Σαν σήμερα 16 Ιουλίου, η Εθνική Βραζιλίας προκαλεί αυτοκτονίες μετά τη συμφορά. 71 χρόνια μετά ουδείς έχει ξεχάσει!

Ήταν 16 Ιουλίου του 1950. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μαρακανά με την Εθνική Βραζιλίας απέναντι στην Ουρουγουάη. Ήττα! Ακόμη κι αγέννητοι δεν θέλουν να τους του θυμίζεις, ακόμη κι οι πεθαμένοι προσπαθούν να ξεχάσουν και να αναπαυτούν. 

Διαβάστε επίσης: Οι εμβληματικές ήττες της Ιστορίας: Από το Βατερλώ στο Μαρακανά κι από τον Βενιζέλο στον Τσώρτσιλ

Θεωρήθηκε Εθνική Τραγωδία. Ολόκληρη η Βραζιλία ανάσαινε μόνο γι' αυτό το παιχνίδι. Δεν ήταν όμως μόνο ένα παιχνίδι. Ήταν μια εθνική ψευδαίσθηση που θα έκανε τους Βραζιλιάνους να ξεχάσουν ό,τι περνούσαν τότε και πριν και μετά…
Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Ουρουγουάη στο μεγαλύτερο στάδιο του κόσμου, στο ναό του ποδοσφαίρου. Οι εφημερίδες είχαν ήδη τυπωθεί με τον «θρίαμβο» της Βραζιλίας. Ουδείς είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι το βράδυ στο Ρίο θα γινόταν παρέλαση καρναβαλιού, Ουδείς, εκτός από τους Ουρουγουανούς: Τον Αλτσίδες Γκίτζια, τον Αλμπέρτο Σκιαφίνο, τον Γκαμπέτα, τον Τεχέα… Αυτοί είχαν άλλο σκοπό.
Η Βραζιλία ακόμα και με ισοπαλία κατακτούσε το τρόπαιο (ήταν σύστημα με βαθμολογία τότε), αλλά… Το 2-1 της Ουρουγουάης έμεινε στην Ιστορία ως «Μαρακανάζο». Οι Βραζιλιάνοι κατέκτησαν από τότε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα, όμως εκείνο, το χαμένο τους στοιχειώνει ακόμα, 71 χρόνια μετά!

Συγκλονιστικό το δίλεπτο βιντεάκι από τα τελευταία λεπτά της τραγωδίας του Μαρακανά

Έχουν γραφτεί πολλά αλλά τα καλύτερα από έναν Ουρουγουανό, τον μάγο της πένας Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Οι ετοιμοθάνατοι καθυστέρησαν το θάνατό τους και τα μωρά βιάστηκαν να γεννηθούν. Ρίο ντε Ζανέιρο 16 Ιουλίου 1950 στάδιο Μαρακανά: Την προηγούμενη δεν κοιμήθηκε κανείς την επομένη δεν ήθελε κανείς να ξυπνήσει!»… 
Και περιγράφει ο Γκαλεάνο: Η φανέλα της Βραζιλίας ήταν λεύκη αλλά ύστερα από εκείνο το Μουντιάλ, του 1950, το λευκό θεωρήθηκε γρουσούζικο και το χρώμα άλλαξε οριστικά. 200.000 πέτρινα αγάλματα στο στάδιο Μαρακανά: Ο τελικός είχε τελειώσει, η Ουρουγουάη ήταν πρωταθλήτρια κόσμου αλλά ο κόσμος παρέμενε στήλη άλατος. Στο γήπεδο  πηγαινοέρχονταν ακόμα κάποιοι παίκτες. Οι δύο καλύτεροι ο Ομπντούλιο και ο Ζιζίνιο διασταυρώθηκαν. Διασταυρώθηκαν και κοιτάχτηκαν.  Ήταν πολύ διαφορετικοί. Ο Ομπντούλιο, ο νικητής ήταν από σίδερο, ο Ζιζίνιο, ο ηττημένος ήταν από μουσική… Όμως και οι δυο έμοιαζαν σε κάτι. Και οι δύο είχαν παίξει τραυματισμένοι σε όλο το τουρνουά. Ο ένας με πρησμένο αστράγαλο και ο άλλος με πρησμένο γόνατο. Κανείς τους δεν είχε παραπονεθεί στο τέλος του αγώνα. Δεν ήξεραν αν έπρεπε τώρα να αγκαλιαστούν ή να χτυπηθούν μεταξύ τους. Χρόνια αργότερα ρώτησα τον Ομπντούλιο: Τον Ζιζίνιο τον βλέπεις καθόλου; «Πως πού και πού, κλείνουμε τα μάτια και βλεπόμαστε»...

Η κατάρα κρατάει ακόμα

Και να δεις που η κατάρα του Μαρακανά κρατάει ακόμα. Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, η λατρεμένη Εθνική ομάδα της χώρας βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: 7-1! Και στον τελικό του Κόπα Αμέρικα, την περασμένη εβδομάδα, τον Μέσι σήωσαν στα χέρια οι Αργεντινοί κι ο Νεϊμάρ έψαχνε τρύπα στη γη για να χωθεί… Η κατάρα του Μαρακανά! 

Επίσης σαν σήμερα: Το 1790 η Ουάσινγκτον ορίζεται ως η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1945 ιδρύεται το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 2016 απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία από τον στρατό.