Μαραθώνας: Στον τόπο όπου κάηκαν 102 άνθρωποι «καίγεται» Ιστορία 600 ετών!

Το 1419 η Κωνσταντινούπολη, με τον κυρ Μανουήλ Παλαιολόγο να βασιλεύει, μετρούσε τελευταίες ανάσες 34 χρόνων πριν τουρκέψει · η Ιωάννα της Λωραίνης έκλεινε τα επτά της χρόνια και ο εκατονταετής πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας μαινόταν. Εκεί κάπου στα βάθη του Μοριά, εκείνη τη χρονιά, το 1419, φυτρώνει μια ελιά!

Αυτή η ίδια ελιά, με χαραγμένους ρόζους 600 χρόνων στον κορμό της, ξεριζώθηκε πριν από λίγο καιρό απ’ το χώμα που τη γέννησε, έφυγε από τα χέρια του Θεού και πέρασε στα χέρια των ανθρώπων τα λιγδιασμένα από το χρήμα κι απ’ τις αμαρτίες…

Κι αυτή η ελιά, η σμιλεμένη από τους καιρούς, η φορτωμένη καταιγίδες κρίθηκε από τους ανθρώπους που την ξερίζωσαν άξια να τιμήσει τη μνήμη των 102 νεκρών, που μαρτύρησαν στην πύρινη λαίλαπα του Ματιού! Μαζί με ακόμα περίπου 100 ελαιόδεντρα, ίδιας ηλικίας πάνω κάτω, φυτεύτηκε πλάι στη λεωφόρο Μαραθώνος και ασφυκτιά σε στενό πεζοδρόμιο και μαραίνεται! Κυριολεκτικά: Μαραίνεται!

Οι 100 ελιές που «άκουσαν» την άλωση της Πόλης στα νιάτα τους, που στην εφηβεία τους «είδαν» τον Ιμπραήμ να ρημάζει τον τόπο τους, τώρα στα γεράματά μένουν απότιστες, αφρόντιστες, στο έλεος του καύσωνα και της ερημίας των ανάλγητων υπευθύνων.

Ο έμπειρος γεωπόνος της περιοχής Παναγιώτης Τσακυργιάννης έπιασε με δέος το κλαράκι της ελιάς το φορτωμένο Ιστορία, το εξέτασε προσεκτικά και διέγνωσε: «Ξεραίνεται! Έχει μείνει απότιστο το δένδρο καιρό και σιγά σιγά πεθαίνει». 

Το δίκτυο αυτόματου ποτίσματος που τοποθέτησε ο δήμος, υπολειτουργεί και τα ελαιόδενδρα, το ένα μετά το άλλο, παίρνουν στα φύλλα τους εκείνο το ωχρό ντύμα του θανάτου. «Παλεύει να ζήσει το δένδρο, αλλά δεν τα καταφέρνει», συνεχίζει ο γεωπόνος. «Πότισμα, συνεχές πότισμα, είναι η θεραπεία», αποφαίνεται.

Και ποιος να ποτίσει; Άλλωστε στο Δήμο Μαραθώνα έχουν άλλες έννοιες αυτό τον καιρό… Και στον τόπο που κάηκαν 102 άνθρωποι και χιλιάδες πεύκα έτσι σε μια νύχτα μέσα, γιατί να μην «καούν» ακόμη 100 δένδρα;

Ιστορία 600 χρόνων λέει… Σιγά!