Στράτος Τζώρτζογλου: Η ατιμωρησία τους έφτασε σε αυτό το σημείο - Η μπόχα είχε φτάσει παντού

Σε λίγες μέρες, ο Στράτος Τζώρτζογλου θα περάσει το κατώφλι της «Φάρμας». Για πρώτη φορά, η καθημερινότητά του θα αποτυπωθεί τηλεοπτικά και όχι μέσα από τα περιοδικά. Αν και θα περίμενε κανείς ότι θα στηριζόταν στο όνομά του παρά στις αντοχές, τη δύναμη και την ταχύτητά του, έχει πάρει τη συμμετοχή του στα σοβαρά. Εδώ και αρκετές εβδομάδες προπονείται καθημερινά με διπλές προπονήσεις θαρρείς και κάνει προετοιμασία για αγώνες.

Διαβάστε ακόμα: Παύλος Χαϊκάλης: Νέα καταγγελία σε βάρος του - «Προσπάθησε να με βιάσει»

Η προπόνησή του είναι και σωματική και πνευματική. Αλλά και συναισθηματική, αφού θα αποχωριστεί για αρκετούς μήνες την αγαπημένη του Σοφία και το σπίτι τους κάτω από την Ακρόπολη. Ενώ θα αφήσει τους μαθητές του και τα μαθήματα υποκριτικής και αυτοβελτίωσης που έχει ξεκινήσει με επιτυχία από τον προηγούμενο μήνα. Μερικά εικοσιτετράωρα πριν αφεθεί στις κάμερες του παιχνιδιού του ΑΝΤ1, ο Στράτος Τζώρτζογλου μοιράζεται με το ethnos.gr έγνοιες, αγωνίες αλλά και τους νέους στόχους του. 

Είσαι παιδί της Αθήνας, θα σου είναι εύκολο να ζήσεις στη φύση;

Δεν ήταν εύκολη απόφαση η συμμετοχή μου στη «Φάρμα». Αλλά όταν νιώσεις έτοιμος για κάτι η ζωή σε προκαλεί. Θα πάω στη «Φάρμα» γιατί είναι πρόκληση για μένα να βγω από την άνεση της καθημερινότητάς μου. Το δύσκολο δεν θα είναι τόσο τα αγωνίσματα, η πίεση και η σωματική κούραση, όσο ο χαρακτήρας μας και οι αντιστάσεις του. Το να βγούμε από τις ευκολίες των συνηθειών μας.  

Μεγάλωσες στον Πειραιά;

Μέχρι τα πέντε μου ζούσαμε στα Λιόσια. Θυμάμαι ότι ο παππούς μου μας έδωσε ένα σπιτάκι χτισμένο με τσιμεντόλιθους. Με ψυγείο πάγου και νερό από το βαρέλι. Μετά πήγαμε στα προσφυγικά στη Νίκαια. Η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι. Ζούσαμε τέσσερις σ’ ένα δωμάτιο, ο μικρότερος αδερφός μου δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Διάβαζα με λάμπα πετρελαίου. Όταν κάποια μέρα παραπονέθηκα στον πατέρα μου, με πήγε στο απέναντι σπίτι που έμεναν δεκατέσσερις σε ένα δωμάτιο. Μεγάλη φτώχεια. Υπήρχαν όμως αξίες, τιμιότητα και σκληρή δουλειά. Και χαιρόμασταν με την παραμικρή αφορμή. 

Με τι δηλαδή;

Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και μετά από ένα ταξίδι του μας έφερε μια τηλεόραση. Ασπρόμαυρη. Ήταν το ’72. Ήμουν επτά χρονών. Όλη η γειτονιά μαζευόταν σπίτι μας. Χαιρόσουν όταν μοιραζόσουν όσα είχες. Το αντίθετο ως ένα βαθμό με τη σημερινή εποχή.

Παρόλα αυτά η «Φάρμα» έχει να κάνει με δυσκολίες και όχι με νοσταλγία.

Αντιμετώπισα δυσκολίες, πολύ μεγάλες δοκιμασίες, όταν υπηρέτησα αργότερα στα ΛΟΚ. Ήμουν λοκατζής. Εκεί πέρασα από σκληρές δοκιμασίες. Κάναμε πορεία 40 χιλιομέτρων με 25 κιλά στην πλάτη. Κοιμόμασταν στο χώμα. Όταν υπηρέτησα στη Λήμνο μας άλλαξαν τα φώτα. Από την κούραση δεν μπορούσαμε να πιάσουμε ούτε το ποτήρι. Έκανε πολύ κρύο και κάναμε κάμψεις για να ζεσταθούμε. Τελειώναμε τις ασκήσεις και μας έλεγαν κάντε ένα χιλιόμετρο ακόμα. Όλα αυτά πιστεύω θα μου τα θυμίσει η Φάρμα. 

Τι θα σου λείψει περισσότερο εκεί;

Ο γιος μου ο Αλκιβιάδης και φυσικά η Σοφία μου που εδώ και καιρό είμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ συνέχεια μαζί. Πιο παντρεμένοι δεν γίνεται. 

Έκανες κάποια προετοιμασία;

Κάνω δύο φορές τη μέρα γυμναστική και ακολουθώ ειδική δίαιτα. Έχασα έξι κιλά σε δέκα μέρες. Αλλά δεν ξεχνώ πως είμαι 56 χρονών. Αρκετά μεγάλος. Πηγαίνω στη «Φάρμα» ως αουτσάιντερ. Εκεί θα ήθελα να βγάλει ο καθένας μας τον καλύτερό του εαυτό. Να υπάρξει συναγωνισμός και όχι ανταγωνισμός, θυμός και μικρότητες. Να αντιμετωπίσουμε τα σκοτάδια μας. 

Τα σκοτάδια όμως, στο χώρο του θεάτρου μοιάζουν να μην έχουν τέλος.

Δεν είναι μόνο στο θέατρο, αλλά σε όλη την κοινωνία. Το θέμα είναι πως αρχίζει και γεννιέται μια νέα Ελλάδα. Με τον κορονοϊό ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε. Ζούσαμε σαν υπνωτισμένοι. Τρέχαμε στις δουλειές μας χωρίς να έχουμε χρόνο και ενέργεια. Όχι όλη η κοινωνία. Κυρίως οι πετυχημένοι. Όσοι πέτυχαν με μη ηθικούς τρόπους και χωρίς πνευματικότητα στη ζωή τους. Νομίζω τώρα γίνεται ένα ξεκαθάρισμα. Η διαφθορά, ειδικά όσων είναι ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα, εκτός του πόνου που προκαλεί, δίνει ένα κακό παράδειγμα. Πιστεύω όμως, ότι διανύουμε μια εποχή επιστροφών. Και των καλών πράξεων και των κακών. Δηλαδή ο καθένας ότι έκανε, η ζωή του το επιστρέφει.

Όσοι είχανε θέσεις φαινόταν ότι ελέγχουν την κατάσταση.

Η μπόχα όμως, είχε φτάσει παντού. Και λόγω κορονοϊού είχε αρχίσει να μυρίζει άσχημα. Ο κόσμος έχει κουραστεί από την ψευτιά, την υποκρισία και τη δολιότητα. Δεν ξέρω τι αποφάσεις θα πάρουν τα δικαστήρια, ξέρω όμως πως όποιος έχει διαπράξει κάτι σε βάρος των άλλων και κατά συνέπεια και προς τον εαυτό του, αν αγαπάει την οικογένειά του και τους συναδέλφους του, πρέπει να βγει και να ζητήσει συγχώρεση και να μην στηρίζεται στους δικηγόρους. Η ατιμωρησία τους έφτασε σε αυτό το σημείο. Τους έκανε να μην βλέπουνε μπροστά τους. Ο κακός εαυτός τους οδήγησε στην αλαζονεία. Κανείς δεν είναι ισχυρότερος από την αλήθεια. Αντί του κέρδους και της πρόσκαιρης φήμης, ας ζητήσουμε συμπόνοια και ανθρωπιά. 

Τα social media βοήθησαν;

Επειδή τα social media έχουν αμεσότητα αποτελούν μια διέξοδο. Αρκεί να μην γίνεται κακή χρήση και χρησιμοποιηθούν για κυνήγι μαγισσών.  

Νιώθεις ότι πηγαίνοντας στο παιχνίδι θα αποκοπείς από την επικαιρότητα;

Ο ρόλος μας στη Φάρμα είναι να δώσουμε κουράγιο στον κόσμο. Αυτά που περνάνε οι παίκτες εκεί δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάει ο κόσμος, που στερείται, δεν έχει δουλειά και το μέλλον του είναι αβέβαιο. Εμείς θα ήθελα να τους εμπνεύσουμε να μη φοβούνται. 

Εκτός από τα αγαπημένα σου πρόσωπα θα αφήσεις πίσω σου και τα διαδικτυακά μαθήματα υποκριτικής και αυτοβελτίωσης.

Όπως είπα και στους μαθητές μου σκοπός της συμμετοχής μου είναι η υπέρβαση. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία των μαθημάτων. Το ένα πόδι μας είναι στο Διόνυσο, την έκσταση, τον ενθουσιασμό, το συναίσθημα και το άλλο στον Απόλλωνα, στο πρόγραμμα, τη θέληση, τη στρατηγική, την αυτοπεποίθηση. Μόνο όταν συνδυαστούν τα δύο πόδια μπορούμε να έχουμε βαθιά κατανόηση της ζωής. Μαθαίνουμε πως να βγαίνουμε από τις ευκολίες και να αγκαλιάζουμε τις δυσκολίες. Πώς αν σπείρουμε αγάπη θα φυτρώσει αγάπη. Αν σπείρουμε μίσος θα θερίσουμε μίσος. Επίσης, εμβαθύνουμε στις βασικές αρχές των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, καθώς και στη διδασκαλία του Ναπολέοντα Χιλ. 

Πρακτικά ποια είναι η διαδικασία της διδασκαλίας;

Το να διακρίνουν τα ελαττώματά τους και να τους βοηθήσω να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Έτσι καταλαβαίνουν τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους, αλλά και τα εμπόδια που καλούνται να ξεπεράσουν για να κατακτήσουν τους στόχους τους. Σημασία έχει όμως, να τους κατακτήσουν με αυτοπεποίθηση ως νικητές. Γιατί άλλες αποφάσεις παίρνεις όταν έχεις αυτοπεποίθηση και είσαι αισιόδοξος και άλλες όταν είσαι διστακτικός και κουρασμένος. Παράλληλα πρέπει να είσαι ταπεινός και να έχεις ήθος. Στην υποκριτική για παράδειγμα, πολλοί νομίζουμε ότι με θράσος και τεχνικές ευκολίες θα πετύχεις. Είναι λάθος. Μπορεί να γίνεις πρωταγωνιστής και να κερδίσεις γρήγορη δόξα αλλά έτσι βάζεις τη σκάλα σε λάθος τοίχο. Καταλήγεις ένας φανφαρόνος θεατρίνος και όχι ένας πραγματικός ηθοποιός. Οι μεγάλοι ηθοποιοί ξεφύγανε από το εγώ, απόκτησαν συλλογικό υποσυνείδητο και ποιούν ήθος.  

Το διαδραστικό σεμινάριο σου λοιπόν, σκοπό του έχει να αποκτήσουμε τον έλεγχο της σκέψης, που θα μας οδηγήσει με αποφασιστικότητα σε έναν ωφέλιμο και δημιουργικό σκοπό. Πως μπορεί όμως, να ελεγχθεί η σκέψη; 

Με το να την παρατηρήσουμε διώχνοντας το φόβο. Ο φόβος ελέγχει το 90% των σκέψεων μας. Ο ναός της φαντασίας είναι ιερός. Αυτός δίνει τις λύσεις. Για να το πετύχουμε πρέπει το μυαλό μας να αποδεσμευτεί από αντικρουόμενες σκέψεις, από τα «αποκλείεται», «δεν μπορώ», «θα ήθελα», «θα έπρεπε», «αυτά είναι τα όρια μου». Ή να πιστεύουμε ότι στην κοινωνία πετυχαίνουν οι κακοί, οι άπιστοι, οι δολοφόνοι, οι ανήθικοι. Το πρώτο βήμα είναι να μπορείς να ελέγχεις τη σκέψη σου. Δεν χρειάζεται άγχος και εμμονές. Μόνο ηρεμία, βεβαιότητα, χαρά, αρμονία. Να καταλάβουμε πως εκτός από την υγεία, όλα τα άλλα φτιάχνονται.

Εφόσον αυτό μπορεί να συμβεί πιστεύεις ότι κάποιοι ελέγχουν τη σκέψη των μαζών και με ποιο τρόπο;

Μπορεί να συμβεί όταν εστιάζουν στην ατομική ευημερία και όχι στην κοινωνική. Διαφορετικά χτίζεις ένα σπίτι στην καταστροφή, όπως έκανε ο Χίτλερ. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα σώμα με καρκίνο. Νομίζεις ότι θα πετύχεις αλλά ουσιαστικά χτίζεις τον τάφο σου. 

Μήπως ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος δεσμώτης μας, που μας φυλακίζει στην έλλειψη δράσης και πρωτοβουλίας;

Ναι, γιατί είναι απόρροια της άγνοιας. Μόνο όσοι έχουν άγνοια φοβούνται. Σαν να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Θα φοβηθείς. Αν αφήσεις τον ιό του φόβου να παρεισφρήσει θα δημιουργήσει βραχυκύκλωμα σε όλα τα συστήματα. Ο φόβος είναι μια ασθένεια, ένας ιός, που τον έχουμε όλοι. Αντίδοτό του είναι η γνώση και το βίωμα. Αλλά και η ταπεινότητα. Έτσι θα διαλύσουμε τα σκοτάδια μας. Ο Άγιος Παΐσιος μάλιστα υποστήριζε την ταπεινότητα με μαχητικότητα, ενθουσιασμό και χαρά. 

Λες ότι «δεν υπάρχουν όρια στο όνειρο». Τότε που υπάρχουν τα όρια;

Το μόνο όριο που μπορεί να βάλει κανείς είναι να γίνει μέρος της θεϊκής σοφίας που υπάρχει στο σύμπαν και ελέγχει τα πάντα. Ο ήλιος δεν θα κάνει αντίστροφη πορεία. Υπάρχει μια νομοτέλεια και το μόνο όριο είναι να συγχρονιστούμε με τους νόμους του σύμπαντος. Σύμφωνα με το νόμο της βαρύτητας δεν μπορείς να ρίξεις ένα μήλο από το δεύτερο όροφο και να ανέβει στον πέμπτο. Πρέπει να βαδίζουμε με τους νόμους της ζωής. Γνωρίζοντας πώς ότι σπείρεις θα θερίσεις. Δεν μπορείς να λες θα βγάλω λεφτά για να είμαι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία δεν είναι θέμα χρημάτων. Βεβαίως πρέπει να επιβιώσουμε, αλλά με τρόπο που δεν βλάπτει κανέναν.  Στην τελική κανένας δεν αγόρασε την ευτυχία. Τα υλικά αγαθά από μόνα τους σου δίνουν πρόσκαιρη απόλαυση και κατευνάζουν τις ανασφάλειές σου. Η ευτυχία όμως, είναι γαλήνη. Η γαλήνη δεν έχει ίχνος επιθετικότητας. Όπως έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, αν είσαι δίκαιος, είσαι και γενναίος. Αν είσαι γενναίος σίγουρα είσαι και καλός. 

Μπορούμε να αξιοποιήσουμε την «αποτυχία»; Ίσως κάνοντας τα λάθη πολύτιμα εργαλεία και αόρατο συνοδοιπόρο στον δρόμο που απλώνεται ακόμη μπροστά;

Αυτό είναι πολύ ωραίο. Παίρνεις την ευθύνη για όλα, δεν την μεταθέτεις σε άλλους. Μαθαίνεις από κάθε αβλεψία σου. Ακόμα και όταν σε αδικούν πρέπει να δεις γιατί το επέτρεψες να συμβεί. Έτσι γυμνάζουμε τον εαυτό μας. Επιδιώκουμε το καλύτερο και κάνουμε το ταξίδι της ζωής ευχάριστο. Ακόμα και οι εχθροί μας στην ουσία μας κάνουν καλύτερους. Γιατί με τα μάτια τους εντοπίζουμε τις αδυναμίες μας. Κι έτσι η  βελτίωσή μας μπορεί να έρθει μέσα και από τον εχθρό μας.  

Ο σύγχρονος πολιτισμός επιτάσσει όμως, την επιτυχία και πολύ λιγότερο την ευτυχία. Πόσο συμβάλει αυτό στην ανάλωση του ανθρώπου μέσα από το καθημερινό κυνήγι διάτρητων αναγκών;

Το βασικό είναι να ξέρεις τι θέλεις. Ο Αριστοτέλης ή ο Ναπολέων Χιλ από τους πιο σύγχρονους είναι σαν το google map. Ότι γράψεις στην αναζήτηση, ο «χάρτης» τους θα σε οδηγήσει εκεί. Διεκδικείς τους στόχους σου κάθε μέρα. Δίνεις οδηγίες στο σώμα σου. Όταν λες δεν μπορώ πάντα υπάρχει ένας τρόπος να μπορέσεις. Το «δεν μπορώ» είναι μία λανθάνουσα προσευχή. Καμία προσευχή δεν έχει «δεν μπορώ». Η προσευχή είναι «μπορώ». 

Ο σύγχρονος πολιτισμός χαρακτηρίζεται επίσης από κατακλυσμό πληροφοριών. Πως μπορεί ο νους να διαχωρίσει το «σημαντικό» από το «ασήμαντο»; Το «χρήσιμο» από το «άχρηστο»; Διότι αν δεν συμβεί αυτό τότε μετατρέπεται σε κάδο πληροφοριακών απορριμμάτων.  

Θα δίνεις στον εαυτό σου το δικαίωμα της παύσης, της σιωπής. Συγχρονίσου με την αναπνοή σου. Αν κάτι είναι πιο κοντά στο Θεό, αυτό είναι η αναπνοή. Μόλις τη σκέφτεσαι αρχίζεις και νιώθεις ευγνωμοσύνη, καταρχάς για το ότι υπάρχεις. Τη ζωή την κερδίζουμε, δεν μας χαρίζεται. Επιλέγουμε ποιες σκέψεις θα δεχτούμε στο σαλόνι του μυαλού μας και προχωράμε. 

Ο ποιητής Οράτιος έλεγε: «Ζήσε ανυπότακτα στη μοίρα και πρόταξε τα στήθη σου στα χτυπήματα της». Τελικά, ο αυτοέλεγχος είναι το τιμόνι που κατευθύνει ο ίδιος ο άνθρωπος το πεπρωμένο του;

Ακριβώς. Δεν μπορεί να έρθει η επιτυχία αν δεν έχεις αυτοέλεγχο. Αρχικά όμως, πρέπει να φύγεις από τα όνειρα των άλλων και να φτιάξεις το δικό σου όνειρο. Το οποίο να μην στηρίζεται στον τρέχοντα υλισμό. Για να μπορέσεις να φτάσεις στην αυτογνωσία πρέπει να ελέγχεις τη ζωή σου. Ο νους μας είναι σαν ένα κτίριο με πολλά πατώματα. Κάποιες σκέψεις μας κατοικούν στον πρώτο όροφο, κάποιες στο δεύτερο, κάποιες στον εκατοστό. Από κάθε όροφο βλέπεις διαφορετική θέα. Ταυτόχρονα υπάρχουν και εκατό υπόγεια. Συνήθως ανεβοκατεβαίνουμε ορόφους. Δεν πειράζει να κατεβαίνουμε, πειράζει να μένουμε εκεί. Αν επαγγελματικά είσαι στον πεντηκοστό και συναισθηματικά είσαι στον δέκατο και η ύπαρξή σου είναι στον μείον πεντηκοστό, κάτι δεν πάει καλά και αυτομάτως κατεβαίνουν όλα κάτω. Αυτό συμβαίνει επειδή στα υπόγεια υπάρχει σκουριά. Και όταν παίρνουμε τη σκουριά στα πάνω πατώματα αυτό είναι καταστροφικό. Μπορούμε όμως, τα τραύματα και τις ανασφάλειες να τις κάνουμε λίπασμα. Έτσι γυμνάζουμε το νου. Γινόμαστε κυρίαρχοι  του μυαλού μας. Ανοίγουμε τα παράθυρα, να μπει ήλιος. Υπομονετικά, ήρεμα, γαλήνια, βάζουμε όλα τα πράγματα στη θέση τους.  

Αν η κοινωνία είναι ένας τεράστιος θίασος και όλα είναι ρόλοι, τότε τι απομένει – εκτός από το χειροκρότημα – όταν κάποτε πέσει η αυλαία;     

Αν φτωχική τη βρεις η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Απομένει το ταξίδι. Η έξοχη γαλήνη μετά από μια ένδοξη μάχη που έκανες με τον εαυτό σου, χορεύοντας με το Θεό. Η ίδια αίσθηση που έχεις όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και αναρωτιέσαι πόσους από τους στόχους σου πέτυχες σήμερα, που ήσουν άνθρωπος, που φέρθηκες με δειλία, ποια ελαττώματά σου διόρθωσες. Τότε μια αίσθηση ευγνωμοσύνης σε πλημμυρίζει. 

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Λιγνάδης: Τσουνάμι αποκαλύψεων, ανοίγουν κι άλλα στόματα - Καταθέτει ο Μπιμπίλας