Ναρκωτικά, αλκοόλ και τζόγος: Οι Έλληνες που νίκησαν το «φάντασμα» των εξαρτήσεων

Στην καρδιά της εξάρτησης, η ζωή και η σκέψη περιστρέφονται μόνο γύρω από το αντικείμενο του εθισμού. Ξυπνάς και κοιμάσαι για να κάνεις το μόνο πράγμα που νομίζεις ότι σε γεμίζει. Προγραμματίζεις δηλαδή την ημέρα σου μόνο από αυτό που σε έχει κυριεύσει. Η περιγραφή του Πέτρου Ζούλια στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» για την άσχημη περίοδο που έζησε εξαρτώμενος από τα ναρκωτικά, ήταν η αφορμή να συγκεντρώσουμε κι άλλους γνωστούς Έλληνες που μίλησαν ανοιχτά για τον εφιάλτη του εθισμού, τη μάχη που έδωσαν και τη νίκη που στο τέλος πέτυχαν.

«Ήμουν μαθήτρια και διασκέδαζα με κοκαΐνη» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ για τον εθισμό της με τα ναρκωτικά σε μικρή ηλικία. «Στα 23, όμως, είπα τέρμα. Έκλεισα το κινητό μου, εξαφανίστηκα από όλους και έφυγα. Έπρεπε να φύγω από αυτό το πράγμα και το πρώτο πράγμα είναι ο κύκλος, το περιβάλλον σου. Το έξω» είχε υπογραμμίσει. Φέτος, η ηθοποιός και επιχειρηματίας κλείνει 17 χρόνια καθαρή. «17 χρόνια σε ένα τρελό κόσμο που υπάρχει παντού γύρω μας το παραμικρό και με την παραμικρή δυσκολία το πιο εύκολο πράγμα είναι να πιούμε ένα ποτήρι αλκοόλ, να πάρουμε μία γραμμή, να πιούμε ένα τσιγάρο για να ξεφύγουμε».

Λίγο πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος του δίσκος με τον Φοίβο, το 2002, ο Γιώργος Μαζωνάκης έζησε την πιο δύσκολη περίοδο των εξαρτήσεων. «Έμεινα εκτός για περίπου δύο χρόνια. Τα πράγματα ήταν περίεργα τόσο μέσα μου, όσο και στα επαγγελματικά μου. Δεν έφταιγε το ρεπερτόριό μου, ούτε είχα πάθει κρίση αποδοχής από το κοινό. Αυτή ήταν η δυσκολότερη περίοδος των εξαρτήσεων», έχει εξομολογηθεί στο People. «Εκείνη την περίοδο, όλοι οι φίλοι και συνεργάτες πήγαν λίγο παραπέρα, ένιωσα κάπως εγκαταλελειμμένος και προσευχήθηκα να ξαναέχω αυτό που είχα. Φοβήθηκα για μένα, για το αν καταφέρω να ισορροπήσω τα θέματα της προσωπικής μου ζωής, παραμένοντας σε αυτή τη δουλειά». Σήμερα, ο Γιώργος Μαζωνάκης είναι ένας από τους πιο αγαπητούς Έλληνες καλλιτέχνες, ενώ μετρά δεκάδες πλατινένιους και χρυσούς δίσκους. 

Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος έγινε γνωστός από τους πρώτους κύκλους του «MasterChef» και η αλήθεια είναι πως έκλεψε τις εντυπώσεις με την εξωτερική του εμφάνιση. Το γυναικείο κοινό μιλούσε μόνο για εκείνον…. και για τα αναρίθμητα τατουάζ του. Ωστόσο, όταν ζούσε στην Αμερική, όπως λέει ο ίδιος, τα ναρκωτικά ήταν πιο δυνατά από εκείνον. «Μου πήρε δέκα χρόνια να καταλάβω ότι… αδερφέ, είσαι πιο δυνατός από αυτά. Έπιασα μεγάλο πάτο. Έχασα φίλους, απομακρύνθηκε η οικογένειά μου και γενικά έχασα τους πάντες. Έμεινα μόνος μου. Και καλώς έγινε αυτό γιατί είχα αλλάξει τελείως τον χαρακτήρα μου» είχε ομολογήσει στην εκπομπή «Έλα χαμογέλα». «Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα ήθελα να ήταν πιο ομαλή για εμένα η δεκαετία των είκοσι. Και την απόφαση που πήρα στα τριάντα να ξεκόψω από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ να την είχα πάρει νωρίτερα. Θα είχα προκαλέσει λιγότερο πόνο στους δικούς μου ανθρώπους που ανησυχούσαν για εμένα». 

Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι πάνω από είκοσι χρόνια καθαρός από αλκοόλ και έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανος. «Έπινα είκοσι τρεις ώρες και μια ώρα κοιμόμουν. Ξύπναγα στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα με μπίρες, έπινα τουλάχιστον είκοσι πέντε μέχρι το απόγευμα, συνέχιζα με ουίσκι και τελείωνα με ρακές και τσίπουρα». Σε μια συγκινητική και ανθρώπινη ανάρτηση στα social media ο γνωστός ηθοποιός είχε γράψει: «Είναι ψευδαίσθηση ο χρόνος. "Μόνο για σήμερα" και Σιγά σιγά" ήταν οι αγαπημένες μου ταμπελίτσες που κρεμόντουσαν στην μια πλευρά του τοίχου στον πρώτο όροφο στο διαμέρισμα της οδού Ιπποκράτους 158 που ήμασταν τότε οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί. Διάλεγα πάντα να κάθομαι από αυτή την πλευρά του τραπεζιού για να τις βλέπω απέναντι μου. Με χαλάρωναν κι ως πρόσταγμα κι ως ευχή και ως προσπάθεια δεν ήταν κάτι τρομακτικό σε αντίθεση με τις 12 παραδόσεις που τις άφηνα πίσω μου να τις διαβάζουν οι παλιότεροι συν κατεστραμμένοι που ανέβαιναν τον Γολγοθά της απεξάρτησης».

«Έβαζα βότκα στους φακούς επαφής μου για να μπορέσω να πιω και να μην με καταλάβουν. Μπορείς να κάνεις τερατώδεις πράγματα για να πάρεις τη δόση σου» είχε ομολογήσει ο Αλέξης Σταμάτης στην εκπομπή «Αυτοψία» πριν τρία χρόνια. Ο γνωστός συγγραφέας έπνιγε καθημερινά τις ανασφάλειες, τις φοβίες, τις ενοχές και την αγοραφοβία του σε λίτρα αλκοόλ για πολλά έτη. «Για να ξεπεράσω τον καθημερινό γολγοθά της εξάρτησης, το πρώτο βήμα ήταν η αποδοχή του προβλήματος. Και το δεύτερο η βοήθεια από ειδικό» είχε εξομολογηθεί στο περιοδικό People. Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ξεπέρασε τον εθισμό στο αλκοόλ ήταν να πάει σε ένα μπαρ και να παραγγείλει μία κόκα κόλα. Το δεύτερο ήταν να αγοράσει ένα μπουκάλι ουίσκι για το σπίτι και να μην το πιει. Παράλληλα, έκανε μια νέα αρχή στη ζωή του. Άφησε τη δουλειά του αρχιτέκτονα, που δεν τον γέμιζε ψυχικά και ακολούθησε τη συγγραφή. «Το αλκοόλ είναι πλέον κάτι ξένο για μένα. Δεν το βλέπω σαν απειλή. Έχω ποτά για φίλους στο σπίτι και βγαίνω σε μπαρ, αλλά δεν πίνω. Δεν ήπια ούτε καν στο γάμο μου». 

Τον Χρήστο Θηβαίο τον ξέρεις από τη χαρακτηριστική φωνή του, αυτή που ερμηνεύει τo «Δεν είμαι αλλος» και πάντα σε συγκινεί. «Όπως έχει αναφέρει ο Ουμπέρτο Έκο: Η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη είναι να μιλάμε ακατάσχετα για πράγματα που σιωπούνται. Και η έννοια της εξάρτησης είναι κάτι καθημερινό, το οποίο αποσιωπούμε" [... ] Εμείς οι αλκοολικοί πρέπει να λέμε πως είμαστε αλκοολικοί, ώστε να έχουμε πάντοτε το φόβο» είχε παραδεχτεί ο Χρήστος Θηβαίος στην εκπομπή «Άλλη Διάσταση» της ΕΡΤ1 για την εξάρτησή του από το αλκοόλ. Στην προσπάθεια να θέσει υπό έλεγχο τον εθισμό του, τον βοήθησε αρκετά η σύζυγός του, Μαρία Παυλοπούλου, η οποία από νωρίς του το ξέκοψε: «Ή αλλάζεις ή καταντάς». Πρόκειται για μια φράση που τον έκανε να συνέλθει την εποχή που είχε αρχίσει να αλλάζει συμπεριφορά και να γίνεται επιθετικός. «Η γυναίκα μου είναι ο άνθρωπος που πρωτίστως με έκανε να αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Το έκανε με αγάπη και ένταση που δείχνεις όταν πραγματικά αγαπάς τον σύντροφό σου». 

Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει ομολογήσει δημόσια ότι κατά τη δεκαετία του 1980 έπασχε από έντονο αλκοολισμό, ενώ από τη θεραπεία και μετά, δηλαδή από το 1991, δεν έχει πιει ξανά. Σε συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα είχε πει: «Ένα από τα προβλήματα που σε οδηγούν στο αλκοόλ είναι ότι δεν μπορείς να πεις “όχι” και τελικά βρίσκεις τον μπελά σου και ο μόνος τρόπος να αντέξεις είναι να πνιγείς στο αλκοόλ».

«Ήταν μια παγίδα που έμελλε να με καθηλώσει για αρκετά χρόνια στην πράσινη τσόχα. Ήταν η πρώτη δόση του ναρκωτικού, που με οδήγησε στην εξάρτηση». Με αυτόν τον γλαφυρό τρόπο ο Γιώργος Κωνσταντίνου αποκαλύπτει τον εθισμό του στον τζόγο μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Showtime». «Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένα καταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουν από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ! Εξού και το ρητό: "Πας παίζων χάνει". Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ» γράφει ο ηθοποιός. «Η λογική με βοήθησε να σταματήσω τον τζόγο. Όσο είσαι πιο νέος η λογική είναι λίγο περίεργη…».

Οι φορές που ο Πέτρος Λαγούτης βρέθηκε μπροστά από σταυροδρόμια δεν ήταν λίγες. Οι αποφάσεις καταλυτικές. Τίποτα όμως μη αναστρέψιμο. Τον Μάρτιο του 2015 αποκάλυψε για πρώτη φορά τον εθισμό του στον τζόγο στην εκπομπή «Αργά» και στον Θοδωρή Αθερίδη. Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου δέκα χρόνια, από τις απαρχές της μέχρι τη στιγμή που ολοκλήρωσε τη θεραπεία στο ΚΕΘΕΑ. «Αυτό δεν ήταν σφαλιάρα, ήταν μπουνιά που κράτησε χρόνια. Αλλά ούτε αυτό το μετανιώνω, γιατί μέσα από αυτή την ιστορία αναγεννήθηκα. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω ότι μπαίνω ξανά και στη δουλειά μου. Μπορεί να μην είχα μείνει εκτός, αλλά δεν ήμουν εγώ στο 100%, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιλογές που σήμερα δεν θα τις έκανα. Όλα αυτά έπρεπε να τα δω. Κάτι έπρεπε να γκρεμιστεί μέσα μου για να το ξαναφτιάξω» είχε πει στο περιοδικό People.