Αχαριστία των ΗΠΑ: Τι είχε το Τάγμα χειριστών αεροστάτων στην Απόβαση της Νορμανδίας και δεν τους δόθηκε μετάλλιο, τους ξέχασε η Ιστορία, δεν εμφανίστηκαν σε ταινία και πέθαναν σαν να μην έζησαν

Αγνώμον δίποδο ο άνθρωπος και αγνώμων πατρίς οι ΗΠΑ. Το Τάγμα χειριστών αεροστάτων έδωσε το αίμα και την ψυχή του στην Απόβαση της Νορμανδίας, αλλά δεν τους αποδόθηκε ούτε ένα μετάλλιο ανδρέιας, τους ξέχασε η Ιστορία, δεν εμφανίστηκαν ούτε σε μια ταινία και πέθαναν ξεχασμένοι... Ακόμα μια θλιβερή ιστορία αχαριστίας. 

Πλησίαζε και στις δυτικές ακτές του Ατλαντικού το τσουνάμι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις Ηνωμένες Πολιτείες δηλαδή, και αρκετοί - αν όχι οι περισσότεροι - αμερικανοί στρατιωτικοί ηγέτες αμφέβαλαν για την ικανότητα (και τον πατριωτισμό, γιατί όχι;) των μαύρων να πολεμήσουν.

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι οι μαύροι στρατιώτες στο παρελθόν είχαν πολεμήσει με πάθος και αυταπάρνηση σε όλους σχεδόν τους πολέμους που ενεπλάκησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μέχρι τότε: στην Αμερικανική Επανάσταση, στον Εμφύλιο Πόλεμο, στον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο, ακόμη και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ωστόσο, ο ρατσισμός δεν κάμπτεται από τα γεγονότα. Έτσι, με σχετικά λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι Αφροαμερικανοί χρησιμοποιήθηκαν σε μη μάχιμες θέσεις στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εξαιρέσεις περιλάμβαναν το 320ο Τάγμα αεροστάτων (320th Barrage Balloon Battalion), μια επίλεκτη μονάδα των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ που δημιουργήθηκε για την προστασία των αμάχων από βομβαρδισμούς εχθρικών αεροπλάνων. Στις 6 Ιουνίου του 1944 , η μονάδα εκείνη ήταν παρούσα στις ακτές της Νορμανδίας και ήταν η μοναδική που είχε μαύρους στρατιώτες κατά την Μεγάλη Απόβαση.

Πρώτα «πυρά» στις ΗΠΑ!

Η ιστορία της μονάδας εκείνης άρχισε τον Σεπτέμβριο του 1942, όταν μαύροι στρατιώτες κατέβηκαν από το τρένο στο Πάρις του Τενεσί, ενώ ταξίδευαν για το κοντινό στρατόπεδο Τάισον. Ήταν το νοτιότερο κομμάτι γης στις ΗΠΑ, όπου είχαν πατήσει ποτέ τόσοι πολλοί μαύροι από τον βορρά και αγωνιούσαν για τη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν στον τόπο των νόμων του Τζιμ Κρόου (Οι νόμοι του Jim Crow {πήραν το όνομα τους από ένα τραγούδι μαύρων που διακωμωδήθηκε από τους λευκούς} ήταν πολιτειακοί και τοπικοί νόμοι που εισήχθησαν στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα και επέβαλαν τον φυλετικό διαχωρισμό, με το ότο «Jim Crow» να είναι υποτιμητικός για έναν Αφροαμερικανό).

Οι μαύροι στρατιώτες, δικαιολογημένα αγωνιούσαν αφού το κακό που περίμεναν γινόταν πολλές φορές και χειρότερο .
Το κακό προαίσθημα και οι τρομαγμένες ματιές ανάμεσά τους άρχισαν να εντείνονται όταν η αμαξοστοιχία τους διέσχιζε τη γραμμή Mason-Dixon και όλοι οι μαύροι στρατιώτες διατάχθηκαν να στριμωχτούν στο «νέγρικο βαγόνι», στο πιο βρώμικο και άθλιο στο τέλος του συρμού, που ούτε τα ζώα φόρτωναν εκεί. Κι όταν έφτασαν στον προορισμό τους, οι μαύροι στρατιώτες δέχτηκαν καταιγισμό απαράβατων εντολών: να αποφεύγουν να εξοργίζουν τους ντόπιους που έχουν δολοφονικές αντιδράσεις (!), να μην κοιτάζουν ποτέ έναν λευκό άνθρωπο στα μάτια και να κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο αν κάποιος λευκός πλησίαζε προς το μέρος τους!

Οι στρατιώτες του 320ου Τάγματος αεροστάτων είχαν εκπαιδευτεί πώς να κατασκευάζουν εύφλεκτο αέριο υδρογόνο, να μετρούν την ταχύτητα του ανέμου, να προβλέπουν τις καιρικές μεταβολές και ανέπτυξαν και άλλες δεξιότητες που ήταν απαραίτητες για να κρατούν τα αερόστατά τους (κάτι σαν αερόπλοια της εποχής) στον αέρα.
Διαβιούσαν και έτρωγαν σε χωριστούς στρατώνες από τους λευκούς και όταν βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας και έξω από τη Βάση τους, υπέμεναν τα πάνδεινα: παρενοχλούνταν συνήθως από λευκούς πολιτικούς, αστυνομικούς, λευκούς βουλευτές και λευκούς στρατιώτες. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι ένας λευκός στρατιώτης πυροβόλησε έναν μαύρο νεοσύλλεκτο πισώπλατα και δεν τιμωρήθηκε ούτε με επίπληξη! Ένας από εκείνους τους μαύρους στρατιώτες - μάρτυρες, θυμήθηκε χρόνια αργότερα ότι είχε σταματήσει να βγαίνει εκτός Βάσης επειδή: «κάθε φορά που πήγαινα στην πόλη, κάποιος θα γύριζε άσχημα χτυπημένος».

Οι εχθροί απολάμβαναν γεύματα

Αυτό που θύμωνε τους μαύρους περισσότερο, ωστόσο, ήταν το να βλέπουν γερμανούς και ιταλούς αιχμαλώτους να τρώνε σε εστιατόρια, όπου οι μαύροι, Αμερικανοί στρατιώτες δεν ήταν ευπρόσδεκτοι! Παρά τον ρατσισμό και την καθημερινή ταπείνωση, οι μαύροι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους για να μπορέσουν άλλοι, χιλιάδες μίλια μακριά, να ζήσουν ελεύθεροι και να κρεμάσουν τους «νέγρους» από ένα δένδρο σαν σκυλιά όταν ερχόταν η ώρα της «δικαιοσύνης» του φανατισμού των ρατσιστών και της διαβόητης Κου Κλουξ Κλαν. Το 320ο Τάγμα μετατέθηκε στη Βρετανία όπου τα μέλη του εκπαιδεύτηκαν σε αμφίβιες επιχειρήσεις στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την Απόβαση στη Νορμανδία. Το πρωί της 6ης Ιουνίου του 1944, το Τάγμα των μαύρων αποτελούμενο από 691 ανθρώπους πήρε το βάπτισμα του πυρός όταν αποβιβάστηκε μαζί με μονάδες του Πεζικού στις παραλίες της Γιούτα και της Ομάχα.

Οι στρατιώτες του, ξεχύθηκαν από το αποβατικό σκάφος, βούλιαξαν στο νερό μέχρι τη μέση και έτρεξαν να βρουν κάλυψη στην ακτή καθώς οι σφαίρες των Γερμανών θέριζαν ζωές. Στις ζώνες πολλών από εκείνους τους στρατιώτες ήταν δεμένα τα τεράστια μπαλόνια μεγέθους όσο ένα αυτοκίνητο και μεγαλύτερα ακόμα, γεμάτα με εύφλεκτο υδρογόνο.

Το 320ο Τάγμα ήταν η μόνη μάχιμη μονάδα μαύρων στρατιωτών που έδρασε στην D-Day: μπροστά από τα εχθρικά πυρά, πέταξαν και διατήρησαν τα εύφλεκτα μπαλόνια τους σε ύψος περίπου 60 μέτρων, δεμένα σε λεπτά συρματόσχοινα και δημιούργησαν ένα τείχος αποτρεπτικό για τη Luftwaffe στο να επιτίθεται με τα αεροπλάνα της στους Συμμάχους που προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν στις ακτές της Νορμανδίας.

Ο ήρως γιατρός που λησμονήθηκε

Ένας από εκείνους τους μαύρους στρατιώτες, ο γιατρός Γουέβερλι Γούντσον τζούνιορ, ξεχώρισε για τον αλτρουισμό του, τα ανδραγαθήματα και το πάθος του εκείνη την Μεγαλύτερη Μέρα του Πολέμου· αν και τραυματίστηκε σοβαρά και κάηκε στο μισό κορμί του όταν το αποβατικό του σκάφος χτυπήθηκε από βλήμα πυροβολικού, αγνόησε τις πληγές του για να βοηθήσει άλλους. Επανειλημμένως και συχνά απερίσκεπτα εκθέτοντας τον εαυτό του στα εχθρικά πυρά και για περισσότερες από 30 ώρες, έσωζε τις ζωές δεκάδων στρατιωτών. Ο Γουέβερλι ήταν υποψήφιος για το Μετάλλιο της Τιμής, αλλά δεν το πήρε ποτέ! Γιατί ήταν μάυρος! Ουδείς αφροαμερικανός στρατιώτης έλαβε το Μετάλλιο της Τιμής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!
Θα περνούσε ακόμα μισός αιώνας πριν ωριμάσουν οι λευκοί των ΗΠΑ ώστε να αποφασίσουν ότι ακόμα και ένας μαύρος δικαιούται το Μετάλλιο Τιμής για την υπηρεσία του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όσον αφορά τη μονάδα του Γουέβερλι, αυτή έλαβε έναν απλό έπαινο από τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Στα τέλη του Ιουλίου του 1944, μέρος του 320ου μετατέθηκε στο πρόσφατα απελευθερωμένο λιμάνι του Χερβούργου. Τα υπόλοιπα μέλη του Τάγματος παρέμειναν στις παραλίες της Ομάχα και της Γιούτα. Το Τάγμα πέρασε 140 ημέρες στη Γαλλία πριν επιστρέψει στη Βρετανία και από εκεί στην Αμερική και το στρατόπεδο Στιούαρτ της Τζόρτζια. Εκεί, εκπαιδεύτηκαν για μάχες στον Ειρηνικό και την αναμενόμενη εισβολή στην Ιαπωνία και ταξίδεψαν μέχρι τη Χαβάη, πριν ο πόλεμος τελειώσει ξαφνικά, πνιγμένος στους καπνούς και τον θάνατο δυο δυσθεώρητων «μανιταριών».

Ούτε ο Σπίλμπεργκ τους θυμήθηκε...

Κι όταν γύρισαν οι μαύροι πίσω στο σπίτι; Η αχαριστία για τις υπηρεσίες και την αυταπάρνησή τους ήταν το μόνο που εισέπραξαν. Ακόμα και η Ιστορία τους εξαφανίστηκε από το σκληρό (κι ανάλγητο) δίσκο της για τα επόμενα χρόνια.
Λίγα βιβλία που καταπιάστηκαν με την D-Day αναφέρουν απλά και δίχως λεπτομέρειες τους άνδρες του 320ου Τάγματος. Καμία ταινία δεν έγινε γι’ αυτούς, κι ούτε εμφανίστηκαν, ακόμα και ως κομπάρσοι μαύροι στρατιώτες, σε κινηματογραφικά έπη που προσπάθησαν να ζωντανέψουν την Απόβαση στη Νορμανδία! Και οι ταινίες είναι πολλές. Ακόμα και στην πρόσφατη οσκαρική υπερπαραγωγή του Σπίλμπεργκ «Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν», μαύρος στρατιώτης δεν υπάρχει σε κανένα πλάνο. Η ταινία του Σπίλμπεργκ, τουλάχιστον, έδειξε τα μπαλόνια του υδρογόνου, ακόμα κι αν δεν έσκυψαν οι κάμερες για να φανούν οι μαύροι χειριστές τους.

Όσο και να δουλέψει ο γάιδαρος, αγκάθια τον ταΐζουν, λέει η παροιμία στην Ελλάδα. Κι όσο και να μοχθούσε τότε ο μαύρος στην Αμερική, μαύρος και σκουπίδι θα λογιζόταν. Σπουδαία χώρα με σπουδαίο πολιτισμό…