Οικογένεια στη μία χώρα, στην άλλη όχι: Καθημερινότητα-«Γολγοθάς» για ομόφυλα ζευγάρια - Η ιστορία Ελληνίδας που ζει στην Ισπανία

Αν και είμαστε στο 2024, τα ομόφυλα ζευγάρια παραμένουν αντιμέτωπα με την αδικία και τις καθημερινές δυσκολίες. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία Ελληνίδας που ζει στην Ισπανία με τη σύζυγο και τα παιδιά της, αλλά όταν έρχονται στην Ελλάδα, δεν είναι πια οικογένεια...

Η Ελένη Μαραβέλια ζει στη Βαρκελώνη με τη σύζυγό της και τα δύο τους παιδάκια. Το ζευγάρι γνωρίστηκε πριν 20 χρόνια και το 2005 μετακόμισε στην Ισπανία για δουλειά. Στα 10 χρόνια σχέσης άρχισαν να σκέφτονται την απόκτηση παιδιού.

«Στην Ελλάδα η γυναίκα μου δεν είναι μητέρα τους»

«Είχαμε την τύχη να ζούμε στην Ισπανία, όπου υπήρχε η ισότητα στον γάμο και τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν ίσα δικαιώματα με τα ετερόφυλα. Μπορούν να υιοθετήσουν, να γίνουν ανάδοχοι και έχουν πρόσβαση στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Στη δικιά μας περίπτωση αποφασίσαμε ότι θέλαμε να πάμε σε κλινική και με ένα δότη σπέρματος να μείνει από της δύο έγκυος. Διαλέξαμε εμένα. Έχω φέρει στον κόσμο δύο κοριτσάκια, 10 και 6,5 ετών. Μεγαλώνουν εδώ στη Βαρκελώνη, είμαστε μία πλήρως αναγνωρισμένη οικογένεια. Από τη στιγμή που γεννήθηκαν εγώ ήξερα ότι η οικογένειά μου δεν θα αναγνωρίζεται στην Ελλάδα», δηλώνει η κα Μαραβέλια, στο OPEN και την εκπομπή «Τώρα Μαζί».

Όπως τονίζει η ίδια, «στην Ελλάδα ουσιαστικά η γυναίκα μου δεν έχει καμία σχέση με τα παιδιά, δεν είναι μητέρα τους. Δεν θεωρείται μητέρα. Αν κάτι γίνει και χρειαστεί να πάει εκείνη με τα παιδιά σε έναν γιατρό μπορούν να της πούνε ότι είναι ένα τίποτα».

Τους έκαναν... χάρη και έβγαλαν ελληνικό διαβατήριο «αγνώστου πατρός»

Η Ελένη Μαραβέλια, έπειτα, αποκαλύπτει τον «Γολγοθά» που ανέβηκαν όταν η μεγάλη κόρη τους νόσησε από καρκίνο.

«Με την πρώτη κόρη μου, δεν μπορούσαμε να της βγάλουμε διαβατήριο. Δεν είχαν φτάσει στο ειδικό ληξιαρχείο άλλες περιπτώσεις με παιδί που να έχει γεννηθεί στο εξωτερικό και να έχει δύο μητέρες στο πιστοποιητικό γέννησης. Για σχεδόν έναν χρόνο το ληξιαρχείο δεν δεχόταν να κάνει τη μεταγραφή του πιστοποιητικού με αποτέλεσμα το παιδί να είναι έναν χρόνο χωρίς ιθαγένεια (...). Ήταν σημαντικό για εμάς να έχει διαβατήριο γιατί όταν ήταν τριών μηνών της βρήκαν καρκίνο».

Όπως εξηγεί, αν και είχαν θεραπεία στην Ισπανία, οι γιατροί τις είχαν ενημερώσει ότι επειδή ο καρκίνος της ήταν αρκετά δύσκολος, κάποια στιγμή θα μπορούσε να χρειαστεί ένα ταξίδι στο εξωτερικό «και εμείς δεν είχαμε διαβατήριο».

«Τελικά, το παιδί πήρε ελληνικό διαβατήριο γιατί μία υπάλληλος στο προξενείο μου έκανε στην κυριολεξία, τη χάρη και την έγραψε μόνο με μένα ως μητέρα και στη θέση του πατέρα έβαλε "αγνώστου πατρός"», συμπληρώνει η ίδια...

«Κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις ένα παιδί δεύτερης κατηγορίας»

«Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις ένα παιδί δεύτερης κατηγορίας και πείσμωσα. Από τότε παλεύω για τα παιδιά μου και για τα παιδιά άλλων ομόφυλων νοικοκυριών. Να έχουμε ίσα δικαιώματα, δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω», υπογραμμίζει.

Αναφερόμενη στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης στη χώρα μας, η κα Μαραβέλια λέει πως «στην Ελλάδα δεν πάμε να κάνουμε κάτι πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό. Στην Ισπανία έχουν γίνει πολλοί γάμοι, έχουν γίνει αναδοχές. Έχουν γεννηθεί πολλά παιδιά. Εγώ και η οικογένειά μας είμαστε πλήρως αποδεκτοί. Τα παιδιά έχουν πολλούς φίλους, εμείς έχουμε πολλούς φίλους. Τα παιδιά μου νιώθουν Ελληνόπουλα αλλά η ίδια η χώρα τους πληγώνει. Και οι δύο ξέρουν ότι όταν πάμε στην Ελλάδα, χάνουν τη μια μητέρα τους. Φοβάμαι τη στιγμή που θα μου πουν "μας πηγαίνεις σε ελληνικό σχολείο για την Ελλάδα που μας φτύνει;"».

Τέλος, δηλώνει σίγουρη ότι την επόμενη μέρα του νόμου, συμπολίτες μας θα βγουν και θα περπατήσουν επιτέλους υπερήφανα.

Διαβάστε ακόμη

Από τέλος Μαρτίου ακριβά φάρμακα στο σπίτι για 120.000 ασθενείς - Τι θα γίνει με τα φαρμακεία ΕΟΠΥΥ

Ερντογάν: «Δεν θα αφήσουμε τους Σύρους μόνους τους» - Ο Τούρκος πρόεδρος «ανοικοδομεί» τη Συρία

Στα Σεπόλια παίρνουν το σπίτι οικογένειας με παιδί ΑμεΑ λίγο πριν τα Χριστούγεννα - Τους έδωσαν 2 μέρες

Κλέλια Ρένεση: «Έλεγαν ότι ο Μανού Τσαο ήταν ο πατέρας του παιδιού μου, ήταν τόσο αστείο»