Ν. Σεβαστάκης: «Να μιλήσουν τα κόμματα προτού προχωρήσει το κακό»

Ο Νικόλας Σεβαστάκης , καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, γεννήθηκε στο Καρλόβασι Σάμου το 1964. Έχει δημοσιεύσει ποίηση, δοκίμια και δυο συλλογές διηγημάτων. Κατά καιρούς ασχολήθηκε με τη μετάφραση ενώ συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά γράφοντας επιφυλλίδες και κριτικές βιβλίου. Από το 2006 ζει στη Θεσσαλονίκη. Για όσους τον παρακολουθούν στα social media, ο Νικόλας Σεβαστάκης παρακολουθεί την επικαιρότητα και παρεμβαίνει. 

Τις τελευταίες ημέρες, μέσω των καταλήψεων στα σχολεία για τη Μακεδονία, έχει παρατηρηθεί έξαρση του εθνικισμού, ενώ αναπτύσσεται η ρητορική περί προδοτών και εχθρών του έθνους.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε ένα σχετικό ποστ στο facebook προφίλ και έδωσε άδεια στο ethnos.gr για την αναδημοσίευσή του.    

Το παραθέτουμε αυτούσιο…

«Κάποιοι γράφουμε αναζητώντας το νόημα των γεγονότων, τα πολιτικά και ιδεολογικά χνάρια τους κ.λπ. Φυσιολογικά βγαίνει αντιπαράθεση και διαφορετικές εκτιμήσεις για τις καταλήψεις και γενικά για το είδος της κατάλληλης απάντησης με σύγχρονους όρους στον ακραίο εθνικισμό και στους μηχανισμούς διείσδυσής του σε μικρές ηλικίες. Όμως δεν είμαστε κόμματα και εθνικές πολιτικές δυνάμεις. Δεν εκπροσωπούμε παρά τις ατομικές μας φωνές, μια δημόσια γνώμη. Το θέμα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να έχουν θέση. Να τοποθετούνται στο πιο στοιχειώδες επίπεδο κατονομάζοντας το τι είναι απαράδεκτο και εξηγώντας, με λίγα λόγια, γιατί είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο. Είναι δύσκολο. Λεπτό. Ειδικά για εκείνες τις δυνάμεις που έχουν πράγματι μια αρνητική τοποθέτηση για τη συμφωνία των Πρεσπών ή αισθάνονται ότι υπάρχει ζήτημα (και διαφωνούν φυσικά) με την τροπή των λεγόμενων 'εθνικών θεμάτων'.

Όμως όταν μπαίνουν στο παιχνίδι το μίσος για τη δημοκρατία και η ρητορική περί προδοτών και εχθρών του έθνους, τότε περνάει σε δεύτερο πλάνο το αν έχει κανείς ενστάσεις ή όχι για το θέμα.

Όταν βλέπεις να μπαίνουν στο παιχνίδι τα σχολεία και οι μαθητές, όλες οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μιλούν. Να εξηγούνται με όρους βασικών αρχών, ορίων, θεμελιωδών αξιών. Και ας μη συμπίπτουν στην οπτική τους για τη λύση προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής, έχουν καθήκον να μην αποφεύγουν τα δύσκολα.

Εμείς εδώ μπορούμε να τσακωνόμαστε για τις αριστερές, τις επαναστατικές, τις χαβαλέ ή τις εθνικιστικές και με χρυσαυγίτικη διείσδυση καταλήψεις. Να μην συμφωνούμε για το είδος της πρέπουσας απάντησης, για τον αντιφασισμό και τον αντιολοκληρωτισμό (που δεν είναι το ίδιο πράγμα). Τα κόμματα όμως δεν πρέπει να περιμένουν να προχωρήσει το κακό για να μιλήσουν. Χωρίς να περιμένουν που θα κάτσει το πράγμα ή αν απλώς θα περάσει σαν μια άλλη φούσκα των διαδικτυακών καλεσμάτων».