Τι απέγιναν οι νεκροί της Μάχης του Βατερλώ: Τους έκαναν λίπασμα για τα χωράφια – Γι' αυτό εξαφανίστηκαν οι σοροί από τους τάφους

«Τι απέγιναν οι νεκροί της Μάχης του Βατερλώ;», θα διερωτήθηκαν πολλοί όταν διάβασαν σχετικό ρεπορτάζ: Λίπασμα για τα χωράφια, ελιναι η απάντηση! Γι αυτό εξαφανίστηκαν οι χιλιάδες σοροί από τους τάφους!

Διαβάσαμε χθες σε ρεπορτάζ για μια σπουδαία ανακάλυψη: Οστά που είχαν βρεθεί στη σοφίτα του σπιτιού ενός ηλικιωμένου στο Βέλγιο ανήκαν σε στρατιώτες που σκοτώθηκαν στη Μάχη του Βατερλώ. Και πού το σπουδαίο, θα διερωτηθείτε; Το «σπουδαίο» λοιπόν έγκειται στο γεγονός (παρατίθεται στο ρεπορτάζ) ότι από τους χιλιάδες νεκρούς της Μάχης του Βατερλώ, δεν έχει βρεθεί σχεδόν κανένας!

«Πιστεύεται ότι στη μάχη του Βατερλώ σκοτώθηκαν πάνω από 10.000 στρατιώτες. Και μέχρι σήμερα είχαν ανακαλυφθεί μόνο δύο σοροί. Για τον λόγο αυτό και η ανακάλυψη θεωρείται σπουδαία»!
Τι έγιναν λοιπόν τόσοι σοροί, τόσα λείψανα μετά; Οι εικασίες περιγράφουν το εξής ανατριχιαστικό:

Ομαδικοί τάφοι, αλλά πού;

Λίγο μετά το τέλος της Μάχης του Βατερλώ, πλήθη περίεργων κατευθύνθηκαν προς την τοποθεσία, την αποκαλούμενη Μπελ Αλιάνς. Κάποιοι ήθελαν να κρατήσουν μια εικόνα στη μνήμη τους από το μακελειό που είχε συμβεί στον τόπο εκείνο, που είχε πια περάσει στην Ιστορία και στον μύθο· άλλοι πήγαν με την ελπίδα να ανακαλύψουν και να κλέψουν πολύτιμα υπάρχοντα των μακελεμένων στρατιωτών. Κάποιοι μάλιστα έκλεψαν ακόμη και δόντια που τις πούλησαν πανάκριβα σε οδοντοτεχνίτες για να φτιάξουν οδοντοστοιχίες!

Αρκετοί από εκείνους που επισκέφτηκαν το πεδίο της μάχης κατέγραψαν ό,τι είδαν. Υπήρχαν καταγεγραμμένες μαρτυρίες που περιέγραφαν γλαφυρά τον τεράστιο όγκο των σορών που είχαν απομείνει στο λασπωμένο τόπο μετά τη μάχη, που κόστισε μιαν Αυτοκρατορία στον Μεγάλο Ναπολέοντα!
Ο Τζέιμς Κερ, ένας σκωτσέζος έμπορος που ζούσε τότε στις Βρυξέλλες, επισκέφτηκε το Μπελ Αλιάνς λίγες μέρες μετά το την μάχη. Κατέγραψε τις εντυπώσεις από την επίσκεψή του, εξηγώντας πώς υπήρχαν πολλοί άντρες που κείτονταν εκεί, νεκροί ή ακόμα και ετοιμοθάνατοι, ενώ κάποιοι άφησαν την τελευταία τους ανάσα στα χέρια του.

Ένας ακόμα από τους επισκέπτες του Βατερλώ, ο Νιούμαν Σμιθ, ανέφερε ότι είδε κάρα φορτωμένα με τραυματίες, αλλά πολλούς περισσότερους να μένουν πίσω και να ψυχομαχούν. Έγινε προφανώς ένας «αγώνας δρόμου» για την απομάκρυνση των νεκρών από το σημείο της μάχης, και όσοι απόμειναν και παραδόθηκαν στη μοίρα και στα τραύματά τους κατέληξαν σε ομαδικούς τάφους.

Ο Τζείμς Ρους, ήταν εκεί και περιέγραψε τη σφαγή και τον καθαρισμό της περιοχής από πτώματα και τραυματίες. Ο διάσημος συγγραφέας σερ Ουόλτερ Σκοτ έγραψε τον Αύγουστο του 1815: «Όλα τα φρικτά απομεινάρια της σφαγής είτε είχαν καεί, είτε θαφτεί και ό,τι παρέμεινα από τη Μάχη του Βατερλώ δεν ήταν άξιο αναφοράς».
Η αφηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων, που ξεπηδούν από όλα αυτά τα αρχεία, περιγράφουν μεταφορά των τραυματιών και των νεκρών που κείτονταν εκτεθειμένοι στο πεδίο της μάχης και ταφή σε ομαδικό τάφο. Ουδείς κάνει αναφορά για άλλο τρόπο διευθέτησης του θέματος με τις σορούς.

Αυτό που δεν κατέστη ασαφές ακόμα και μέχρι τις μέρες μας, δυο αιώνες μετά τη Μάχη του Βατερλώ, είναι το πού θάφτηκαν τόσοι νεκροί. Οι τοποθεσίες τριών ομαδικών τάφων, που υποδεικνύονται από αυτά τα αρχεία, και που υποτίθεται ότι φιλοξενούν περισσότερους από 13.000 νεκρούς, αποδείχτηκε ότι σκεπάζουν ελάχιστα ανθρώπινα λείψανα. Αρκετές αρχαιολογικές ανασκαφές που διενεργήθηκαν στο πεδίο της μάχης δεν έφεραν στο φως ομαδικούς τάφους!

Οι τυμβωρύχοι καθάρισαν την περιοχή...

Ο καθηγητής Τόνι Πόλαρντ του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης έχει υποστηρίξει ότι οι τοποθεσίες που καταγράφονται στα αρχεία και υποδεικνύουν τους τόπους όπου θάφτηκαν μαζικά οι στρατιώτες, πιθανότατα θα έχουν ελάχιστα έως καθόλου λείψανα, λόγω του έργου των τυμβωρύχων· θεωρεί ότι οι σύγχρονες μαρτυρίες που ακολούθησαν τη μάχη στην πραγματικότητα λειτούργησαν σαν χάρτες θησαυρών για τους ανόσιους ληστές, που τους καθοδήγησαν για να βρουν τους τάφους και να συλήσουν τους νεκρούς.

Οι άθλιοι ληστές εκείνοι, θα έπρεπε να έχουν ισχυρά κίνητρα για να αρχίσουν να σκάβουν, και οι ομαδικοί τάφοι ήταν κάτι σαν λαχείο γι αυτούς. Από την άλλη, και οι ντόπιοι που είχαν ζωντανές αναμνήσεις από τη μάχη που έλαβε χώρα κοντά και γύρω από την περιοχή οτυς, θα μπορούσαν εύκολα να επισημάνουν πού βρίσκονταν οι τάφοι και να καθοδηγήσουν τους τυμβωρύχους. Εάν όντως υπήρχαν ομαδικοί τάφοι στις τοποθεσίες που αναφέρονται στις πηγές, τότε ο Πόλαρντ πιστεύει ότι είναι πολύ πιθανό, οι ληστές να εκμεταλλεύτηκαν μια προσοδοφόρα ευκαιρία να σκάψουν και να ξεθάψουν πολλά πτώματα τα οποία θα πουλούσαν σε εμπόρους για την κατασκευή λιπασμάτων.

Το οστεάλευρο είχε αποδειχθεί πολύ σημαντική πηγή φωσφορικών λιπασμάτων κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονικής περιόδου. Τα οστά αλέθονταν και μετατρέπονταν σε λεπτή σκόνη λίπαιναν το χώμα, όπου προφανώς λειτουργούσαν καλύτερα από οποιαδήποτε κοπριά. Τα οστά, μετατράπηκαν σε εμπόρευμα για το οποίο πολλοί θα πλήρωναν αρκετά για να το αποκτήσουν.

Ακριβό εμπόρευμα τα κόκαλα!

Μια έκθεση που δημοσιεύτηκε το 1822 αποδεικνύει την ύπαρξη ανοιχτής αγοράς για οστεάλευρα, καταγράφοντας ότι: «Υπολογίζεται ότι περισσότερα από ένα εκατομμύριο μπουσέλ (ανθρώπινα, αλλά και κόκαλα ζώων» εισήχθησαν από την Ευρώπη στο λιμάνι του Χαλ».

Αυτή δεν ήταν η μοναδική αναφορά σε κάτι τέτοιο. Υπήρχαν τουλάχιστον τρία άρθρα εφημερίδων από τη δεκαετία του 1820 και μετά που αναφέρονταν στην εισαγωγή ανθρώπινων οστών για λίπασμα, ειδικά από τα πεδία των μαχών. Όλα αυτά επαληθεύουν τη θεωρία του Πόλαρντ και παρέχουν μια σοβαρή εαπάντηση στο ερώτημα: «γιατί δεν εντοπίστηκαν τα λείψανα χιλιάδων πεσόντων στρατιωτών του Βατερλώ;».

Ο Πόλαρντ, που έχει ως στόχο τα επόμενα χρόνια να ηγηθεί έρευνας στην περιοχή, ανασκάπτοντας τις τοποθεσίες δύο από τις υποτιθέμενες τοποθεσίες ομαδικών ταφών, δήλωσε: «Εάν ανθρώπινα λείψανα έχουν αφαιρεθεί, τότε θα πρέπει να υπάρχουν, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις, αρχαιολογικές ενδείξεις στους λάκκους από τους οποίους έχουν ληφθεί».

Ο Πόλαρντ με την ομάδα του, ελπίζει να εντοπίσει περιοχές όπου έχουν παρατηρηθεί διαταραχές στο έδαφος, αλλά γνωρίζει ότι αυτό δεν θα είναι εύκολο κατόρθωμα. Κι ακόμα, 200 χρόνια μετά τη νίκη του Μπλίχερ και του Δούκα του Ουέλινγκτον, το Βατερλώ εξακολουθεί να στοιχειώνει την Ευρώπη και κυρίως τους Γάλλους…