Πλημμύρες στην Ελλάδα: ανθρώπων έργα η αιτία της συμφοράς, ούτε κλιματική κρίση, ούτε ο «Θεός κριτής» - 180 νεκροί τα τελευταία 100 χρόνια

Οι πλημμύρες στην Ελλάδα, δεν είναι φαινόμενο που προκύπτει σύμφωνα με τη (σχετικά) νέα θεωρία - «καραμέλα» που αναμασούν πολιτικοί και – δήθεν – οικολόγοι, της «κλιματικής κρίσης ή αλλαγής». Οι πλημμύρες στην Ελλάδα είναι πολύ παλιά και πολύ πονεμένη ιστορία και έχουν να κάνουν με ένα συγκεκριμένο καιρικό μοτίβο που προκαλεί ακραίες βροχοπτώσεις και όχι υπερχειλίσεις ποταμών ή σπάσιμο φραγμάτων, όπως συμβαίνει σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει επίσημη συστηματική καταγραφή, ωστόσο στατιστικά στοιχεία δείχνουν 545 πλημμύρες κατά την περίοδο 1880–2010 που προκάλεσαν τουλάχιστον 686 θανάτους.

Οι αρχαίοι Έλληνες απέφευγαν να ζουν κοντά σε λίμνες και ποτάμια πιθανώς για λόγους υγιεινής και προστασίας από πλημμύρες. Υπάρχουν ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικά εντυπωσιακά υδραυλικά αντιπλημμυρικά έργα που περιλαμβάνουν φράγματα, τείχη, κανάλια από διάφορες πόλεις και άλλους οικισμούς της Μινωικής εποχής και της Αρχαϊκής, Κλασικής, Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου. Στην εποχή μας, η συνεχιζόμενη αστικοποίηση και η αποψίλωση των δασών από πυρκαγιές και τσιμεντοποιήσεις έχουν οδηγήσει σε αυξανόμενο και μη διαχειρίσιμους κινδύνους από πλημμύρες.

Εφέτος, και πριν ακόμα εισβάλλει ο χειμώνας περιοχές του Βόλου, το Πήλιο και χωριά του νομού Καρδίτσας και Τρικάλων επλήγησαν περισσότερο από την κακοκαιρία που έφερε το όνομα Daniel. Οι νεκροί ακόμα καταμετρώνται!

Γνωρίζετε τι σημαίνει στα εβραϊκά Daniel, αφού εβραϊκό είναι το όνομα και Ισραηλινοί ονοματοδότησαν την κακοκαιρία που χτύπησε την Ελλάδα; Daniel λοιπόν σημαίνει «ο Θεός είναι ο κριτής μου» και έχει να κάνει με τον γνωστό σε εμάς από τη Βίβλο Δανιήλ. Ο Θεός λοιπόν ήταν κριτής της Θεσσαλίας και την έπνιξε, αφού βρήκε το πρόσφορο έδαφος, την ανοχύρωτη έκταση σε περίπτωση εισβολής «θάλασσας» και των ανθρώπων τις (επικίνδυνες) ολιγωρίες. Γιατί περί θάλασσας πρόκειται τόσος όγκος υδάτων και περί ολιγωρίας - το λιγότερο - πρόκειται η μη θωράκιση των περιοχών από πιθανές καταιγίδες!

Και στην Αθήνα χτύπησε ο «Δανιήλ» και δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος προφήτης για να προβλέψει πως αν έπεφτε μια μπόρα η «Πανεπιστημίου» θα γινόταν πίστα για θαλάσσιο σκι και το Μοναστηράκι τρικυμιώδης παραλία... Ευτυχώς στην Αθήνα δεν καταμετρήθηκαν θύματα κι έτσι - για καλή τύχη του δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη - οι κάμερες της δημοσιότητας βούτηξαν στα βαθιά του Θεσσαλικού Κάμπου.  

Πέρυσι η Κρήτη εφέτος η Θεσσαλία

Τον Οκτώβριο του 2022, πέρυσι δηλαδή, η Κρήτη είχε θρηνήσει δύο ανθρώπους από φονικές πλημμύρες που είχαν χτυπήσει το νησί.
Το 2017 θρηνήσαμε 24 νεκρούς στη Μάνδρα, το 1961 στην Αττική 43 νεκρούς, το 1977 στην Αττική 37 νεκρούς, το 1994 επίσης στην Αττική 17 νεκρούς και από το ξημέρωμα του 21ου αιώνα η Ελλάδα μετράει – για την ώρα – 130 ανθρώπινες ζωές από πλημμύρες.

Το Κλεινόν Άστυ (η ένδοξη πόλη δηλαδή), η Αθήνα, είναι το περισσότερο αστικοποιημένο μέρος της Ελλάδας με περίπου 4 εκατομμύρια κατοίκους· η ευρύτερη περιοχή των Αθηνών έχει υποστεί τις περισσότερες ζημιές από πλημμύρες στην Ελλάδα και έχει μετρήσει 180 νεκρούς τα τελευταία 100 χρόνια.
Σημαντικοί λόγοι για τις πλημμύρες στην περιοχή της πυκνοκατοικημένης Αττικής είναι τα έργα των ανθρώπων και ασφαλώς όχι η «κλιματική κρίση». Έργα που έχουν να κάνουν με μπαζωμένα ρέματα που αλλάζουν λειτουργία και μετατρέπονται σε δρόμους, με σπίτια και πολυώροφα κτίρια που ανεγείρονται σε παλιές κοίτες ρεμάτων, απουσία έργων αντιπλημμυρικής προστασίας στην πράξη, γιατί στα χαρτιά, που δικαιολογούν την είσπραξη υπέρογκων κονδυλίων, υφίστανται και δίκτυο αποχέτευσης ανεπαρκές και ελλειμματικό για την απορρόφηση υδάτων από (όχι και τόσο) ξαφνική καταιγίδα.
Ανθρώπων έργα λοιπόν και ούτε «κλιματική αλλαγή και κρίση» και ούτε ο «Θεός κριτής» πίσω από τις καταστροφές που σκοτώνουν ανθρώπους.

Η Ε.Ε. καθοδηγεί. Ποιος την ακούει;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2006 είχε εκδώσει οδηγίες για τη διαχείριση των κινδύνων από πλημμύρες:
1. Τα κράτη μέλη πρέπει να προβούν σε προκαταρκτική αξιολόγηση του κινδύνου πλημμύρας στις λεκάνες απορροής ποταμών και στις παράκτιες ζώνες.
2. Όπου εντοπίζεται σημαντικός κίνδυνος, πρέπει να αναπτυχθούν χάρτες κινδύνου πλημμύρας και χάρτες κινδύνου πλημμύρας.
3. Για αυτές τις ζώνες πρέπει να αναπτυχθούν σχέδια διαχείρισης κινδύνων πλημμύρας. Αυτά τα σχέδια πρέπει να περιλαμβάνουν μέτρα που θα μειώσουν τις πιθανές αρνητικές συνέπειες των πλημμυρών για την ανθρώπινη υγεία, το περιβάλλον πολιτιστική κληρονομιά και την οικονομική δραστηριότητα, και θα πρέπει να επικεντρώνονται στην πρόληψη, την προστασία και την ετοιμότητα.
Και στην Ελλάδα του 2023 ούτε πρόληψη, ούτε προστασία κι από ετοιμότητα; Στα λόγια!
Αντί να προσευχόμαστε όταν βρέχει θα έπρεπε να εργαζόμαστε όταν έχει λιακάδα, αλλά πού; Στην Ελλάδα των αέναων διακοπών;

Η «καταραμένη» ποιήτρια Σίλβια Πλαθ είχε γράψει κάποτε: «Βρέχει. Έχω την παρόρμηση να γράψω ένα ποίημα, αλλά θυμάμαι κάτι σε ένα σημείωμα: μετά από μια καταρρακτώδη βροχή, ποιήματα με τίτλο «Βροχή» έρχονται από κάθε γωνιά της χώρας».
Όταν βρέχει στην «καταραμένη» Ελλάδα, δεν είναι ώρα για ποιήματα, είναι ώρα για προσευχές και την επομένη μέρα για θρήνους.
Και οι πολιτικοί μας θυμώνουν και εξεγείρονται με τις βροχές, γιατί αυτές δεν έχουν μάθει ακόμα να πέφτουν προς τα πάνω και τους χαλάνε τη ραστώνη τους στις δάφνες των επίπλαστων επιτυχιών τους!

Στην Ελλάδα των αφελών ψηφοφόρων και των πονηρών πολιτικών ταιριάζει το: «τι θα γίνουμε αν δε βρέξει κι άμα βρέξει τι θα κάνουμε; Υπομονή;