Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών: «Ζουν μόνο δύο συνομήλικοί μου»

Την ώρα που οι φοιτητές ολοκληρώνουν την εξεταστική τους, μια ιδιαίτερη τελετή αποφοίτησης γίνεται την Τετάρτη στην Αθήνα. Οι απόφοιτοι της σημερινής εκδήλωσης δεν περιμένουν βαθμολογίες, καθώς έπειτα από μια πολυετή δοκιμασία πέρασαν όλοι με άριστα. Το έπαθλο γι' αυτή την επιτυχία τους είναι η επιστροφή στη ζωή. Οι τοξικομανείς, οι οποίοι βγήκαν ζωντανοί από τη μάχη με τα ναρκωτικά και παρακολούθησαν το πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης του ΟΚΑΝΑ αφήνουν πίσω τους την εξάρτηση και κάνουν restart σε μια ζωή που μέχρι σήμερα έζησαν στα παγκάκια και τις πιάτσες της ηρωίνης.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά Των Ναρκωτικών, το ethnos.gr μίλησε με πρώην χρήστες που σήμερα ολοκληρώνουν το πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης και μεταφέρει τις ιστορίες τους. Η Β. Σ. και ο Κ. Π. εξομολογούνται πως από τις αίθουσες γυμναστικής και το συνεργείο πέρασαν μέσα σε ένα βράδυ στην κόλαση της ηρωίνης και του HIV.

«Μπήκα στη φυλακή»

Η Β. Σ. είναι σήμερα 42 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Στα 15 της αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι της και να ακολουθήσει τη μητέρα της στην Αθήνα. Μέχρι τότε στην ουσία μεγάλωνε με τη γιαγιά και τον παππού καθώς οι γονείς της είχαν χωρίσει. Οι καθημερινοί καβγάδες των γονιών της και τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στιγμάτισαν την παιδική της ηλικία. «Ο πατέρας μου είχε θέματα με το αλκοόλ και το χασίς. Έπεφτε ξύλο στο σπίτι και ένα συμβάν με τον πατέρα μου, κάτι σαν σεξουαλική παρενόχληση, με ανάγκασε να φύγω από τη Λάρισα. Δεν μεγάλωσα με σωστά πρότυπα και ήταν κάτι που κουβαλούσα πάντα μέσα μου», λέει η 42χρονη εξηγώντας πως η κακή ψυχολογική της κατάσταση την έκανε πιο ευάλωτη σε οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης.

Φθάνοντας στην Αθήνα, η Β. Σ. ασχολείται με τη γυμναστική και διδάσκει αερόμπικ σε γυμναστήρια. Πώς, ωστόσο, διήνυσε τη διαδρομή ανάμεσα στον αθλητισμό και την ηρωίνη; «Καταρχήν, η μητέρα μου μας είχε δώσει απεριόριστη ελευθερία από νεαρή ηλικία. Αυτό ήταν λάθος. Πάντα χρειάζεται κάποιος έλεγχος από τους γονείς. Μετά, στα 22 μου, όταν και ξεκίνησα τη χρήση, είχα σχέση με ένα άτομο που ήταν χρήστης», τονίζει η νεαρή γυμνάστρια και εξηγεί πως στην προσπάθειά της να βγάλει τον σύντροφό της από το σκοτάδι της ηρωίνης, έμπλεξε και η ίδια. «Δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα. Προσπάθησα να τον βοηθήσω με κουβέντα, με απειλές. Μετά δοκίμασα από περιέργεια. Να καταλάβω τι είναι αυτό που τον τραβάει. Μου άρεσε και κάπως έτσι συνέχισα».

«Μέσα στη φυλακή νοσηλεύτηκα και διαγνώστηκα ως οροθετική»

Η μητέρα της μόλις αντιλήφθηκε πως η Β. Σ. είναι χρήστης, την έδιωξε από το σπίτι με αποτέλεσμα η νεαρή κοπέλα να μείνει για καιρό στο δρόμο. Εκεί ήρθε αντιμέτωπη με τη φρίκη που βιώνουν καθημερινά οι «ζωντανοί-νεκροί» της τοξικοεξάρτησης. «Αρχικά είναι ένα σοκ αυτό που βλέπεις στον δρόμο με τους χρήστες. Μετά, όμως, πας στην Ομόνοια, κοιμάσαι μερικά βράδια και σου γίνεται συνήθεια. Δεν σε νοιάζει τι θα φας, πού θα βγάλεις τη νύχτα αλλά μόνο πως θα πάρεις τη δόση σου. Κοιμάσαι στο πρώτο πεζούλι πού θα βρεις», εξομολογείται στο ethnos.gr η 42χρονη, πρώην χρήστης, και μιλά για την περιπέτεια που βίωσε όταν οδηγήθηκε στη φυλακή.

«Έφθασα μέχρι τη φυλακή. Δεν ήμουν εγώ, ήταν κάποια άλλη. Πλήγωσα τη μάνα μου με τα κρατητήρια και τις φυλακές. Μέσα στη φυλακή νοσηλεύτηκα και διαγνώστηκα ως οροθετική», περιγράφει και επισημαίνει ότι όταν βγήκε θετική στον ιό HIV πήρε την απόφαση να δώσει ένα τέλος στον εφιάλτη των ναρκωτικών. «Ήταν το σημείο που έπιασα πάτο. Εκεί επιλέγεις ή να ζήσεις ή να πεθάνεις. Επέλεξα τον δύσκολο δρόμο. Ο εύκολος ήταν να πεθάνω και να μην καταλάβω πως έφυγα από τη ζωή», προσθέτει η Β. Σ. 

Σήμερα αποφοιτά από το πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ και ανοίγει για την ίδια το κεφάλαιο που λέγεται «κανονική ζωή». Είναι πλέον αρνητική στον HIV και μαζί με τον σύζυγό της, τον οποίο γνώρισε μέσα από τα προγράμματα κοινωνικής επανένταξης, φτιάχνουν το σπίτι τους και ονειρεύονται μια ζωή γεμάτη από ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Πράγματα, που όπως μας λέει, είναι δεδομένα για τον υπόλοιπο κόσμο.

«Από τους συνομηλίκους μου ζουν δύο»

Μαζί της αποφοιτά και ο Κ. Π. Στα 54 του βγαίνει «καθαρός» από τον ΟΚΑΝΑ και εκφράζει την ανησυχία του για την επιβίωση. Αυτή τη φορά όχι μέσω της δόσης αλλά από μια κανονική δουλειά, που θα του επιτρέψει να ζήσει ισότιμα με τον υπόλοιπο κόσμο. «Ψάχνω δυο χρόνια να βρω δουλειά. Για μένα αυτή θα είναι η επανένταξη. Να αποκατασταθώ οικονομικά και να ζήσω, να δημιουργήσω, να έχω αυτά που θέλω. Δεν είναι απλό πράγμα ότι ήμουν χρήστης. Υυπάρχει προκατάληψη στον κόσμο, δύσκολα θα σε πάρει ο άλλος στη δουλειά. Για να μην τους αδικώ και εγώ το ίδιο διστακτικός θα ήμουν», τονίζει στο ethnos.gr o 54χρονος, ο οποίος έκανε χρήση ηρωίνης επί 32 χρόνια.

«Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα αλλά ευτυχώς ο Θεός επέλεξε να μείνω στη ζωή. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έχω ζήσει τη χρήση σε όλα τα επίπεδα. Από τη διακίνηση και τις κλοπές μέχρι τη σωματεμπορία. Ήμουν βαθιά μέσα στο κόλπο και όσα είδα δεν περιγράφονται», εξομολογείται ο πρώην μηχανικός αυτοκινήτων. 

«Πέθαναν από την πρέζα. Γιατί; Τι κέρδισαν;»

Με τα ναρκωτικά ήρθε σε επαφή ως έφηβος. «Από μαγκιά», όπως λέει, ήταν χρήστης κάνναβης μέχρι που στην πλατεία της Ηλιούπολης, όπου έμενε, έφθασε η ηρωίνη. Εκεί τελείωσαν όλα. «Τη δική μου τη γενιά δεν τη βοήθησε κανείς. Από τους συνομήλικούς μου ζουν πλέον μόνο δύο άνθρωποι. Οι υπόλοιποι πέθαναν από την πρέζα. Γιατί; Τι κέρδισαν;», διερωτάται ο Κ. Π. ενώ, παράλληλα, απευθύνει κραυγή αγωνίας για τα παιδιά, τα οποία σήμερα εθίζονται από τα 12 στα λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά.

«Χρειάζεται ρήξη με τις ουσίες»

«Η αποχή από μόνη της δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται ρήξη με τις ίδιες τις ουσίες. Με τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν τους χρήστες σε αυτές», εξηγεί στο ethnos.gr η κυρία Ελένη Τσιάρα, κοινωνική λειτουργός και θεραπεύτρια της μονάδας κοινωνικής επανένταξης του ΟΚΑΝΑ. Η κυρία Τσιάρα στήριξε τους «μαθητές» της στην πορεία απεγκλωβισμού από το «τούνελ» των ουσιών και επισημαίνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι περισσότερο αισιόδοξο παρά απαισιόδοξο. «Πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο κάποιος πρώην χρήστης να επιστρέψει στα ναρκωτικά αλλά το ποσοστό των υποτροπών είναι μικρό. Το σημαντικό είναι το αίτημα για την απεξάρτηση και την επανένταξη να είναι εσωτερικό όχι προϊόν πίεσης από την οικογένεια ή από φίλους. Αλλιώς οι προσπάθειες, συνήθως, καταλήγουν σε αποτυχία», σημειώνει η κυρία Τσιάρα.