Ανάλυση Μιχάλη Ιγνατίου: Άστε τη Χάγη στην ησυχία της: Διότι η Ελλάδα θα δώσει, η Τουρκία θα πάρει

Η συζήτηση που ξεκίνησε για την παραπομπή στη Χάγη των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, είναι παραπλανητική, και την ίδια στιγμή είναι και επικίνδυνη. Και ΔΕΝ πρόκειται για διαφορές, όπως διαβάζω στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά για παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Κατά τη γνώμη μου η συζήτηση εξυπηρετεί το αφήγημα της αθηναϊκής ελίτ και των νεοφιλελεύθερων που μπορεί κανείς να ανακαλύψει σε όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός του ΚΚΕ, και η οποία (ελίτ) πάντα στοχεύει σε ένα «οποιονδήποτε συμβιβασμό» ακόμα και αν αυτός αποβεί εις βάρος της Ελλάδας.

Από την Τουρκία, πόσο μάλλον από τη σημερινή εθνικιστική κυβέρνησή της, η Αθήνα δεν μπορεί να περιμένει τίποτα θετικό για τη χώρα μας. Τα τουρκικά σχέδια είναι γνωστά -άλλωστε ο Ταγίπ Ερντογάν δεν τα έχει κρύψει ποτέ. Τι βασικά απαιτεί η Άγκυρα; Μα το μοίρασμα του Αιγαίου… Και στην ουσία την παράδοση της Ελλάδας.

Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να αντιληφθεί ο νεοφιλελεύθερος «συρφετός» που έχει διεμβολίσει τα κόμματα, διότι σκέφτονται «διεθνιστικά» και όχι πατριωτικά, με αποτέλεσμα να δίνουν λαβή στους ψεκασμένους εθνικιστές να λοιδορούν σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο.

Η ίδια ελίτ είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα την εποχή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, όταν το υποστήριξε με πάθος, επειδή το είχε ζητήσει η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους και του Ντικ Τσέινι, και «για να τελειώνουμε με τους Κύπριους». Αυτή τη φράση την είχαμε ακούσει τότε πάρα πολλές φορές. Την ίδια φράση αρχίσαμε να την ακούμε και τώρα από τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι χρησιμοποιούν μερικούς πρόθυμους από την Κύπρο, τα γνωστά «πρωτοπαλίκαρα» της ομάδας υποστήριξης του ρατσιστικού σχεδίου, που παρέδιδε την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της κατοχικής δύναμης Τουρκίας.

Την ίδια τακτική, και για το Αιγαίο αυτή τη φορά, χρησιμοποιούν και τώρα. Έχοντας πρόσβαση σε μέσα ενημέρωσης, προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για τον «συμβιβασμό» με την Τουρκία, αλλά ήδη θα έλεγα ότι δεν τους βγαίνει. Ούτε οι πολίτες πείθονται, αλλά το κυριότερο είναι ότι η συμπεριφορά του Ταγίπ Ερντογάν, τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

Όσο «δουλοπρεπής» και αν είσαι, δεν μπορείς να υποστηρίζεις τον «συμβιβασμό» με τον εθνικιστή ηγέτη της κατοχικής δύναμης, ο οποίος αμφισβητεί πλέον την κυριαρχία της Ελλάδας. Έλεος πια. Εάν οδηγηθεί η χώρα σε «συμβιβασμό» με την Τουρκία, όπως απαιτεί από τον πρωθυπουργό η αθηναϊκή ελίτ, η Ελλάδα θα χάσει. Και η ήττα θα είναι καταλυτική για το μέλλον της χώρας και του Ελληνισμού.

Είναι αδιανόητη καν η σκέψη ότι επειδή απειλεί και εκβιάζει ο Ερντογάν, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να υποκύψει. Ουδείς επιθυμεί τον πόλεμο -μόνο τρελοί τον επιδιώκουν- αλλά η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη και αναγκασμένη να αμυνθεί. Μακάρι να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τις τουρκικές απειλές με ειρηνικά μέσα. Ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε. Συνάντησε δύο φορές τον Ερντογάν. Και το συμπέρασμα του όλοι το γνωρίζουμε, μελετώντας τις δηλώσεις του το τελευταίο διάστημα. Διότι εκτιμώ ότι οι δικές του αναφορές για τη Χάγη είναι στο πλαίσιο μίας αποτυχημένης τακτικής: «Ας δώσουμε κάτι» για να ημερέψει το θηρίο.

Έχουμε να κάνουμε με ένα ταραξία γείτονα, ο οποίος εννοεί αυτά που λέει. Το είδαμε στο Κουρδιστάν, στην Κύπρο και τη Συρία. Το βλέπουμε τελευταία και στη Λιβύη. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χάντρα στο κομπολόι του Ερντογάν… Ας σταματήσει, λοιπόν, η συζήτηση για την παραπομπή των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Είναι βλακώδης η λογική ότι στη Χάγη «θα πάρουμε 75 με 80% και η Τουρκία τα υπόλοιπα». Διότι εμείς θα δώσουμε και η Τουρκία θα πάρει. Χωρίς καμία εγγύηση ότι ο Ερντογάν και τα τσιράκια του θα αφήσουν ήσυχη την Ελλάδα. Είναι έτοιμος ο Πρωθυπουργός να μικρύνει την Ελλάδα; Δεν το νομίζω. Αλλά αν είναι, ας το δηλώσει δημόσια…

Διαβάστε ακόμη

Νέα όπλα και πυρηνικές απειλές - Πόσο άλλαξαν τα δεδομένα του πολέμου στην Ουκρανία σε μια εβδομάδα

«Κίνημα Δημοκρατίας» το όνομα του νέου κόμματος του Στέφανου Κασσελάκη

Μανούσος Μανουσάκης: Το τελευταίο «αντίο» στον σκηνοθέτη των μεγάλων επιτυχιών - Καταρρακωμένη η σύζυγός του

Ποιος φοβάται τη woke κουλτούρα;