Εβελίνα Παπούλια: Πώς από χορεύτρια έγινε… ηθοποιός!

Η Εβελίνα Παπούλια ήθελε από μικρό κορίτσι να γίνει χορεύτρια. Η υποκριτική προέκυψε από ένα γύρισμα της τύχης. Η ίδια σε συνέντευξή μας στο περιοδικό People κάνει τη δική της αναδρομή σε όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους που την ακολουθούν μέχρι σήμερα.

Χορεύτρια πώς έγινες;

Ήταν κάτι που ήθελα από μωρό. Στα 6 είχα πάρει ήδη την απόφασή μου. Είδα μπαλέτο στην τηλεόραση και είπα «Εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου». Κι αυτό έκανα!

Και με την υποκριτική πώς έμπλεξες;

Στην υποκριτική ξεκίνησα αφού είχα πάρει το δίπλωμα ως χορεύτρια και καθηγήτρια χορού. Πηγαίνοντας στην Αμερική για να κάνω μεταπτυχιακό στη Martha Graham, ήρθε η υποκριτική. Το όνειρό μου ήταν να μπω στο American Ballet Theatre –γελάμε εδώ– αλλά εκείνη την περίοδο είχα κάνει εγχείρηση στο πόδι και δεν «τράβαγα». Και έτσι μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι που θα μου έδινε τη δυνατότητα να εκφραστώ καλλιτεχνικά, κι αυτό ήταν η υποκριτική και τα μιούζικαλ. 

Με τι budget πήγες στην Αμερική;

Να ’ναι καλά ο μπαμπάκας μου, ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ οικονομικά τότε. Πήγε να τρελαθεί, γιατί ήταν μεγάλη η διαφορά δραχμής - δολαρίου.

Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σου;

Είχε κρεοπωλείο στην Κυψέλη. Το άνοιξε όταν γεννήθηκα εγώ. Πολύ καλλιτεχνική φύση και από ευκατάστατη οικογένεια. Μια μέρα τούς παράτησε ο πατέρας του και βρέθηκαν ξαφνικά στο μηδέν, με τον πατέρα μου να πρέπει να ζήσει αλλά και να βοηθήσει μια μάνα και δυο αδελφές γιατί ήταν πια ο άντρας του σπιτιού. Θυμάμαι με ρωτούσαν οι παιδικές μου φίλες τι δουλειά κάνει ο πατέρας μου και δεν έλεγα ποτέ «κρεοπώλης». Έλεγα «χασάπης». Το τόνιζα με περηφάνια.

Και μάλλον είχες έναν πατέρα με ανοιχτό μυαλό, γιατί δεν το συναντάς κάθε μέρα, να λέει ένα παιδί «Θα πάω στην Αμερική να γίνω χορεύτρια» και οι γονείς του να το στηρίζουν…

Δεν ήμουν παράλογο παιδί. Όσα ζητούσα είχαν να κάνουν με καριέρα και την προσωπική μου ταυτότητα. Οπότε δεν είχα «όχι» από τους γονείς μου και γενικά ήταν προχωρημένα μυαλά. Κυρίως η μαμά μου! Μεγάλωσα με τη φράση «Να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις και όχι αυτό που πρέπει». Η μάνα μου, επίσης, έλεγε και την αστεία ατάκα: «Καλύτερα να σου βγει το όνομα, παιδί μου, παρά το μάτι». Το είχε αντιστρέψει. Πολλές φορές την ενοχλούσε ο χαρακτήρας μου, αλλά δεν προσπαθούσε να με αλλάξει. Σεβόταν τη διαφορετικότητά μου. Μόνο τόνιζε «Είσαι ίδια ο πατέρας σου, τι θα κάνουμε;». (γέλια)

Πώς και δεν έμεινες μόνιμα στην Αμερική;

Το πλάνο μου αυτό ήταν, αλλά έκανα την γκάφα να πάω σε ακρόαση για μια ταινία και δεν είχα προσέξει ότι ήταν ευρωπαϊκής παραγωγής. Έτσι, δεν μπόρεσα να ανανεώσω τη βίζα εργασίας και αναγκαστικά γύρισα Ελλάδα. Όταν είπα στον πατέρα μου πως θα ξαναφύγω, έπαθε σοκ! Βέβαια, το πρώτο μεγάλο σοκ τού ήρθε πριν πάω στην Αμερική. Μου έκαναν πρόταση να μπω στη Λυρική Σκηνή και εγώ απάντησα «Δεν γίνομαι δημόσια υπάλληλος να χτυπάω κάθε μέρα κάρτα. Εγώ είμαι καλλιτέχνις!». Είδαμε και πάθαμε να τον συνεφέρουμε. (γέλια)

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί με το «Έθνος της Κυριακής» 31 Μαρτίου 2019