«Δεν κατακτάς το βουνό, αλλά τον εαυτό σου»

Πριν από λίγες εβδομάδες επέστρεψε από μία αποστολή στην κορυφή του όρους Κανγκτσεντζούνγκα, στα ινδονεπαλικά σύνορα. Μαζί με ακόμη 9 «σχοινοσυντρόφους» κατέκτησαν την κορυφή, σε ύψος 8.586 μέτρων. Ο αστυνομικός Φώτης Θεοχάρης, λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του, μίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» για την εμπειρία του, το πάθος του για τα βουνά και την Αστυνομία. Την κορυφή του όρους έχουν «πατήσει» μέχρι σήμερα 351 άτομα. Μεταξύ αυτών και οι δύο πρώτοι Ελληνες, ο 27χρονος Φώτης και ο Αντώνης. Ο Φώτης άρχισε να... παίρνει τα βουνά όταν ήταν 16 ετών, κάνοντας πεζοπορίες και βόλτες με φίλους. Ακολούθησαν οι σχολές αναρρίχησης. Το γεγονός ότι κατάγεται από την πανέμορφη Ευρυτανία, από όπου έφυγε για να ζήσει στην Αθήνα, του προκαλούσε πάντα λησμονιά για τα βουνά. Ετσι άρχισε να ανεβαίνει στην Πάρνηθα.

«Το βουνό προσφέρει ελευθερία, με μαθαίνει τα όνειρά μου, με γεμίζει οξυγόνο, χαρά και αυτοπεποίθηση» λέει ο νεαρός αστυνομικός, ευχαριστώντας την ΕΛ.ΑΣ. που τον στηρίζει. «Είμαι στην Αστυνομία 6,5 χρόνια και την ευχαριστώ γιατί με στηρίζει σε αυτό που αγαπάω. Η αθλητική ένωση που έχουμε, μάλιστα, έγινε υποστηρικτής της αποστολής». Δεν είναι το πρώτο του ταξίδι. Είχαν προηγηθεί ο Καύκασος, τα ινδικά Ιμαλάια και οι Αλπεις. Το όρος Κανγκτσεντζούνγκα σημαίνει «Οι πέντε θησαυροί του χιονιού» και κατακτήθηκε το 1955. «Κάποιοι δεν τα κατάφεραν, κάποιοι πέθαναν. Το 2015, το 2016 και το 2017 δεν κατάφερε κανείς να το ανέβει. Είναι δύσκολο, είναι το πιο απομακρυσμένο βουνό στα Ιμαλάια. Για να φτάσεις στην κατασκήνωση βάσης, που είναι στα 5.500 μέτρα, χρειάζονται 15 ημέρες, περνώντας μέσα από τροπικά δάση, ζώντας σε σκηνές και ξύλινες καλύβες» περιγράφει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Φώτης. Η ομάδα αποτελούνταν από εννέα άτομα. Δύο Ινδούς, έναν Μεξικανό, έναν Ιταλό, δύο Ολλανδούς και δύο Ελληνες. Από το base camp και μετά όλη η ανάβαση προς την κορυφή γίνεται με σκοινί. Κάθε φορά που είναι να αλλάξουν πίστα, παίρνουν πρόγνωση από μετερεωλόγο και τότε μόνο προχωρούν. Η κορυφή βρίσκεται στο camp 5. «Για την τελική προσπάθεια χρειάστηκαν 13 ώρες. Γύρω σου μόνο χιόνι. Στην κορυφή επικρατούσαν θερμοκρασίες μείον 30. Είναι το δεύτερο δυσκολότερο βουνό του κόσμου. Και το τρίτο ψηλότερο». Ρωτάω για τις συνθήκες. Μου λέει ότι χρειάζεται ειδική στολή και οξυγόνο μετά τα 7.300 μέτρα. Ανεβαίνεις μόνο με οξυγόνο, γιατί χωρίς αυτό κρυώνεις πολύ. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον κυρίευσε φόβος. Είχε δύο ατυχήματα. Ολη η αποστολή διήρκεσε 56 ημέρες. Οι 46 ήταν ανάβαση. «Μετά τα 8.000 μέτρα είσαι κυριολεκτικά μόνος».

Τι σκέφτεσαι όταν φτάνεις εκεί ψηλά; Τους γονείς μου. Πώς θα είναι αν πάθω κάτι.

Σε έχουν αποτρέψει; Με στηρίζουν, αλλά φοβούνται. Θέλουν να πραγματοποιώ τα όνειρά μου αλλά και να προσέχω.

Και όταν φτάνεις στην κορυφή; Σε κατακλύζουν δάκρυα. Εχεις πετύχει τον στόχο. Σηκώνεις τα μάτια και λες: Τα κατάφερα! Θέλεις να φωνάξεις! Νιώθεις χαρά και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Και μετά σκέφτεσαι την κατάβαση...

Από την κορυφή, 3 ώρες και 40 λεπτά μέχρι την πρώτη βάση. Και αυτή, όπως λέει, πολύ επικίνδυνη. Ρωτάω εάν η αναρρίχηση τον έχει βοηθήσει στη δουλειά. Μου απαντά θετικά: «Νιώθεις πιο σίγουρος για τον εαυτό σου. Εχεις πειθαρχία και αυτοπεποίθηση ότι την κάνεις καλά. Το βουνό σού στρώνει χαρακτήρα. Είσαι απομονωμένος. Εσύ και αυτό».

Αισθάνθηκες ποτέ ότι θα τα εγκαταλείψεις; Πολλές φορές, όμως πρέπει να μείνεις πιστός στο όνειρό σου και να σκέφτεσαι την κορυφή. Στην ουσία δεν κατακτάς το βουνό, αλλά τον εαυτό σου. Είναι μια κόντρα συνεχής με τον εαυτό σου. Βέβαια όταν το καταφέρνεις, σου ανοίγει η όρεξη για τον επόμενο στόχο. Τα βουνά δεν σταματούν εδώ, κάθε βουνό, είτε είναι μεγάλο ή μικρό, προσφέρει διαφορετική συγκίνηση! Επόμενος στόχος του, το 2019, το Κιλιμάντζαρο. Και παράλληλα να εμφυσήσει την αγάπη του για τα βουνά στα παιδιά. Ηδη το έχει ξεκινήσει στη Σχολή της Αστυνομίας.