Πώς ανακαλύφθηκε 15 χρόνια μετά τον πόλεμο ο Σφαγέας του Μπούχενβαλντ - Το μοναδικό, παραδειγματικό τέλος του

Μπορείς να ξεχάσεις έναν φονιά, έναν σφαγέα, όσα χρόνια κι αν περάσουν; Σίγουρα όχι! Μετά 15 χρόνια από τη Κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και του πολέμου η μνήμη ήταν ακόμα ζωντανή!

Είχαν περάσει κοντά 15 χρόνια από τότε που είχε ακουστεί η τελευταία βόμβα να τραντάζει το κορμί της Ευρώπης. Κάποιοι είχαν ξεχάσει τον πόλεμο, κάποιοι άλλοι ακόμα και νεκροί θα τον θυμούνταν…

Ήταν εκεί, κάπου στα 1960, στην γερμανική πόλη Άρνσταντ- του ανατολικού μπλοκ- όταν ένας άνδρας με χαρακωμένα χέρια από τον κάματο της γης, με αυλακωμένο πρόσωπο από τις καταιγίδες των καιρών και των ανθρώπων τα καμτσίκια, χτύπησε την πόρτα του τοπικού προέδρου του Αγροτικού Συνεταιρισμού, του κυρίου Βίλχελμ. Ο αγρότης, θα προσπαθούσε να πείσει τον κύριο Βίλχελμ να ενταχτούν όλοι μαζί στον μεγάλο αγροτικό σύλλογο- κάτι σαν τα σοβιετικά κολχόζ- κάτι για το οποίο ο κύριος Βίλχελμ ήταν σθεναρά αντίθετος.
Οι δυο άνδρες κάθισαν στις πολυθρόνες και ο ένας προσπαθούσε να πείσει τον άλλον με επιχειρήματα για το μέλλον της αγροτιάς στην (Ανατολική) Γερμανία.

Ο κύριος Βίλχελμ δεν συμπαθούσε τους μεγάλους συνεταιρισμούς, αντίθετα ο αγρότης έβλεπε το μέλλον σ’ αυτούς. Μίλησαν αρκετή ώρα οι δυο άνδρες, ήπιαν από ένα Apfelschorle (λικέρ μήλου) και κατανοώντας τις διαφωνίες τους, κατάλαβαν ότι η συζήτηση δεν είχε διέξοδο. Ο αγρότης σηκώθηκε, εκνευρισμένος, να φύγει και έκανε, απρόθυμα, να σφίξει το χέρι του Βίλχελμ· τον πλησίασε στο πρόσωπο, τον κοίταξε με περιέργεια από πολύ κοντά και τότε… Τότε του έπεσε το ποτήρι με το λικέρ του μήλου από τα χέρια. Ο ταλαιπωρημένος ξωμάχος, πισωπάτησε, έβαλε το χέρι στο στόμα για να συγκρατήσει μια κραυγή και έφυγε έντρομος.

Ήταν αυτός, ο διεστραμμένος σφαγέας 

Βγαίνοντας έξω στο δρόμο, τον χτύπησε ο καθαρός αέρας και με μιάς είχε ξεχάσει και αγροτιά και συνεταιρισμούς και κούραση και των καιρών το βάρος που λύγιζε τους ώμους του· πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε στο πρώτο λεωφορείο για την Ερφούρτη. Εκεί, αναζήτησε τα Γραφεία της Στάζι, της Κρατικής Ασφάλειας της Ανατολικής Γερμανίας· μπήκε μέσα και με την ανάσα του να του κυμματίζει την ομιλία κατάφερε να ψελλίσει στον πρώτο αξιωματικό που συνάντησε: «Βρήκα τον Βίλχελμ Σέφερ ολοζώντανο, μίλησα με τον Σφαγέα του Μπόυχενβαλντ!»…
Είχαν περάσει 15 χρόνια και ο αγρότης δεν είχε ξεχάσει τη σατανική μορφή που ακόμα του χαλούσε τον ύπνο. Ο αγρότης είχε βγει ζωντανός από την Κόλαση του Μπούχενβαλντ· το ίδιο και ο Βίλχελμ Σέφερ!

Ο Βίλχελμ Σέφερ ήταν υπαξιωματικός των SS- λοχίας- που είχε σκοτώσει με σαδιστικό τρόπο εκατοντάδες ανθρώπους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ. Ο Σέφερ ήταν γιος αγροτών με πατέρα ακραιφνή εθνικιστή· εντάχτηκε στο Ναζιστικό Κόμμα το 1932 και μετά τον περίμενε μια σκοτεινή πορεία μίσους και αίματος στα SS… Ο Σέφερ προπηλάκισε πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ, δολοφόνησε αθώους ανθρώπους στο δρόμο, έριξε πέτρες κι άναψε φωτιές στις λεωφόρους του Βερολίνου κι όταν η απόλαυσε εξουσία, τον… απόλαυσαν και οι κρατούμενοι του στρατοπέδου του θανάτου.

Από το 1937 μέχρι και το 1943, ο Σέφερ υπηρέτησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, όπου ήταν ο αναπληρωτής διοικητής στα πλυντήρια ρούχων του στρατοπέδου και διοικητής σε θάλαμο αιχμαλώτων (Blockfuhrer) που διεκπεραίωνε τις λεπτομέρειες των εργασιών. Ενώ βρισκόταν στο Μπούχενβαλντ, ο Σέφερ, εντάχθηκε στην ομάδα «Kommando 99» η οποία διενεργούσε εκτελέσεις, κυρίως Σοβιετικών αιχμαλώτων, χρησιμοποιώντας το διαβόητο Genickschussanlage: ονομασία εγκατάστασης που χρησιμοποιείτο για αιφνιδιαστικές εκτελέσεις, όπου το ανυποψίαστο θύμα οδηγείτο, με το πρόσχημα ιατρικής εξέτασης, υποχρεωνόταν να καθίσει και δεχόταν αιφνιδίως πυροβολισμό στον αυχένα από το διπλανό δωμάτιο (ανθρωπιστική εκτέλεση, αν αναλογιστούμε τους θαλάμους αερίων ή τον Μένγκελε…). Για το σκοπό αυτό, οι εγκαταστάσεις εκείνες ήταν φτιαγμένες έτσι ώστε να μοιάζουν με ιατρεία, έχοντας όργανα μέτρησης ύψους ή άλλα ιατρικά εργαλεία. Επειδή οι κρατούμενοι προσάγονταν για άμεση εκτέλεση, ούτε η άφιξή τους στο στρατόπεδο ούτε ο θάνατός τους καταγράφονταν στους καταλόγους του στρατοπέδου. Ο αριθμός των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους εκεί μέσα υπολογίζεται σε περίπου 8.000!

Τους κρεμούσε στα δένδρα από τα χέρια, δεμένα πίσω!

Ο Σέφερ ήταν συμμέτοχος σε εκατοντάδες εκτελέσεις. Αλλά δεν ήταν απλά συμμέτοχος. Ο Σέφερ μαστίγωνε ανελέητα κρατούμενους, άλλους τους κρεμούσε σε δένδρα με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη και τους άφηνε να πεθάνουν από φρικτούς πόνους· σκότωσε με κάθε βασανιστικό τρόπο, βίασε, ξυλοκόπησε, ταπείνωσε, λέρωσε το χώμα που πατούσε με τα πόδια του και το 1943 έφυγε με την 20η Μεραρχία Γρεναδιέρων Waffen-SS για την Εσθονία, όπου κι εκεί άσκησε το… λειτούργημά του: έστελνε ανθρώπους με κάθε τρόπο στον Θεό…

Όταν, ο Σέφερ, συνειδητοποίησε ότι ο πόλεμος είχε χαθεί, έσβησε με πυρωμένο σίδερο το τατουάζ των SS από το κορμί του, έκαψε όλα του τα χαρτιά και τα στρατιωτικά του ρούχα και διέφυγε στην περιοχή του Querfurt και στη συνέχεια στη Βαϊμάρη (κοντά στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ...), χωρίς ποτέ να τον εντοπίσουν οι Σύμμαχοι· εγκαταστάθηκε εκεί με το άγχος πως κάποιος μπορεί να τον αναγνωρίσει, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο χαλάρωνε. Έγραψε, μάλιστα, στη σύζυγό του, η οποία κατοικούσε στη Δυτική Γερμανία, ότι ήθελε να μετακομίσει, αλλά θα κινδύνευε περισσότερο εκεί να αναγνωριστεί. Και τελικά ο Σέφερ ασχολήθηκε με την αγροτιά και τον συνδικαλισμό.
Και ένα πρωί του χτύπησαν την πόρτα αστυνομικοί της Στάζι και τον συνέλαβαν με την κατηγορία για εγκλήματα πολέμου. Κάποιοι φονιάδες δεν κατάφεραν να κρύψουν το απεχθέστερο πειστήριο των εγκλημάτων τους: το πρόσωπό τους!

Εγκλήματα και τιμωρία!

Το 1961, ο Βίλχελμ Σέφερ δικάστηκε για μαζικές δολοφονίες, συμμετοχής σε φόνους, για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Λόγω της σοβαρότητας των κατηγοριών, η υπόθεση εκδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ανατολικής Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, 25 πρώην κρατούμενοι του Μπούχενβαλντ- κάποιοι είχαν ταξιδέψει από τη Σοβιετική Ένωση, την Τσεχοσλοβακία, την Αυστρία- επιβεβαίωσαν τη διεστραμμένη βαρβαρότητα του Σέφερ. Όλοι τους περιέγραφαν τον τρόμο που προκαλούσε και το πώς προσπαθούσαν να τον αποφύγουν, καθώς πολλές φορές σκότωνε κρατούμενους σαδιστικά χωρίς κανέναν άλλο λόγο εκτός από το να ικανοποιήσει τη μανία του και να γεμίσει τις πληκτικές ώρες στο στρατόπεδο! Ο ίδιος ο Σέφερ ομολόγησε ότι εκτέλεσε έως και 150 Σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ο εισαγγελέας ζήτησε τη θανατική ποινή. Η υπεράσπιση πρότεινε, ο Σέφερ, να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, ωστόσο, οι δικαστές τον καταδίκασαν σε θάνατο, υποστηρίζοντας ότι η ισόβια κάθειρξη ήταν πολύ επιεικής λόγω της σοβαρότητας των εγκλημάτων του και ότι αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για την κοινωνία!

Ο Βίλχελμ Σέφερ εκτελέστηκε στη λαιμητόμο (ο μοναδικός θανατοποινίτης για εγκλήματα πολέμου που εκτελέστηκε με αυτόν τον τρόπο) στις φυλακές της Λειψίας στις 16 Ιουνίου του 1961. Η μιαρή σορός του αποτεφρώθηκε και η στάχτη της σκορπίστηκε στον αέρα, μολύνοντάς τον, σίγουρα! Τουλάχιστον είχε αποδοθεί δικαιοσύνη, έστω μετά 15 χρόνια.

Και ο αγρότης επέστρεψε σπίτι του, έπεσε να κοιμηθεί, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να κλείσει μάτι. Ο Βίλχελμ Σέφερ και το σκοτεινό του πρόσωπο θα τον κυνηγούσαν μέχρι τον θάνατό του… Γιατί τους δαίμονες μπορεί να τους κάψεις, αλλά μέσα σου η φωτιά του τρόμου δεν σβήνει ποτέ!