Η τελευταία μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη: Οι SS σκοτώθηκαν από SS! Γιατί οι αντίπαλοι φορούσαν ίδιες στολές;

Ήταν 6 Απριλίου, όταν άρχισε η τελευταία μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Γεωργιανοί ενταγμένοι στα SS σκότωσαν Γερμανούς και η σύρραξη γενικεύτηκε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τα SS- είναι γνωστό- ήταν η πιο φανατική μονάδα, αλλά και η πιο «γερμανική» από τις ναζιστικές οργανώσεις· έτσι τουλάχιστον έχει επικρατήσει.Όμως, ανάμεσα στις τάξεις των SS υπήρχαν και μη Γερμανοί και μάλιστα πάρα πολλοί. Για κάποιους, που έχουν απλά ρίξει μια ματιά στις λεπτομέρειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορεί αρχικά να φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι τα SS, η πιο ακραιφνής και ρατσιστική από όλες τις ναζιστικές οργανώσεις, μπορούσε να περιλαμβάνει (και) μη Γερμανούς, όμως τους δέχτηκε από ανάγκη. Και μάλιστα, εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς πολέμησαν σε όλα σχεδόν τα μέτωπα!

Ο Χάινριχ Χίμλερ, ο σκληρός και διεστραμμένος επικεφαλής των SS και του ένοπλου κλάδου τους: των Waffen-SS, ήθελε να μετατρέψει τη μάχιμη μονάδα του- τα Waffen-SS δηλαδή- σε μια οργάνωση που θα περιλάμβανε άνδρες μόνο «γερμανικού γένους» από όλη τη Δυτική Ευρώπη· αυτή ήταν η αρχική ιδέα.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1940, το Γ’ Ράιχ του Χίτλερ είχε επεκταθεί τόσο ώστε να συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης και εδάφη της Σκανδιναβίας. Σε πολλές χώρες, υπήρχε ευρύ φασιστικό στοιχείο ακόμα και πριν από τον πόλεμο, που αναζητούσε ταγούς· και τους προέκυψαν οι Γερμανοί. Εθελοντές από την Ολλανδία και το Βέλγιο άρχισαν να εντάσσονται σταδιακά στα Waffen-SS σχεδόν αμέσως μετά την παράδοση των Κάτω Χωρών στον Χίτλερ. Το ίδιο συνέβη και στη Δανία και τη Νορβηγία, αλλά και τη Σουηδία, που σε μεγάλο βαθμό κυριαρχούσε έντονος αντικομμουνισμός. Αυτές οι δύο τελευταίες ομάδες αποτέλεσαν τον πυρήνα δύο Συνταγμάτων που αναπτύχθηκαν και έγιναν η 5η SS Panzer Division με την πομπώδη ονομασία «Βίκινγκ».

Και Έλληνες στο πλευρό των SS

Να τονίσουμε εδώ ότι, κάπως έτσι, με κατευθυντήριο γνώμονα τις αντικομουνιστικές πεποιθήσεις τους δηλαδή, και Έλληνες φόρεσαν τις στολές των Ναζί στρατιωτών, σχημάτισαν την Κυανόλευκη Μεραρχία και πολέμησαν-κυρίως- στο Ανατολικό Μέτωπο· αίσχος!
Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί. Γάλλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Σλοβένοι και Γερμανοί από τις Βαλτικές χώρες προσφέρθηκαν εθελοντικά να ενταχθούν στα Waffen-SS, όπως και πολλοί Φινλανδοί. Κάποια εποχή, κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι τάξεις των Waffen-SS έφταναν σχεδόν το ένα εκατομμύριο άνδρες! Ωστόσο, αν και τόσοι πολλοί SS και πάλι δεν επαρκούσαν για τις πολεμικές ανάγκες: το ποσοστό φθοράς ήταν μεγαλύτερο από τον αριθμό των ανδρών που στρατεύονταν, ειδικά για τους Waffen-SS, των οποίων ο τρόπος μάχης ήταν ασυγκράτητος, σχεδόν απερίσκεπτος.

Ο Χίμλερ, από την άλλη, ήταν ενθουσιασμένος- χωρίς να το κοινοποιεί- από την ιδέα, οι SS να αντικαταστήσουν τη Βέρμαχτ ως η μοναδική ένοπλη δύναμη της Γερμανίας· για να το κάνει αυτό και για να ξαναγεμίσει τις τάξεις του, επεξέτεινε την αναζήτησή του. Σύντομα τη στολή των SS φορούσαν Κροάτες, Μαυροβούνιοι, ακόμη και Ούγγροι. Οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, μάλιστα σχημάτισαν μια δική τους μονάδα. Υπήρχαν ακόμη και μικρές υπομονάδες που περιελάμβαναν Βρετανούς, αλλά και Ινδούς αιχμαλώτους. Επίσης ένα πολύ μεγάλο απόσπασμα Ουκρανών «ασπάστηκε» τις αντιλήψεις των SS, και επάνδρωσε στρατόπεδα συγκέντρωσης και μονάδες εμπολέμων Waffen-SS που μάχονταν Σοβιετικούς.

Οι Γεωργιανοί στράφηκαν εναντίον του Στάλιν

Το 1942, οι Γερμανοί είχαν φθάσει μέχρι τις όχθες του ποταμού Βόλγα έξω από το Στάλινγκραντ και νότια του Καυκάσου. Εκεί, πολλοί τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές. Μεταξύ αυτών ήταν μεγάλος αριθμός Γεωργιανών, οι οποίοι διέπονταν από απύθμενο μίσος όχι μόνο για το σοβιετικό σύστημα, αλλά και για τον ίδιο τον Στάλιν, που ήταν γεννημένος στα μέρη τους! Αν και Γεωργιανός ο Ιωσήφ Τζουγκασβίλι ακύρωσε μεγάλο μέρος του γεωργιανού πολιτισμού: γλώσσα, αλφάβητο, ιστορία… Και ο Χίμλερ είδε θετικά την ένταξη Γεωργιανών στα SS: ήταν από τον Καύκασο, που θεωρούνταν «λίκνο» της Άριας Φυλής, ήταν αντικομμουνιστές, αντιεβραίοι και όχι Σλάβοι. Σχηματίστηκαν περίπου δεκατρείς μονάδες SS μεγέθους Τάγματος από Γεωργιανούς εθελοντές (από το 1942-43), δηλαδή περίπου 30.000 άνδρες.

Μέχρι το τέλος του πολέμου, πολλές από τις γεωργιανές μονάδες δεν βρίσκονταν καν στο Ανατολικό Μέτωπο. Ένας μεγάλος αριθμός εκτελούσε καθήκοντα φρουράς στη Δύση, επιτρέποντας στα γερμανικά στρατεύματα να προωθηθούν στις πρώτες γραμμές. Μία από αυτές τις μονάδες ήταν το 822ο Τάγμα Πεζικού-«Queen Tamar», που στρατωνιζόταν στο ολλανδικό νησί Texel.
Η προσπάθεια των Συμμάχων τον Σεπτέμβριο του 1944 να απελευθερώσουν ολόκληρη την Ολλανδία είχε αποτύχει και μεγάλο μέρος της χώρας της τουλίπας βρισκόταν ακόμα υπό τον έλεγχο των Γερμανών, ειδικά τα πολυάριθμα νησιά της.

Στράφηκαν εναντίον των Γερμανών!

Σε αντίθεση με ορισμένες από τις άλλες γεωργιανές μονάδες, το 822ο Τάγμα απαρτιζόταν από πρώην Αιχμαλώτους του Κόκκινου Στρατού, στους οποίους είχε δοθεί η επιλογή: να παραμείνουν στα γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων ή να πολεμήσουν για το Γ’ Ράιχ. Δεδομένου ότι πάνω από το 50% όλων των Σοβιετικών αιχμαλώτων πέθαιναν δεινοπαθώντας στα χέρια των Γερμανών, η επιλογή ήταν εύκολη. Την άνοιξη του 1945, η μονάδα αποτελούνταν από 800 Γεωργιανούς και 400 Γερμανούς. Ήταν η εποχή που ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Οι άνδρες του 822ου Τάγματος, δεν επρόκειτο να θυσιάσουν τη ζωή τους για τις τελευταίες προσπάθειες των Γερμανών να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο, οπότε όταν οι Ναζί διέταξαν τη μονάδα να επιτεθεί στις προελαύνουσες συμμαχικές δυνάμεις, οι Γεωργιανοί στασίασαν.

Μια μέρα σαν σήμερα, 6 Απριλίου του 1945 οι Γεωργιανοί SS, με επικεφαλής των- ήρωα της Γεωργίας σήμερα- Σάλβα Λολάντζε, μπήκαν με προφυλάξεις στους στρατώνες των Γερμανών και σκότωσαν πολλούς από αυτούς ενώ κοιμόντουσαν. Μέλη της Ολλανδικής Αντίστασης ενώθηκαν μαζί τους.
Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού πέρασε στον έλεγχο των Γεωργιανών σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά δυστυχώς όχι οι θέσεις του πυροβολικού στα βόρεια και νότια άκρα του νησιού, που άρχισαν να βομβαρδίζουν τους στασιαστές. Το περίεργο ήταν ότι οι στρατιώτες και από τις δύο πλευρές φορούσαν την ίδια στολή! Οι ενισχύσεις από το γερμανικό Ναυτικό και το Πεζικό που βρίσκονταν κοντά, μπήκαν σύντομα στη μάχη, η οποία διήρκεσε πέντε εβδομάδες και που ξεπέρασε χρονικά το επίσημο τέλος του πολέμου! Οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι τις 20 Μαΐου, όταν μια μονάδα Καναδών αφόπλισε τους Γερμανούς.

Οι απώλειες; 565 Γεωργιανοί, περισσότεροι από 800 Γερμανοί και αρκετοί Ολλανδοί άμαχοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της μάχης, η οποία ονομάστηκε Η τελευταία μάχη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη.
Οι 228 Γεωργιανοί που επέζησαν παραδόθηκαν στους Σοβιετικούς και οι περισσότεροι χάθηκαν στα Γκουλάγκ. Σε πολύ λίγους, από αυτούς που επέζησαν, επέτρεψαν να επιστρέψουν στον τόπο τους στη δεκαετία του 1950.