Γιώργος Αλκαίος: «Εχασα τη μητέρα μου στα 4 και την ξαναείδα στα 16, ήμουν σοκαρισμένος όταν την ξανασυνάντησα»

Στην κάμερα της εκπομπής «Πάμε Δανάη» μίλησε ο Γιώργος Αλκαίος, με αφορμή την επιστροφή του στη νυχτερινή διασκέδαση. Ο τραγουδιστής αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, στην απόφαση ν' αποσυρθεί από τη μουσική για δέκα ολόκληρα χρόνια, αλλά και τον λόγο που έχει διαλέξει να μην κάνει οικογένεια.

«Εχει γίνει συζήτηση στο παρελθόν, με πολύ γνωστό σκηνοθέτη για να γίνει ταινία η ζωή μου, είπα όμως, ότι αν γινόταν ποτέ, πιστεύω ότι ο άλλος θα πρέπει να έχει κάνει τουλάχιστον τον δεύτερο κύκλο του. Γράφω κείμενα. Εχω ήδη έξι σενάρια στα χέρια μου, το ένα έχει περάσει ήδη σε μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής, για ταινία, που μπορεί να γίνει σειρά. Το άλλο είναι θεατρικό, το οποίο μπορεί ν' ανέβει τον επόμενο χειμώνα. Θέλω πάρα πολύ να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στο σανίδι ξανά» είπε αρχικά.

Σχετικά με τη Eurovision, δήλωσε: «Ηταν το μεγάλο κλείσιμο για μένα. Επρεπε να το έχω σαν αποκούμπι για τον εγωιστή Γιώργο. Οταν περάσαμε από τον ελληνικό τελικό και είπαμε ότι φεύγουμε για Οσλο, έφυγε η γιαγιά μου από τη ζωή. Η γιαγιά μου ουσιαστικά ήταν η μητέρα μου. Επρεπε ν' αλλάξω την εμφάνισή μου για τη Eurovision γιατί είχα πέντε χορευτές δίπλα μου και ένας λυράρη που ήταν όλοι γυμνασμένοι, και έλεγα δεν θα βγω εγώ να το έχω για χρόνια στο Youtube και να είμαι ο χοντρούλης μέσα στους γυμνασμένους».

«Από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα το σύστημα»

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Γιώργος Αλκαίος αναφέρθηκε στην απόφασή του να φύγει από την Αθήνα και να μείνει μόνιμα στην Μήλο. «Δεν πληγώθηκα. Ημουν σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο, ήξερα να παίξω μπάλα, έπαιξα, αλλά από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα αυτό το σύστημα. Έχω θέμα με το σύστημα. Εγώ ήμουν μέσα στο σύστημα αλλά δε λειτουργούσα γι’ αυτό… Όποιος και να το παίζει μεγάλη φίρμα, αν θέλουν σε τελειώνουν μέσα σε μια μέρα, αυτό που δε μπορούν είναι να σε σβήσουν από τη μνήμη του κόσμου. Εγώ από ένα σημείο και έπειτα δεν έπαιζα στα ραδιόφωνα, ακόμα δεν παίζω» υπογράμμισε. 

«Εχω πει ότι πέρασα κατάθλιψη. Το είχα από μικρός. Ουσιαστικά, αυτό που πήρα και από την παιδική μου ηλικία, είναι πως ό,τι κάνει κάποιος άλλος, ακόμα και αν το κάνει σε σένα, δε σημαίνει ότι αυτό είναι η ζωή σου. Την κατάθλιψη την οριοθέτησα πολύ νωρίς, τη στιγμή που κατάλαβα ότι όλοι θα φύγουμε από αυτόν τον πλανήτη. Από τη μεριά της μητέρας μου, οι τελευταίες μας συζητήσεις ήταν μέσω email. Από αυτά που μου έγραψε συνειδητοποίησα ότι δεν έχει καταλάβει καν τι έχει γίνει. Βλέπει μόνο την πλευρά της και δεν κοιτάει την απέναντι. Ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει και προχωράει με γνώμονα αυτά που έχει μέσα του. Κι εγώ με αυτά που είχα μέσα μου προχώρησα και έφτασα μέχρι εδώ. Το να κάθομαι να σκέφτομαι αν θα μου πει κάποιος συγγνώμη ή όχι, δε το μετράω. Τη μητέρα μου την έχασα στα 4 και την ξανασυνάντησα στα 16 μου. Ημουν σοκαρισμένος όταν την ξανασυνάντησα, άρχισα και ρωτούσα πράγματα, δε με πείθανε οι απαντήσεις, αλλά καταλάβαινα ότι αυτό πίστευε» αποκάλυψε. 

«Στα 52 μου είναι σαν να μην έχω ούτε τη μητέρα ούτε τον πατέρα μου»

«Ούτε από την πλευρά του πατέρα μου άκουσα συγγνώμη που με πήρε τεσσάρων χρονών από τη Γερμανία και με έφερε στην Ελλάδα. Εκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όπως έζησε εκείνος με τον παππού του, έτσι έμαθε ότι πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά του. Ο πατέρας μου βέβαια είχε μια άλλη ζωή. Δεν τον κατηγορώ. Αυτή τη στιγμή, στα 52 μου είναι σαν να μην έχω ούτε τη μητέρα, ούτε τον πατέρα μου. Δεν ήταν όμως δική μου απόφαση. Ετσι ήταν οι καταστάσεις, δεν μπορώ να πάω κόντρα σε αυτό. Και για τον πατέρα μου, για να μην παρεξηγηθώ, ο άνθρωπος έπραξε έτσι όπως ήξερε και συνεχίζει και το κάνει, και προχωράει. Δεν τον έχω στη ζωή μου. Να κάνω εγώ οικογένεια; Να φέρω εγώ παιδιά σε αυτόν τον πλανήτη; Είστε τρελοί όλοι; Δε βλέπετε τι γίνεται εκεί έξω; Σε όλο τον κόσμο; Να του μάθω τα "όχι", τα "μη" και μετά τι; Ν' ανησυχώ και να είμαι με το πιεσόμετρο αν θα γυρίσει από το σχολείο το δεκάχρονο; Δε μπορώ να του το κάνουν αυτό. Όλοι αυτοί που κάνουν οικογένεια, θα έπρεπε να κάνουν οικογένεια;» κατέληξε ο Γιώργος Αλκαίος.