Αύγουστος Κορτώ για τη διπολική διαταραχή: «Δεν το μοιραζόμουν με κανέναν γιατί ένιωθα ντροπή»

Καλεσμένος στην εκομπή «Πρωίαν σε είδον» βρέθηκε ο Αύγουστος Κορτώ, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Το πράσινο αστέρι» από τις εκδόσεις Πατάκης και το ethnos.gr θα έχει αποκλειστική προδημοσίευση του μυθιστορήματός του. Ο συγγραφέας αναφέρθηκε, αρχικά, στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

«Η αλήθεια είναι ότι οι ανισότητες που πλήττουν της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες και τις γυναίκες, είναι φαινόμενα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Και ο νόμος πρέπει να είναι αμείλικτος απέναντι στα εγκλήματα μίσους, όπως η γυναικοκτονία και από την άλλη, πρέπει να συνεχίσουμε την επιμόρφωση δια βίας. Η κοινωνία δεν ξυπνά με χάδια, αλλά με μπάτσες. Όποιος ομοφυλόφιλος έχει καταφέρει να πείσει τους γονείς του να τον αποδεχτούν, ενώ δεν έχει λάβει εξαρχής αποδοχή, η ελευθερία κατακτιέται με τη γροθιά» δήλωσε και συνέχισε:

«Στον ακτιβισμό σφίγγεις τα δόντια, σαν να κάνεις χίλιες φορές το ίδιο μέχρι να γίνει πεποίθηση και να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Ο κόσμος είναι καλύτερος. Εχεις δολοφονίες τρανς ανθρώπων, αλλά ας σκεφτούμε πώς ζούσαν την δεκαετία του ’90 που δεν αναγνωριζόταν η ανθρώπινη υπόστασή τους. Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης». 

«Η δυστυχία δεν είναι πεπρωμένο»

Αργότερα, περιέγραψε τον λόγο που μιλάει τόσο συχνά για τη διπολική διαταραχή, από την οποία πάσχει. «Ο λόγος που μιλάω τόσο συχνά για τη διπολική διαταραχή, για τις περιπέτειες με την ψυχική μου υγεία και τις απόπειρες που έκανα, είναι ότι μεγάλωσα στην παλιά Ελλάδα με απέραντη μοναξιά. Τη δεκαετία του '90 ήμουν γιος μιας μανιοκαταθλιπτικής μητέρας που δεν ήξερα καν τι σημαίνει η λέξη κατάθλιψη και δεν ήξερα και γιατί υπέφερε». 

«Δεν το μοιραζόμουν με κανέναν γιατί ένιωθα ντροπή. Ενώ παράλληλα, ήμουν ένας ομοφυλόφιλος έφηβος, ένιωθα μια ασφυκτική μοναξιά. Και τριάντα χρόνια μετά, που έχω κερδίσει την ελευθερία μου, είναι χρέος μου να καταπραΰνω τη μοναξιά των παιδιών. Ιδίως στα παιδιά της επαρχίας για να αναθαρρήσουν. Η δυστυχία δεν είναι πεπρωμένο» πρόσθεσε.

Σε σχέση με τη μητέρα του, είπε κλείνοντας: «Από μικρός την έλεγα Κατερίνα τη μητέρα μου, για να της επιβάλλομαι. Γιατί ήδη από τα 12 μου, είχαν αλλάξει οι ρόλοι. Η μητέρα μου ήταν χαρισματική, καλόκαρδη, η αρρώστια λίγο τη διέλυε. Αλλά έβρισκε δύναμη από μένα, γιατί ήμουν το έργο τέχνης της. Όλο το ταλέντο της το διοχέτευσε σε εμένα. Μου έλεγε ότι είμαι πιο δυνατός από όσο πιστεύω. Είναι συγκινητικό να μου λένε ότι είμαι δυνατός, επειδή ζω ελεύθερα. Στην πραγματικότητα, είμαι ένας αδύναμος που αγαπήθηκε πολύ», πρόσθεσε κλείνοντας.