Εκλογές στην Ιταλία: Από τον Μουσολίνι στην Μελόνι μια Ιστορία δρόμος – Ποιος ήταν ο φασίστας που λησμόνησαν οι ψηφοφόροι

Εκλογές χθες στην Ιταλία και οι βρυκόλακες του φασισμού διψούν για εξουσία. Από τον Μουσολίνι στην Μελόνι μια Ιστορία δρόμος· ποιος έμεινε ιδρωμένος στο πεζοδρόμιο;

Οι άνθρωποι ξεχνούν. Στη φύση τους είναι, αλλά… Αλλά το να έχεις γεννηθεί μακριά από τους καιρούς της ερήμωσης, δεν σε δικαιολογεί στο να επιζητείς την επιστροφή τους. Γιατί, τι άλλο από γυρισμός σε εποχή άνυδρη και σκοτεινή είναι η επιλογή των Αδελφών της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι, που στο εικονοστάσι των «αγίων» που την καθοδηγούν ξεσκονίζει καθημερινά την εικόνα του Μπενίτο Μουσολίνι που… εμαρτήρησεν στην Πιάτσα Λορέτο.

Με ένα αβασάνιστο «δε βαριέσαι», δεν εξορκίζεις τα φαντάσματα που αιματοκύλησαν τον κόσμο! Κι η Κυριακή κόμπος σφιχτός να μην λυθούν ξανά τα λυσσασμένα σκυλιά…
Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε συνοπτικά και βιαστικά ποιος ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι που ασπάζεται κι ομνύει σ’ αυτόν η αυριανή πρωθυπουργός της Ιταλίας;

Ο Μουσολίνι, λοιπόν ανέβηκε στην εξουσία παρασυρόμενος από ένα κύμα λαϊκισμού και προπαγάνδας, σε εποχές κρίσιμες οικονομικά για ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι σαν τις μέρες μας, δηλαδή. Ήταν 1922 – ακριβώς 100 χρόνια πριν – όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμανουέλε του παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας και από τότε η Ιταλία έχασε το δρόμο της, μέχρι που γκρεμίστηκε σε ένα απύθμενο βάραθρο με νεκρούς χιλιάδες στα σπλάχνα του.

Ο Μουσολίνι έγινε ο Ντούτσε – ο ηγέτης – και σχημάτισε την πρώτη φασιστική δικτατορία. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ο Χίτλερ έβλεπε, θαύμαζε και προετοιμαζόταν…
Ο Ντούτσε κυβέρνησε χρησιμοποιώντας την πολιτική του εξουσία, τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης και τους πιστούς, βίαιους οπαδούς του, τους Μελανοχίτωνες, για να φιμώσει κάθε φωνή αντιπολίτευσης.
Στόχος του Μπενίτο ήταν να αναβιώσει τη δόξα και την ισχύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον τρόπο που οι πρόγονοί του το πέτυχαν: με σπαθί, φωτιά και θάνατο. Κι όταν οι μακελάρηδες των λαών είχαν κινήσει,  Γερμανοί και Ισπανοί, η αρωγή του Ντούτσε ήταν αμέριστη.

Έσπειρε ανέμους, θέρισε θύελλες

Και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά και η καταστροφή του Μουσολίνι δεν θα έρθει από έναν ξαφνικό κεραυνό αλλά από θύελλα σε θύελλα από μπόρα σε μπόρα που έπνιγαν - κυρίως - τον ιταλικό λαό.
Αρχικά, η Ιταλία δήλωσε ουδέτερη και παρακολουθούσε από τις καμάρες του Κολοσσαίου τις μονομαχίες, αλλά καθώς ο Μουσολίνι πείστηκε ότι η Γερμανία ήταν ο γίγας μονομάχος που θα έμενε μόνος νικητής στην αρένα της Ευρώπης, έσπευσε να ενταχτεί στον Άξονα, όταν είδε τον αγκυλωτό σταυρό να κυματίζει στον Πύργο του Άιφελ .

Η αρχή των αναμετρήσεων κατέγραψε κάποιες επιτυχίες των Ιταλών· στην υποανάπτυκτη Αβησσυνία, που πολεμούσαν με το δόρυ απέναντι στα τουφέκια, για παράδειγμα. Όμως γρήγορα ήρθα οι ταπεινώσεις. Η Ελλάδα έδωσε χαστούκι δυνατό στον ιταλικό στρατό! Οι ιταλικές δυνάμεις υπέστησαν πανωλεθρία και υποχώρησαν στην αλβανική ενδοχώρα και μόνο η επέμβαση των Γερμανών κατάφερε να κάμψει την προέλαση των ελληνικών δυνάμεων. Και ο Μουσολίνι ένοιωσε υποχρεωμένος πια στον Χίτλερ και τον ακολούθησε στον όλεθρο της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση και στην κήρυξη πολέμου εναντίον των ΗΠΑ.

Μέχρι το 1943, οι συμπατριώτες του Μουσολίνι είχαν ανακρούσει πρύμναν! Μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις υπό το φάσμα της ανέχειας και της πείνας, και με μια πολεμική μηχανή καμένη, οι Ιταλοί μισούσαν πια τον Ντούτσε και τις μεθόδους του. Η χαριστική βολή ήρθε με την απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία και τον βομβαρδισμό της Ρώμης. Το ποτάμι της αντίδρασης είχε ξεχειλίσει.
Ο Μουσολίνι τρέκλιζε ήδη στο μονοπάτι που οδηγούσε στον ατιμωτικό θάνατό του. Οι προσπάθειές του να υποστηριχτεί μέσα στο ίδιο του το κόμμα αγνοήθηκαν και το Φασιστικό Μεγάλο Συμβούλιο ψήφισε με 19-8 υπέρ της απομάκρυνσής του από την εξουσία!
Ο Μουσολίνι προσπάθησε να τα βρει με τον Βασιλιά, ο οποίος του απάντησε ψυχρά: «Αυτή τη στιγμή είσαι ο πιο μισητός άνθρωπος στην Ιταλία». Και ο άλλοτε πανίσχυρος Ντούτσε συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Ο λαός ήταν πια άρρωστος για να αντιδράσει. Τον Σεπτέμβριο του 1943, η ιταλική κυβέρνηση υπέγραψε ανακωχή με τους Συμμάχους και κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία!
Στο χάος που ακολούθησε, ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από ναζί καταδρομείς και τοποθετήθηκε ηγέτης της νεοσύστατης Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας στη Βόρεια Ιταλία.

«Περιμένω τη μοίρα μου»

Το ξεδοντιασμένο θηρίο, ο Ντούτσε δεν έκρυψε ότι ήταν μια αξιοθρήνητη μαριονέτα για το ναζιστικό καθεστώς. Σε συνομιλία με έναν γερμανό δημοσιογράφο είχε δηλώσει: «Ξέρετε καλά, όπως και εγώ, ότι είμαι αιχμάλωτος. Είμαι μόνο ένα απλό πιόνι στο παιχνίδι… Δεν επιθυμώ τίποτα καλύτερο από το να διαβάσω, να διαβάσω και να περιμένω τη μοίρα μου».
Και διάβασε, διάβασε, μέχρι που η μοίρα του τον συνέλαβε την ώρα που προσπαθούσε να της ξεφύγει και να χαθεί στην Ελβετία, εκεί που τα ρολόγια της Ιστορίας χτυπούν στους δικούς τους ακριβείς ρυθμούς…
Απρίλης ήταν, 28 του μήνα, όταν οι σφαίρες των Παρτιζάνων έδωσαν τέλος στο κατάντημα του δικτάτορα. Στις γραφικές όχθες της λίμνης Κόμο, ο Μουσολίνι εκτελέστηκε μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι και τα πιστά μέλη της συνοδείας του.

Τα πτώματά των εκτελεσθέντων μεταφέρθηκαν στο Μιλάνο και κρεμάστηκαν ανάποδα στην Piazzale Loreto, σε μια τοποθεσία όπου το 1944 είχαν εκτελεστεί 15 μέλη της αντίστασης από τον γερμανικό στρατό.
Όμως «…μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό».
Το πτώμα του Μουσολίνι παρέμεινε κρεμασμένο βορά των κοράκων και της Ιστορίας επί μέρες, εξευτελιζόμενο από τους περαστικούς. Κι όταν τον ξεκρέμασαν τον παράχωσαν σε έναν λάκκο σαν εκείνους που πέταγαν τους φτωχούς Εβραίους οι Ναζί.

Και πάλιν ερχόμενος...

Και κάποιοι ξέθαψαν τα απομεινάρια του Ντούτσε και τα τοποθέτησαν με ευλάβεια, ξανά στη πόλη που αντίκρισε το φως ο Μουσολίνι, στο Πρεντάπιο, στην Εμίλια Ρομάνα, πριν ασπαστεί το σκότος και απλώσει τον θάνατο στη χώρα του και όχι μόνο. Και οι ιταλοί φασίστες, οι μετεξεταστέοι της Ιστορίας περνούν από εκεί και προσκυνούν το μνημείο ενός δημίου.

Από εκεί θα πέρασε και χθες το πρωί η Τζόρτζια Μελόνι και θα ζήτησε την βοήθεια του Ντούτσε. Όχι για να εκλεγεί, αυτό ήταν σίγουρο, (άλλωστε όπως είχε πει και Μουσολίνι: Δεν είναι αδύνατο να κυβερνήσεις τους Ιταλούς. Είναι τελείως περιττό…), αλλά για να μην την κρεμάσουν κι αυτήν ανάποδα όταν έρθει η ώρα της ψηφοφορίας της μοίρας.
Και ξημέρωσε Δευτέρα. Και γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει στην Ιταλία; Γιατί αυτό που οι φασίστες μισούν πάνω απ’ όλα, είναι η ευφυΐα και η εποχή μας διαθέτει μόνο επικίνδυνη λήθη… Καλά να πάθουμε!