τέτοιον βαθμό που ο ίδιος και ο αδελφός του βίωσαν στιγμές αποθέωσης και σεβασμού ακόμα και από τους απλούς Νοτιοκορεάτες, οι οποίοι, εκτός των άλλων, τρέφουν μεγάλο σεβασμό για τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και τις αξίες για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Το μνημείο της επανάστασης

Τα δύο αδέλφια από τον Πειραιά και με οικογενειακές ρίζες στην Αρμενία ήταν τα τιμώμενα πρόσωπα της κυβέρνησης της Νοτίου Κορέας αλλά και του οργανισμού ACC που έχει δημιουργηθεί για τον σκοπό της προβολής και της ανάδειξης του μνημείου και του μουσείου της επανάστασης που εδραίωσε τη Δημοκρατία στη χώρα το 1980.

«Οι Νοτιοκορεάτες με εντυπωσίασαν. Είναι ένας λαός πολύ ευαίσθητος και πολύ ευγενικός. Γνωρίζουν το έργο και τις διαχρονικές αξίες του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Πλούταρχου και όλων των μεγάλων που εδραίωσαν το πνεύμα της Δημοκρατίας και όλων των ανθρωπίνων αξιών» είπε στο ethnos.gr ο αρμενικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, το έργο του οποίου επελέγη ως ο ύμνος της επανάστασης του Ντζαντζού.

«Το Πολυτεχνείο ήταν η έμπνευση μου»

«Ηταν ό,τι πιο δυνατό και πιο συγκινητικό έχω ζήσει στην ζωή μου. Οι Νοτιοκορεάτες προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα και να κρατήσουν στην πρώτη γραμμή όχι μόνο τη μνήμη των νεκρών αλλά των μηνυμάτων που άφησαν πίσω τους οι νεκροί της επανάστασης τους το 1980. Μάλιστα για το 2020 ετοιμάζουν πανηγυρικές εκδηλώσεις και θα προσκαλέσουν τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο Δημοκρατίας. Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και ένιωθα ότι υπήρχαν πολλά κοινά σημεία. Συγκινήθηκα πολύ και άλλωστε αυτή ήταν και η πηγή έμπνευσής μου», ανέφερε ο Μιράν για τη δημιουργία του «The Heroes' Oath» (ο όρκος των ηρώων).

Σαν σταρ του Χόλιγουντ

Εντυπωσιάστηκε από την δημοσιότητα που είχαν δώσει οι Νοτιοκορεάτες στο πρόσωπό του και, όπως είπε, αισθάνθηκε πρεσβευτής της Ελλάδας. Μάλιστα η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήρθε μέσα στο αεροπλάνο όταν βρίσκονταν καθ΄ οδόν από την Αθήνα για τη Σεούλ: «Ήρθε ένας Ιρανός και με ρώτησε εάν ήμουν ο Τσαλικιάν. Μου είπε πως είχε παρακολουθήσει τον διαγωνισμό και ήταν και αυτός προσκεκλημένος από τους Νοτιοκορεάτες. Με ρωτούσε συνεχώς από πού άντλησα την έμπνευσή μου. Αλλά και στη Σεούλ είδα αφίσες με την φωτογραφία και το όνομά μου και δεν το πίστευα. Στο ξενοδοχείο μου ζητούσαν αυτόγραφα. Χωρίς να παρεξηγηθώ με αυτό που θα σας πω, αλλά στη Νότια Κορέα αισθάνθηκα λίγο… σταρ του Χόλιγουντ.

«Στη συναυλία πολύς κόσμος μου ζητούσε αυτόγραφα. Ήταν κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει και δεν το περίμενα. Τότε κατάλαβα πως είχαν κάνει κάτι πολύ μεγάλο για αυτόν τον λαό και είμαι περήφανος για αυτό. Ενιωσα πως η Ελλάδα πρόσφερε κάτι μεγάλο στη Νότια Κορέα. Το έργο μου, μία ελληνική έμπνευση που θα περάσει στην Ιστορία και θα είναι κτήμα των Νοτιοκορεατών».

Ο Μιράν και ο Ατάμ ξεναγήθηκαν στα αξιοθέατα της Σεούλ, όπου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι στα περισσότερα από αυτά υπάρχουν ρίζες από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και τους φιλοσόφους όπως ο «κήπος της ζωής», όπου υπάρχουν όλα τα δέντρα και όλα τα φυτά από όλο τον κόσμο και κάθε ένα από αυτά κρύβει μία ολόκληρη φιλοσοφία με ρίζες στην αρχαία Ελλάδα.

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η βραδιά της πανηγυρικής εκδήλωσης στο Μέγαρο Gwangju, όπου έγινε η πρώτη παγκόσμια εκτέλεση του έργου από συμφωνική ορχήστρα 100 μουσικών εκ των οποίων οι 98 ήταν γυναίκες. Γυναίκα ήταν και η μαέστρος.

Δείτε το βίντεο σε πρώτη μετάδοση...

«Δεν σας κρύβω πως είχα συγκινηθεί πολύ. Η εκτέλεση ήταν καταπληκτική. Υπήρχε ένταση. Το θέατρο ήταν κατάμεστο από κόσμο και όλοι ήταν συγκινημένοι. Περνούσαν πολλά από το μυαλό μου. Ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια».

«Είναι ήρωες και όχι θύματα»

Μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα στο θέατρο, ο Μιράν Τσαλικιάν κλήθηκε να απαντήσει σε τρεις ερωτήσεις που του έκανε η παρουσιάστρια της εκδήλωσης: «Τους είπα πως εμπνεύστηκα από την δική μας επανάσταση της Δημοκρατίας και τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο το 1974 και πως το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις έφτασα στη Νότια Κορέα ήταν να επισκεφτώ το μνημείο της επανάστασης για να πάρω ενέργεια και αύρα. Περίπου 1.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους το 1980 στη Νότια Κορέα. Είπα πως δεν πρόκειται για θύματα αλλά για ήρωες της Δημοκρατίας και πως είμαι περήφανος πως είμαι μέρος της προσπάθειας για να μην ξεχαστεί η μνήμη των ηρώων. Ευχήθηκα να γίνουμε όλοι μας πρεσβευτές της ειρήνης και της δημοκρατίας και έκλεισα με μία φράση του Σεφέρη από την τελετή απονομής του Νόμπελ πως "Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται"».

Το μπιτς βόλεϊ και η Αεροπορία

Ένα από τα πιο ωραία στιγμιότυπα ήταν όταν ο Μιράν Τσαλικιάν ενημέρωσε τους αξιωματούχους πως μαζί με τον αδελφό του Ατάμ εκτός από μουσικοί είναι και πρωταθλητές Ελλάδας στο μπιτς βόλεϊ, αλλά και ο ίδιος είναι υπαξιωματικός της Ελληνικής Αεροπορίας: «Δεν το είπαμε σε όλο τον κόσμο, αλλά κατ΄ιδίαν στους ανθρώπους που γνωρίσαμε. Σε όποιον είπαμε πως παίζουμε μπιτς βόλεϊ και  βόλεϊ εδώ και πολλά χρόνια δεν το πίστευε και έπεσε πολύ γέλιο. Γενικά οι Νοτιοκορεάτες τρέφουν μεγάλο θαυμασμό για τους αθλητές όπως και για την ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ εντυπωσιάστηκαν όταν έμαθαν πως είμαι και υπαξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας».

«Ντρέπομαι που δεν ήρθε κανείς»

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας ρωτήσαμε πολλές φορές τον Μιράν Τσαλικιάν εάν οι ελληνικές διπλωματικές αρχές τίμησαν με την παρουσία τους την βραδιά των αποκαλυπτηρίων του ύμνου. Απέφευγε επιμελώς να απαντήσει μέχρι που δεν είχε άλλη επιλογή: «Ε, λοιπόν, ναι. Δεν ήρθε κανείς ούτε στο θέατρο, ούτε σε άλλη εκδήλωση. Ήμασταν 10 ημέρες στη Νότια Κορέα και κανείς δεν ήρθε από την ελληνική πρεσβεία. Δεν μας έστειλαν ούτε ένα συγχαρητήριο μήνυμα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε από τις ελληνικές προξενικές αρχές στη Νότια Κορέα. Με πλήγωσε πολύ αυτό διότι το ίδιο έγινε και τον Αύγουστο του 2018 στις Φιλιππίνες όπου μαζί με τον Θεόδωρο Μπρουτζάκη είχαμε επίσης μία μεγάλη διάκριση σε μεγάλο διεθνή διαγωνισμό. Είναι πολύ σκληρό για όσους διακρίνονται στο εξωτερικό να νιώθουν "μόνοι". Στην ουσία δεν αγνόησαν τον Τσαλικιάν αλλά την Ελλάδα και την φιλία μεταξύ των δύο χωρών».

Σε... αναμονή αναγνώρισης από το ΓΕΕΘΑ

Να υποθέσουμε πως από τον αρχηγό ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ δεχτήκατε κάποια επίσημη τιμητική πρόσκληση καθώς η διάκρισή σας πρωτίστως είναι διάκριση και για την Ελληνική Αεροπορία, ρωτήσαμε, στη συνέχεια. Και λάβαμε την εξής απάντηση: «Για να είμαι ειλικρινής το πιθανότερο είναι ότι δεν είναι ενήμεροι οι ιθύνοντες για αυτή την διάκριση παρότι έχω κάνει σχετική αναφορά τόσο για την διάκριση όσο και για την ανέλιξή μου στην υπηρεσία αλλά δεν έχω λάβει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Όταν κατέκτησα το καλοκαίρι του 2018 την 4η θέση σε αντίστοιχο διαγωνισμό σύνθεσης είχα λάβει μία συγχαρητήρια επιστολή από τον τότε αρχηγό ΓΕΑ και νυν αρχηγό ΓΕΕΘΑ κ. Χριστοδούλου Χρήστο».

Ο Τσαλικιάν αναφέρθηκε και στον πρέσβη της Νοτίου Κορέας στην Ελλάδα: «Θα ήθελα, επίσης, να ευχαριστήσω τον πρέσβη της Νοτίου Κορέας στην Ελλάδα Soosuk Lim, ο οποίος μου ανακοίνωσε αρχικά την διάκρισή μου. Ηταν μεγάλη η χαρά μου. Με υποδέχτηκε στην πρεσβεία της χώρας στην Αθήνα με αναμνηστικά και εξέφρασε την εκτίμησή του προς το πρόσωπό μου για τη μουσική που συνέθεσα για τους ήρωες της πατρίδας του. Αυτή ήταν και η μόνη επίσημη αναγνώριση που είχα στην Ελλάδα».