Το ethnos.gr στον Βλοχό Καρδίτσας: To χωριό φάντασμα που σήμερα υπάρχει μόνο μία γάτα

Στο πρώτο μέρος του οδοιπορικού μας στα κατεστραμμένα χωριά της Καρδίτσας παρουσιάστηκαν οι άθλιες συνθήκες στις οποίες εννέα βοσκοί προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο νεκροταφείο της κοινότητας Βλοχού. Η κατάσταση και μέσα στο χωριό είναι ακόμα χειρότερη. Ο Βλοχός μέχρι την 4η Σεπτεμβρίου 2023 έσφυζε από ζωή. Σήμερα θυμίζει... Πομπηία.

Το νερό σκέπασε ακόμα και τα κεραμίδια των σπιτιών. Η λάσπη έμεινε για μέρες, πότισε τα πάντα και τώρα που τα νερά υποχώρησαν και η λάσπη ξεράθηκε μοιάζουν όλα πήλινα. Οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών είναι σπασμένα, οικοσκευές κατεστραμμένες, προσωπικά αντικείμενα, οικογενειακά κειμήλια και πολύτιμα αντικείμενα όλα ένα κουβάρι. Μετά το σοκ, η οργή. Μετά η απελπισία και τώρα η σιωπή.

Στους δρόμους του χωριού ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει κανείς, ούτε μπορείς να περπατήσεις. Υπάρχει λάσπη παντού και φορτηγά που φορτώνουν τα άχρηστα αντικείμενα, μπάζα μέσα από τα σπίτια, φερτά υλικά, ξύλα και λάσπη που έφερε το ποτάμι. Η εναπόθεση γίνεται σε αυτοσχέδιες χωματερές σχετικά κοντά με σκοπό να μεταφερθούν αργότερα για καύση. Το σκηνικό δεν θυμίζει Ελλάδα. Οι εικόνες είναι τριτοκοσμικές.

Όταν τα φορτηγά σταματούν το θόρυβο τους κυριαρχεί απόλυτη ησυχία. Το μεγάλο καφενείο του χωριού που κάποτε ήταν το σημείο συγκέντρωσης έχει σχεδόν καταρρεύσει. Ψυγεία, κουζίνες, τραπέζια έχουν γίνει ένα κουβάρι. Το μίνι μάρκετ έχει διαλυθεί. Στο ιατρείο διακρίνεται μόνο μία πινακίδα. Μόνο η εικόνα του Ιησού Χριστού έχει μείνει στη θέση της. Το πολύτιμο ιατρικό αρχείο των ασθενών καταστράφηκε. Είναι στοιβαγμένο στη μικρή βεράντα. Οι φάκελοι έχουν κοκαλώσει από το νερό και τη λάσπη. Κατεστραμμένη και η εκκλησία.

Αυτοκίνητα ακόμα χωμένα στη λάσπη και κάποια παιδικά αρκουδάκια σφηνωμένα στη μάντρα ενός σπιτιού. Ένας καναπές και ένας κορμός ξύλου είναι πάνω στην κεραμοσκεπή στο σπίτι του κυρίου Χρήστου τον οποίο παρακολουθούμε εδώ και ώρα να κοιτάει στο πουθενά. Τον πλησίασα, συστήθηκα και χωρίς πολλά πολλά άρχισε να μου λέει τον πόνο του.

«Συνεχίζουμε να θέλουμε βοήθεια. Μη μας ξεχνάτε. Όλη η Ελλάδα πιστεύει πως λύθηκαν τα προβλήματα μας. Εντάξει, πήραμε 6.600 Ευρώ αλλά ακόμα περιμένουμε να γίνουν πολλά. Περιμένουμε να περάσουν επιτροπές να δουν τα σπίτια μας. Περιμένουμε απάντηση στο αίτημα όλων των κατοίκων του χωριού να μετακομίσουμε στην πάνω πλευρά του Παλαμά που δεν έχει φόβο από πλημμύρες», λέει ο κύριος Χρήστος ο οποίος έχασε τα πάντα. Βρίσκεται έξω από το σπίτι του και βλέπει τα πάντα κατεστραμμένα. Το σπίτι του, το εργαστήριο του, τα δυο του αυτοκίνητα και το τρακτέρ.

Γύρω μας υπάρχουν δεκάδες πλαστικά κεσεδάκια από συσσίτιο. Όπως λέει ο κύριος Χρήστος είναι το φαγητό που φέρνει κάθε μέρα στη μοναδική κάτοικο του χωριού, τη μοναδική γάτα που επιβίωσε: «Ο Βλοχός έχει ερημώσει. Έχει φύγει όλος ο κόσμος. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Έχουν μείνει μόνο κτηνοτρόφοι. Κοιμούνται πάνω στο βουνό, στο νεκροταφείο. Τους πηγαίνουν βοήθεια και φαγητό. Εδώ δεν έμεινε τίποτα. Υπήρχαν πάνω από 300 κάτοικοι πριν γίνει το κακό».

«Ευτυχώς έστειλε ο Δήμος λεωφορεία και εκκένωσε το χωριό για να μην πνιγεί ο κόσμος. Παππούδες, παιδιά φύγανε όλοι τελευταία στιγμή. Πνίγηκαν όλες οι γάτες. Πνίγηκαν όλα τα σκυλιά του χωριού. Δε μπόρεσαν να σωθούν. Μόνο μία γάτα έμεινε στο χωριό. Έρχομαι και ταΐζω τη γάτα κάθε μέρα και αναπολώ τις ωραίες στιγμές του χωριού μας».

«Εγώ εδώ σε αυτό το σπίτι έμενα με τα δυο μου παιδιά. Ηταν ο παράδεισος μας. Κοίτα τώρα πως έγινε. Καταστράφηκαν όλα. Το νερό τα εξαφάνισε όλα. Είχα μαζέψει επτά τόνους ξύλα. Εξαφανίστηκαν. Κοίτα τα δύο αυτοκίνητα της οικογένειας μου. Καταστράφηκαν. Κοίτα το τρακτέρ. Ολική καταστροφή. Δεν κατοικείται το χωριό μας. Μόνο εγώ έρχομαι να ταΐσω την τελευταία γάτα».

Βλέποντας έναν διθέσιο καναπέ και έναν τεράστιο κορμό δέντρου πάνω στα κεραμίδια του σπιτιού ρωτήσαμε τον κύριο Χρήστο πως βρέθηκαν εκεί πάνω και απάντησε: «Το νερό ανέβηκε 4 μέτρα και 80 εκατοστά και σκέπασε και τις σκεπές.
Η ζημιά έγινε το ξημέρωμα. Στις 4:15 τα ξημερώματα. Έσπασαν τα αναχώματα του ποταμού Ενιπέα και τέλος. Τέλειωσε το χωριό. Τα έσπασαν τα αναχώματα για να σώσουν τη Λάρισα, έσπασαν μόνα τους, δεν ξέρουμε.  Έσβησε το χωριό μας. Ήταν ζωντανό το χωριό. Είχαμε πολύ κόσμο. Τώρα τελείωσε».

Σε ερώτηση για το τι περιμένουν και τι τους έχουν υποσχεθεί είπε: «Μας έχουν πει θα περάσουν να δουν τα σπίτια αλλά δεν έχει περάσει κανείς ακόμα. Είπαν πως θα έρθουν να δουν τα σπίτια μας και πως θα τα βγάλουν "κίτρινα", δηλαδή, πως μπορούν να επισκευαστούν. Από αυτά τα σπίτια δεν έμεινε τίποτα. Τι να επισκευάσω; Και πόσα θα μου δώσουν για να επισκευαστούν αυτά τα σπίτια; Αυτό το σπίτι για να γίνει θέλει τουλάχιστον 40.000 Ευρώ και λίγα σου λέω. Δεν υπάρχουν κουφώματα, τζάμια, παράθυρα, υδραυλικά. Ακόμα και οι σκεπές είναι άχρηστες. Μόνο τα τσιμέντα έχουν μείνει. Έφερε τη λάσπη και έμεινε για μέρες. Σκούριασαν τα πάντα».

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ο κύριος Χρήστος ζούσε με τον φόβο πως θα τους «πατήσει» το νερό και τους «πάτησε» όπως λέει χαρακτηριστικά: «Το 1953 έγινε πάλι άλλη μία μεγάλη πλημμύρα. Από τότε κινδυνεύουμε συνέχεια. Από 12 χρονών που θυμάμαι εγώ τον εαυτό μου κάθε χρόνο αυτό το φόβο είχαμε. Τρέχαμε στο βουνό να σωθούμε. Ζούσαμε με το φόβο. Σήμερα θα μας πατήσει το ποτάμι, σήμερα θα μας "πατήσει" το ποτάμι και τελικά μας "πάτησε"».

Τονίζει πως κοινό αίτημα των κατοίκων είναι να μετακομίσουν στον Παλαμά: «Ο κόσμος θέλει να φύγει από εδώ γιατί φοβάται πως σύντομα θα έχουμε τα ίδια. Θέλουμε να πάμε στον Παλαμά που είναι πιο ψηλά. Θέλουμε να μας κάνουν σπίτια εκεί να ζήσουμε με ασφάλεια. Εδώ στο χωριό τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Όλα τα νερά κατεβαίνουν από εδώ για να πάνε στον Πηνειό. Άσε που δεν έμεινε κάτι για να μείνουμε. Ακόμα και να πούμε πως ξεκινάμε σήμερα χρειαζόμαστε ένα χρόνο για να φτιαχτούν αυτά τα σπίτια. Μέχρι σήμερα έχουμε πάρει 6.600 Ευρώ για την οικοσκευή».

Το χειρότερο για τον κύριο Χρήστο ήταν η απώλεια των εργαλείων του. Είναι υδραυλικός αλλά χωρίς εργαλεία δε μπορεί να προσφέρει τίποτα και έτσι περιφέρεται και αυτός σαν το φάντασμα στο χωριό: «Έχασα όλα τα εργαλεία μου. Είμαι υδραυλικός. Δε μπορώ να δουλέψω γιατί δεν έχω εργαλεία. Τώρα ζούμε σε ένα σπίτι στον Παλαμά. Έχω δύο παιδιά. Τους λέω να κάνουν υπομονή και πως κάτι θα γίνει και για μας. Άμα βρεθεί λύση θα ξαναγυρίσουν. Τώρα δεν έχουν τι να κάνουν. Ακόμα και εδώ που πατάμε βουλιάζουμε στη λάσπη».