Κωνσταντίνος Ρήγος: «Όταν κάναμε τις πρώτες παραστάσεις, σκουπίζαμε όλη μέρα, αλλιώς δε θα ζούσαμε»

Δύο διαφορετικές γενιές ανδρών, δύο άνθρωποι φαινομενικά διαφορετικοί, αλλά στον τρόπο σκέψης όμοιοι, ο Κωνσταντίνος Ρήγος και ο Γιώργος Λέντζας, έκαναν ποδαρικό στο «Σημείο συνάντησης» για το 2021 και χάρισαν στους τηλεθεατές μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κουβέντα. Μ’ έναν κώδικα επικοινωνίας που χαρακτηρίζει τις εξομολογήσεις, ο Γιώργος Λέντζας και ο Κωνσταντίνος Ρήγος αφέθηκαν σε μια εξιστόρηση εμπειριών γεμάτες από συναίσθημα και ουσία. 

Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής Γιώργος Λέντζας μίλησε για τον ρόλο που έπαιξε ο θαυμασμός του για τη μητέρα του στις σχέσεις του με τις γυναίκες ως ενήλικας, καθώς και για τα εμπόδια που έχει συναντήσει στην καριέρα του και σχολίασε γιατί θεωρεί άτυχη τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων.

Από την άλλη, ο χορογράφος, σκηνοθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης Κωνσταντίνος Ρήγος αποκάλυψε πώς γεννήθηκε η αγάπη του για τον χορό, γιατί ένιωθε έντονα την απώλεια του πατέρα του καθώς μεγάλωνε, αλλά και τι νοσταλγεί από τη δεκαετία του ‘80.

«Έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο, όταν ήμουν οκτώ ετών. Ήταν μια πολύ περίεργη περίοδος, γιατί όταν είσαι μικρός δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό το πράγμα. Εγώ μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου, οπότε δεν έχω το πατρικό πρότυπο, αλλά δεν μου έλειψε το πρότυπο της στοργής. Οι άνθρωποι περισσότερο στοργή θέλουν. Είχα τη στοργή όλου του περιβάλλοντος ακόμη και του σχολείου. Οι δάσκαλοι ακόμη και όταν κοινωνούσαμε με έβαζαν πρώτο, σαν να έχω μια ιδιαιτερότητα. Εγώ δεν το καταλάβαινα έτσι, αλλά ότι είχα αυτό το σοκ πως περιμένεις πως ο πατέρας σου θα γυρίσει από το νοσοκομείο και δε γυρίζει» υπογράμμισε ο ίδιος. 

Επίσης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος εξήγησε πώς ένας διευθυντής μπαλέτου της Λυρικής μπορεί ταυτόχρονα να σκηνοθετεί και μουσικά βιντεοκλίπ, αδιαφορώντας για πάσης φύσεως στερεότυπα, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αρχή της καριέρας του, όταν βρισκόταν στην ηλικία των τριάντα ετών.

«Αν ήθελες να χτίσεις μια γερή βάση, έπρεπε να δουλέψεις και τότε πάρα πολύ. Ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά η συνεχής δουλειά αποδείκνυε πως μπορείς να σταθείς. Γι' αυτό και αρκετοί άνθρωποι που έχτιζαν πάνω σε άμμο, βρέθηκαν τελικά στην άμμο. Όταν χτίζεις εύκολα, πέφτει και εύκολα. Εγώ είμαι κυνικός που έζησα σε αυτή τη γενιά. Όταν κάναμε τις πρώτες παραστάσεις, έπρεπε να σκουπίζουμε όλη μέρα, αλλιώς δε θα ζούσαμε» τόνισε.