Σαν σήμερα 2 Σεπτεμβρίου υπογράφεται το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πάνω σε ένα θωρηκτό

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 1945, όταν έκλεισε και τυπικά ένα από τα πιο αιματοβαμμένα κεφάλαια της παγκόσμιας Ιστορίας: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Δυο βόμβες είχαν δείξει στον κόσμο ποιος έχει πια το «πάνω χέρι», εκατομμύρια ψυχές είχαν στοιχειώσει στα πεδία των μαχών σε ολόκληρη τη Γη σε θάλασσα και αέρα, εκατομμύρια άνθρωποι είχαν μείνει άστεγοι να θρηνούν το κατακαμένο παρελθόν τους και το σκοτεινό μέλλον τους.

Διαβάστε επίσης: Σαν σήμερα, 6 Αυγούστου: Χιροσίμα, πώς μια ολόκληρη πόλη εξαφανίστηκε από τον χάρτη σε λίγα λεπτά

Εκείνο το μεσημέρι του Σεπτεμβρίου, αξιωματούχοι της Ιαπωνικής κυβέρνησης με κεφάλια σκυμμένα, με βλέμματα που δεν τολμούσαν να κοιτάξουν τον ήλιο, με ψυχές κατακρεουργημένες, ανέβηκαν τη σκάλα στο θωρηκτό «Μιζούρι» όπου τους περίμενε ο στρατηγός με τα σκούρα γυαλιά που έφεραν το όνομά του και η Ιστορία με τα... μυωπικά γυαλιά που έβλεπε όπως εκείνη ήθελε τα γεγονότα. 

Η Ιαπωνία, έρμαιο των υπερφίαλων στρατοκρατών, λίγες μέρες πριν είχε ακούσει τον Αυτοκράτορά της να μιλάει για άνευ όρων παράδοση και συνθηκολόγηση. Τώρα αξιωματικοί και ναύτες του «Μιζούρι» κρέμονταν σαν σταφύλια σε κληματαριά και χλεύαζαν με τα απαξιωτικά βλέμματά τους, αυτά τα ταλαίπωρα «ανθρωπάκια» - τους αχθοφόρους αμαρτιών άλλων, που έπρεπε να υπογράψουν - σαν να έκαναν χαρακίρι - την καταδίκη της πατρίδας τους. 
Οι δέκα Γιαπωνέζοι έδειχναν τώρα τόσο μικροί στα μάτια των εκατοντάδων ανδρών που είχαν κάνει το «Μιζούρι» να δείχνει έτοιμο να βυθιστεί στα νερά της ιστορικότητάς του· κάποιοι δεν μπορούσαν να μην σκεφτούν: «Αυτοί είναι που αιματοκύλησαν την Ασία ολόκληρη; Αυτοί που δεν σεβάστηκαν καμιά ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καμιά ζωή;». Και ήταν αυτοί! Ή πιο σωστά κάποιοι - απομεινάρια από εκείνους…

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν...

Όλα, μα όλα θύμιζαν κηδεία. Στην αρχή μίλησε ο Ντάγκλας ΜακΆρθουρ με τον στομφώδη τρόπο του, κια οι κουβέντες του ήταν κάτι σαν επικήδειος. Τον άκουσαν όλοι με δέος, ακόμα και οι αντίπαλοι, κι ας μην κατάλαβαν τι έλεγε. Κι έπειτα ένας από τους Δέκα Μικρούς Γιαπωνέζους τακτοποίησε τα χαρτιά πάνω στο μακρόστενο τραπέζι, που πιο πολύ έφερνε στο νου φέρετρο, σαν να τακτοποιούσε του νεκρού τα κτερίσματα. Και πίσω του ακολούθησε ένας άλλος το ίδιο κατηφής και σκυθρωπός σαν νεκροπομπός· κάθισε έβγαλε το ημίψηλό καπέλο του και υπέγραψε πρώτος. Κι ακολούθησαν κι οι υπόλοιποι στο «δεύτε τελευταίον ασπασμόν» και το πολύπαθο κορμί της Ιαπωνίας αποδόθηκε εις Κύριον, αυτόν με το χαμηλωμένο πηλίκο, τα γυαλιά που έφεραν το όνομά του, τη μπεζ στολή του πολέμου και τη σκληρή φωνή, που τον έλεγαν Ντάγκλας ΜακΆρθουρ και που φρόντιζε για το συμφέρον του δικού του Θεού, του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Κι επειδή οι πατρίδες καμιά φορά παραδίνονται, αλλά δεν πεθαίνουν και υπάρχουν άνθρωποι που τις υπηρετούν μέχρι τον θάνατό τους...  Απομονωμένοι Ιάπωνες στρατιώτες και προσωπικό που υπηρέτησε στις ιαπωνικές δυνάμεις στην Ασία και στον Ειρηνικό αρνήθηκαν να παραδοθούν επί μήνες και χρόνια μετά. Κάποιοι αρνούνταν να παραδοθούν ακόμη και την δεκαετία του 1970, ενώ αναφορές για Ιάπωνες στρατιώτες κυκλοφορούσαν κατά καιρούς μέχρι και την δεκαετία του 1990. Κι όταν πέρασαν τα χρόνια, πέθανε κι ο τελευταίος στρατιώτης που όταν θα έβλεπε στο δρόμο τον Αυτοκράτορα έπρεπε να πάει σπίτι του και να κάνει Σεπούκου... Κι έτσι τέλειωσε ένας ακόμα πόλεμος για να αρχίσει σύντομα ο επόμενος. Σαν τα κύματα που πάνε κι έρχονται στην ακροθαλασσιά του κόσμου μας…

Επίσης σαν σήμερα: Το 490 π.Χ. οι Πέρσες εισβάλουν στην Ελλάδα και οι Αθηναίοι προ του κινδύνου στέλνουν το Φειδιππίδη στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια.

Το 1930 οι Γάλλοι αεροπόροι Κοστ και Μπελόντ πραγματοποιούν με επιτυχία την πρώτη πτήση αεροσκάφους από το Παρίσι μέχρι τη Νέα Υόρκη, που διήρκησε 37 ώρες και 18 λεπτά.

Το 1984 πεθαίνει ο σπουδαίος ηθοποιός Μάνος Κατράκης.

Το 1994 σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κηρύσσεται ο νομός Φλώρινας και τίθεται σε μερική εφαρμογή το σχέδιο «Ξενοκράτης», μετά τον καταστροφικό σεισμό μεγέθους 5,9 Ρίχτερ.