Brad Pitt: «Θεωρώ ότι βρίσκομαι στο τελευταίο εξάμηνο ή τρίμηνο της καριέρας μου»

Μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης παραχώρησε ο Μπραντ Πιτ (Brad Pitt) στο περιοδικό GQ και άφησε υπονοούμενα ότι φτάνει στο τελευταίο στάδιο της κινηματογραφικής του καριέρας. «Θεωρώ ότι βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο. Αυτό το τελευταίο εξάμηνο ή τρίμηνο. Τι θα είναι αυτό το στάδιο; Και πώς θέλω να το σχεδιάσω;» ανέφερε.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός έχει σταδιακά αποσυρθεί από τους κινηματογραφικούς του ρόλους και αντ' αυτού έχει πάρει μια πιο ιδιαίτερη θέση πίσω από τις κάμερες ως παραγωγός. Η επόμενη κινηματογραφική του εμφάνιση θα είναι στην ταινία «Bullet Train» του Ντέιβιντ Λιντς, η οποία κυκλοφορεί στις 5 Αυγούστου.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Μπραντ Πιτ αποκάλυψε ότι συμμετείχε σε «ιδιωτικές και επιλεκτικές» συναντήσεις Ανώνυμων Αλκοολικών για ν' αποφύγει τα ΜΜΕ. «Ήμουν σε μια πολύ ωραία ομάδα ανδρών, που ήταν πραγματικά ιδιωτική και επιλεκτική, οπότε ήταν ασφαλής» είπε. 

Έκοψε μαχαίρι το αλκοόλ πριν από 6 χρόνια, αμέσως μετά τον χωρισμό του από την Αντζελίνα Τζολί (Angelina Jolie), και η πανδημία του έδωσε το κίνητρο να κόψει και το τσιγάρο. «Πάντα πήγαινα με τα ρεύματα, με έπαιρναν κατά κάποιο τρόπο και μετά σε κάτι άλλο... Νομίζω ότι πέρασα χρόνια με μια χαμηλού βαθμού κατάθλιψη και μόνο όταν συμβιβάστηκα με αυτό, προσπαθώντας να αγκαλιάσω όλες τις πλευρές του εαυτού μου –την όμορφη και την άσχημη– μπόρεσα να γευτώ αυτές τις στιγμές χαράς».

Μεταξύ άλλων, ο Μπραντ Πιτ εξομολογήθηκε επίσης τους εφιάλτες του. «Σίγουρα για τέσσερα ή πέντε χρόνια, το πιο κυρίαρχο όνειρο που ζούσα ήταν να μού επιτεθούν και να μαχαιρωθώ. Ήταν πάντα νύχτα, στο σκοτάδι και περπατούσα σε ένα πεζοδρόμιο σ' ένα πάρκο ή σ' έναν πεζόδρομο και καθώς περνούσα κάτω από μια λάμπα δρόμου που έμοιαζε με τον Εξορκιστή, κάποιος μού έκανε επίθεση από την άβυσσο και με μαχαίρωνε στα πλευρά. Ή είχα παρατηρήσει ότι με παρακολουθούσαν και μετά με πλησίαζε άλλος και συνειδητοποίησα ότι ήμουν παγιδευμένος και μου έκαναν μεγάλο κακό. Ή ότι με κυνηγούσαν σ' ένα σπίτι με ένα παιδί, το βοηθούσα να ξεφύγω, αλλά παγιδευόμουν — και με μαχαίρωναν. Πάντα μαχαιρωμένος. Και ξυπνούσα με τρόμο. Δεν καταλάβαινα γιατί ήθελαν να με πληγώσουν. Αυτό σταμάτησε πριν από ένα ή δύο χρόνια μόνο όταν άρχισα να επιστρέφω κατευθείαν στο όνειρο και να ρωτάω απλώς γιατί;»