Ο Χίτλερ «ζει» ακόμα: Τι συνέβη το 1945; Το FBI τον έψαχνε μέχρι το 1947 – Οι μαρτυρίες θέασής του. Ποιοι θεωρούν ότι μέχρι το 1962 τον έβλεπαν στην Αργεντινή

Αδόλφος Χίτλερ: ο αιμοσταγής μακελάρης των λαών ακόμα «ζει»· τουλάχιστον ο μύθος γύρω από τον θάνατό του. Τι συνέβη το 1945 στα ερείπια της Καγκελαρίας; Το FBI τον γιατί τον έψαχνε μέχρι το 1947 – Πολλές οι μαρτυρίες θέασής του. Ποιοι θεωρούν ότι μέχρι το 1962 κυκλοφορούσε ανενόχλητος στην Αργεντινή;

Την Πρωτομαγιά του 1945, στις 21:30 το βράδυ, το ραδιόφωνο του Αμβούργου προειδοποίησε τον γερμανικό λαό ότι επρόκειτο να ακολουθήσει «μια σοβαρή και σημαντική ανακοίνωση». Τα αμέσως επόμενα λεπτά οι ακροατές πλημμυρίστηκαν από επικές όπερες του Βάγκνερ και αποσπάσματα από την 7η Συμφωνία του Μπρούκνερ.

Κι εκεί κάπου στις 10.20, ακούστηκε η φωνή του Ναυάρχου Καρλ Ντένιτς, Γενικού Διοικητή της βόρειας Γερμανίας. Με πένθιμο τόνο στη βαριά φωνή του, ανακοίνωσε τον θάνατο του Χίτλερ και τη διαδοχή ως Φίρερ του Ράιχ. «Ο Χίτλερ έπεσε πολεμώντας επικεφαλής των στρατευμάτων μας σήμερα το απόγευμα», είπε. Και τα ραδιόφωνα κι η Ιστορία σώπασαν για να αφουγκραστούν το μέλλον…

Οι «Times» του Λονδίνου τύπωσαν μια νεκρολογία για τον Χίτλερ την επόμενη μέρα. Ο πρόεδρος της Ιρλανδίας Ίμον ντε Βαλέρα έσπευσε να αποστείλει τα συλλυπητήριά του στον γερμανό πρέσβη στο Δουβλίνο. Η είδηση ήταν όμως ψευδής, fakenews όπως θα λέγαμε στη σημερινή… παγκόσμια γλώσσα.
Ο Χίτλερ - όπως ανακοινώθηκε αργότερα - είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα και δεν είχε πέσει επιτελώντας το καθήκον του, ως ηρωικός μάρτυρας, αλλά είχε αυτοκτονήσει, χωρίς να αφήσει στιγμή το ασφαλές καταφύγιο κάτω από την Καγκελαρία του Ράιχ, όπου βρισκόταν πάνω από τρεις μήνες, από τις 16 Ιανουαρίου του 1945.

Υποψίες και θωριές συνωμοσίας

Ο Ναύαρχος Ντένιτς ίσως είχε περισσότερους παρά έναν λόγος για να κοινοποιήσει μια ψευδή ιστορία. Ίσως και να μην γνώριζε όλα τα γεγονότα, αλλά σε κάθε περίπτωση έπρεπε να διασφαλίσει το πώς θα αντιδρούσαν τα γερμανικά στρατεύματα αν άκουγαν ότι ο ηγέτης τους δεν είχε πεθάνει ένδοξα στο πεδίο της μάχης, αλλά είχε αυτοκτονήσει.
Όποιοι και αν ήταν οι λόγοι του Νένιτς, αυτή η ψευδής ιστορία, σε συνδυασμό με την απόλυτη σιωπή των Ρώσων για το τι είχαν ή δεν είχαν βρει στην Καγκελαρία, αλλά και η απουσία πτώματος - είτε του Χίτλερ είτε της Εύα Μπράουν - προκάλεσαν υποψίες, θωριές συνωμοσίας και σίγουρα αμφισβήτηση. Αποτέλεσμα; Όλο το καλοκαίρι του 1945 οι φήμες ότι ο Χίτλερ ήταν ακόμα ζωντανός κυκλοφορούσαν σαν λοιμώδη ασθένεια από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και η «πανδημία» ξέσπασε…

Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν δει τον Χίτλερ! Μεταξύ των πρώτων αναφορών γινόταν λόγος ότι ο Χίτλερ ζούσε σαν ερημίτης σε μια σπηλιά κοντά στη λίμνη Γκάρντα στη βόρεια Ιταλία. Μια άλλη αναφορά έλεγε ότι ήταν βοσκός στις Ελβετικές Άλπεις και μια τρίτη ότι ήταν υπάλληλος (κρουπιέρης) σε ένα καζίνο στο Evian της Γαλλίας! Και ο Χίτλερ ήταν παντού: στη Γκρενόμπλ, στο Σεντ Γκάλεν και ακόμη σε ψαροχώρια των ιρλανδικών ακτών.

Τον Ιούλιο του 1945, το Γραφείο Λογοκρισίας των Η.Π.Α. υπέκλεψε μια επιστολή από κάποιον στην Ουάσιγκτον, που απευθυνόταν σε εφημερίδα του Σικάγο. Ο επιστολογράφος ισχυριζόταν ότι ο Χίτλερ ζούσε σε ένα πλούσιο αγροτόσπιτο (χασιέντα) 450 μίλια από το Μπουένος Άιρες. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θορυβήθηκε και έδωσε σε αυτήν την υπόθεση ιδιαίτερη σημασία: έστειλε ένα απόρρητο τηλεγράφημα στην αμερικανική πρεσβεία στην Αργεντινή, ζητώντας βοήθεια για την διεξαγωγή έρευνας. Εκτός από τις γενικές πληροφορίες, το τηλεγράφημα προσέθετε ότι ο Χίτλερ φέρεται να κατοικούσε σε ειδικά διαμορφωμένες υπόγειες συνοικίες.

Ο Έντγκαρ Χούβερ, τότε διευθυντής του FBI, έγραφε στο Υπουργείο Πολέμου: «Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει σοβαρή ένδειξη ότι ο Αδόλφος Χίτλερ βρίσκεται στην Αργεντινή», και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Όμως όλοι, για χρόνια στην Αργεντινή, κοίταζαν αγνώστους στα μάτια μήπως και διακρίνουν εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα του Χίτλερ…

Η ρωσική εφημερίδα «Izvestiia» δημοσίευσε εκείνα τα χρόνια μια αναφορά ότι ο Χίτλερ και η Εύα Μπράουν ήταν ζωντανοί και άριστα στην υγεία τους και ζούσαν σε ένα κάστρο στη Βεστφαλία. Αυτό το άρθρο εξαπέλυε μομφή κατά των Βρετανών, γιατί η Βεστφαλία βρισκόταν στη βρετανική ζώνη κατοχής. Το δημοσίευμα εκείνο ακολούθησε μια άλλη αναφορά, στην οποία ένας αμερικανός δικηγόρος έγραφε στον Έντγκαρ Χούβερ ότι ο Χίτλερ ζούσε με το ψευδώνυμο Γκέρχαρντ Βάιτχαουπτ σε ένα σπίτι που ανήκε σε κάποια φράου Φρίντα Χάαφ στο Ίνσμπρουκ. Με τον Χίτλερ - υποστήριζε ο δικηγόρος – ζούσε και ο προσωπικός του γιατρός. Ολόκληρος ο ισοπεδωμένος και αιμόφυρτος κόσμος έδειχνε να μην δίνει την παραμικρή σημασία στη δήλωση του Ναυάρχου Ντένιτς. Ο στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, ο Αμερικανός Αρχηγός του Επιτελείου, είχε συνειδητοποιήσει ήδη από την 1η Μαΐου ότι ήταν απαραίτητο να γίνει κάτι ώστε να αντιμετωπιστεί ο «μύθος του Χίτλερ».

Ψάξτε στα βουνά!

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1946 η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Στοκχόλμη έλαβε μια ανώνυμη επιστολή που αντιμετωπίστηκε πιο σοβαρά από πολλές άλλες σχετικές αναφορές. Τι υποστήριζε;
«Αν ανεβείτε στα βουνά Bauerska και ψάξετε, θα βρείτε μια μεγάλη σπηλιά με πόρτες καλά καμουφλαρισμένες. Ο Χίτλερ έχει εκεί ένα δωμάτιο με ηλεκτρικές σόμπες. Υπάρχει φαγητό εκεί μέσα, κονσέρβες όλων των ειδών και πολλά χρήματα. Υπάρχει επίσης ένας σωλήνας στην κορυφή του βουνού από τον οποίο διοχετεύονται τα τρόφιμα. Αυτοί που κατασκεύασαν όλο αυτό το κτίσμα στα βουνά έχουν δολοφονηθεί εδώ και πολύ καιρό για να μην το αποκαλύψουν. Όταν το βρείτε, απαιτώ το 1/6 από ό,τι υπάρχει εκεί και ένα τζιπ και ένα τρακτέρ. Θα μάθετε το όνομά μου όταν το βρείτε». Το έψαξαν οι Αρχές και δεν βρήκαν το παραμικρό. Οι φαρσέρ είχαν πάρει τα όπλα…

Μια ακόμα αναφορά, το 1946, έβρισκε τον Χίτλερ στην Ολλανδία, σε ένα καφενείο στο Άμστερνταμ. Αυτή τη φορά ο συγγραφέας σχολίασε την περίεργη εμφάνιση του Φίρερ: είχε πολύ μακρύ σώμα και μακριά χέρια...
Επιστολή προς την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Δυτική Γερμανία υποδείκνυε ότι ο Χίτλερ κυκλοφορούσε στη Ζυρίχη, περιγράφοντας ότι: «…είχε γεράσει πολύ, τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει, το σώμα του ήταν καμπουριασμένο και είχε κάποια μορφή πνευμονικής λοίμωξης γιατί έβηχε επίμονα· φορούσε σκούρα κοστούμια και καπέλα και η συμπεριφορά του ήταν «παρόμοια με αυτή ενός συνταξιούχου αξιωματούχου». Ο Αναπληρωτής Διευθυντής Πληροφοριών στην Ευρωπαϊκή Διοίκηση έδωσε εντολή στους υφισταμένους του να ελέγξουν αυτήν την αναφορά, όπως έκανε με σχεδόν όλα αυτά τα έγγραφα που έφθαναν στο γραφείο του. Ζήτησε μάλιστα βοήθεια από τον Αρχηγό της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Αστυνομίας στη Βέρνη.

Και από τις Συμμαχικές Δυνάμεις έφταναν αναφορές που «εντόπιζαν» τον Χίτλερ. Ένας αμερικανός στρατιωτικός ανέφερε ότι είχε δει τον Φίρερ, την Εύα Μπράουν και την αδελφή της Γκρετλ στο Μπέρνχαϊμ. Αυτός ο άντρας «έδειχνε μεγάλη αγάπη και συγκίνηση όταν έβλεπε μια φωτογραφία ενός σκύλου, που φαίνεται να έμοιαζε πολύ με τον Μπλόντι, το Αλσατικό Ποιμενικό του Χίτλερ, υποστήριζε ο Αμερικανός.

Χρόνια πολλά Φίρερ μας...

Ο αντίκτυπος όλων αυτών των αναφορών μπορεί να συνοψιστεί σε μια αφήγηση του αντισυνταγματάρχη W. Byford-Jones, ενός αξιωματικού της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών που, στις 20 Απριλίου του 1946 (που θα ήταν τα 57α γενέθλια του Χίτλερ), μίλησε με 20 καλλιεργημένους Βερολινέζους για την τύχη του Χίτλερ: «Μόνο, ο ένας θεωρούσε ότι ο Χίτλερ ήταν νεκρός. Οι άλλοι δεκαεννέα ήταν συγκινημένοι για τα γενέθλια του Φίρερ τους. Ήταν πεπεισμένοι πως ήταν ακόμα ζωντανός και μιλούσαν για αυτόν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από απέχθεια».

Ήταν Μάρτιος του 1947 όταν η έκθεση του Χιου Τρέβορ-Ρόπερ (άγγλου ιστορικού και Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) δημοσιεύτηκε με τη μορφή βιβλίου, με τον τίτλο: «Οι τελευταίες μέρες του Χίτλερ». Το βιβλίο προέκυψε από την (κατόπιν διαταγής) έρευνα του συγγραφέα με την ιδιότητα του αξιωματικού της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών το 1945, για να ανακαλύψει τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στο καταφύγιο του Χίτλερ. Από συνεντεύξεις του με μάρτυρες και τη μελέτη των σωζόμενων εγγράφων απέδειξε ότι ο Χίτλερ ήταν νεκρός και δεν είχε δραπετεύσει από το Βερολίνο. Το βιβλίο θα έπρεπε να είχε καθαρίσει την ομίχλη της όλης ιστορίας μια για πάντα και να είχε ισοπεδώσει τις κάθε λογής εικασίες· ήταν σχολαστικά εμπεριστατωμένο, καλογραμμένο και σε γενικές γραμμές πειστικό. Αλλά υπήρχαν και πολλά σκοτεινά σημεία. Κι από εκεί πιάστηκαν οι συνωμοσιολόγοι και συνέχισαν τις θεωρίες τους.

Ο Γκρίζος Λύκος επέστρεψε...

Και τα χρόνια γκρέμισαν ζωές, ρήμαξαν συνειδήσεις και μνήμες και, σαν ποταμός που κυλάει οργισμένος, παρέσυραν ιστορίες και θεωρίες συνωμοσίας. Και το 2011, το βιβλίο των Gerrard Williams και Simon Dunstan «Grey Wolf: The Escape of Adolf Hitler», ήρθε να υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι, άλλο Ιστορία και άλλο μύθος: η Ιστορία ζει και γερνάει σαν παραμελημένο πλουσιόπαιδο σε ένα αδειανό παλάτι, όμως οι μύθοι κυκλοφορούν με τρύπια τα παπούτσια της αξιοπιστίας, όμως πάντα αρυτίδωτοι και αειθαλείς.

Στο βιβλίο λοιπόν υποστηρίζεται ότι: ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν πέθανε στο καταφύγιό του στο Βερολίνο το 1945 αλλά διέφυγε, μαζί με την Εύα Μπράουν και αρκετούς άλλους αξιωματούχους των Ναζί, στην Αργεντινή. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η απόδραση του Χίτλερ οργανώθηκε από τον Μάρτιν Μπόρμαν, ο οποίος επίσης διέφυγε στην Αργεντινή και βοηθήθηκε από την κυβέρνηση του Χουάν Περόν. Ο Χίτλερ πέθανε στα 73 του, στην Αργεντινή, μόνος, φτωχός και ψυχικά ασθενής, το 1962, αφήνοντας πίσω του μια σύζυγο και τουλάχιστον ένα παιδί.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι΄ εμείς καλύτερα…