Kurt Cobain: Τα πικρά γενέθλια μιας (grunge) απουσίας

O Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν (Kurt Donald Cobain) γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967, στο Αμπερντίν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Ήταν επτά ετών ότι οι γονείς του χώρισαν και αυτό στοίχειωσε την ψυχούλα του. Έτσι, από ένα ζωηρό και γελαστό παιδί, έγινε ένας κλειστός χαρακτήρας και ως μόνη εκτόνωση και έκφραση είχε τη μουσική. Είχε και έναν θείο, ευτυχώς, που του χάρισε μια κιθάρα και στα δεκατέσσερά του έπαιζε ακόρντα των AC/DC και των Cars, ξέροντας ότι θα γινόταν μουσικός. Μουσικάρα, όπως εξελίχτηκε.

Οι Nirvana αποτελούν τον μεγαλύτερο σταθμό της ζωής και της έκφρασής του - έτσι κι αλλιώς αυτή η μπάντα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής, μπολιασμένη με ένα είδος ροκ που δεν είχαμε ακούσει ποτέ ξανά.

Με το single τους -τον ύμνο- “Smells Like Teen Spirit”, από το άλμπουμ Nevermind, παραδίδουν στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία ένα νέο είδος μουσικής, το grunge - με αγάπη από τη μουσική σκηνή του Σιάτλ. Λυρισμός, εναλλασσόμενος με λυσσασμένες κιθάρες και ντραμς που γαζώνουν κατά ριπάς. Η νεολαία πεθαίνει για αυτούς, το MTV τους κάνει ροκ ήρωες, ο Κομπέιν βαπτίζεται ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς, της αποκαλούμενης “Generation Χ”. Υπόκλιση…

Όσο μεγάλωνε η επιτυχία του συγκροτήματος και η γενικότερη αποδοχή προς τις μουσικές του, τόσο συρρικνωνόταν ο Κερτ μέσα του, τόσα περισσότερα ναρκωτικά έπαιρνε – η Κόρτνεϊ Λαβ δεν τον βοήθησε εδώ, καθόλου. Ούτε και το παιδί τους. Τα πρώτα μηνύματα τα έστειλε μέσα από το άλμπουμ τους «In Utero» και ήταν σαφή: “I hate myself and I want to die”.

Και σχεδόν τα κατάφερε εκείνον τον Μάρτιο του 1994 στην Αιώνια Πόλη, αφού το τερμάτισε «μόνο» με ένα κώμα. Λίγο αργότερα, στις 5 Απριλίου 1994, κόλλησε ένα Remington στο κεφάλι με τα χυτά μαλλιά και μας είπε «αντίο». Αλλά μπορεί και όχι…

Το βέβαιο είναι ότι, λίγο πριν, είχε αφήσει ένα σημείωμα:  «Δεν έχω νιώσει τη διέγερση που μου προκαλούσε το να ακούω και να δημιουργώ μουσική, μαζί με το πραγματικό γράψιμο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχει πλάκα για μένα, πια. Δεν μπορώ να ζήσω αυτή τη ζωή». Τόσο straight μήνυμα, σαν το “Come as you are” που είχε προλάβει να μας αφήσει στη διαθήκη του, ανάμεσα στις υπόλοιπες τραγουδάρες. 

Σήμερα, ρομαντικά θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι θα είναι μαζί με τα υπόλοιπα «ντέφια» του παραδείσου, σε αυτή την ατελείωτη μπάντα με τις μουσικάρες που βαράνε κάθε βράδυ. Θα είναι μαζί με τους παλαιότερους αλλά και τις παλιοσειρές, πια, του καταραμένου κλαμπ των 27άρηδων. Αλλά, όσο πεσιμιστικά σκεφτόταν κι ο ίδιος, μάλλον δεν θα είναι έτσι.

Γιατί είπε «αντίο» κι έφυγε και δεν είναι τώρα εδώ, ανήμερα των γενεθλίων του, για τα “happy birthday”, τα κεριά και τις τούρτες; Όχι μόνο επειδή σιχαινόταν αυτές τις αστικότητες, αλλά και επειδή επέλεξε να πεθάνει μια και κάτω, από το να πεθαίνει κάθε μέρα που περνά μέσα του…