Μελίνα Μακρή: «Όσο ήμουν λεχώνα έπαθα φοβίες, έβλεπα σκιές, τις σκάλες ότι πέφτουν»

Η Μελίνα Μακρή, την οποία γνωρίσαμε μέσα από τη συμμετοχή που είχε στο συγκρότημα Vegas, μίλησε στην κάμερα της εκπομπής «Happy Day» και αναφέρθηκε στην απόφασή της ν' αφοσιωθεί στο μεγάλωμα του μοναχογιού της, τον επιλόχειο θυμό αλλά και τις φοβίες της μετά τη γέννηση του παιδιού της. 

«Αυτό που νιώθω περισσότερο απαιτητικό είναι η αλλαγή ζωής γιατί έχω συνηθίσει σ' έναν άλλο τρόπο ζωής. Είκοσι χρόνια βράδυ και τώρα ξαφνικά έχουμε το πρωινό ξύπνημα με το σχολείο. Τώρα πρέπει όλο αυτό το βιολογικό ρολόι ν' αλλάξει. Τις πρώτες μέρες ζαλιζόμουν, ξύπναγα κι έλεγα πού βρίσκομαι» είπε αρχικά. 

Η τραγουδίστρια αναφέρθηκε, επίσης, στη δύσκολη εμπειρία της πρώτης περιόδου μετά τη γέννηση, όταν ο γιος της χρειάστηκε να παραμείνει στη θερμοκοιτίδα. Αυτή η απόσταση από το νεογέννητο δημιούργησε έντονο άγχος και συναισθηματική φόρτιση, καθώς, όπως εξομολογήθηκε, «οι ορμόνες ζητάνε το παιδί». Η ίδια έβλεπε το παιδί από το τζάμι, φεύγοντας συχνά με δάκρυα στα μάτια, νιώθοντας ότι της στερείται η ευκαιρία να είναι δίπλα του. Όταν τελικά τον πήρε σπίτι, ένιωσε τόσο έντονα την ανάγκη να είναι διαρκώς μαζί του, που αφοσιώθηκε απόλυτα σε αυτό, αφήνοντας πίσω κάθε άλλη δραστηριότητα.

«Οσο περνούσαν οι μέρες ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου»

Η τραγουδίστρια μοιράστηκε, επίσης, ότι η εμπειρία της ήταν γεμάτη ψυχολογικές δυσκολίες, καθώς βίωσε επιλόχειο θυμό και φοβίες, που της δημιούργησαν έντονη ανασφάλεια. Ο φόβος της για την ασφάλεια του μωρού, αλλά και οι σκέψεις που τη στοίχειωναν με σενάρια κινδύνου, την έκαναν να νιώθει πως έχανε την επαφή με την πραγματικότητα. «Είχα φρικάρει, όσο περνούσαν οι μέρες ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου. Έβλεπα το παιδί από το τζάμι και έφευγα κλαίγοντας. Μετά όλο αυτό μου βγήκε και έπαθα όλο αυτό που δεν ήθελα να το ακουμπάει άνθρωπος, ήμουν από πάνω του, παράτησα τα πάντα». Ενώ δεν αναζήτησε βοήθεια από ειδικό, η υποστήριξη του συζύγου της υπήρξε καθοριστική, αφού τη στήριξε στην απόφασή της ν' αφοσιωθεί στον γιο τους.

«Ηταν δύσκολος ο πρώτος χρόνος, κάποια στιγμή ένιωσα ότι πιέστηκα και ήθελα να ξεφύγω. Πάντα έλεγα και για τον θυμό που ένιωθα ως λεχώνα και για όλα αυτά που πέρασα αργότερα και τον πρώτο χρόνο. Είχα περάσει κάποιο επιλόχειο θυμό. Είχα κάποιες φοβίες. Έβλεπα σκιές, έβλεπα ανθρώπους να περνάνε, έβλεπα τις σκάλες που κατέβαινα να πέφτω μαζί με το μωρό, έκανα σενάρια με το μυαλό μου και πραγματικά ένιωθα ότι τρελαίνομαι. Σταδιακά τα ξεπέρασα. Δεν μιλάμε αρκετά για αυτό που περνάνε οι γυναίκες όταν γεννάνε».