Eric Roberts: Η δημόσια συγγνώμη στην αδερφή του Julia

Ο Ερικ Ρόμπερτς (Eric Roberts) κάνει μία εξομολόγηση ψυχής για όλα στα νέα του συγκλονιστικά απομνημονεύματα, Runaway Train: Or the Story of My Life So Far. Ο 68χρονος ηθοποιός, αδελφός της, Τζούλια Ρόμπερτς, αφηγείται την ιστορία της ταραχώδους ανατροφής του στην Τζόρτζια, τα πολλά σκαμπανεβάσματα της μακράς καριέρας του ως ηθοποιού και ζητάει δημόσια συγγνώμη από τη διάσημη αδελφή του, με την οποία έχει εδώ και καιρό μια περίπλοκη σχέση.

Ο Ρόμπερτς, ο οποίος μόλις ανακοινώθηκε ως ένας από τους διάσημους διαγωνιζόμενους στην επερχόμενη σεζόν του Dancing With The Stars, είναι γιος του Γουόλτερ Ρόμπερτς και της Μπέτυ Λου Μπρέντεμους, οι οποίοι διηύθυναν μια προοδευτική σχολή υποκριτικής για παιδιά στην Ατλάντα της Γκαλερί.

Ο ίδιος περιγράφει τον πατέρα του ως έναν άνθρωπο που έπινε και ήταν επιρρεπής σε βίαια ξεσπάσματα, ενώ ο ίδιος μεγάλωσε από έναν βίαιο πατέρα. Ένας άνθρωπος, γράφει, που ζήλευε την καριέρα του γιου του και «ήταν ένα πολύ διεστραμμένο άτομο και δεν ήταν ασφαλές για μένα, ή για οποιονδήποτε άλλον, να τον έχω πατέρα».

Μετά το διαζύγιο των γονέων του το 1971, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Μάικλ Μότες. Η Τζούλια, η οποία ήταν 10 χρόνια μικρότερη από τον Ερικ, και η αδελφή τους Λίζα, 59 ετών σήμερα, ζούσαν μαζί τους, μαζί με τη μικρότερη αδελφή τους, Νάνσι Μότες. Ο Ερικ έμενε με τον Walter, ο οποίος τελικά πέθανε από καρκίνο το 1977.

Όταν ήταν 17 ετών, ο Ερικ μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ασχοληθεί με την ηθοποιία και σημείωσε επιτυχία στο «King of the Gypsies» το 1978, ενώ ακολούθησαν το «Star 80» του Bob Fosse και το «Pope of Greenwich Village», στο πλευρό του Μίκι Ρουρκ, το 1984. Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος ως δραπέτη κατάδικου στο θρίλερ «Runaway Train» το 1985 του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Η καριέρα του, που διαρκεί περισσότερες από πέντε δεκαετίες και η οποία περιλαμβάνει περίπου 700 τίτλους, ήταν γεμάτη από πολλά σκαμπανεβάσματα και θεαματικές χαμηλές στιγμές. Απέρριψε τον ρόλο του Ιησού στην ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, Ο τελευταίος πειρασμός του Ιησού, χάνοντας για πάντα την ευκαιρία του με τον καταξιωμένο σκηνοθέτη.

Το 1981, είχε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που τον έριξε σε τριήμερο κώμα και το οποίο, όπως λέει, μαζί με την πολυετή κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, επηρέασε τη μνήμη και την ανάμνησή του. Όταν η αδελφή του Τζούλια μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1985 και άρχισε να ξεκινά τη δική της καριέρα ως ηθοποιού, εκείνος ήταν εθισμένος στην κοκαΐνη. Εκείνη την εποχή ήταν ο πιο διάσημος ηθοποιός και αργότερα ισχυρίστηκε περισσότερες από μία φορές για τη σουπερστάρ αδελφή του: «Αν δεν ήμουν εγώ, δε θα υπήρχε η Τζούλια Ρόμπερτς».

Περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το νέο του βιβλίο ανασκευάζει αυτόν τον ισχυρισμό. Γράφει: «Ελπίζω ότι η Τζούλια θα δεχτεί αυτή τη δημόσια συγγνώμη. Ήταν ένα ανόητο πράγμα που είπα».

Ο ηθοποιός παραδέχεται ότι η χρήση ναρκωτικών σαμποτάρισε τις σχέσεις του με τις αδελφές του. «Δε θα με εξέπληττε αν υπέφεραν από μετατραυματικό στρες από τότε που ήταν επικίνδυνο να βρίσκονται κοντά μου», γράφει. «Η Λίζα και η Τζούλια χρειάζονταν αγάπη και προστασία – αντ’ αυτού πήραν φόβο και αβεβαιότητα. Φυσικά, η μεγαλύτερη συνέπεια της χρήσης των ναρκωτικών μου ήταν να χάσω την Εμμα», γράφει για τη μάχη για την κηδεμονία της κόρης του, Εμμα Ρόμπερτς, την οποία απέκτησε με την Kim Cunningham. Οι δυο τους χώρισαν όταν η Εμμα ήταν μωρό.

Σύμφωνα με τον Ερικ, ο οποίος είναι παντρεμένος με την Eliza Garret από το 1992, η σχέση του με την αδελφή του Τζούλια χάλασε, όταν αυτή υποστήριξε την Cunningham στη μάχη για την κηδεμονία, σε μια εποχή που ο εθισμός του στην κοκαΐνη ήταν εκτός ελέγχου. Δεν υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες στα απομνημονεύματά του, αλλά παραδέχεται ότι ήταν η σωστή απόφαση.

«Φαντάζομαι ότι θα παραμείνω ο αδελφός της Τζούλια και ο μπαμπάς της Εμμα Ρόμπερτς για το υπόλοιπο της ζωής μου», γράφει. «Θα ήθελα να το κάνω καλά αυτό, να αποσυρθώ περήφανα και με χάρη. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους έγραψα το βιβλίο».

Αισθάνεται ότι έχει συμφιλιωθεί και με τον πατέρα του. «Ήξερα ότι τον αγαπούσα. Δεν μπορούσα να ζήσω με την ντροπή που τον αγαπούσα ή με το ποιος ήταν, κάποιος ικανός για τρομερά πράγματα», γράφει. «Ντρεπόμουν που ήμουν τόσο πολύ σαν κι αυτόν». Όπως καταλήγει: «Αν έχετε αγαπήσει ποτέ έναν γονέα… με σκληρή φύση, δεν είναι ποτέ αργά για να αρχίσετε να ανακάμπτετε από την ντροπή και τον πόνο όλων αυτών».