Μια ξεχασμένη αποτρόπαια ιστορία: Με απεχθή τρόπο που θύμισε τουρκοκρατία, Ταγματασφαλίτες σκότωσαν 18χρονη δασκάλα στην Εύβοια

Η ντροπή της Ελλάδας, οι Ταγματασφαλίτες - Με ποιον απεχθή τρόπο, που θύμισε τα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας, εκτέλεσαν 18χρονη δασκάλα στην Εύβοια.

Από την Αρχαία Ελλάδα, τότε με τους Τρωικούς, Πελοποννησιακούς Πολέμους αλλά και μετά, στο Βυζάντιο και σε όλη την πολυτάραχη ελληνική ιστορία, δεν έλειψαν ποτέ οι «Εφιάλτες», εκείνοι που κινούμενοι από κάποια μικρή ή μεγάλη ιδιοτέλεια συμμάχησαν με τον εκάστοτε ξένο εχθρό και πολέμησαν εναντίον της πατρίδας τους και του λαού της. Σε αυτή την κατηγορία των «γνήσιων προδοτών», χωρίς το παραμικρό ελαφρυντικό, υπάγονται και τα ελληνόφωνα, αλλά γερμανόδουλα Τάγματα Ασφαλείας της κατοχικής περιόδου!

Κάπως έτσι προλογίζει ο σπουδαίος δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης (1910-1985) ένα από τα βιβλία που περνούν από μικροσκόπιο το έμεσμα του δωσιλογισμού και της προδοσίας.   

Η ματαίωση σχεδίου της επιστράτευσης Ελλήνων που θα χρησιμοποιούνταν όχι μόνο για την εσωτερική τάξη αλλά και στα πολεμικά μέτωπα - δυτικό ανατολικό και αφρικανικό - υποχρέωσε τη χιτλερική διοίκηση να συγκροτήσει τα «ελληνικά» Τάγματα Ασφαλείας αντώντας άνδρες από την δεξαμενή του υποκόσμου της κοινωνίας, που η πείνα η εξαθλίωση και η απουσία εθνικής συνείδησης, την καθιστούσε ευκόλως προσβάσιμη.

Ασυλία από ομοϊδεάτες!

Η κατοπινή συμπεριφορά των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της Δεξιάς (που κηδεμονεύονταν από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς) επιβεβαίωσε την εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στα Τάγματα και στην ελληνική εθνικοφροσύνη. Στο τερατώδες σχέδιο της συγκρότησης των Ταγμάτων συνεργάστηκαν και συνέβαλαν πολιτικοί ηγέτες της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς, όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος ο Στυλιανός Γονατάς ακόμα και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης και ο Σοφοκλής Βενιζέλος.
Έτσι υπάρχει μια λογική εξήγηση του ανατριχιαστικού γεγονότος, ότι η ελληνική Δεξιά και οι ξένοι κηδεμόνες της όχι μόνο δεν τιμώρησαν, τουλάχιστον τους επικεφαλής των χιτλερικών ταγμάτων, αλλά τους ετίμησαν τους αναγνώρισαν την εθνική δράση τους και τους συνταξιοδότησαν!

Αυτά είναι τα απεχθή και ελεεινά Τάγματα Ασφαλείας που ρύπαναν την ελληνική ιστορία.
Ακόμα και ο ακραιφνής φιλοβασιλικός και δεξιών πεποιθήσεων πολιτικός και ιστορικός Σπύρος Μαρκεζίνης είναι συντριπτικός κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας.

«Η ίδρυση τους ήταν λάθος»!

Γράφει ο Σπύρος Μαρκεζίνης στη «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας» του: « Ο Ιωάννης Ράλλης παρατηρεί ότι χάρη στα Τάγματα Ασφαλείας και τους Ευζώνους μπόρεσαν να έρθουν στην Ελλάδα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Αρκετοί επώνυμοι, όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος και ο Στυλιανός Γονατάς, έκριναν ότι ήταν απαραίτητα για τη στοιχειώδη άμυνα εναντίον των κομμουνιστών που είχαν εξαπολύσει αγώνα εξοντώσεως κατά παντός μη συμμεριζομένου τις πεποιθήσεις τους. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου του Λιβάνου, θα αποδώσει στην τρομοκρατική δράση του ΚΚΕ την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Βεβαίως δεν ήταν λίγοι και εκείνοι οι οποίοι συνεργάζονται συνειδητά με τους Γερμανούς, όπως συνέβη στα μπλόκα της Καισαριανής, του Παγκρατίου, του Νέου Κόσμου και της Κοκκινιάς. Τα Τάγματα δεν επέτυχαν την αποστολή στην οποία απέβλεπε ο Ιωάννης Ράλλης. Οι συγκρούσεις απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων και διευκόλυναν, κατά την κρίσιμη ώρα, την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα! Η ίδρυση τους ήταν λάθος. Αν δεν εξυπηρέτησαν μόνο το γερμανικό συμφέρον, πάντως είναι βέβαιον ότι εξυπηρέτησαν και το γερμανικό συμφέρον!»…

Η εξαίρεση των δωσιλόγων δεν αρκεί να αμαυρώσει το έπος της Εθνικής Αντίστασης» γράφει ο δημοσιογράφος - συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης. Σίγουρα, όμως η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας και η ατιμωρησία τους μετά την απελευθέρωση, αμαυρώνει συλλήβδην ολόκληρη την Ελλάδα.

Το όνειδος της Εύβοιας

Ένα τραγικό έγκλημα, ιδιαζόντως ειδεχθές, με ενόχους τους άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας της Εύβοιας συνετελέσθη την άνοιξη του 1944 στο ορεινό χωριού Στρόπωνες. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα στη Στενή και στην δημοφιλή παραλία της Χιλιαδούς, που συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών την καλοκαιρινή περίοδο.

Διαβάζουμε στο βιβλίο «Οι Ταγματασφαλίτες» του Γ.Κ.Δουατζή: «Το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου έφυγε από τη Στενή, φάλαγγα από 250 γερμανοταγματασφαλίτες με επικεφαλής τον γερμανό αξιωματικό Μπέντερ και τους ταγματασφαλίτες αξιωματικούς Λασκαρίδη, Γενεράλη, Βαλαήδες, Παπαχρήστου, Λέρτα κλπ. Και μπήκε στο χωριό {Στρόπωνες}. Μπήκανε και πήρανε το τυπογραφείο της οργάνωσης. Ληστέψανε τα σπίτια και σήκωσαν όλο το μαγαζί του Νίκου Μπαλάκα. Πήρανε περί τα 20 φορτία ζώων με διάφορα αντικείμενα και ιματισμό. Μείνανε 3 μέρες στο χωριό· σκότωσαν τη δασκάλα Μέντη και πήραν μαζί τους τον Γ. Καρλατήρα, πατέρα του γιατρού Β. Καρλατήρα τον οποίο κλείσανε στις φυλακές Χαλκίδας».

Ποια ήταν όμως η δασκάλα Μέντη που μνημονεύεται ακροθιγώς στην αναφορά του συγγραφέα και ποια η τραγική τύχη της;
Διαβάζουμε στην el.wikipedia.org στο λήμα «ανασκολοπισμός»: «Την περίοδο της στρατιωτικής κατοχής της Ελλάδας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θρασύβουλου Παπαστράτη (νομικός, γιου του βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ορέστη Παπαστρατη) ταγματασφαλίτες της Εύβοιας, θανάτωσαν με ανασκολοπισμό (!) την Εβραία δασκάλα του χωριού Στρόπωνες, έπειτα από ολοήμερο βασανισμό»!
Να σημειώσουμε εδώ πως η αναζήτηση μας είχε να κάνει με τα βασανιστήρια των Οθωμανών, όμως αυτή η ανατριχιαστική παράγραφος έστρεψε την πυξίδα μας προς τα άθλια Τάγματα Ασφαλείας.

Η αφήγηση του αδελφού

Διαβάζουμε στο περιοδικό «Χρονικά» την αφήγηση του Ιάκωβου Λέων Μόσκοβιτς, Εβραίου της Θεσσαλονίκης, που κυνηγημένος έφθασε με την οικογένειά του στην Αθήνα:
«...Μετά ένα χρονικό διάστημα οι Γερμανοί κατέλαβαν την Πρωτεύουσα από τα χέρια των Ιταλών και τότε άρχισαν να καταγράφουν τους Εβραίους της Αθήνας. Εμείς έπρεπε να φύγουμε εγκαταλείποντας το σπίτι του θείου μας και φύγαμε με γνωστούς μας Έλληνες αντάρτες του Ε.Α.Μ., όπου μας φυγάδεψαν στην Χαλκίδα και από εκεί μας έστειλαν στο χωριό που ονομαζόταν Στενή. Από εκεί μας έστειλαν σε βορειότερο χωριό που ονομαζόταν Στρόπωνες, με την προϋπόθεση ότι δεν θα έφθαναν μέχρι τόσο ψηλά οι Γερμανοί να μας βρουν. Στο χωριό αυτό η αδελφή μου η Μέντη Μόσκοβιτς, που ήταν στα 18 της χρόνια, έγινε δασκάλα του χωριού και δίδασκε Ελληνικά στο δημοτικό σχολείο του χωριού και κατά τέτοιο τρόπο που οι συχωριανοί να μην ξέρουν ότι η δασκάλα του χωριού ήταν Εβραία. Διότι εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί δωσίλογοι στα χωριά.

»Στο χωριό αυτό κρυβόμασταν περίπου ένα χρόνο και όταν οι Γερμανοί ερχόντουσαν στην Στενή οι αντάρτες μας ειδοποιούσαν και καταφεύγαμε στα βουνά και μέναμε μεταξύ ουρανού και γης για ολόκληρες εβδομάδες και μερικές φορές για μήνες κοιμόμασταν με μια παλιά κουβέρτα κάτω από δένδρα σαν τα ζώα. Καμιά φορά οι αντάρτες μας έδιναν ένα κομμάτι ψωμί από καλαμπόκι – μπομπότα.
Μια μέρα κάποιος από το χωριό, που ήταν δωσίλογος, ειδοποίησε τους Γερμανούς σχετικά με την οικογένειά μας. Έτσι όταν οι Γερμανοί έφθασαν στο χωριό έπιασαν τους γονείς μου και την αδελφή μου την Μέντη. Τους μετέφεραν στα γραφεία της Κομαντατούρ και εμένα επειδή ήμουν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι δεν με πήρανε μαζί τους. Αυτό έγινε μεταξύ 1 και 8 Μαρτίου 1944. Οι Γερμανοί είχαν μαζί τους συνεργάτες των ταγμάτων ασφαλείας με επικεφαλής τους Έλληνες αξιωματικούς Γενεράλη και Λέρτα. Η Γερμανική δύναμη είχε το Γερμανό ταγματάρχη Μπέρνερ ή Μπάγερ.

»Οι Γερμανοί λεηλατούν τα πάντα στο χωριό, καταστρέφουν το τυπογραφείο του Ε.Α.Μ., αρπάζουν όλα τα εμπορεύματα του καταστήματος Μπολάκα και όλα τα τρόφιμα των σπιτιών. Ο Γερμανός ταγματάρχης μόλις διαπίστωσε ότι η Μέντη είναι Εβραία, την υποβάλει σε αφάνταστα μαρτύρια και βασανισμούς ολόκληρη την νύχτα. Ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό, την γύμνωσε, την βίασε και της έμπηξε ένα ξύλο στα γεννητικά της όργανα και από τον εξώστη του σπιτιού την πέταξε γυμνή στην πλατεία πεθαμένη πλέον. Υπάρχει πληροφορία ότι το ανθρωπόμορφο αυτό τέρας ο Γερμανός ταγματάρχης δικάστηκε το 1948 σαν εγκληματίας πολέμου».

Η διήγηση κατοίκου του χωριού (που δεν θέλησε να δημοσιευτεί το όνομά του), όπως την άκουσε από τους γονείς του και επί χρόνια συζητείτο στον τόπο ήταν κάπως διαφορετική: «Οι Ταγματασφαλίτες, αφού την βασάνισαν την άτυχη δασκάλα, προσπάθησαν να την βιάσουν χωρίς να τα καταφέρουν, αφού η γυναίκα αντιστεκόταν σαν θηρίο. Τότε την πέταξαν από το μπαλκόνι του σπιτιού που χρησιμοποιούσαν ως αρχηγείο. Η κοπέλα, αιμόφυρτη, στο χώμα, ακόμα ανάσαινε. Τότε την παλούκωσαν με ένα χοντρό πάσσαλο μπήγοντας τον στα γεννητικά όργανα»…

Τα σχόλια δεν προσθέτουν το παραμικρό, αντίθετα ό,τι και να γράψεις δεν θα ταιριάζει στο μπόι της παλιανθρωπιάς και της διεστραμμένης ψυχής των δημίων! Και η περίπτωση της τραγικής δασκάλας είναι μια μονάχα ανάμεσα σε άλλες εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες…

Ακούει η Ιστορία και κοκκινίζει...

Οι αξιωματικοί που πολέμησαν την Εθνική Αντίσταση στην Εύβοια, ξεπέρασαν σε σκληρότητα και αυτούς ακόμα τους γερμανόφασίστες κατακτητές . Δείγμα ψυχοσύνθεσης και σκληρής συμπεριφοράς των αξιωματικών αυτών ήταν ο τότε λοχαγός Νίκος Μπουρλίδης, όπως παρουσιάζεται από αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και από τον Τύπο της εποχής

Στην Ιστιαία ο Μπουρλίδης, λένε, κατάφερε το όνομά του να προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και σήμερα παρόλο που έχουν περάσει κοντά 80 χρόνια· όχι μόνο στους αντιστασιακούς αλλά και σε εκείνους που είχα συνδέσει τη μοίρα τους με τους συνεργάτες των Γερμανών. Οι γέροντες δεν ξέχασαν ποτέ πώς σκότωσε, ο άνθρωπος εκείνος, 18 αθώους και ανυπεράσπιστους Ξηροχωρίτες μετά τη μάχη της 01/04/1944. Ο Μπουρλίδης μάζεψε τους άντρες της πόλης στην πλατεία και στο μεγάλο καφενείο του Κούβελου και διάλεξε ανάμεσα από εκείνους 18 νέους και τους οδήγησε στο νεκροταφείο κι άρχισε το ελεεινό έργο του. Πήρε έναν κρατούμενο και στηρίζοντας το πιστόλι του στον κρόταφο του, πυροβόλησε και τον ξάπλωσε κάτω νεκρό. Στο ένα χέρι κρατούσε το πιστόλι και στο άλλο μια μπουκάλα με τσίπουρο· έπινε και σκότωνε, έπινε και σκότωνε. Και η αιμοδιψής μανία του επαναλήφθηκε μέχρι το 18ο τραγικό θύμα. 18 διαλεχτά παλικάρια κυλίστηκα νεκρά στο χώμα του νεκροταφείου από το άνανδρο και δολοφονικό χέρι του Μπουρλίδη.

Η εφημερίδα της Χαλκίδας «Λευτεριά» στις 17/02/1946 γράφει: «Την περασμένη Τρίτη, το κτήνος του Ξηροχωρίου λοχαγός Μπουρλίδης πυροβόλησε στην οδό Αρεθούσας, δίχως κανένα λόγο, στο κεφάλι τον δικηγόρο Σπυρόπουλο, διευθυντή της εφημερίδας «Ευβοϊκός Κήρυξ». Ο Σπυρόπουλος παρίστατο με έναν ενωμοτάρχη στην εκτέλεση δικαστικής απόφασης σε βάρος της εθνικίσριας Μολέ. Στο μεταξύ έφτασε ο Μπουρλίδης και δήλωσε ότι οι εθνικιστές απαγορεύουν την εκτέλεση της απόφασης. Ο Σπυρόπουλος έφυγε λέγοντας στον ενωματάρχη να κάνει το καθήκον του. Ο Μπουρλίδης τον έπιασε από το γιακά και τον πυροβόλησε στο κεφάλι…»
Και να ‘ταν μόνο ο Μπουρλίδης...

«Εκ των ημετέρων, εις Γερμανός τραυματίας»...

Ανάλογα περιστατικά - και πιο βίαια και ελεεινά - έχουν λερώσει την ιστορία της ελληνικής υπαίθρου. Η προσπάθεια επιμερισμού ευθυνών με κουβέντες του τύπου: «όλοι τα ίδια έκαναν» είναι εντελώς ανυπόστατη. Αυτά που έκαναν οι Ταγματασφαλίτες ήταν εγκληματικά και μοναδικά στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ίσως να συγκρίνονται μόνο με άγριους εμφυλίους υπανάπτυκτων φυλών της Αφρικής του προπερασμένου αιώνα.

Αξίζει να «κρατήσουμε» μια παράγραφο από το βιβλίο του Γιάννη Δουατζή «Οι Ταγματασφαλίτες», του ΕΑΜίτη συγγραφέα που αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της (ελεύθερης) ζωής του στην έρευνα για τη ζωή και τη δράση του αδελφού του, Γιώργου Δουατζή (καπετάν Όθρυς) και του 7ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στην Εύβοια): Ο Γιάννης Γερακινής είναι το μοναδικό φαινόμενο αξιωματικού στον κόσμο, που με εχθρικά στρατεύματα κατέλαβε το χωριό που γεννήθηκε και παραξενεύτηκε γιατί οι συγχωριανοί του δεν πήγαν να τον υποδεχτούν! Είναι, τέλος, εκείνος που ενώ φορούσε την τιμημένη στολή του Έλληνα Συνταγματάρχη, έπειτα από μια μάχη με Γερμανούς εναντίον ελλήνων ανταρτών στο Παρθένι, ανακοίνωσε το περίφημο: «…εκ των ημετέρων, εις Γερμανός τραυματίας»!

Το πιο θλιβερό με την προδοσία είναι ότι ποτέ δεν προέρχεται από τους εχθρούς σου. Κι ακόμα θλιβερότερο είναι η ατιμωρησία των προδοτών. Ουδείς συνεργάτης των κατακτητών διώχθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα. Αντίθετα ενσωματώθηκαν στο νεοσύστατο κράτος και απόλαυσαν τιμές και διακρίσεις από την προώθησή τους σε στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα. Οι άντρες των Ταγμάτων Ασφαλείας συνταξιοδοτήθηκαν από τον προϋπολογισμό των ελληνικών κυβερνήσεων τον οποίο τροφοδοτούσε το υστέρημα του ελληνικού λαού, σαν άξια τέκνα της πατρίδος.
Και η προδοσία τους είναι η μόνη καθαρή αλήθεια που έχει μείνει από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο!