«Εγώ χωρίς εσένα δεν θέλω να πάω σχολείο»

Ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέµβρη. Πέρασε µε βάρκα από την Τουρκία. Βρέθηκε στην τάξη µου. ∆εν ήξερε ούτε µια λέξη ελληνικά. Ηταν φοβισµένος. Ηθελε µόνο αποδοχή και αγάπη. Την πήρε. Μου την έδωσε τριπλάσια πίσω. «Εγώ χωρίς εσένα δεν θέλω πάω σχολείο» µου είπε κλαίγοντας το βράδυ της γιορτής λήξης του σχολείου, στα ελληνικά πια. Αναρτώ τη φωτογραφία µε την άδεια της µητέρας του για όλους όσοι κατά καιρούς ξεσηκώθηκαν ώστε να µην πάνε τα παιδιά των µεταναστών στο ίδιο σχολείο µε τα παιδιά τους».

Αυτή η δηµόσια ανάρτηση της δασκάλας σε ∆ηµοτικό Σχολείο της Νίκαιας, Ρούλας Καραγιάννη, στο Facebook, πήρε µέσα σε τρεις ηµέρες… 44.000 likes και πάνω από 5.000 κοινοποιήσεις! Πραγµατικό ρεκόρ, όχι όµως ακατανόητο. Γιατί αυτό που κατόρθωσε αυτή η δασκάλα, καθώς και οι µαθητές της ∆’ τάξης µαζί µε τους γονείς τους µπορεί να επιτευχθεί µόνο µε µια απλή, αλλά δύσκολη λέξη: αγάπη. Φανταστείτε την κατάσταση. Ενα παιδί 11 ετών, ο Μουαγιάτ.

Ηρθε στην Ελλάδα από τη γνωστή θαλάσσια οδό, µε κίνδυνο ζωής, µαζί µε τους γονείς του. Εχει προηγουµένως διασχίσει την Τουρκία για να φτάσει εδώ από το Κουρδιστάν όπου ζούσε τον τρόµο του πολέµου. Το παιδί έχει πάνω από δύο χρόνια να πάει σχολείο. Κανείς στην οικογένεια δεν µιλάει ελληνικά. Μόνο η µητέρα µιλάει ελάχιστα αγγλικά… Οταν τελικά φτάνουν στη χώρα µας, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις τούς βοηθούν να βρουν ένα σπίτι στη Νίκαια.

Οµως το σχολείο εκεί δεν έχει Τµήµα Υποδοχής. Και έτσι ο Μουαγιάτ, χωρίς να µιλάει και να καταλαβαίνει ούτε µια λέξη ελληνικά, αγγλικά, αλλά ούτε και αραβικά, ώστε να µπορέσει να τον βοηθήσει µεταφραστής (γιατί µιλάει µια διάλεκτο της περιοχής του), ξαφνικά πρέπει να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο. Πόσες πιθανότητες είχε να τα καταφέρει;

«Τα παιδιά κατάλαβαν αµέσως»

Το «Εθνος» επικοινώνησε µε τη δασκάλα του, τη Ρούλα Καραγιάννη, η οποία έπειτα από µεγάλο δισταγµό δέχτηκε τελικά να εξηγήσει τι συνέβη. Ο δισταγµός προέκυπτε από την επιφύλαξη µήπως εµφανιζόταν να έχει κάνει κάτι εξαιρετικό, ενώ αυτό που έκανε, όπως είπε, ήταν το στοιχειώδες για έναν δάσκαλο που υπηρετεί 18 χρόνια σε δηµόσιο σχολείο.

«Προτού έρθει το παιδί, οι δάσκαλοι κάναµε µια σύσκεψη και αποφασίσαµε να τον αναλάβω εγώ. Η τάξη που δίδασκα ήταν η ∆’. Επειδή, λοιπόν, πιστεύω ότι τα παιδιά είναι πολύ ευκολότερο να αντιληφθούν τις δύσκολες καταστάσεις σε σχέση µε τους µεγάλους αν τους µιλήσεις µε απλότητα, µίλησα στην τάξη για τον νέο µαθητή προτού έρθει ο Μουαγιάτ. Τους είπα ότι θα έρθει ένας νέος συµµαθητής, ο οποίος δεν µιλάει τη γλώσσα µας γιατί ζούσε σε µια µακρινή χώρα όπου έγινε πόλεµος. Οτι αυτά που διαβάζουν στα παραµύθια ή ακούν στις ειδήσεις για τους πολέµους, εκείνο το παιδάκι τα έχει ζήσει. Και γι’ αυτό ακριβώς ζήτησα τη βοήθειά τους. Παρακάλεσα να αποδεχθούν τον νέο συµµαθητή τους και να τον βοηθήσουν να µάθει τη γλώσσα µας. Αυτό ήταν όλο… ∆εν χρειάστηκε να τους πω κάτι άλλο! Εµείς, οι µεγάλοι, δηµιουργούµε τις διαφοροποιήσεις. Οι άνθρωποι πρέπει να εναντιώνονται στους πολέµους και σ’ αυτούς που τους δηµιουργούν. Οχι στα παιδιά-θύµατα των πολέµων. Τα παιδιά µου στο σχολείο κατάλαβαν αµέσως όσα είπα και τους επόµενους µήνες τα εφάρµοσαν». Εντέλει ο Μουαγιάτ πήγε στο σχολείο τον Σεπτέµβριο και δεν έλειψε από κανένα µάθηµα.

«Περίπου έως τα Χριστούγεννα επικοινωνούσαµε µε νοήµατα και µε τα µάτια. Το παιδί δεν µπορούσε να καταλάβει ελληνικά. Στα διαλείµµατα και σε κάποια πεντάλεπτα που οι άλλοι µαθητές έκαναν εργασίες, τον βοηθούσα µε µαθήµατα της Α’ ∆ηµοτικού. Εκείνος µε κοιτούσε στα µάτια και έτσι καταλάβαινε αν έπρεπε να κάτσει φρόνιµος ή όλα ήταν καλά. Σιγά σιγά άρχισε να αντιλαµβάνεται το αλφάβητο και να κατανοεί ότι η λέξη παπί, λ.χ., αντιστοιχεί στο ζώο πάπια. Οµως τη µεγαλύτερη γλωσσική δουλειά την έκαναν οι συµµαθητές του! Κανένα παιδί δεν τον αποµόνωσε και στα διαλείµµατα εκείνα τον βοηθούσαν να µάθει ελληνικά.

Αυτά τα παιδιά, τα οποία αµέσως κατανόησαν το πρόβληµα και το πήραν πάνω τους, έπεισαν τελικά και τους γονείς. Με τον καιρό αρκετοί γονείς άρχισαν να βοηθούν την οικογένεια του Μουαγιάτ µε όποιον τρόπο µπορούσαν, ενώ και εγώ πήγαινα, όποτε ήταν εφικτό, στο σπίτι τους.

Οταν τελείωσε το σχολείο, στη γιορτή, ο Μουαγιάτ µε αγκάλιασε και µου είπε αυτά που έγραψα. Και συνέβη το αναπάντεχο: όχι µόνο χιλιάδες likes, ακόµα και από ανθρώπους που ήταν επιφυλακτικοί απέναντι στους µετανάστες, αλλά µε πήραν και τηλέφωνο κάποιοι να µου πουν ότι κακώς είχαν επιφυλάξεις και ότι η ιστορία του παιδιού τούς έκανε να καταλάβουν ότι το σχολείο µόνο καλό µπορεί να κάνει».