Με τραγούδι και φαγητό κάνουν την Ομόνοια σπίτι τους

Προσφέροντας εθελοντικά νόστιμα πιάτα, ζωντανή μουσική, ακόμα και... κούρεμα, μετανάστες διαφόρων εθνικοτήτων χαρίζουν μια ζεστή αγκαλιά και μερικές ώρες καλής παρέας σε πρόσφυγες και άστεγους.

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Ομόνοια, ώρα οκτώ το βράδυ. Μία παρέα ανθρώπων, ένα μωσαϊκό πολιτισμών, έχει σχηματίσει κύκλο γύρω από έναν νεαρό μουσικό, ο οποίος βρίσκεται καθισμένος σε ένα χαλί, παίζει μουσική με την κιθάρα του και τραγουδά στο μικρόφωνο αγγλικούς στίχους. Λίγο πιο δίπλα, ένας φωτογράφος χρησιμοποιεί τα σκαλάκια της πλατείας για να εκθέσει ασπρόμαυρες εικόνες, οι οποίες προκαλούν κόμπο στο στομάχι. Η μουσική σταματά απότομα μόλις αρχίζει να κινείται εντός της πλατείας ένας ποδηλάτης, που χαιρετά από μακριά τους παρευρισκομένους.

Ολοι τον υποδέχονται με το πιο ζεστό τους χαμόγελο και σπεύδουν να τον βοηθήσουν. Στη σχάρα του ποδηλάτου του βρίσκονται περίπου 50 μερίδες φρεσκομαγειρεμένου φαγητού. Ενας ηλικιωμένος άνδρας με φθαρμένα ρούχα, αλλά με βλέμμα γεμάτο καλοσύνη, παρατά στην άκρη το καροτσάκι, στο οποίο έχει συλλέξει όλο του το βιος, και παραλαμβάνει το πρώτο πακέτο με ανατολίτικο ρύζι και κοτόπουλο. Τη στιγμή απαθανατίζει με την κάμερά του ένα νεαρό κορίτσι, ενώ μερικά μέτρα πιο πέρα ένας μπαρμπέρης στήνει το υπαίθριο κουρείο του. Οπως εξηγούν στο «Εθνος της Κυριακής» οι συμμετέχοντες στο πολλά υποσχόμενο πρότζεκτ με τίτλο «Our house», πρόκειται για μία δράση η οποία μπορεί να βρίσκεται ακόμη σε βρεφικό στάδιο, αλλά εδώ και δύο μήνες αποτελεί κύριο θέμα συζήτησης ανάμεσα στους ανθρώπους του περιθωρίου που ζουν στο κέντρο της Αθήνας.

Στην «πόλη μας»

«Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια. Τους τελευταίους έξι μήνες ζω στην Αθήνα και αποφάσισα να δημιουργήσω το “Our house” με σκοπό όποιος το έχει ανάγκη να βρίσκει ένα πιάτο φαγητού και μία καλή παρέα για να διασκεδάσει και να περάσει καλά για μερικές ώρες στην πόλη μας. Και λέω “πόλη μας” διότι από τη στιγμή που ζω εδώ είναι και δικός μου τόπος. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ντροπή. Ο,τι κάνω γίνεται μέσα από τις δωρεές μερικών καλών φίλων που ζουν στο εξωτερικό και από τα χρήματα που βγάζω πουλώντας φωτογραφίες μου. Προς το παρόν έχουμε καταφέρει να σπείρουμε τον σπόρο για μία πιο αληθινή ζωή, σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι απομακρύνονται διαρκώς μεταξύ τους. Υπάρχουν πολλά που θέλω να κάνω ακόμη και ομολογώ ότι το όραμά μου είναι μεγαλόπνοο» δηλώνει ο εμπνευστής και δημιουργός αυτής της πρωτότυπης και πολλά υποσχόμενης κίνησης, Αράς Χαμπέι. Ο ίδιος κατάγεται από το Ιράν, είναι ενεργός πολιτικός ακτιβιστής από τα 15 του χρόνια και έφυγε από τη χώρα του επειδή, εξαιτίας της δράσης του, είχε φυλακιστεί και βασανιστεί συνολικά πέντε φορές. «Οταν έφτασα στην Αθήνα, συγκλονίστηκα από τις εικόνες των αστέγων. Είναι πάρα πολλοί. Στην αρχή ξεκίνησα να δίνω φαγητό σε όποιον έβλεπα στον δρόμο. Μετά σκέφτηκα ότι η Ομόνοια είναι το κατάλληλο μέρος για να αρχίσω κάτι πιο ολοκληρωμένο. Είναι ένα κακόφημο σημείο με κόσμο που διακινεί ναρκωτικά και συνεπώς το “Our house” είναι μια καλή αρχή για να αλλάξει σιγά σιγά προς το θετικό η εικόνα αυτής της πλατείας» λέει. «Εμείς βρισκόμαστε καθημερινά στην Ομόνοια από τις οκτώ έως τις δέκα το βράδυ. Κάποιες ημέρες έχω χρήματα για 30 μερίδες, κάποιες για 100 μερίδες φαγητού. Στόχος μου είναι να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι σταθερό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, γιατί η αγάπη πραγματικά μπορεί να κάνει θαύματα» προσθέτει.

Στο «Our house» δίνουν το «παρών» κυρίως μετανάστες. Κάποιοι είναι από τη Ρουμανία, κάποιοι από την Αλβανία και οι περισσότεροι από τη Μέση Ανατολή. «Κάθε βράδυ στις οκτώ είμαι εδώ. Περιμένω το παιδί με το ποδήλατο και αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτήν τη μερίδα φαγητού. Είναι μια πολύ ωραία κίνηση και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Για να μπορέσω να ζήσω, πουλάω κουλούρια στην Ομόνοια. Το κέρδος μου είναι 5 ευρώ την ημέρα. Νοικιάζω ένα δωματιάκι στην Κουμουν-δούρου και πληρώνω 160 ευρώ τον μήνα για ενοίκιο, νερό και ρεύμα. Να είναι καλά αυτά τα παιδιά για την ανακούφιση και την παρέα που μας προσφέρουν» μας λέει ο 81χρονος Αντι από την Αλβανία, ο οποίος ζει εδώ και 25 χρόνια στη χώρα μας.

«Κάνω κάτι σημαντικό»

Ο άνθρωπος που φέρνει με το ποδήλατο το φαγητό, το οποίο μαγειρεύει καθημερινά η γυναίκα του στο σπίτι τους κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, είναι ο Μιρ Χουσέιν από το Αφγανιστάν. «Με την οικογένειά μου ζούμε στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια. Τα πάγια έξοδά μας, όπως το ενοίκιο, είναι συνολικά 300 ευρώ. Τα τρία μου παιδιά είναι ακόμη πολύ μικρά και η γυναίκα μου είναι εκείνη που φροντίζει για τα του σπιτιού. Εγώ κάνω διάφορα μεροκάματα για να επιβιώσουμε. Το να έρχομαι εδώ καθημερινά και να μοιράζω φαγητό δεν το βλέπω ως εργασία, αλλά ως έναν τρόπο να προσφέρω και να κάνω κάτι σημαντικό» σχολιάζει. Ενώ ο Μιρ Χουσέιν φροντίζει για τη σίτιση, ο 26χρονος Γιώργης από τη Λέσβο είναι εκείνος που μεριμνά για την ψυχαγωγία. Με τον Αράς γνωρίστηκαν στη Μυτιλήνη και όταν έμαθε ότι και εκείνος ζει στην Αθήνα, συναντήθηκαν και ένωσαν τις δυνάμεις τους. «Παίζω κυρίως ξένα τραγούδια, που να τα γνωρίζουν και τα παιδιά που μαζεύονται εδώ. Τα κομμάτια που επιλέγω έχουν ένα πιο αισιόδοξο νόημα και φυσικά τραγουδάω και ελληνικά. Το ηχείο μας είναι μικρό, αλλά σχεδιάζουμε να αποκτήσουμε ένα μεγαλύτερο, ώστε να ακούγεται πιο δυνατά η μουσική αλληλεγγύης μας και να αρχίσει όλος ο κόσμος να τραγουδά και να χορεύει μαζί μας» τονίζει ο ίδιος. Πίσω του βρίσκεται ο Ραμίν από το Αφγανιστάν, ή αλλιώς ο μπαρμπέρης της δράσης. «Οι άνθρωποι που κουρεύω το ευχαριστιούνται πολύ. Χαίρονται που λαμβάνουν μία τέτοια περιποίηση δωρεάν και πιστεύω πως είναι όλο το πακέτο που τους ευχαριστεί. Εδώ θα φάνε, θα ακούσουν μουσική, θα συζητήσουν, θα ανταλλάξουν απόψεις και θα φύγουν με χαρά είτε χρειαστεί να τους κουρέψω είτε όχι» λέει. Στο «Our house» δεν βρίσκουν μία ζεστή αγκαλιά μόνο ενήλικες, αλλά και παιδιά όπως ο 14χρονος Αμάρ από τη Συρία. Ο πατέρας του, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, τον έμαθε αγγλικά λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, λέγοντάς του «θα σου χρειαστούν, παιδί μου». «Η μαμά μου λείπει όλη μέρα και εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα εστιατόριο για να μεγαλώσει εμένα και τα δύο μικρότερα αδελφάκια μου. Ερχεται στο σπίτι μόνο για να κοιμηθεί και εγώ δουλεύω τα βράδια σε έναν φούρνο και το πρωί πηγαίνω σχολείο. Θα μάθω και ελληνικά, γιατί μου χρειάζονται για τη δουλειά. Πρέπει να τραφώ, γι' αυτό έρχομαι εδώ, αλλά και για να περάσω όμορφα και να χαλαρώσω μαζί με άλλους ανθρώπους που έφυγαν από τις πατρίδες τους και στην Ελλάδα αισθάνονται εντελώς μόνοι» μας λέει. Και με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην ερώτηση πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε μερικά χρόνια, απαντά: «Δεν μπορώ να ξέρω τι θα φέρει το μέλλον. Και ο πόλεμος έτσι ξαφνικά ξέσπασε και χάσαμε τα πάντα. Μου λείπει πολύ η Συρία».

«Ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να αφυπνίσουμε τον κόσμο»

Το «Our house» προς το παρόν διαθέτει μόνο σελίδα στο Facebook. Ο άνθρωπος που φροντίζει για τις αναρτήσεις της δράσης είναι η 25χρονη Σακογιέκ από το Ιράν, η οποία είναι επίσης ακτιβίστρια και φωτογράφος. «Με τον Αράς γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού μας φίλου. Η ιδέα του μου άρεσε πολύ. Ετσι αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ώστε μέσα από τη φωτογραφία να αφυπνίσουμε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε» επισημαίνει. Κεντρική εικόνα της πρωτότυπης πρωτοβουλίας τους αποτελεί η φωτογραφία μίας παχύσαρκης και φορτωμένης με φαγητά γυναίκας η οποία κοιτά με βδελυγμία έναν ημίγυμνο τοξικομανή άστεγο που έτυχε να πέσει για ύπνο σε πεζοδρόμιο κοντά στο σπίτι της. «Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να είναι κανείς ευτυχισμένος και δεν καταλαβαίνω πώς στην Ελλάδα 10.000.000 άνθρωποι ζουν σε σπίτια και μερικές χιλιάδες βρίσκονται σε τέτοια εγκατάλειψη, ιδίως όταν υπάρχουν τόσα άδεια διαμερίσματα στην πρωτεύουσα. Oποιος κυκλοφορεί τα βράδια δεν μπορεί να γυρίζει το πρόσωπο και να μη βοηθά, ενώ διαθέτει τα μέσα για να ανακουφίσει τους συνανθρώπους του όπως μπορεί» λέει σχετικά ο Αράς, που απαθανάτισε με τον φακό του αυτήν τη τόσο σκληρή πραγματικότητα.

Διαβάστε ακόμη