Ιταλία: έβλαψε την Ελλάδα όσο καμιά άλλη χώρα - Πολύνεκρες σφαγές στον τόπο μας - Ουδείς εγκληματίας πολέμου δικάστηκε

«Η χώρα η οποία έχει βλάψει πιο πολύ την Ελλάδα, με απόσταση, στον 20ο αιώνα, είναι η Ιταλία… Επιθυμούσαν τον έλεγχο των Δωδεκανήσων, επιθυμούσαν τον έλεγχο της Μικράς Ασίας (είχαν βάσεις στη Μικρά Ασία)· όταν εμείς {οι Έλληνες} πήραμε το κομμάτι της Σμύρνης, ήταν εκείνοι που το υπονόμευσαν περισσότερο εξ’ αρχής. Είχαν τα Δωδεκάνησα στα οποία απαγόρευσαν, από ένα σημείο και πέρα, τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.

»Το ’23 ο Μουσολίνι βομβάρδισε την Κέρκυρα, δημιούργησε επεισόδιο στη νότιο Αλβανία κατηγορώντας την Ελλάδα· την πήγε στα Διεθνή Δικαστήρια. Σταμάτησαν, οι Ιταλοί, δυο φορές την πιθανότητα να ενωθεί η νότια Αλβανία, η Βόρεια Ήπειρος δηλαδή, με την Ελλάδα, γιατί θεωρούν την Αδριατική δικό τους πέλαγος (Mare nostrum) και την Αλβανία κάπως σαν προτεκτοράτο τους· ανατίναξαν την «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου· εισέβαλλαν στην Ελλάδα και μας πολέμησαν επί ενάμιση χρόνο. Και επί περίπου δυο χρόνια της Κατοχής, που τη λέμε Γερμανική Κατοχή, δεν ήταν Γερμανική ήταν Ιταλική.

»Καμία χώρα δεν έχει κάνει τέτοια βλάβη στην ελληνική πλευρά». Οι πιο πάνω αράδες ανήκουν στην κυρία Μαρία Ευθυμίου καθηγήτρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ερευνήτρια Ιστορίας και Αρχαιολογίας, και συγγραφέα ιστορικών βιβλίων. Εμείς τι να γράψουμε; Τα λέει όλα με λίγες λέξεις…

Ο μύθος του «καλού Ιταλού»

Διαβάζουμε στο σάιτ corfuhistory.eu, άρθρο του Σπύρου Ιωνά υπό τον τίτλο «Κατοχή: Ο μύθος του «καλού Ιταλού»: «Οι ιταλοί που μπήκαν στην Ελλάδα σαν στρατός κατοχής δεν ήταν ένας φιλειρηνικός λαός που είχε σταλεί στον πόλεμο ενάντια στη θέλησή του. Προέρχονταν από χρόνια εμπόλεμης κατάστασης και εισβολών, αρχίζοντας από τη Λιβύη και την Κυρηναϊκή και περνώντας από την Αιθιοπία, Ισπανία και Αλβανία, φορτισμένος με αλαζονεία, ανωτερότητα και προκατάληψη. Πολλές περιοχές της Ελλάδας δεινοπάθησαν, όπως π.χ. η Θεσσαλία· υπήρξαν σφαγές και εκτελέσεις αθώων (Δομένικο), στρατόπεδα συγκέντρωσης (Λάρισα), καταστροφές και πυρπολήσεις (π.χ. Σέρβια), χιλιάδες νεκροί από πείνα (Αθήνα), εκτενή προσπάθεια αφελληνισμού (Δωδεκάνησα, Επτάνησα), συρρίκνωση της οικονομίας. Φέρθηκαν σκληρά, βάναυσα και εκδικητικά».

Οι Ιταλοί κατάφεραν να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους και να κάνουν να ξεχαστούν οι πράξεις τους. Σε αυτό συναίνεσε και η γεωπολιτική κατάσταση της εποχής, με τα δύο μεγάλα μπλοκ που σχηματίζονταν και με την Ιταλία σε θέση συμμάχου. Ουδείς ιταλός στρατηγός εκδόθηκε σε χώρες που το ζήτησαν· ποτέ δεν έγινε μια ιταλική «Νυρεμβέργη». Ο Μάριο Ροάτα (στρατηγός του Μουσολίνι και διοικητής των ιταλικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα τμήματα της Σλοβενίας και της Κροατίας που η Ιταλία πήρε από τη Γιουγκοσλαβία), κατηγορούμενος μεταξύ των άλλων για γενοκτονία στη Σλοβενία, θα το σκάσει με τη βοήθεια του Βατικανού και η καταδικαστική απόφαση θα ακυρωθεί το 1948.

Η... νύχτα των Στρατηγών

Το 1945 η Ελλάδα και οι άλλες βαλκανικές χώρες θα ζητήσουν την έκδοση των στρατηγών Ροάτα, Αμπρόζιο, Ρομπότι και Γκαμπάρα. Όμως, ένα χρόνο αργότερα όλα θα έχουν αλλάξει: η Ευρώπη είχε χωριστεί στα δύο και η Ιταλία του Ντε Γκάσπερι (πρωθυπουργός οκτώ διαδοχικών κυβερνήσεων από το 1945 έως το 1953) ήταν μέρος του δυτικού μπλοκ. Η ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να παραδώσει στην Ελλάδα τους υπεύθυνους για τις φρικαλεότητες. Ενώ ο Ντε Γκάσπερι που δημιουργούσε εξεταστική επιτροπή, ζητούσε ταυτόχρονα από την Ουάσιγκτον να χρονοτριβήσει. Το ίδιο έπραξε και ο λόρδος Χάλιφαξ (βρετανός πρέσβης στις ΗΠΑ) προς τη βρετανική κυβέρνηση που ασκούσε μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα, όπου μαινόταν ο Εμφύλιος Πόλεμος. Εν ολίγοις, και η Ιταλία παραιτήθηκε από την απαίτηση έκδοσης και δίκης για τους Ναζί εγκληματίες και η Ελλάδα έπραξε το ίδιο με την Ιταλία!

Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τρομαγμένες από την ισχύ του μεταπολεμικού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ουσιαστικά υπονόμευσαν την αναζήτηση δικαιοσύνης ανεχόμενες τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι Ιταλοί για να αποτρέψουν την έκδοση και την προσαγωγή οποιουδήποτε από τους συμπατριώτες τους, τους φερόμενους ως εγκληματίες πολέμου, στο δικαστήριο. Η άρνηση της έκδοσης των ιταλών εγκληματιών πολέμου υποστηρίχθηκε- κυρίως- από το ιταλικό κράτος και τα μέσα ενημέρωσης, τοποθετώντας την Ιταλία στη μεριά των θυμάτων του γερμανικού ναζισμού και καθιστώντας τους θύματα των «massacri delle foibe», δηλαδή τις μαζικές δολοφονίες και απελάσεις Ιταλών τόσο κατά τη διάρκεια όσο και αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως από Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους, από τα τότε ιταλικά εδάφη. Ο όρος «Σφαγές foibe» αναφέρεται σε θύματα που πετάχτηκαν ζωντανά στα foibe, δηλαδή τις βαθιές φυσικές καταβόθρες χαρακτηριστικές της περιοχής του Καρστ, στα σύνορα της νοτιοδυτικής Σλοβενίας και της βορειοανατολικής Ιταλίας.

Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας

Και η Ιταλία δεν δικάστηκε ποτέ για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας· και ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Προσπερνάμε τις λερωμένες σελίδες της Ιστορίας που αφορούν τα αίσχη στη Γιουγκοσλαβία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Λιουμπλιάνας και άλλων περιοχών, όπως το Rab, το Gonars, το Monigo, το Renicci di Anghiari, το Molat… Αφήνουμε τις ανηλεείς σφαγές αμάχων στη Σλοβενία, Σερβία, την Βοσνία, τα ειδεχθή εγκλήματα των Ιταλών σε βάρος των Αιθιόπων και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Οι θηριωδίες, οι εκτελέσεις, οι κλοπές, οι βιασμοί, οι πυρπολήσεις χωριών ήταν πάγια τακτική των κατακτητών. Οι Ιταλοί ήταν τόσο ανηλεείς και απάνθρωποι, όσο οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι που λέρωσαν την ελληνική γη με το πέρασμά τους. Κάποιοι κάνουν λόγο για «φίλους Ιταλούς ή για «καλούς Ιταλούς»· μύθος! Οι Ιταλοί ταπεινωμένοι στα βουνά της Αλβανίας από τον Ελληνικό Στρατό, όταν χρίστηκαν «κατακτητές» από τους Γερμανούς Ναζί συμπεριφέρθηκαν στους Έλληνες εκδικητικά και εγκληματικά. 

Η Σφαγή στο Δομένικο

Σφαγή στο Δομένικο, 42 χιλιόμετρα από τη Λάρισα και 18 από την Ελασσόνα: Οι Ιταλοί συνέλαβαν 117 άνδρες του χωριού και τους φόρτωσαν σε φορτηγά. Στη συνέχεια έκαψαν 105 σπίτια. Κάποιοι που προσπάθησαν να δραπετεύσουν σταμάτησαν από τις κάνες των πολυβόλων. Οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν ανά ομάδες.

Ο άνθρωπος που είχε διατάξει τη σφαγή του Δομένικου, ο στρατιωτικός διοικητής των στρατευμάτων κατοχής της περιφέρειας Λάρισας, στρατηγός Κάρλο Γκελόζο, δεν χρειάστηκε να ανησυχήσει· στο τέλος του πολέμου η προσωρινή κυβέρνηση της Αθήνας είχε ζητήσει την έκδοσή του, μαζί με τον στρατηγό Τσέζαρε Μπενέλι, διοικητή της 24ης μεραρχίας πεζικού «Pinerolo», άμεσα υπεύθυνο για τη σφαγή, αλλά στο μεταξύ είχε ξεσπάσει ο Εμφύλιος και οι Άγγλοι που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα δεν επέτρεψαν στους «κομμουνιστές» να ασκήσουν διώξεις τους δύο Ιταλούς στρατηγούς· ούτε οι Ιταλοί σκέφτηκαν να το κάνουν… Για τη Σφαγή του Δομένικου και για όλη τη βία που προηγήθηκε και ακολούθησε ουδείς πλήρωσε. Ακόμη και η μνήμη του εγκλήματος στην Ιταλία κινδύνευε να χαθεί. Μόνο το 2008, ένα άρθρο στην «L'Espresso» και στη συνέχεια ένα αγγλικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Mussolini's Dirty War», ανέσυρε αυτό το απομεινάρι της Ιστορίας από τον βυθό της λήθης στην επιφάνεια της ιταλικής κοινής γνώμης. Και δεν έγινε το παραμικρό!

Αίμα πνίγει την Ελλάδα!

Σφαγή στο Τσιότσιο, κοντά στη Λάρισα, στο Δομοκό, φωτιά στην Οξυνιά, Τσαρίτσανη: ανάμεσα στους σφαγιασθέντες ήταν και δυο ανάπηροι του Ελληνοϊταλικού πολέμου!

Σφαγή στα Φάρσαλα. Στα χωριά Βουνοχώρα και Αγία Ευφημία εκτελέσθηκαν ακόμη και τυφλοί, ακόμη και 90χρονοι γέροντες! 

Στον Αλμυρό εκτελέστηκαν 33 κάτοικοι· εκτελέσεις και στην Πελοπόννησο. Οι Ιταλοί μαστίγωναν κατοίκους χωριών, τους έκλεβαν τα υπάρχοντα, τους ξυλοκοπούσαν, λεηλατούσαν σπίτια και εκκλησίες, έκλεψαν αρχαία από τη Δήλο· δεν δίσταζαν να φονεύσουν όποιον αντιδρούσε στις εγκληματικές δραστηριότητές τους· βίασαν εννιάχρονη και την σκότωσαν στο χωριό Βαϊνιά της Ιεράπετρας και 12χρονη στη Σελινίτσα Καλαμάτας. Βασάνισαν με απεχθείς τρόπους έλληνες πατριώτες με τη συνδρομή Ελλήνων συνεργατών τους.

Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λαρίσης, που λειτούργησε από τον Αύγουστο του 1941 υπό ιταλική διοίκηση, έλληνες πατριώτες και βρετανοί αξιωματικοί και στρατιώτες βασανίστηκαν. Οι κρατούμενοι ζούσαν κάτω από τραγικές συνθήκες. Οι πρώτοι κρατούμενοι ήταν Κρήτες πολεμιστές του Αλβανικού Μετώπου· οι ηττημένοι φασίστες έβγαλαν πάνω τους ολόκληρη την οργή τους. Υπολογίζεται ότι περίπου 800 άνθρωποι εκτελέστηκαν κι ακόμη τόσοι πέθαναν από κακουχίες και αρρώστιες!

Και κάτι πολύ χειρότερο από τις άμεσες εκτελέσεις: η θανατερή πείνα. Περισσότεροι από τους μισούς θανάτους που κατέγραψε η Ελλάδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή πάνω από 360.000, δεν σημειώθηκαν στα πεδία των μαχών, αλλά προκλήθηκαν από υποσιτισμό. Και οι Ιταλοί ήταν άμεσα υπεύθυνοι για τον υποσιτισμό των Ελλήνων.

Είχαν σχέδιο...

Όπως τεκμηριώνεται στα γραπτά του ιταλού ιστορικού Angelo Del Boca, το φασιστικό καθεστώς δεν σκόπευε μόνο να καταλάβει την ελληνική επικράτεια, αλλά ήθελε να μεταμορφώσει τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας της μέσω του φασισμού που εφαρμόστηκε στην Αιθιοπία και σε άλλα αφρικανικά κράτη κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητο να φέρουν τον λαό στη φτώχεια και να τον ελέγξουν με βίαιες μεθόδους. Οι Ιταλοί στρατιώτες έκαψαν ολόκληρα χωριά και η μοίρα των πολιτών αποφασιζόταν επί τόπου με βάση τα χαρακτηριστικά τους: οι γυναίκες βιάζονταν και στη συνέχεια στρατολογούνταν σε οίκους ανοχής για να ικανοποιούν τους αξιωματικούς του στρατού, οι άνδρες που συλλαμβάνονταν με όπλα, πυροβολούνταν επί τόπου· άλλοι, μεταξύ των οποίων και παιδιά, κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και σήμερα κάποιοι συγκινούνται από ταινίες όπως το «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» και εξοργίζονται με τις ελεεινές πράξεις αντιποίνων των Ναζί στους άλλοτε συμμάχους τους. Αποτρόπαια η Σφαγή της μεραρχίας Acqui, γνωστή και ως Σφαγή της Κεφαλονιάς. Περίπου 5.000 ιταλοί στρατιώτες εκτελέστηκαν και περίπου 3.000 άλλοι πνίγηκαν. Λέγεται ότι οι Γερμανοί αποχωρώντας από την Ελλάδα έριξαν στο Ισθμό της Κορίνθου βαγόνια γεμάτα Ιταλούς αιχμαλώτους τους… Ντροπή για την Ανθρωπότητα και τον Πολιτισμό, αλλά… «Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις»…

Άλλωστε ο Μουσολίνι το είχε πει: «Μόνο το αίμα κινεί τους τροχούς της Ιστορίας» και το αίμα αθώων που έχυσαν οι Ιταλοί έκαναν τους τροχούς της Ιστορίας να γυρίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα… Στον πόλεμο δεν υπάρχουν μόνο νεκροί, νίκες, ήττες, ανταμοιβές και τιμωρίες, υπάρχουν και επακόλουθα. Η Ιταλία δεν πλήρωσε ποτέ τα επίχειρα των πράξεών της.