Μέρα ντροπής για την ανθρωπότητα: 10 Ιουνίου - Τρεις αποτρόπαιες σφαγές αμάχων σε τρεις χώρες με 1216 νεκρούς, η μία στην Ελλάδα

Μια μέρα σαν σήμερα, 10 Ιουνίου (χωρίς χρονιά, έτσι σκέτη…) θυμάται ο Θεός και ντρέπεται για το γένος των ανθρώπων· αν υπάρχει Θεός. Τρεις αποτρόπαιες σφαγές αμάχων σε τρεις χώρες!

Λοιπόν πιάστε μολύβι και χαρτί και σημειώνετε: 10 Ιουνίου του 1942 το χωρίο Λίντιτσε της Τσεχίας σβήνεται από τον χάρτη. Και συνεχίζουμε: 10 Ιουνίου του 1944 σφαγή στο χωριό της Γαλλίας Oradour-sur-Glane. Την ίδια μέρα, νοτιότερα, στον νομό Βοιωτίας, στην Ελλάδα συντελείται η σφαγή του Διστόμου!

Σύνολο νεκρών αμάχων: 1216! Και τώρα κρατηθείτε: Από τους 1216 άμαχους που σφαγιάστηκαν οι 424 ήταν γυναίκες και 338 τα παιδιά.

Κι όλο αυτό το αίμα λέρωσε τα χέρια, την ψυχή, το νου και κάθε μόριο του κορμιού των Ναζί Εγκληματιών, που με ελαφριά καρδιά μακέλεψαν άνδρες άοπλους, μεσήλικες ή γέροντες, παιδιά, γυναίκες… Κι όλο αυτό το αίμα των αθώων στιγμάτισε έναν λαό ολόκληρο, ένα έθνος: το Γερμανικό!

Κι έπειτα, τα χέρια που πλύθηκαν είναι σαν να μην λερώθηκαν ποτέ; Αυτές τις μωρολογίες, καλό είναι να μην τις ακούνε οι ψυχές που ακόμα δεν έχουν βρει αναπαμό γιατί δεν θα βρούνε ποτέ τους ησυχία. Η ουσία είναι ότι οι Ναζί κατέσφαξαν την Ευρώπη και η Ευρώπη γρήγορα ξέχασε.

Για να θυμόμαστε λοιπόν τι σημαίνει 10η Ιουνίου στην παγκόσμια Ιστορία των δολοφόνων και των μακελάρηδων της ανθρωπότητας, ας τα πάρουμε ένα ένα τα γεγονότα.

Λίντιτσε 10 Ιουνίου 1942: ακόμα και οι νεκροί ξεθάφτηκαν!

Οι Ναζί κατακτητές συγκέντρωσαν όλους τους άντρες του χωριού Λίντιτσε της Τσεχίας (199 ανθρώπους) - εκτός από έναν, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο στη γύρω περιοχή - και τους τουφέκισαν. Οι γυναίκες και τα παιδιά οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξοντώθηκαν, ενώ άλλ απαιδιά δόθηκαν σε γερμανικές οικογένειες για τα τα κάνουν Ναζί γενίτσαρους. Τι, μονο οι Τούρκοι; 

Γιατί όλα αυτά; Μα για την ψυχή του πιο απάνθρωπου των απάνθρωπων αιμοσταγών μιασμάτων που πάτησαν ποτέ σ' αυτή τη Γη, του Ράινχαρντ Χάιντριχ, του Χάιντριχ που είχε εξοντωθεί λίγες μέρες πριν στην Πράγα από τσέχους πατριώτες. Και οι 173 άνδρες του χωριού, που ήταν άνω των 15 χρονών εκτελέστηκαν. Επίσης 60 γυναίκες και 88 παιδιά έχασαν τη ζωή τους στο μακελειό. Ακόμα 11 άντρες από το χωριό που δεν ήταν παρόντες στη μαζική σφαγή, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν αργότερα. Οι 184 γυναίκες και 88 παιδιά απελάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος 153 γυναίκες μοναχά και 17 παιδιά επέστρεψαν.

Το χωριό κάηκε και ισοπεδώθηκε. Τα ζώα σφαγιάστηκαν. Ακόμα και τους νεκρούς ξέθαψαν, οι μακελάρηδες ανθρώπων του 20ου αιώνα για να τους πάρουν τυχόν τιμαλφή! Τα οστά διασκορπίστηκαν στους δρόμους του χωριού. Και λίγες μέρες μετά, ήρθαν άνδρες του Μηχανικού και σκέπασαν το χωριό - ή ό,τι είχε απομείνει από αυτό - με μπάζα. Μόνο αλάτι δεν έσπειραν στο χώμα, όπως το συνήθιζαν οι Ρωμαίοι για να μην ξαναφυτρώσει πράσινο φύλο... Όμως δεν έμεινε τίποτα, παρά μόνο η ογκώδης και ακατάβλητη θηριωδία των Γερμανών κατακτητών. Τουλάχιστον, οι περισσότεροι από τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της Σφαγής πλήρωσαν με τη ζωή τους το έγκλημά τους στο Λίντιτσε. Και ήταν μόνο η αρχή των απεχθών δολοφονιών. Αττίλας είπατε; Ταμερλάνος; Τούρκοι και Ούννοι; Μάστιγες του Θεού οι Ναζί εις τους αιώνας των αιώνων! Κι έχουν περάσει μόνο 70 χρόνια από τότε! Και ξεχάσαμε!

Οραντούρ-συρ-Γκλαν 10 Ιουνίου 1944: Τους έκαψαν ζωντανούς!

Είναι η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων που διαπράχθηκε στη Γαλλία από τους θηριώδεις Ναζί στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αιτία που επικαλέστηκαν οι απεχθείς κατακτητές για την αποτρόπαι απράξη τους, ήταν η δράση ανταρτών στις περιοχές Κλερμόν Φεράν και Λιμόζ. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο.

Ένας λόχος των SS περικύκλωσαν το Οραντούρ-συρ-Γκλαν και διέταξαν όλους τους κατοίκους να συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού. Γυναίκες και παιδιά οδηγήθηκαν και κλειδώθηκαν στην εκκλησία. Το χωριό λεηλατήθηκε. Οι άνδρες (;) των SS πυροδότησαν καπνογόνο βόμβα και την έριξαν στην εκκλησία. Όταν τα εγκλωβισμένα γυναικόπαιδα προσπάθησαν να διαφύγουν από τα παράθυρα, πυροβολήθηκαν ή σκοτώθηκαν από ρίψη χειροβομβίδων. Οι άνδρες οδηγήθηκαν σε έξι αχυρώνες και υπόστεγα, όπου τους περίμεναν τα πολυβόλα. Οι στρατιώτες των SS άρχισαν να πυροβολούν στοχεύοντας τα πόδια των κατοίκων! Όταν τα θύματα δεν μπορούσαν πια να κινηθούν, οι Γερμανοί τους περιέλουσαν με πετρέλαιο και έβαλαν φωτιά στους αχυρώνες! Οι ανθρώποι σαν θέλουν να πονείς μπορούν με χίλιους τρόπους...

Ουσιαστικά ουδείς «πλήρωσε» για το έγκλημα στο Οραντούρ-συρ-Γκλάν. Ο επικεφαλής αξιωματικός Άντολφ Ντίκμαν σκοτώθηκε (έτσι απλά) την ίδια χρονιά στη Νορμανδία, ενώ οι 21 από τους 65 επιζώντες στρατιώτες των SS που συνέβαλαν στη σφαγή και προσήχθησαν σε δίκη, δικάστηκαν, κάποιοι καταδικάστηκαν, αλλά μέχρι το 1958 ήταν όλοι τους ελεύθεροι! Α, και ο στρατηγός Χάιντς Λάμμερντινγκ της Μεραρχίας Das Reich, που είχε δώσει εντολές για αντίποινα κατά των Ανταρτών, πέθανε ήσυχος και δίχως εφιάλτες, το 1971, έπειτα από επιτυχημένη επιχειρηματική σταδιοδρομία. Την εποχή της δίκης, ο στρατηγός, ζούσε στο Ντίσελντορφ. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, αλλά ποτέ δεν εκδόθηκε από τη Δυτική Γερμανία! Νέο χωριό χτίστηκε κοντά στο σημείο της σφαγής μετά τον πόλεμο και ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ διέταξε όπως το παλιό χωριό να διατηρείται ως μόνιμο μνημείο και μουσείο. Οι νεκροί ακόμα περιμένουν δικαίωση…

Δίστομο 10 Ιουνίου 1944: «Να μην μείνει τίποτε όρθιο» 

Η σφαγή του Διστόμου ξεπερνάει σε αγριότητα και απανθρωπιά όλα τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί Ναζί. Τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στο Δίστομο στις 10 Ιουνίου του 1944 έχουν ως εξής: Περίπου 20 γερμανοί στρατιώτες, ντυμένοι με ρούχα κρατουμένων, κατευθύνθηκαν προς την Αράχωβα με δύο ελληνικά φορτηγά, ενώ πίσω τους ακολουθούσαν - σε αρκετή απόσταση - γερμανικά αυτοκίνητα με πάνοπλους στρατιώτες. Με αυτό το τέχνασμα οι Γερμανοί επεδίωκαν να βρεθούν αντιμέτωποι με αντάρτες, που θα νόμιζαν εσφαλμένα ότι επρόκειτο για μεταφορά ελλήνων αιχμαλώτων.

Στη διαδρομή οι Γερμανοί σκότωναν αδιακρίτως όποιον βρισκόταν στο δρόμο τους! Το μεσημέρι έφτασαν στο Δίστομο όπου συναντήθηκαν και με άλλη στρατιωτική μονάδα. Τις πρώτες ώρες επιδόθηκαν σε λεηλασίες σπιτιών και καταστημάτων. Μετά άρχισαν τις ανακρίσεις. Ήθελαν να μάθουν τις κινήσεις των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Πληροφορήθηκαν ότι ομάδα ανταρτών κατευθυνόταν σε άλλο χωριό. Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Δίστομο για να προλάβουν τους αντάρτες. Στην είσοδο του χωριού Στείρα τα αυτοκίνητα με τους μεταμφιεσμένους Γερμανούς χτυπήθηκε από άνδρες του ΕΛΑΣ και 18 Γερμανοί φονεύθηκαν. Η πομπή που ακολουθούσε έφθασε και αντί να καταδιώξει τους αντάρτες σκότωσε διερχόμενους χωρικούς. Επόμενη κίνηση ήταν η επιστροφή στο Δίστομο. Η διαταγή που έφθασε από τη Λαμία και τον ταγματάρχη Ρίκερτ ήταν: «Να μην μείνει τίποτε όρθιο». Και δεν άφησαν ούτε όρθιο ούτε ζωντανό. Με πιστόλια, πολυβόλα, χειροβομβίδες και φωτιά ισοπέδωσαν το χωριό! Εκτελέσεις, βιασμοί, σφαγιασμοί, εμπρησμοί. Δεν σταμάτησαν ούτε μπροστά σε βρέφη ή σε μικρά παιδιά.

Οι κάτοικοι που διασώθηκαν περιέγραφαν εικόνες ασύλληπτης αγριότητας κι απανθρωπιάς. Λέγεται – και έχει κατατεθεί στις μετέπειτα ανακρίσεις για Εγκλήματα Πολέμου – ότι γερμανός στρατιώτης προσπάθησε να βιάσει έγκυο και όταν εκείνη του αντιστάθηκε τις έσχισε την κοιλιά με την ξιφολόγχη και πέταξε το έμβρυο στα πόδια της! Τα εγκλήματα των Ναζί δεν είχαν τέλος. Καταγράφηκαν 228 νεκροί εκ των οποίων 117 γυναίκες, 111 άντρες και ανάμεσά τους και 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων.

Ο αξιωματικός των SS Hans Zampel, επικεφαλής της σφαγής, μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα για το έγκλημα του Διστόμου. Τον Αύγουστο του 1949 ομολόγησε την έκταση των γερμανικών θηριωδιών στην κωμόπολη της Βοιωτίας, αλλά δικαιολογήθηκε ότι εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στην Γερμανία για ανακρίσεις όπου και παρέμεινε· δεν αντιμετώπισε ποτέ τις συνέπειες των πράξεών του!

Τα τελευταία λόγια του Γιόζεφ Γκέμπελς, πριν βγάλει τη στερνή, λερή ανάσα από τα πνευμόνια του ήταν - λένε - «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει». Όσο οι άνθρωποι διαβάζουν και μαθαίνουν και καλλιεργούν τη μνήμη τους τόσο απομακρύνεται αυτή η ανατριχιαστική πρόβλεψη. Η λήθη και οι κοινωνίες προβάτων θα φέρουν αναπόφευκτα ξανά τους λύκους. Γι αυτό είναι επιβεβλημένο να θυμόμαστε!