Τζον Γουντς: Ποιος ήταν ο ατζαμής δήμιος που κρέμασε τους Ναζί εγκληματίες πολέμου - Αργός και βασανιστικός ο θάνατος τους πριν από το δικό του ύποπτο τέλος

Το όνομα του Τζον Γουντς έγινε διάσημο εκεί στα μέσα της 10ετίας του’40 μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γουντς ήταν ο ατζαμής δήμιος που κρέμασε τους Ναζί εγκληματίες πολέμου που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο στη Δίκη της Νυρεμβέργης.

Ε, όχι και να λυπηθείς έναν σκληρό Ναζί εγκληματία πολέμου και να φθάσεις να σκεφτείς: «Τον φουκαρά…». Κι όμως ο θάνατος του Γιούλιους Στράιχερ στην κρεμάλα, σε ένα σκοτεινό γυμναστήριο, ήταν κάτι περισσότερο οδυνηρός: αφού του φόρεσαν μια μαύρη κουκούλα, του έσφιξαν τη θηλιά γύρω από τον λαιμό και ο διευθυντής της διαβόητης ναζιστικής εφημερίδας «Der Sturmer» κατάφερε να βγάλει έναν λυγμό που θύμιζε «Heil Hitler», αλλά περισσότερο ήταν η απεγνωσμένη κραυγή του ζώου που αντικρίζει το θάνατο κατάματα…

Και μετά άνοιξε η μαύρη τρύπα της καταπακτής και ενώ οι παρευρισκόμενοι - στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι - ήταν έτοιμοι να ανάψουν τσιγάρο και να προχωρήσουν στον επόμενο κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Τι είχε συμβεί; Το χοντρό σχοινί δεν είχε σπάσει τον αυχένα του Στράιχερ, που βογκούσε από τους πόνους και πάλευε κρεμασμένος ακροβατώντας μεταξύ ζωής και κόλασης.

Ένας αμερικανός ανταποκριτής διεθνούς πρακτορείου κατέγραψε τη συνέχεια: «Ο δήμιος Τζον Γουντς έτρεξε πίσω από το μαύρο πανί που έκρυβε το παλλόμενο κορμί του Στράιχερ για να διορθώσει την κατάσταση. Δεν είχα τη διάθεση να τον ρωτήσω τι ακριβώς έκανε, αλλά όπως φάνηκε σε όλους μας, άρπαξε το σώμα του Στράιχερ και το τράβηξε με δύναμη προς τα κάτω»!

Ο Γουντς απόλαυσε τον ρόλο του...

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος μπορεί και να ντρεπόταν που απέτυχε μια εκτέλεση σε τόσο υψηλό επίπεδο μελλοθανάτων, αλλά ο Γουντς, ένας σημαδεμένος από τις ατυχίες άντρας με σκοτεινό παρελθόν, απόλαυσε τον ρόλο του κατά την εκτέλεση 10 καταδικασμένων κορυφαίων Ναζί σε θάνατο.

Το γεγονός ότι φέρεται να έσπασε το σχοινί σε τουλάχιστον τρεις από τους απαγχονισμούς - εκτός από περίπου 20 ακόμη σε όλη τη σύντομη καριέρα του ως δήμιος - δεν φαινόταν να τον ενοχλεί διόλου. «Έτσι βλέπω αυτήν την δουλειά. Είναι βρώμικη», είπε σε κάποιον ανταποκριτή εκείνη την ημέρα, «Κάποιος όμως πρέπει να την κάνει». Και ο Τζον Γουντς ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για βρώμικες δουλειές!

Όπως είχε πει γι’ αυτόν ένας συνεργάτης του, ο ρωμαλέος δήμιος από το Κάνσας ήταν πάντα μακριά από τους κανονισμούς· κυκλοφορούσε με λασπωμένα παπούτσια, αξύριστος και με τα ρούχα τσαλακωμένα σαν να κοιμόταν μ’ αυτά επί μέρες.

Ο Γουντς ήταν πραγματικά άτυχος… Γεννημένος το 1911, εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του και μεγάλωσε από τους παππούδες του στο Κάνσας. Από νωρίς έφυγε από το σχολείο και, αφού δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά, εντάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, για να ανακαλύψει ότι το να εκτελεί εντολές προφανώς δεν ήταν για αυτόν. Λιποτάκτησε, τον έπιασαν, τον κήρυξαν «ψυχωσικό» και τον απέλυσαν. Για χρόνια, μεταπηδούσε από τη μια δουλειά στην άλλη· έκανε έναν σκανδαλώδη γάμο, καταδικάστηκε για ακάλυπτες επιταγές. Όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Γουντς επιστρατεύτηκε στον στρατό των ΗΠΑ ως μηχανικός. Η απόλυσή του από το Πολεμικό Ναυτικό προφανώς πέρασε απαρατήρητη.
Μετά ήρθε η D-Day. Ο Γουντς αποβιβάστηκε στη Νορμανδία στη διάρκεια των πρώτων κυμάτων της επίθεσης - σύμφωνα με τον συγγραφέα French MacLean, (απόστρατο συνταγματάρχη του πεζικού - και το μακελειό και η αιματοχυσία που είδε, πρέπει να τον ταρακούνησαν, τουλάχιστον τόσο ώστε όταν ο στρατός αναζήτησε έναν δήμιο, σήκωσε πρώτος το χέρι εξηγώντας πως κάποτε είχε βοηθήσει να εκτελεστούν αρκετοί άνδρες στο Τέξας και την Οκλαχόμα. «Λοιπόν, έλεγε ψέματα», υποστηρίζει ο MacLean, στο βιβλίο του για τον Γουντς: «Όμως ο στρατός δεν το έψαξε, γιατί δεν ήθελε να ψάξει το παραμικρό». Ο Γουντς προήχθη από οπλίτης σε λοχία μέσα σε μια μέρα και εκπαιδεύτηκε από έναν γάλλο ταγματάρχη εκτελώντας δώδεκα απαγχονισμούς.

Μήνυμα από τη θανατική ποινή

Εκείνες τις μέρες, γράφει ο ιστορικός στρατιωτικής ιστορίας Frederic Borch, η θανατική καταδίκη ήταν άμεση για βαριά εγκλήματα όπως ο φόνος και ο βιασμός. Ήταν ο αποτελεσματικός τρόπος διατήρησης της πειθαρχίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ έστελνε επίσης ένα σαφές μήνυμα στους ντόπιους που είχαν πρόσφατα απελευθερωθεί από τη ναζιστική τυραννία.
Και ο Γουντς βρέθηκε να έχει μπόλικη δουλειά: Από τους 96 αμερικανούς στρατιώτες που εκτελέστηκαν στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κρέμασε περίπου 30 από αυτούς. Δεν εκτελέστηκαν όλες οι θανατικές ποινές ομαλά, λέει ο MacLean, πιθανότατα λόγω της έλλειψης εμπειρίας του Γουντς.
Ο Γουντς υπηρέτησε ως δήμιος του αμερικανικού στρατού στη Γερμανία καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα και την άνοιξη του 1946. Οι πιο αξιοσημείωτες εκτελέσεις του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν εκείνες των 14 ανδρών που καταδικάστηκαν για τη διάπραξη φρικαλεοτήτων στο Νταχάου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στις 28 και 29 Μαΐου 1946.

Αλλά το επιστέγασμα της καριέρας του - αν και μακάβριο - του Γουντς ήρθε μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης τον Οκτώβριο του 1946.

Οι  «δήμιοι» στα χέρια του δημίου

Από τους 11 κορυφαίους επιζώντες Ναζί που καταδικάστηκαν για εγκλήματα πολέμου, οι 10 στάλθηκαν στον Γουντς για να τους περάσει τη θηλιά και στην απέναντι όχθη του Αχέροντα και για λογοδοτήσουν και στον Δημιουργό τους, αν… Τυχερός, ας το πούμε έτσι ήταν ο πρώην αρχηγός της γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας, ο Χέρμαν Γκέρινγκ που γλύτωσε από τα χέρια του ατζαμή Γουντς με ένα φιαλίδιο υδροκυανίου.

Οι εκτελέσεις θύμιζαν ερασιτεχνικές δολοφονίες, θα πουν αργότερα πολλοί από όσους παραβρέθηκαν στην ψυχοφθόρο διαδικασία εκείνη τη μέρα. Ο φον Ρίμπεντροπ, ο υπουργός Εξωτερικών του Χίτλερ που ανέβηκε πρώτος στο ικρίωμα, λίγο μετά τη 01:00 τα ξημερώματα, χρειάστηκε 14 λεπτά για να πεθάνει.

Ο δεύτερος μελλοθάνατος, ο στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ, βασανίστηκε επί 28 ολόκληρα λεπτα μέχρι να ταξιδέψει στον άλλο κόσμο. Αν και αυτά τα λάθη μπορεί να θεωρηθούν τυχαία, ο συγγραφέας MacLean πιστεύει ότι η άθλια εκτέλεση του Στράιχερ ήταν σκόπιμη, υποστηρίζοντας ότι το μένος του προπαγανδιστή του Ράιχ προκάλεσε τον Γουντς. Ο συγγραφέας επικαλείται επίσης τη μαρτυρία ενός υπολοχαγού που ήταν παρών στη σκηνή και που είδε τον Γουντς να ρίχνει ένα ειρωνικό χαμόγελο στον Στράιχερ, όταν ο τελευταίος φώναξε πριν παραδοθεί στην κρεμάλα: «Μπολσεβίκοι, μία μέρα θα σας κρεμάσουν και σας». Ο MacLean διατείνεται ότι ο Γουντς ήθελε να είναι εκείνος ο πρωταγωνιστής και ο Στράιχερ του είχε χαλάσει τις βλέψεις… και τον κανόνισε όπως του άξιζε!

Να σημειώσουμε ότι στο περιοδίκο «Time» γράφτηκε ότι και πολλές από τις θηλιές δεν ήταν σωστά δεμένες. Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι από τους μελλοθάνατους έσπασαν τα κεφάλια τους στην πλατφόρμα καθώς έπεφταν.
Εκείνη την ημέρα, που αποδόθηκε δικαιοσύνη για τα απεχθή εγκλήματα των Ναζί, ή τουλάχιστον για κάποια από αυτά, ο μαθητής που εγκατέλειψε το γυμνάσιο του Κάνσας ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση, κομπάζοντας σύμφωνα με τα λεγόμενα παρισταμένων για την αποτελεσματικότητά του στο να σκοτώσει 10 ανθρώπους σε μόλις 103λεπτά. «Δεν ήμουν νευρικός», είπε στο «Time» μετά τους απαγχονισμούς. «Ένας επαγγελματίας δεν έχει την πολυτέλεια να έχει νεύρα σε μια τέτοια επιχείρηση».

Εσκεμμένα κακός...

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο λοχίας Γουντς ήταν κακός στη δουλειά του, αλλά είναι πιο πιθανό ότι έγινε εσκεμμένα κακός, απολαμβάνοντας μια διεστραμμένη ευχαρίστηση από τους αργούς και βασανιστικούς θανάτους των καταδικασμένων. Για κάποιους, αυτό κάνει το έργο του πολύ πιο δίκαιο για μερικά από τα μεγαλύτερα τέρατα του 20ου αιώνα.
Ο Γουντς απόλαυσε τη δημοσιότητα μετά τους απαγχονισμούς και πέθανε αρκετά χρόνια αργότερα από ηλεκτροπληξία στο νησί Eniwetok του Ειρηνικού, ενώ υπηρετούσε σε μονάδα του Μηχανικού. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο θάνατος του ήταν ύποπτος, σημειώνοντας την παρουσία γερμανών επιστημόνων που εργάζονταν στην ατόλη για το αμερικανικό οπλικό πρόγραμμα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η άνοδός του στους ουρανούς ήταν σίγουρα πιο γρήγορη από αυτή των πιο διάσημων θυμάτων του...