Βασίλης Λυριτζής: Ένας χρόνος χωρίς την ανθρωπιά του

Στις 2 Απριλίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Βασίλη Λυριτζή. Δηλαδή, από την απώλεια του δικού μας Βασίλη, του συναδέλφου στον ίδιο εργασιακό τομέα, του συναδέλφου μας στο «Εθνος», το οποίο ήταν και ο τελευταίος σταθµός στη µακρά δηµοσιογραφική διαδροµή του.

Τόσες ημέρες μετά, ακόμα διαβάζουμε το τελευταίο κείμενό του στην εφημερίδα μας και βλέπουμε το βιντεάκι που του φτιάξαμε εδώ στο ethnos.gr για να τον αποχαιρετήσουμε. Ακόμα, όμως, δεν μπορούμε να «χωνέψουμε» ότι δεν θα τον ξαναδούμε, δεν θα τον ακούσουμε να σχολιάζει την επικαιρότητα με χιούμορ ή με απόλυτη σοβαρότητα.

Πέρασε, κιόλας, λοιπόν, ένας χρόνος από την ημέρα που ο Βασίλης ξεκινούσε για το μεγάλο ταξίδι στους αιώνιους λειμώνες, εκεί όπου οι σκιές των ηρώων περιφέρονται και φωτίζουν το σκοτάδι με τη λάμψη από το πνεύμα τους. Η οικογένεια και οι φίλοι του σχεδίαζαν μία μικρή εκδήλωση για να τιμήσουν τη μνήμη του και να θυμηθούν, όλοι μαζί, στιγμές ή και ολόκληρες σκηνές ζωής που μοιράστηκαν μαζί του.

Ήρθε, όμως, ο κορονοϊός και μετέθεσε το σχέδιο για του χρόνου. Έτσι, δημιούργησαν μία σελίδα στο Facebook  («Θυμόμαστε τον Βασίλη Λυριτζή») στην οποία δημοσιεύουν φωτογραφίες και σκέψεις για το αποτύπωμα που άφησε στη ζωή τους, αλλά και στον δημόσιο βίο, ο Βασίλης Λυριτζής. Η σελίδα είναι ανοιχτή προς όλους όσοι θα ήθελαν να γράψουν δυο λόγια για εκείνον και να μοιραστούν αυτά που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ.

Ο ίδιος έλεγε πως ο μεγαλύτερος μισθός για έναν δημοσιογράφο δεν είναι τα λεφτά που αποκόμισε από τη δουλειά του, αλλά το πώς θα τον θυμούνται όλοι όταν διαβεί από αυτή τη ζήση. Και όπως είχα γράψει έναν χρόνο πριν, το θέμα, Μπιλ μου, δεν είναι το πώς θα σε θυμόμαστε. Αλλά ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε εσένα ούτε την ανθρωπιά σου…