Για να μάθετε Ιστορία μην διαβάζετε Ιστορία… Τα «πειραγμένα» σχολικά βιβλία Ελλάδας-Τουρκίας και Ινδίας-Πακιστάν

Για να μάθετε Ιστορία μην διαβάζετε Ιστορία… τουλάχιστον αυτή των σχολικών βιβλίων. Αναζητείστε τις πηγές! Όταν τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας γράφονται με «μελάνι» πολιτικών σκοπιμοτήτων, κατά κανόνα, παραμερίζεται η αλήθεια. Ελλάδα-Τουρκία και Ινδία-Πακιστάν έχουν κάτι κοινό: διδάσκουν στα σχολεία διαστρεβλωμένη- ίσως πιο σωστά: τροχισμένη- Ιστορία!

Είναι αντικειμενική η Ιστορία; Η απάντηση χρειάζεται σκέψη. «Την Ιστορία την γράφουν οι νικητές» έχει πει ο Ναπολέων Βοναπάρτης και σαν να μην είχε άδικο. Και ο Τσώρτσιλ, με το φλεγματικό χιούμορ, που εκπορεύεται από την καταγωγή του, το έχει διατυπώσει διαφορετικά: «Η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου· σκοπεύω να τη γράψω». Έτσι ακριβώς· η Ιστορία έχει και ποσοστά αντικειμενικότητας.

Για παράδειγμα: ενώ έχουμε διδαχτεί και εμπεδώσει την Μικρασιατική Καταστροφή, οι ωμότητες και- γιατί όχι- οι θηριωδίες Ελλήνων στρατιωτών κατά την Μικρασιατική εκστρατεία σχεδόν αποσιωπώνται.
Ο άμαχος- κυρίως- πληθυσμός Τούρκων Μουσουλμάνων, αλλά και Εβραίων υπέστη λεηλασίες, πυρπολήσεις, σφαγές, βιασμούς και άλλες αισχρές κτηνωδίες, που μόνο με δυο λέξεις αποδίδονται ορθώς: «εγκλήματα πολέμου»!
Έχουμε διδαχτεί από παιδιά και διαβάζουμε με δέος και οργή για την Καταστροφή της Σμύρνης, τις σφαγές από τους Τσέτες (τους οπλισμένους συμμορίτες των Τούρκων), τις θηριωδίες των Οθωμανών, τη σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου, αλλά δεν έχουμε διαβάσει ούτε αράδα για βιαιοπραγίες εναντίον μουσουλμανικού πληθυσμού από Έλληνες, για λεηλασίες, βιασμούς, έκτροπα, βομβαρδισμούς χωριών, σφαγές ανηλεείς.

Γράφει ο ομότιμος καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνης Λιάκος: «Οι ελληνικές βιαιοπραγίες εναντίον του μουσουλμανικού πληθυσμού σημειώνονται στα αρχεία (σ.τ.σ. στρατιωτικά αρχεία της Γαλλίας, σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Μικρά Ασία από το 1919 μέχρι το 1922) σε τέσσερις περιπτώσεις. Η πρώτη αφορά την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Αναφέρεται τριήμερη λεηλασία των τουρκικών καταστημάτων και έκτροπα εναντίον του μουσουλμανικού πληθυσμού χωρίς ο ελληνικός στρατός να παρέμβει… Η δεύτερη περίπτωση αφορά τους βομβαρδισμούς ανοχύρωτων τουρκικών χωριών στην Προποντίδα και στον Πόντο από ελληνικές κανονιοφόρους με πολλά θύματα και καταστροφές σπιτιών. Η τρίτη αφορά την περίπτωση της Νικομήδειας/Izmit: “Η ελληνική φρουρά εκκένωσε την Ιζμίτ τη νύχτα της 27/28 Ιουνίου 1921 αφού επιβίβασε στα πλοία τον ελληνικό πληθυσμό. Οι έλληνες στρατιώτες πυρπόλησαν ένα μέρος της πόλης, έσφαξαν μουσουλμάνους και διέπραξαν πολυάριθμες υπερβολές”. Η τέταρτη περίπτωση με τις πιο εκτεταμένες καταστροφές αφορά την υποχώρηση μετά την ήττα στον Σαγγάριο… Σε μερικά μέρη όλοι οι κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, πυρπολήθηκαν ζωντανοί μέσα στα τζαμιά»! Αυτά δεν τα διδασκόμεθα.

Βοήθησαν τους Αρμένιους!

Από την άλλη όχθη οι Τούρκοι Καλοί Σαμαρείτες: στα σχολικά τους βιβλία η Γενοκτονία των Αρμενίων παρουσιάζεται ως αγαθή πράξη (!). «Σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια η μεταφορά τους [των Αρμενίων…] σε άλλες περιοχές, για να μην ταλαιπωρηθούν, ενώ “ηλικιωμένοι, ασθενείς, τυφλοί, χήρες και ορφανά δεν εκτοπίστηκαν”. Επίσης υπήρχε μέριμνα ώστε οι περιοχές όπου μετανάστευσαν οι Αρμένιοι να έχουν εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις (!). Οι άνθρωποι μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας το ίδιο επάγγελμα που έκαναν και εκεί όπου κατοικούσαν πριν»!

Οι Τούρκοι, επικαλούμενοι ανεξάρτητους διεθνείς ερευνητές στα βιβλία της Ιστορίας τους υποστηρίζουν ότι «300.000 Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους από τις κακουχίες του πολέμου και ασθένειες. Όμως Τούρκοι και Μουσουλμάνοι που δολοφονήθηκαν ή εκτοπίστηκαν βιαίως από τους Αρμένιους έφτασαν τους 600.000». Παραχάραξη της Ιστορίας; Όχι. Μια άλλη άποψη; Ούτε. Η Ιστορία έχει γραφτεί από τους νικητές και οι ηττημένοι έγραψαν τον δικό τους «πόνο», πολύ απλά.

Επιχειρόντας να τροχιστούν οι γωνίες της Ιστορίας, στην Ελλάδα φθάσαμε στο άλλο άκρο. Εδώ, στον τόπο μας, γράφτηκε σε βιβλίο Ελληνικής Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού («Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια») η λέξη «συνωστισμός» με την οποία γινόταν περιγραφή της κατάστασης στο λιμάνι της Σμύρνης κατά την Καταστροφή του 1922! Το βιβλίο αποσύρθηκε ένα χρόνο μετά την εισαγωγή του στα σχολεία Ξεχωριστή περίπτωση η Ελλάδα…
Οι Τούρκοι έχουν ονοματίσει αυτό που εμείς αποκαλούμε Μικρασιατική Καταστροφή, Πόλεμο Ανεξαρτησίας. Στα βιβλία της Ιστορίας, σε μυθιστορήματα, ποιήματα και άρθρα στον Τύπο προβάλλεται το δίκαιο του αγώνα όχι µόνο κατά του Έλληνα κατακτητή αλλά και κατά του φαύλου οθωμανικού παρελθόντος.
Ορθώς το έχει διατυπώσει ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Χέντελ: «Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η Ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η Iστορία...

Αντιπαλότητα ορατή από το Διάστημα...

Όμως οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας ή κατ’ επέκταση Χριστιανών-Μουσουλμάνων δεν η μοναδική μήτρα παραγωγής κίβδηλης Ιστορίας. Για παράδειγμα Τα σχολικά βιβλία στις γείτονες και χώρες Ινδία και Πακιστάν διδάσκουν απροκάλυπτα διαφορετικές εκδοχές της κοινής τους Ιστορίας. Να σημειωθεί πως οι τοξικές σχέσεις Ινδίας και Πακιστάν ξεπερνούν κατά πολύ (καλύτερα δεν συγκρίνονται καν με) τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μέσα στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν την ανεξαρτησία τους ενεπλάκησαν σε τρεις ανθρωποβόρους πολέμους μεταξύ τους.

Οι φρικαλεότητες ξεχείλιζαν σε εκείνες τις συγκρούσεις, στις οποίες εκατομμύρια άνθρωποι χάθηκαν ή εκτοπίστηκαν. Σήμερα, και οι δύο λαοί συνεχίζουν να κοιτάζουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη ο ένας τον άλλον, περιπολώντας χιλιάδες χιλιομέτρων συνοριακής γραμμής. Κι αν το Σινικό Τείχος δεν είναι ορατό από το Διάστημα, τα σύνορα Ινδίας-Πακιστάν θαμπώνουν τα μάτια έπειτα από τους 150.000 προβολείς που εγκατέστησε η Ινδία σε 50.000 σημεία!
Με την κατάσταση τόσο τεταμένη, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η σύγκρουση έφτασε (και) στις σχολικές τάξεις και στα βιβλία της Ιστορίας. Οι κυβερνήσεις, τόσο της Ινδίας όσο και του Πακιστάν, διασφαλίζουν ότι τα βιβλία, σε μεγάλο βαθμό, εκπαιδεύουν γενιές πολιτών παρουσιάζοντας μια λοξή -και μερικές φορές ακόμη και στρεβλή- εκδοχή των γεγονότων.
Παράδειγμα: η αιματηρή διχοτόμηση της Ινδίας από τη Μεγάλη Βρετανία το 1947: χάος βιαιοτήτων, σφαγών, απόφαση-γεννήτορας μαζικών ταραχών όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εκατομμύρια τραυματίστηκαν και δεκάδες εκατομμύρια εκτοπίστηκαν.
Στα σχολικά βιβλία κατηγορούν η μια χώρα την άλλη για την τραγωδία. Τα ινδικά εγχειρίδια διδάσκουν ότι οι Πακιστανοί δεν ήθελαν ποτέ πραγματικά τη δική τους χώρα ανεξάρτητη και έβλεπαν την όλη υπόθεση μόνο ως διαπραγματευτικό χαρτί. Τα σχολικά βιβλία του Πακιστάν διδάσκουν ότι οι Πακιστανοί Μουσουλμάνοι αναζήτησαν την ανεξαρτησία μόνο αφού οι Ινδοί Ινδουιστές τους αντιμετώπιζαν ως σκλάβους.
Στον Ινδο-Πακιστανικό Πόλεμο του 1965: τόσο τα ινδικά όσο και τα πακιστανικά σχολικά βιβλία καταγράφουν περιφανή νίκη για τη χώρα τους! Κι ακολουθεί ο Ινδο-Πακιστανικός Πόλεμος του 1971, ο οποίος προκάλεσε τον διαχωρισμό του Μπαγκλαντές από το Πακιστάν. Τα πακιστανικά σχολικά βιβλία κατηγορούν την Ινδία για αδικαιολόγητη επιθετικότητα. Τα ινδικά σχολικά βιβλία ισχυρίζονται (με κάποια αιτιολόγηση…) ότι ενήργησαν μόνο αφού το Πακιστάν άρχισε να σφάζει τους κατοίκους του Μπαγκλαντές για να βοηθήσει τους μαχητές της ελευθερίας του Μπαγκλαντές.

Κι έτσι δημιουργούνται οι πνευματικές στρεβλώσεις, οι φανατισμοί και τελικά τα σύννεφα του πολέμου φορτώνουν και ένα πρωί (και βράδυ…) ξεσπούν σε καταιγισμό θανάτων και θρήνου. Γιατί; Γιατί οι εκείνοι που δημιουργούν Ιστορία, δεν έχουν χρόνο να τη γράψουν και την αφήνουν στα ιδιοτελή και δόλια χέρια των πολιτικών…