Βουλιαγμένη - Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία της ημέρας: Ρακέτα, πετσέτα και φύγαμε για παραλία

Άραγε μετά από όλες αυτές τις συστάσεις των ειδικών, μετά από τα δραματικά μηνύματα που φτάνουν καταιγιστικά από τη γειτονική Ιταλία, ο κόσμος θα υπάκουγε στα μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας; Έστω και τώρα θα σεβόμασταν το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχουν νεκροί από τον ιό, άνθρωποι διασωληνωμένοι που δίνουν μάχη στις ΜΕΘ; Θα σεβόμασταν τους συγγενείς τους που αγωνιούν έξω από ένα νοσοκομείο ή  μέσα σε ένα κλειστό σπίτι, περιμένοντας πάνω από ένα τηλέφωνο για να μάθουν τα νέα από τους γιατρούς;

Θα σεβόμασταν άραγε ότι οι γείτονές μας Ιταλοί χάνουν αμαχητί 80χρονους που δεν είχαν την «ευκαιρία» να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμες κλίνες; Θα γινόταν κατανοητό ότι εάν δεν δείξουμε υπευθυνότητα το ίδιο θα συμβεί και στον διπλανό μας; Στον γείτονά μας, στον παππού μας, στη γιαγιά μας, στο φίλο μας, ο οποίος παρότι νέος ανήκει και αυτός στις ευπαθείς ομάδες;

Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκα στο παραλιακό μέτωπο, έφτασα στο Παλαιό Φάληρο και άρχισα τις στάσεις στις παραλίες. Μέχρι την περιοχή της Βουλιαγμένης έβλεπες κόσμο στις παραλίες, χωρίς όμως να παρατηρείται συνωστισμός. Έβλεπες διάσπαρτους ανθρώπους να περπατάνε, κάποιους να κάθονται σε απόσταση από άλλους στην αμμουδιά και κάποιους (αρκετά λίγους, μάλλον λόγω της κρύας θάλασσας) να κάνουν μπάνιο.

Η περιήγηση όμως δεν είχε ακόμα τελειώσει. Δυστυχώς. Έφτασα λοιπόν στη Βουλιαγμένη και πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά από το κλειστό εστιατόριο «Λάμπρος», απέναντι από τη λίμνη. Εκεί υπάρχει ένας μικρός κόλπος με μία μικρή παραλία, ο οποίος παρά την ομορφιά του μετατράπηκε, χάρη στην αντικοινωνική συμπεριφορά πολλών Αθηναίων, σε κολπίσκο της ντροπής.

Δεκάδες άνθρωποι με μαγιό, ο ένας δίπλα στον άλλον, απολάμβαναν τον ήλιο και τη θάλασσα σαν να είναι Δεκαπενταύγουστος, με όση ανεμελιά αυτό συνεπάγεται. Σαν να ζουν σε άλλη χώρα. Σαν να μην έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών. Η ζωή συνανθρώπων τους απειλείται, η οικονομία καταρρέει για να σωθούν ζωές, χιλιάδες άνθρωποι ζουν πλέον με το φόβο της ανεργίας, αλλά αυτοί ήταν και πάλι εκεί. Στα «γούστα» τους που δεν μπορούν να περιμένουν. Πρέπει να ικανοποιηθούν τώρα.

Είδα ακόμα και νέους με ρακέτες στα χέρια. Μόνο που αυτή τη φορά ο ήχος από το μπαλάκι ήταν πιο αποκρουστικός από ποτέ.