Οι δολοφόνοι που λατρεύτηκαν σαν θεοί και προκαλούσαν τρόμο - Πώς προσηλυτίζονταν οι νέοι και πώς το όνομά τους έμεινε ζωντανό στις μέρες μας

Ήταν στυγνοί δολοφόνοι, προκαλούσαν τρόμο κι όμως λατρεύτηκαν σαν θεοί. Ήταν οι Ασασίνοι! Κατά καιρούς οι άνθρωποι αναζητούσαν ταγούς πνευματικούς ή θρησκευτικούς για να τους ακολουθήσουν. Η πιο τρομακτική λατρεία της μεσαιωνικής εποχής άρχισε από έναν ισλαμιστή λόγιο, τον Hassan al Sabbah (Χασάν αλ Σαμπάχ 1034 - 1124), που ήταν σιίτης ιεραπόστολος, ο οποίος παρέκαμψε το ιεραποστολικό έργο του για να ιδρύσει Τάγμα Δολοφόνων και να δημιουργήσει μια πολιτικοθρησκευτική λατρεία. 

Ο Χασάν αλ Σαμπάχ άνθρωπος με εξαιρετική καλλιέργεια, αλλά ανάλγητο χαρακτήρα, απογοητευμένος από την απαξίωση του νιζαρί, του ισμαηλιτικού σιιτικού κινήματος από τους ομόδοξους Φατιμίδες χαλίφηδες της Αιγύπτου, ίδρυσε το Τάγμα του με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων των νιζαριτών σιιτών με οποιοδήποτε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.

Περιφρονημένοι ως αιρετικοί από τους περισσότερους Μουσουλμάνους και γεωγραφικά διασκορπισμένοι, οι Ασασίνοι του Χασάν αλ Σαμπάχ,  με τον καιρό απέκτησαν σημαντική δύναμη σε όλη τη Μέση Ανατολή, τρομοκρατώντας την περιοχή. Οι λιγότεροι αριθμητικά Σιίτες υποστηρίχθηκαν από το ανερχόμενο Χαλιφάτο των Φατιμιδών στην Αίγυπτο, ενώ οι πολυάριθμοι Σουνίτες οδηγήθηκαν από το Χαλιφάτο των Αββασιδών στο Ιράκ. Αυτή η ισορροπία ανατράπηκε όταν οι Σελτζούκοι Τούρκοι έπεσαν πάνω στους Φατιμίδες σαν κεραυνοί και διέλυσαν την εξουσία τους μεταξύ 1056-1060. Οι Φατιμίδες, που ηττήθηκαν από τους Σελτζούκους, απάντησαν με ανταρτοπολέμους.

Στην αρχή ιδεολόγοι, μετά απατεωνές

Ο όρος «ασασίνοι» επινοήθηκε από τους Σταυροφόρους (αγγλ. Assassins, που χρησιμοποιείται ευρέως στη γλώσσα μέχρι σήμερα για τους πληρωμένους δολοφόνους) και προήλθε από παραφθορά της λέξης «χασασίν» ή «χασισίν», δηλαδή «εκείνος που μασάει χασίς». 

Το 1090, με την υποστήριξη (υλική και ηθική) των Φατιμιδών, ο Σεΐχης Χασάν κατέλαβε το Κάστρο του Αλαμούτ στα βουνά νότια της Κασπίας Θάλασσας στην Περσία. Από εκεί, αυτός και οι οπαδοί του επέκτειναν την εμβέλειά τους και ίδρυσαν μια σειρά από απομακρυσμένα ορεινά φρούρια στην Περσία και τη Συρία. Αυτό χάρισε στον αλ Σαμπάχ το προσωνύμιο ο Γέρος των Βουνών. Ο Γέρος είχε συγκροτήσει ένα μικρό στρατό από φανατικούς οπαδούς, με στόχο τρομοκρατική εκστρατεία κατά των σουνιτών Σελτζούκων, τους οποίους και θεωρούσε τους πιο επικίνδυνους εχθρούς του σιιτισμού.

Τα μέλη του τάγματος, που ανέλαβαν να εκτελούν πολιτικές δολοφονίες, ονομάστηκαν «αυτοθυσιαζόμενοι». Στην αρχή οι ιδέες και οι στόχοι των Ασασίνων είχαν πολιτική και θρησκευτική χροιά· μετά εξελίχθηκαν σε κοινούς πληρωμένους δολοφόνους, που σκότωναν για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα. Το αποτέλεσμα ήταν να σπείρουν σχεδόν δύο αιώνες τρόμου στους εξέχοντες κατοίκους της Μέσης Ανατολής. 

Το χασίς ήταν η αιτία

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Ασασίνοι υιοθέτησαν μια από τις πιο καινοτόμες στρατηγικές στρατολόγησης που έμειναν γνωστές στην Ιστορία: προσηλύτιζαν τους νεοσύλλεκτους μεταδίδοντάς τους την πεποίθηση ότι ο αρχηγός, ο Σεΐχης γνωστός ως Ο Γέρος του Βουνού, κρατούσε τα κλειδιά του Παραδείσου. Οι νεοσύλλεκτοι καλούνταν στα φρούρια των Ασασίνων και διέμεναν σε λιτά κελιά, σαν των καλογήρων. Τους γίνονταν καθημερινές θρησκευτικές διαλέξεις, κάτι σαν πλύσεις εγκεφάλου, εκπαιδεύονταν στη χρήση των όπλων και σταδιακά βαυκαλίζονταν ότι ο Σεΐχης Χασάν αλ Σαμπάχ και οι διάδοχοί του έλεγχαν την είσοδο του Παράδεισο.

Οι πολλά υποσχόμενοι νεαροί, επίδοξοι φονιάδες μασούσαν χασίς και μέσα σε λίγην ώρα περιέγραφαν πλούσιους κήπους όπου έρρεαν πεντακάθαρα ρυάκια, ανάμεσα σε σειρές από αμπέλια φορτωμένα με σταφύλια και δέντρα με λαχταριστά φρούτα· στον κήπο τριγύριζαν ζώα, όπως αρνιά, ελάφια, παγώνια που άνοιγαν τις υπέροχες ουρές τους, ενώ πουλιά με έντονα χρώματα πετούσαν μέσα από τα κλαδιά γεμίζοντας τον αέρα με το τραγούδι τους. Μέσα σ’ εκείνο το ονειρικό περιβάλλον υπήρχαν απίστευτα όμορφες γυναίκες έτοιμες να αποπλανήσουν τον νεοσύλλεκτο και να ικανοποιήσουν τις σωματικές του επιθυμίες και τους πόθους του.

Οι εκπαιδευτές πότιζαν με δυνατό κρασί τους νεαρούς επίδοξους δολοφόνους, τους νάρκωναν με το χασίς και τους τάιζαν νόστιμες λιχουδιές, ενσταλάζοντας τους την πεποίθηση ότι ήδη βρισκόταν στον Παράδεισο. Έπειτα μέρες ταξιδιού στις απολαύσεις και τις ηδονές οι νεαροί απομακρύνονταν από τους κήπους· ξυπνώντας στο σκοτεινό και γυμνό κελί τους, οι νεοσύλλεκτοι πληροφορούνταν ότι βρίσκονταν στον Παράδεισο με τη χάρη του Γέρου του Βουνού, που κρατούσε τα κλειδιά των ουρανών. Και τότε εκμυστηρεύονταν στους φιλόδοξους νέους ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στον Παράδεισο αν πέθαινε σκοτώνοντας τους εχθρούς του Σεΐχη.

Η όλη παράνοια λειτουργούσε: ομάδες αυτοκτονίας από ξαναμμένους νέους, φανατικούς, εθισμένους στο χασίς και απελπισμένους για να βρουν την πόρτα του Παραδείσου ανοιχτή, δεν δίσταζαν να πεθάνουν, σκοτώνοντας τους εχθρούς των ταγών τους. Το πρώτο αξιοσημείωτο θύμα της λατρείας ήταν ο Νιζάμ αλ Μουλκ, σπουδαίος βεζίρης στην αυτοκρατορία των Σελτζούκων· κατείχε την απόλυτη εξουσία επί 20 χρόνια, πριν τον εξοντώσουν οι Ασασίνοι το 1092. Κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων τους, οι ομάδες αυτοκτονίας σκότωσαν πολλές εξέχουσες προσωπικότητες της Μέσης Ανατολής. Στα θύματά τους περιλαμβάνονται πολλοί σουλτάνοι, βεζίρηδες, στρατηγοί, ανώτερα στελέχη των Σταυροφόρων συμπεριλαμβανομένου ενός βασιλιά της Ιερουσαλήμ και τουλάχιστον δύο Χαλίφηδες. Στα νιάτα του, ο βασιλιάς Εδουάρδος Α' της Αγγλίας τραυματίστηκε βαριά και μετά βίας επέζησε από την επίθεση ενός Ασασίνου που μπήκε κρυφά στη βασιλική σκηνή κατά τη διάρκεια Σταυροφορίας. Για ενάμιση αιώνα και πλέον, το τάγμα των Ασασίνων σκόρπιζε το φόβο στη Μέση Ανατολή.

Οι Ασασίνοι αποπειράθηκαν δύο φορές να δολοφονήσουν τον Σουλτάνο – θρύλο της Αιγύπτου και της Συρίας Σαλαντίν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Τα γεγονότα δείχνουν πως αργότερα ο Σαλαντίν ήλθε σε μυστική συμφωνία με τους Ασασίνους και δεν τον ξαναστόχευσαν. Οι χριστιανοί ηγεμόνες θεωρούσαν τους Ασασίνους θανάσιμη απειλή, αλλά και πιθανό περιστασιακό σύμμαχο. Ωστόσο, για να διαφυλάξουν τη ζωή τους, πλήρωναν ετήσιο φόρο στους Ασασίνους.

Στα μέσα του 13ου αιώνα, οι επιδρομές των Μογγόλων εξολόθρευσαν τους Ασασίνους της Περσίας. Πάνω από εκατό κάστρα τους καταστράφηκαν, ενώ το φρούριο Αλαμούτ έπεσε στα χέρια του Ουλαγκού Χαν και λεηλατήθηκε. Εκατοντάδες Ασασίνοι στάλθηκαν να φονεύσουν τον Ουλαγκού Χαν στο παλάτι του, κάτι που εξόργισε τον Μογγόλο πολέμαρχο, που καταδίωξε και τελικά πέτυχε βαρύ πλήγμα στους Ασασίνους. Αργότερα, ο Μαμελούκος σουλτάνος Μπαϊμπάρ κήρυξε τζιχάντ εναντίον των Μογγόλων εισβολέων, των Σταυροφόρων και των Ασασίνων· γύρω στο 1265 υπέταξε τους Ασασίνους. Ωστόσο, δεν διέλυσε ολοκληρωτικά το τάγμα τους, καθώς εφεξής θα προσέφεραν σε αυτόν τις υπηρεσίες τους.

Εκεί κάπου, οι Ασασίνοι χάνονται από τις λεωφόρους της Ιστορίας για να επιστρέψουν χρόνια πολλά μετά στα δρομάκια των στούντιο του Χόλιγουντ και στις σελίδες των μυθιστορημάτων. Να κλείσουμε επισημαίνοντας ότι στο βιβλίο του Νταν Μπράουν, «Πεφωτισμένοι», ο δολοφόνος των υποψηφίων Παπών είναι Ασασίνος!